Ενός λεπτού κραυγή

Στα ντουβάρια της εξαθλίωσης

στα ματωμένα πλακόστρωτα

στα λερωμένα μάρμαρα

και τους αιώνες ησυχίας

είθισται να μαζευόμαστε

ξεθωριασμένα πρόσωπα

μηχανικές αντιδράσεις

-ενός λεπτού σιγή

.

κωφεύουμε λυτρωτικά

αποστρέφοντας το βλέμμα

από το ομιλούντα καθρέφτη

συμμόρφωση, αποξένωση

αποτσίγαρο στο πεζοδρόμιο

ένας καφές στο χέρι

και πορεία στο σύνηθες

-ενός λεπτού σιγή

.

θέλω να ουρλιάξω

μόνο που φοβάμαι

φοβάμαι σου λέω

πως θα πάρεις τη φωνή μου

και θα της βάλεις πλαίσιο

νόημα δικό σου

και θα την ονομάσεις

-ενός λεπτού κραυγή

.

μια μόνιμη σιωπή

.

ShortUrl: https://wp.me/p2tMSd-aw

Βόθρος

Λύματα  στης ιστορίας το βόθρο

μιας βιασμένης λογικής εμετικά απόβλητα

ασχημονούμε ουρλιάζοντας

δηλητηριάζοντας

κάθε έναν που μας συναντά

μεταφέροντας το μίσος μας

τη βλακεία μας

τη σκατοψυχιά μας

σαν την βουβωνική πανώλη

από μαλάκα σε μαλάκα

καθιστώντας τον κόσμο μας

σε ομοίωμα της ασημαντότητας μας

.

Λύματα φιλοσόφων

που πράφαγαν, παραήπιαν

και αποκαμωμένοι πια

έχεσαν στα βρακιά τους

τις δυσώδης μοναδικές τους

αλήθειες

σημαίες, ιδέες, ιδανικά

ικανά να κάνουν κάθε μαλάκα

να νιώθει σημαντικός

στο δικό του

ατομικό

βόθρο λυμάτων

.

Μας ενώνει αυτή η δυσωδία

έθνος, θρησκεία, φανέλα, ιδέα

μαλακία

μας αναζωογονεί η μπόχα

η βρώμα είναι μόδα

είναι ψωμί, πατρίδα, οικογένεια

μας δίνει νόημα, σκοπό

άλλωστε δεν είναι λίγο

περήφανος

να δηλώνεις πως είσαι κι εσύ σκατό

.

ShortUrl: https://wp.me/p2tMSd-an

Ένα διαχρονικό παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα πανέμορφο μικρό χωριό, ζούσαν ευτυχισμένοι καμιά εξηνταριά άνθρωποι. Μπορεί να ήταν κι εξήντα πέντε. Αν και η κύρια ασχολία τους ήταν η κτηνοτροφία, δεν τους έλειπε τίποτα. Μπορεί να μην είχαν όλες τις ανέσεις που έχουν οι άνθρωποι στις πόλεις, μπορεί να μην είχαν θέατρα, κινηματογράφους, και ακριβά εστιατόρια αλλά μια χαρά περνούσαν.

Τα πανηγύρια, εκτός από το μεγάλο στην μνήμη του Άι Λιά στα τέλη του Ιούλη, του προστάτη του χωριού, συχνά στήνονταν στην πλατεία με την παραμικρή αφορμή. Μερικές φορές, πέρναγε και κάποιος περιοδεύων θίασος ή κάποιος καραγκιοζοπαίχτης, και τότε όλο το χωριό μαζεύονταν να διασκεδάσει. Μια φορά μάλιστα, είχε περάσει από το χωριό και ένας περιοδεύων κινηματογράφος. Μεγάλη εντύπωση άφησε αυτό το γεγονός στους χωριανούς, ακόμα το συζητάνε, χρόνια μετά.

Φυσικά, το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής ήταν τα δυο καφενεία του χωριού. Παραδοσιακά, όμορφα καφενεία, με καλό καφέ, νόστιμα μεζεδάκια και δυνατό τσίπουρο. Δεν παραβλέπουμε βέβαια και τις δροσερές πορτοκαλάδες και τη βανίλια υποβρύχιο για τα παιδιά.

Αυτά τα δύο καφενεία που λέτε, ήταν απέναντι το ένα από το άλλο, στην πλατεία του χωριού. Βόρεια το ένα, του Βασίλη του Χοντρού και νότια το άλλο, του Μήτσου, που είχε το συνήθειο να επιμένει να τον φωνάζουν Δημήτριο, αφού στα νιάτα του είχε περάσει ένα έτος στη νομική σχολή, στη μεγάλη πόλη. Αναγκάστηκε όμως να επιστρέψει στο χωριό όταν αρρώστησε βαριά ο πατέρας του, και κάποιος έπρεπε να φροντίσει το καφενείο. Βλέπετε, από αυτό ζούσαν όλοι, κι αυτός και η μάνα του και οι δυο ανύπαντρες τότε αδερφές του. Γύρισε λοιπόν άρον άρον, αλλά το κουσούρι της νομικής έμεινε. Έτσι απέκτησε το παρατσούκλι Μήτσος ο Χασοδίκης.

Στην ανατολική πλευρά της πλατείας, στεκόταν η εκκλησιά του Άι Λιά. Το καμάρι του χωριού. Ο παππάς του χωριού, ένας γεράκος, έξω καρδιά, που σε όλους έλεγε πως θα πάνε στον παράδεισο, όλους τους αγαπούσε και κανέναν, μα κανένα δεν είχε επιπλήξει ποτέ αν καμιά φορά δεν εμφανιζόταν στην εκκλησία, ή αν του ξέφευγε καμιά βλαστήμια. Το παγκάρι του ήταν μονίμως άδειο, μιας και ότι έπεφτε μέσα, πήγαινε αμέσως στους πιο φτωχούς, σε κάποιο παιδί του χωριού που είχε κατέβει στη μεγάλη πόλη για σπουδές ή σε λογαριασμούς κάποιου νοσοκομείου όταν η ασθένεια ήταν υπεράνω των δυνατοτήτων του γιατρού.

Ο γιατρός ήταν νέος, ξενομερίτης, τον έστειλε το Κράτος στο χωριό για τρία χρόνια, αλλά δεν έφυγε ποτέ. Ακούραστος και ευγενικός, πάντα έτρεχε να βοηθήσει τους ανθρώπους του, αλλά πέρα από κανα κερασμένο τσίπουρο, κανα γλυκό του κουταλιού και κανα κυριακάτικο τραπέζωμα όσο ζούσε μόνος του, δεν καταδέχτηκε ποτέ να πάρει αμοιβή για τις υπηρεσίες του. “Μα με πληρώνει το Κράτος”, αναφωνούσε θιγμένος κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να τον πληρώσει. Μετά βέβαια, αγάπησε τη Μαριγώ, την κόρη του μπακάλη, και έτσι έχασε τα κυριακάτικα γεύματα, αλλά κέρδισε τον έρωτα τς ζωής του. Σύντομα έκανε και κουτσούβελα, έμεινε πια μόνιμος στο χωριό, και οι άνθρωποι έπαψαν να τον λεν ξενομερίτη. Τον πείραζαν όμως καμιά φορά, φωνάζοντας τον σώγαμπρο. Τότε γελούσε και τους έλεγε πως τα τρία από τα εφτά παιδιά που πήγαιναν σχολείο στο χωριό, ήταν δικά του, του σώγαμπρου.

Το σχολείο ήταν στην άκρη του χωριού, πέτρινο, δυο τάξεις και ένα γραφειάκι για το δάσκαλο. Η μια τάξη χρησίμευε ως αποθήκη μιας και τα παιδιά ήταν λίγα. Ο δάσκαλος, ο κύριος Ξενοφών, μιας κάποιας ηλικίας, εργένης, μετρημένος και πάντα καλοντυμένος ήταν καλοσυνάτος και υπομονετικός με τα παιδιά. Πέρα από τη σχολική ύλη, τα έπαιρνε συχνά στην εξοχή να τα διδάξει επί τόπου βοτανολογία, βιολογία, ζωολογία και άλλα. Τους μάθαινε για τα πετρώματα και τα απολιθώματα και την προϊστορία.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που σ’ αυτές τις εξορμήσεις συναντούσαν τον αγροφύλακα να γυρνάει από χωράφι σε βοσκοτόπι και από μαντρί σε αγρόκτημα. Ο αγροφύλακας που έκανε χρέη και αστυνόμου, ο Δημήτρης του Νικολή, όπως τον ήξεραν στο χωριό, όχι μόνο δεν ασκούσε ουσιαστική εξουσία, αλλά έτρεχε πάντα να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη από ένα χεράκι στις δουλειές. Πότε τον έβρισκες στον έναν όταν έσφαζε γουρούνι, πότε στον άλλο όταν ήταν ο καιρός για το κούρεμα των προβάτων, άλλες πάλι φορές έκοβε ξύλα για κάποιες γιαγιάδες, που χήρες πλέον, ζούσαν μοναχές τους.

Ο παππάς, ο δάσκαλος και ο γιατρός ήταν αχώριστοι. Οι τρεις τους μαζεύονταν στο καφενείο για τσίπουρο και πρέφα σχεδόν κάθε απόβραδο. Αλλά φρόντιζαν να πηγαίνουν μια στο ένα και μια στο άλλο καφενείο, μιας και κανένας στο χωριό δεν είχε έχθρες με κάποιον άλλον. Καμιά φορά μαζί τους, έβλεπες και το αγροφύλακα. Αν δεν ήταν εκεί, τότε σίγουρα ήταν με μιαν άλλη αχώριστη τριάδα στο χωριό που την αποτελούσαν ο Πρόεδρος, ο μπακάλης και ο φαρμακοποιός.

Ο Πρόεδρος, Σωτήρης Μέτζουλας στο όνομα, ήταν ο φτωχός δευτεροξάδερφος του Βουλευτή του νομού με το κυβερνών κόμμα, του γνωστού για την φιλοπατρία του Επαμεινώνδα Μέτζουλα του Αγησίλαου, γόνος γνωστής οικογένειας κλεφταρματολών του αγώνα του ΄21. Ένα γεγονός που εξασφάλιζε την μόνιμη εκλογή του ως προέδρου του χωριού. Κατά βάθος, ήσυχος και καλός άνθρωπος, πάσχιζε να βοηθήσει το χωριό με κονδύλια από τη Νομαρχία και την κεντρική κυβέρνηση, υποστήριζε σθεναρά τις υποθέσεις των συγχωριανών του, και το γραφείο της κοινότητας ήταν πάντα ανοιχτό σε όποιον τον χρειαζόταν. Το μόνο του κουσούρι ήταν το τσίπουρο, αλλά κι αυτό μόνο όταν έκλεινε η “υπηρεσία της κοινότητος” όπως επέμενε να ονομάζει το τραπεζάκι του καφενείου που χρησιμοποιούσε αντί για το γραφείο του.

Ο μπακάλης, ένας θεόρατος καλοσυνάτος γίγαντας που άκουγε στο όνομα Ηλίας, το επώνυμο Τσάμκας, ήταν ταυτόχρονα και φούρναρης του χωριού. Από κονσέρβα μέχρι σπίρτα, από ψωμί μέχρι λάδι, από σαπούνι μέχρι σοκολάτες, όλα τα είχε στο μαγαζί. Ένα διώροφο πίσω από την εκκλησιά, που κάτω ήταν μαγαζί και απάνω το σπίτι του. Πολλές φορές “ξεχνούσε” να γράψει τα βερεσέδια, πάντα είχε ένα γλειφιτζούρι για τα παιδιά και το μόνο του παράπονο ήταν που είχε μόνο μία κόρη, η γυναίκα του πέθανε στη γέννα, αλλά του πέρασε όταν απέκτησε εγγόνια, και μάλιστα από γαμπρό γιατρό.

Ίσως ο πιο βαρετός να ήταν ο φαρμακοποιός, αλλά μόνο γιατί δεν έπινε, δεν κάπνιζε και είχε μια ανεξήγητη μανία να πλένει συνέχεια τα χέρια του, ως και εκατό φορές την ημέρα. Φάρμακο όμως δεν αρνήθηκε ποτέ σε άρρωστο, είχε δεν είχε λεφτά. Ήταν και λόγιος, διάβαζε κάτι βιβλία, μαύρα, χοντρά δερματόδετα, γραμμένα στη καθαρεύουσα, που μόνο ο δάσκαλος και ο γιατρός θα μπορούσαν να διαβάσουν. Κι όμως, όλως περιέργως, ο Αλέξανδρος Φυκώνης, αυτό ήταν το όνομα του, αν και όλοι τον φώναζαν φαρμακοτρίτφτη, δεν έκανε πολύ παρέα με το γιατρό ή το δάσκαλο. Οι κακές οι γλώσσες λέγανε πως ντρέπεται γιατί δεν είχε τόσο “δυνατό” πτυχίο. Ποιος ξέρει άραγε.

Υπήρχαν και άλλοι πολλοί ωραίοι άνθρωποι στο χωριό, σχεδόν όλοι δηλαδή ήταν ωραίοι, αλλά που να τους απομνημονεύσει κανείς όλους; Ο Μπάμπης, ο καλλίτερος χτίστης πέτρας, ο Νίκος ο χασάπης, ο Παναής ο βοσκός, η Βαγγελιώ η μοδίστρα, η Αννούλα του Πίκουλα με τα υφαντά της και πόσοι ακόμα.

Και η ζωή περνούσε όμορφα. Απλά αλλά όμορφα. Και ήρθε το καλοκαίρι, και είχαμε και γάμο στο χωριό και όλοι περίμεναν πως και πως το γλέντι, μετά της Παναγιάς είχαν πει. Κι ένα πρωί μπήκε ένα απόσπασμα Ες Ες στη πλατεία, και κάποιοι με κουκούλες. Και μάζεψαν όλο το χωριό και ψάχναν τον Θύμιο, του κυρ Παντελή που λέγαν πως είχε βγει στο βουνό, Και τους σκότωσαν όλους, εφτά παιδιά, είκοσι πέντε άντρες και τριάντα γυναίκες και τον γιατρό, και το φαρμακοποιό και τον αγροφύλακα και τον παπά και τον μπακάλη και τους καφετζήδες. Μόνο το πρόεδρο άφησαν γιατί ήταν ο φτωχός δευτεροξάδερφος του Βουλευτή του νομού με το κυβερνών κόμμα, του γνωστού για την φιλοπατρία του Επαμεινώνδα Μέτζουλα του Αγησίλαου, γόνος γνωστής οικογένειας κλεφταρματολών του αγώνα του ΄21. Αλλά κι αυτός, δεν άντεξε, κρεμάστηκε μόνος του από μια καρυδιά που ήταν στο κέντρο της πλατείας αμέσως με το που έφυγαν οι Ες Ες και οι κουκούλες.

Ήταν μήνας Αύγουστος, αρχές, το καλοκαίρι του 1943.

……

Μήνας Σεπτέμβρης, 2017, και οι Ες Ες ξεχύνονται πάλι στα χωριά, μόνο οι κουκούλες άλλαξαν. Τώρα πια είναι γραβάτες.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-ae

σούρουπο στον κάκαβο

αν περπατήσεις σούρουπο στον κάκαβο,

θ’ ακούσεις την ηχώ απ’ τα δακρυγόνα και τα ουρλιαχτά των μπάτσων που επιβάλουν το θανατικό. Θ’ ακούσεις τα βαρύγδουπα καταδικαστικά βουλεύματα μεγαλόσχημων δικαστών, τις κυνικές δηλώσεις των αφεντικών, τα παρακάλια των λακέδων, τα ψέματα των πολιτικών.

αν περπατήσεις σούρουπο στον κάκαβο,

θ’ ακούσεις το στρίγκλισμα των πριονιών, τους κρότους των εκρηκτικών, το βρυχηθμό από τις μηχανές που κόβουν, σκάβουν, ξεκοιλιάζουν, και μεταφέρουν το βουνό σε μακρινούς μα τόσο κερδοφόρους προορισμούς.

αν περπατήσεις σούρουπο στον κάκαβο,

θ’ ακούσεις το τραγούδι του βουνού, σαν ένα νανούρισμα σαν μοιρολόι. Θα ακούσεις το βουνό να κλαίει για τα δέντρα του, θα ακούσεις τα νερά να νανουρίζουν τα πεθαμένα κούτσουρα, θα ακούσεις τον αέρα να τραγουδά για την αδικία.

αν περπατήσεις σούρουπο στον κάκαβο,

θ’ ακούσεις το κλάμα του νερού που του στέρησαν τη ζωή με τόσα δηλητήρια. Θ’ ακούσεις τον ψίθυρο της πέτρας που τόσο βίαια θρυμμάτισαν, το μοιρολόι των δέντρων για τα κομμένα, ξεριζωμένα αδέρφια τους.

αν περπατήσεις σούρουπο στον κάκαβο,

θ’ ακούσεις τα λυπημένα τραγούδια που λένε τα σκοτωμένα δέντρα της Χαλκιδικής στα χαμένα παιδιά των ανθρώπων.

αν περπατήσεις σούρουπο στον κάκαβο, θ’ ακούσεις την αγωνία όσων με τα δέντρα τραγουδάνε.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-9V

Χαμογελάνε τα σκουπίδια;

 

Σέρνονται αργά οι ώρες, οι μέρες, οι εποχές.

Εναλλαγή κατάθλιψης και προσποιητής διασκέδασης.

Ανεκπλήρωτοι πόθοι, σβησμένα πάθη, νεκρά όνειρα.

Η σκιά της κοινωνικότητας πέφτει όλο και πιο μαύρη στα μάτια μας, στην καρδιά μας, στη ζωή μας.

Μα κυρίως πέφτει, σκοτάδι, στο μυαλό μας.

Νεκροζώντανοι.

Παραπαίουμε από στιγμή σε στιγμή, ξύνοντας την λίγδα από μια αλλότρια κανονικότητα.

Μια κανονικότητα που μας έχει αρπάξει από ο σβέρκο, από τ’ αχαμνά, από την ψυχή μας την ίδια., και μας ξετινάζει σαν πατσαβούρια ξεσκονίσματος.

Κάναμε τη ζωή μας διεκπεραίωση, ρουτίνα φυλακισμένου με λοβοτομή.

Το φαΐ μας άγευστο, τα λόγια μας ανούσια, η μουσική μας άτονη, το σεξ χωρίς πάθος, ο ύπνος κενός.

Δίχως όνειρα.

Ούτε καν εφιάλτες.

Κατασκευάσαμε νέους εχθρούς για να κρύψουμε τους φόβους μας.

Διαστρεβλώσαμε τις έννοιες για να ταιριάξουν με την δειλία μας.

Πουλήσαμε συνειδήσεις για ν’ αγοράσουμε τις αλυσίδες μας.

Νομιμοποιήσαμε το δικαίωμα στην ξεφτίλα, μη μπορώντας να κοιταχτούμε στους καθρέφτες μας.

Αλλά όσο κι αν προσπαθούμε, όσο κι αν προσποιούμαστε, όσο κι αν καλύπτουμε τους καθρέφτες μας με μακιγιάζ κανονικότητας, δεν γλυτώνουμε.

Αργά η γρήγορα θα βρεθούμε όλοι μπροστά στον πιο αμείλικτο καθρέφτη, τον πιο σκληρό κριτή.

Τα μάτια εκείνων που αντιστέκονται.

Εκείνων που στέκονται όρθιοι απέναντι στα εκτελεστικά αποσπάσματα

Εκείνων που σαπίζουν στα κελιά χωρίς να μετανοιώνουν.

Εκείνων που δίνουν τα πάντα για να μην έχουν τίποτα να τους δεσμεύει.

Εκείνων που ψάχνουν στα σκουπίδια, όχι για φαγητό, αλλά για ένα χαμόγελο.

 

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-9O

Περί φασισμού

 

Ο φασισμός είναι εγγενής χαρακτηριστικό της εξουσίας.

Υπάρχει από πάντα δίπλα της, και θα υπάρχει για όσο θα υπάρχει εξουσία.

Δεν είναι απλά ένα της πρόσωπο, μια μάσκα ή μια εφεδρεία. Είναι η ίδια της η φύση. Όλα τα υπόλοιπα είναι μάσκες, εφεδρείες, ρόλοι παιγμένοι για τις ανάγκες της. Και η εξουσία μας δείχνει την πραγματική της φύση κάθε φορά που η εξουσία βρίσκεται στην επίθεση ή στην άμυνα, κάθε φορά δηλαδή που η δήθεν κοινωνική ειρήνη διασαλεύεται, για όποιον λόγο.

Και πάντα ο λόγος είναι ακριβώς αυτή η πραγματική φύση της εξουσίας, που την ωθεί στην μόνιμη προσπάθεια καθυπόταξης κάθε κοινωνικού υποκειμένου στις επιταγές της.

Η εκμετάλλευση και η φτωχοποίηση των πολλών, η αδικία και η παράλογη σπατάλη πόρων και δυνατοτήτων δεν είναι απλά ένα μέσο για τον πλουτισμό των λίγων, αλλά αποτέλεσμα της ύπαρξης της εξουσίας ως τέτοιας στις κοινωνικές μας δομές.

Σχεδόν όλες οι αναλύσεις, θεωρήματα και ιδεολογίες θεωρούν τις οικονομικές σχέσεις της κοινωνίας ως τον θεμέλιο λίθο της, αδιαφορώντας μάλλον απλοϊκά για το γεγονός πως οι οικονομικές σχέσεις είναι σχέσεις επιβολής και όχι προτίμησης.

Και η επιβολή δεν  γεννιέται από την οικονομική διαστρωμάτωση της οικονομίας αλλά το αντίθετο.

Ο φασισμός λοιπόν, όποιο κι αν ήταν το όνομα του πριν τον βαφτίσουμε έτσι, ως το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, δεν είναι παράγωγο της εποχής, της οικονομικής κρίσης ή ακόμα και ιδεολόγημα κάποιων «κακών” που παρασέρνει αδαείς και αθώους πολίτες.

Ο φασισμός ήταν, είναι και θα είναι η ίδια η εξουσία, που όντας παράλογη, διαιωνίζει στις ανθρώπινες κοινωνίες σαν ιδεολόγημα, όλες τις βάναυσες και απάνθρωπες συμπεριφορές που είχαμε ως είδος πριν την κατάκτηση της λογικής. Συμπεριφορές που μπορεί σαν ζώα να τις είχαμε ανάγκη για την επιβίωση, αλλά ως έλλογα όντα μόνο αποτροπιασμό και αηδία μπορούν να προκαλέσουν.

Αγελαίες συμπεριφορές (θρησκείες, ομάδες, ιδεολογίες), επιβολή απόψεων με τη βία ή τον οικονομικό εκβιασμό (καταστολή, μισθωτή εργασία), λατρεία της αριστείας και της ισχύς του δυνατότερου (κοινωνικά στάτους, υπερθεμάτιση διακρίσεων βάση καταγωγής ή οικονομικής κατάστασης).

Φόβος και δέλεαρ, όπως και στα ζώα.

Έτσι πορεύεται η εξουσία.

Ο φασισμός είναι στην τελική η κατάπτωση του ανθρώπου στις πιο ζωώδεις συμπεριφορές, η άρνηση της λογικής, ο γεννήτορας κάθε πνευματικής και κατασκευαστής κάθε φυσικής αλυσίδας.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-9I

Από τα κάτω

Γύρω μας τα πάντα καταρρέουν. Οικονομικά μας πήρε ο διάολος. Κοινωνικά ολισθαίνουμε ταχύτατα στον φασισμό. Πολιτικά κατακτήσαμε πλέον τον πάτο της λογικής, το υψηλότερο επίπεδο μαφιόζικης διαχείρισης των κοινών. Διαφθορά, λαμογιά, φασισμός, παρτακισμός, ψεύδος και αναλγησία, απροκάλυπτα πλέον κυριαρχούν απόλυτα σε κάθε επίπεδο διακυβέρνησης. Η φτώχεια, η ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ωμή και εξαντλητική εκμετάλλευση, η καταστολή και η πλύση εγκεφάλου είναι η μόνιμη καθημερινότητα για τους πολίτες.  Και το ζητούμενο παραμένει.

Τις πταίει;

Οι απόψεις, διαφορετικές ανάλογα με την πολιτική ταυτότητα του εκφέροντος, άλλες κοντά άλλες μακριά από κάθε πραγματικότητα, δυστυχώς συνήθως περιορίζουν την αναλυτική τους προσπάθεια στην παρατήρηση και την διαπίστωση των συμπτωμάτων. Ομιλώ φυσικά για την «προοδευτική» ή αλλιώς «αριστερή» θεώρηση, μιας και οι εκ των δεξιών αναλύσεις φύσει εξυπηρετούν και δικαιολογούν το υπάρχον ως αναγκαίο και σωστό.

Στο εν γένει «αριστερό» ακόμα και «ελευθεριακό» τοπίο, παρά τις εκ πρώτης όψεως θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ τους, έχουμε μια σχετική σύγκλιση στις διαπιστώσεις αλλά και στην θεώρηση. Κυρίαρχο σημείο σύγκλισης, παραμένει αυτό της ύπαρξης του Καπιταλισμού ως μοντέλο οικονομικής διαχείρισης και κατά συνέπεια και πολιτικής θεσμοθέτησης  των κοινωνικών σχέσεων. Πλείστα όμως τα πολιτικά υποκείμενα υποκύπτουν στην λανθάνουσα αντίληψη του Καπιταλισμού ως οντότητα και όχι ως κατάσταση, σχέσεις  μεταξύ των ανθρώπων. Όλες σχεδόν οι εναλλακτικές στον Καπιταλισμό, αρνούνται να αναγνωρίσουν την ουσιαστική του ιδιότητα στην παραγωγή σχέσεων εξουσίας ως πυρήνα του προβλήματος αλλά θεωρώντας τον διαχειριστή της εξουσίας, αποσκοπούν στην αλλαγή του τρόπου διάχυσης και διαχείρισης της εξουσίας και όχι την κατάργηση αυτής καθ’ αυτής. Έτσι, η ιδιοκτησία για παράδειγμα είναι μια «φυσιολογική» σχέση και ερίζουμε για την ηθική της υπόσταση ως προς τον τρόπο απόκτησης, ή ως προς τον βαθμό συγκέντρωσης ή ακόμα ως προς τον φορέα που την διαχειρίζεται.

Ο Καπιταλισμός αντιμετωπίζεται στην θεωρητική του αποδόμηση περίπου ως αυτόνομη δύναμη, εξυπηρετούμενη από πρόθυμους υποστηρικτές του με σκοπό την προσωπική τους επιβράβευση. Ο Καπιταλισμός ως οντότητα, ανάγεται σε κυρίαρχο εχθρό, και ως εκ τούτου, ως ο απόλυτος στόχος καταστροφής. Πως καταστρέφεις όμως μια ιδεατή οντότητα; Πως πολεμάς κάτι μη χειροπιαστό;

Είναι ακριβώς αυτή η ιδεολογικοποίηση του καπιταλισμού από υποστηρικτές και εχθρούς του ταυτόχρονα, η ίδια ιδεολογικοποίηση κάθε μέχρι στιγμής προτεινόμενης εναλλακτικής που οδηγεί στον αποπροσανατολισμό και κατά συνέπεια στην διαιώνιση του προβλήματος.

Κι εδώ οι απόψεις των διαφόρων ρευμάτων της «αριστερής» διανόησης συνεχίζουν να διχάζονται. Από την χρήση των πολιτικών μέσων (που θεσπίζονται καπιταλιστικά) μέχρι την ένοπλη επανάσταση (με σκοπό την αλλαγή διαχειριστή της εξουσίας) ο δρόμος διακλαδώνεται σε εκατομμύρια μονοπάτια. Έχουν όμως κοινό στοιχείο την υποτιθέμενη «ηθική υπεροχή» κάθε αντικαπιταλιστικού ρεύματος έναντι της υπάρχουσας κατάστασης. Όλοι επικαλούνται το «δίκαιο» και την «ανώτερη ηθική» ως λόγο αντίστασης, ως προαπαιτούμενη παραδοχή από μέρους του υποκειμένου ώστε να του δίδεται η νομιμοποίηση συμμετοχής στον αγώνα ενάντια του εχθρού. Η καταστροφή του καπιταλισμού ως εκ τούτου, υπάρχει μόνο σαν ιδέα αντικατάστασης του με μια ηθικά υπερέχουσα εναλλακτική. Τι είναι όμως τελικά αυτό που επιτρέπει την ύπαρξη του Καπιταλισμού; Ή μάλλον πιο σωστά, τι είναι αυτό που κρατάει τον καπιταλισμό ακόμα ζωντανό; Που αποτυγχάνουν οι εναλλακτικές ηθικές αφηγήσεις; Γιατί δεν αποτελούν ουσιαστικά κανέναν σοβαρό κίνδυνο για την επιβίωση του Καπιταλισμού;

Δεν στοχεύουμε στην κατάργηση των συνθηκών που γεννούν τις ανθρώπινες σχέσεις που ονομάζουμε Καπιταλισμό, αλλά στην αντικατάσταση του Καπιταλισμού με κάτι άλλο που θα γεννά τις ανθρώπινες σχέσεις με διαφορετικό από το καπιταλιστικό ηθικό πρόσημο. Έτσι αντί να επικεντρωθούμε στην αλλαγή των σχέσεων που ορίζουν την ποιότητα της ζωής μας, στοχεύουμε στην αλλαγή της ηθική της ζωής με την ψευδαίσθηση πως θα αλλάξουν έτσι οι σχέσεις μας.

Επί της ουσίας μένουμε προσκολλημένοι σε μια μανιχαϊκή αντίληψη που θέλει τις ανθρώπινες σχέσεις δυνατές μόνο κάτω από το πρίσμα του ενός ή του άλλου ιδεολογικού στρατοπέδου. Όπου η κάθε σχέση υπόκειται στην αξιολόγηση «πάντα καλή» ή «πάντα κακή» βάσει ενός πολιτικού ιδεολογικού κώδικα, μιας ανώτερης ηθικής αφήγησης. Όσο θα επιχειρούμε να δικαιολογήσουμε σε ιδεολογικό ή ηθικό επίπεδο την όποια μορφή ανθρωπίνων σχέσεων, τόσο ο καπιταλισμός θα επιβιώνει, αλλά και τόσο οι προτεινόμενες εναλλακτικές θα παραμένουν ψευδαισθήσεις μικρών ομάδων «πιστών» και ζηλωτών.

Δεν είναι ο καπιταλισμός αυτός καθ’ αυτός το πρόβλημα αλλά η παραδοχή των ανθρωπίνων σχέσεων που τον αποτελούν ως φυσιολογικές. Μόνος τρόπος να αλλάξει αυτό είναι να κατανοηθεί η ανάγκη αλλαγής των σχέσεων μεταξύ μας βάσει της λογικής και όχι βάσει της όποιας ιδεολογικής και κατά συνέπεια, ηθικής επιταγής που ευελπιστεί να τον αντικαταστήσει.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-9B

Ευτυχώς είμαστε θνητοί.

Ευτυχώς είμαστε θνητοί.

Δυστυχώς αδυνατούμε να το καταλάβουμε.

Φαινομενικά υποτίθεται πως το έχουμε αποδεχτεί. Στην πραγματικότητα σπαταλάμε όλη μας τη ζωή παραβλέποντας  την μόνη απόλυτη γνώση που κατέχουμε. Αυτή της θνητότητας μας. Από τις πρώτες μέρες που αποκτήσαμε συνείδηση σαν είδος, επιδοθήκαμε στην αέναη προσπάθεια να την ξεπεράσουμε, να την αρνηθούμε, να την καταργήσουμε. Σπαταλάμε τις ζωές μας προσπαθώντας να τις ζήσουμε σαν αθάνατοι, αδιαφορώντας για το γεγονός πως η ο θάνατος είναι αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ζωής.

Η διαφορά μεταξύ ζωής και επιβίωσης εκεί ακριβώς βρίσκεται. Στην προσπάθεια από τη μία να βιώσουμε την ύπαρξη μας όσο πιο συνειδητά μπορούμε και στην προσπάθεια από την άλλη να μην πεθάνουμε. Αλλά όπως έλεγε και ο Τσάπλιν, υπάρχει κάτι που είναι εξίσου αναπόφευκτο με το θάνατο. Και αυτό είναι η ζωή.

Επιλέξαμε να ζούμε στην ψευδαίσθηση ενός γραμμικού χρόνου, στον οποίο το χειρότερο χαρακτηριστικό του είναι ο αναπόφευκτος τερματισμός της ύπαρξης μας.

Κατασκευάσαμε θρησκείες με χίλιες δύο εκδοχές αποφυγής της θνητότητας μας. Από την μετενσάρκωση μέχρι την αθανασία της «ψυχής» των μονοθεϊστών, από τον ανιμισμό μέχρι τη λατρεία της κατανάλωσης, από την ιδεοληψία της κοινωνικής ηθικής μέχρι τον άκρατο ατομικισμό, δημιουργούμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε το αναπόφευκτο.

Πέσαμε με τα μούτρα σε διενέξεις για την ηθική υπεροχή της όποιας επί μέρους ανάγνωσης του «σωστού» τρόπου ζωής. Λες και η ζωή είναι κατασκεύασμα, λειτουργικό σύστημα, προβλέψιμο μοντέλο μαθηματικών εξισώσεων.

Και όλα αυτά μόνο και μόνο γιατί αρνούμαστε πεισματικά να δεχτούμε το εντελώς τυχαίο της ζωής, το εντελώς άνευ σκοπού ή ελέω μιας ανώτερης πρόνοιας ύπαρξη. Λίγη σημασία έχει αν δεχόμαστε ως πρόνοια κάποιο Θεό ή ένα όποιο ιδεολόγημα. Λίγη σημασία έχει καν αν το κάνουμε συνειδητά ή απλά αποδεχόμαστε της επικρατούσα κοινωνική ερμηνεία που μας έχει γαλουχήσει. Σε κάθε περίπτωση αρνούμαστε να κατανοήσουμε την ίδια την ζωή ως  αυτοσκοπό, ως αυθύπαρκτη, έξω από κάθε αιτιολόγηση στην πραγματικότητα.

Αν όμως καταφέρναμε να αποδεχτούμε την ζωή ως αυτοσκοπό, αν καταφέρναμε να διώξουμε από τα μυαλά μας τις παραδοχές της όποιας μεταφυσικής νομοτελειακής σκοπιμότητας, θα μπορούσαμε ίσως επιτέλους να αντικαταστήσουμε την ηθική σαν μέτρο διαβίωσης, με την λογική. Γιατί μόνο με την λογική μπορούμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες όπου η ζωή κάθε ανθρώπου γίνεται αυτό που είναι, ζωή και όχι επιβίωση.

Μόνο η λογική αναγνωρίζει πως η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα προς επίλυση, δεν είναι ένα μέσο για την επίτευξη κάποιου ανώτερου σκοπού, δεν είναι μια ενδιάμεση κατάσταση ύπαρξης. Μόνο με τη λογική θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει πριν ή μετά της ζωής. Η ζωή είναι απλά μια επιθυμία για την ίδια τη ζωή.

.

ShortUrl:http://wp.me/p2tMSd-93

Ξέπνοα

 

Ναυάγησα σε λάθος τόπο
πολύ χλωρό, πολύ καθάριο
σκουπίδι στη ακτή το σώμα μου
το γερασμένο, το άρρωστο, το βρεφικό,
βρώμισε τον αέρα η ανάσα μου
μα πιο κακό έκανε η λαλιά μου.

Του τόπου ετούτου άνθρωποι
μην με κακολογάτε
θα πάω πίσω να πνιγώ
το τόπο να μην πιάνω
κι αν σας αδίκησα ποτέ
είναι που δεν με αφήσατε
ποτέ μου ν’ ανασάνω.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-8R

#Syriza_xeftiles

 

Είναι εκπληκτική η άνεση με την οποία οι όψιμοι εξουσιαστές μας παρουσιάζουν την δική τους ανάλγητη δίψα για εξουσία και προσωπικό όφελος για προτιμότερη από των «άλλων». Μια διαχρονική τακτική όλων των κατά καιρούς νεόκοπων κυβερνητικών, που δυστυχώς ακόμα έχει απήχηση στις μάζες των επίσης διαχρονικά εθελόδουλων «πολιτών». Αυτό που όμως είναι στ’ αλήθεια συγκλονιστικό, είναι ο βαθμός της αλαζονείας με την οποία το πράττουν, αλλά και η τεράστια απόσταση που διανύουν σε ελάχιστο χρόνο, μεταθέτοντας εαυτόν από τις προηγούμενες πολιτικές τους θέσεις σε όλο και πιο ακραία αντίθετες.

Η υιοθέτηση μιας ουσιαστικά φασιστικής και ρατσιστικής πολιτικής από πρώην «αριστερούς», δεν θα μπορούσε να γίνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα (15 μήνες συγκυβερνούν με την ακροδεξία των ψεκασμένων) κάτω από τις συνηθισμένες διεργασίες πολιτικού μετασχηματισμού ενός σοσιαλιστικού σχηματισμού σε καθαρό αστικό κυβερνητικό κόμμα. Οι συνθήκες είναι απαιτητικές και οι συσχετισμοί λιγότερο ευέλικτοι απ’ ότι παλαιοτέρα, όπως για παράδειγμα το 1981, με τον μετασχηματισμό του ΠΑΣΟΚ σε κόμμα υπόδειγμα λεηλασίας του κοινωνικού πλούτου.

Η υποταγή στα Ευρωπαϊκά κελεύσματα, η διαπλοκή με την εγχώρια ελίτ, και η συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά, επιταχύνουν την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μια λίγο πιο χαλαρή Νέα Δημοκρατία. Η κρίση, το προσφυγικό αλλά και η τεράστια πείνα των πρώην αριστερών για καρέκλες και ζεστό χρήμα, ξεβρακώνουν καθημερινά την υποκρισία τους.

Το μόνο που τους σώζει ακόμα από την «λαϊκή μήνη» είναι η επική ανικανότητα των απέναντι αλλά και η εξαιρετική χρήση της προπαγάνδας και της προβοκάτσιας, κάτι που έχουν διδαχθεί άριστα στα τόσα χρόνια της καριέρας μέσα στον αέναο κύκλο διασπάσεων, λασπολογίας, ρουφιανιάς και διαστρέβλωσης που επιδίδονταν για την επικράτηση στο αριστερό πεδίο.

Η δημοκρατία και ιδιαίτερα η αντιπροσωπευτική της εκδοχή, χρησιμοποιούσε την εναλλαγή στην εξουσία ως περιοριστικό μέσο στην διαφθορά. Έτσι τουλάχιστον διατείνονταν οι δημοκράτες. Η πραγματικότητα βέβαια έδειξε πέραν αμφιβολίας, πως η εξουσία δεν ασκείται από τους αιρετούς αλλά από τους κραταιούς του χρήματος. Οι αιρετοί, απλοί διαχειριστές μιας στημένης πραγματικότητας, απλά αποτελούν το προπέτασμα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τους πραγματικούς της εξουσιαστές, ώστε σε κάθε περίπτωση αυτοί να μένουν αλώβητοι.

Η μόνη συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην ιστορία, είναι πως κατέδειξε με την στάση του την ματαιότητα της ελπίδας μιας δημοκρατικής αριστερής λύσης.

Το ουσιαστικά απογοητευτικό όμως είναι πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί, προοδευτικοί, ριζοσπάστες και λοιπά ευφυολογήματα, αλλά δεν αντιλαμβάνονται πως εν τέλει κάθε εξουσία τείνει νομοτελειακά στην φασιστοποίηση. Πως κάθε άνθρωπος που θα έρθει σε επαφή μαζί της, αναγκαστικά θα υποκύψει στο δέλεαρ της, και θα διαφθαρεί σταδιακά η αμέσως σε βαθμό ολοκληρωτικό.

Δυστυχώς, οι πολλοί δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για το χρώμα του σανού που τους ταΐζουν.

Καλή μας χώνεψη.

.

ShortUrl: https: http://wp.me/p2tMSd-8C

.

 

 

Νότες, κενά και αυθεντίες.

Μας έμαθαν  πως  είναι το ταλέντο ενός μουσικού στο να ταιριάζει νότες, το ταλέντο ενός λογοτέχνη να ταιριάζει λέξεις ή ακόμα ενός μάγειρα στο να ταιριάζει γεύσεις, που οδηγεί στη δημιουργία τόσων και τόσων, μικρών και μεγάλων αριστουργημάτων. Έτσι πειστήκαμε ακόμα πως είναι το ταλέντο ενός πολιτικού που βελτιώνει το σύστημα, το ταλέντο ενός ηγέτη που μας ωθεί στην επανάσταση ή το «θεόπνευστο» χάρισμα ενός ταγού που οδηγεί το ποίμνιο του στη γη της επαγγελίας. Κάθε ανθρώπινη ενασχόληση μετριέται και οριοθετείται από το βαθμό ταλέντου των λίγων, των εξαίρετων, αυτών που ιστορικά ξεπέρασαν  προηγούμενα όρια δημιουργίας.

Μας έμαθαν επίσης πως τα δημιουργήματα από τέτοια ταλέντα είναι δύσχρηστα και κυρίως δυσνόητα για το μεγάλο κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας. Απαιτούνται χρόνια εκπαίδευσης, ειδικά σχολεία και κυρίως υψηλή διανοητική ικανότητα για να τα καταλάβει κανείς, για να τα αναλύσει και να τα κάνει ουσιαστικά χρήσιμα για όλους μας. Με λίγα λόγια, δεν μπορούμε εμείς οι απλοί θνητοί να έχουμε άποψη γι’ αυτά, αλλά μόνο όσοι είναι ειδικοί. Μας έμαθαν λοιπόν να υποτασσόμαστε στους ειδικούς, να αφηνόμαστε στη κρίση τους, να ακολουθούμε τις προτροπές τους. Ποιος μπορεί ας πούμε να καταλάβει καλλίτερα το πιάτο ενός Λαζάρου ή ενός Σκαρμούτσου, εγώ κι εσύ ή η Ψυχούλη; Ποιος κατανοεί καλλίτερα τη, τέχνη από τους κριτικούς της; Ποιος έχει το αλάνθαστο στην ανάλυση του Μαρξ αν όχι το ιερατείο των ειδικών του κόμματος; Ποιος μπορεί να ξέρει καλλίτερα από τον Άνθιμο αν υπάρχει Θεός και τι θέλει;

Αν το αναλογιστούμε, για όλα, για τα πάντα υπάρχουν οι ταλαντούχοι δημιουργοί πρωτοπόροι και οι ανάλογοι ειδικοί, αυθεντίες που μας ορίζουν τη σχέση μας με τα δημιουργήματα των πρώτων. Δημιουργήματα, που πολύ έξυπνα παρέλειψαν να μας πουν πως θα ήταν αδύνατα χωρίς την αλληλεπίδραση των δημιουργών τους με μας τους υπόλοιπους. Δημιουργήματα που βασίζονται πάνω στην συλλογική μνήμη, τη συλλογική γνώση και κυρίως τη συλλογική προσφορά του είδους στην δημιουργία του πολιτισμού;

Τι αξία θα είχε η μουσική του Μότσαρτ, αν δεν υπήρχαν μουσικοί να εκτελέσουν τα έργα του; Αν δεν υπήρχαν τεχνίτες να φτιάξουν τα όργανα, ή ακόμα αν δεν υπήρχε χαρτί και μολύβι για να την καταγράψει; Στην τελική, τι αξία θα είχε αν κανείς μας ποτέ δεν την άκουγε;

Όχι, δεν προσπαθώ να μειώσω την προσφορά του κάθε Μότσαρτ, του κάθε Αϊνστάιν, του κάθε φιλόσοφου ή ό,τι άλλο. Δεν προσπαθώ να ισοπεδώσω την αξία κάποιου έργου ή της όποιας εφεύρεσης ή ιδέας. Να ξεφύγω θέλω μόνο από το αξιακό σύστημα που γεννιέται πάνω τους. Να λευτερωθώ από τα στερεότυπα των ειδικών, την ανάγκη για καθοδήγηση και τυφλή υποταγή στα κατεστημένα τους. Δεν μπορώ να ορίζω την «προσφορά» σε μέτρο αξίας ζωής. Αρνούμαι να αξιολογήσω τη ζωή οποιουδήποτε πάνω από τη ζωή κάποιου άλλου.

Μέχρι τότε, θα προσπαθώ να καταλάβω αν μουσική είναι οι νότες ή τα κενά μεταξύ τους.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-8x

Προσφεύγοντας

 

Δεν έχει ο Ξένος Ιθάκη να γυρέψει

το ταξίδι του αβέβαιο, σκοτεινό

ξένος και μιαρός για πάντα θα φαντάζει

όπου βρεθεί θα φύγει τρομαγμένος

ή θα κλειστεί σε φράχτες καθαρούς

από τους ντόπιους ευγενείς της λάσπης.

 

Τι κι αν προσφεύγει Ικέτης στο Ναό;

Άδειο κουφάρι είναι πλέον, μάρμαρα γυμνά

ξεχάστηκε ο Θεός που ζούσε εδώ

τώρα λατρεύεται η ησυχία, το εγώ

και στον δικό μας τον ζυγό ζωσμένοι

Ικέτες δεν αντέχουμε κοντά μας.

 

Χιλιάδες οι νεκροί, χιλιάδες άταφοι

ο τόπος όλος μιαν αποφορά

σαπίλα εκτός κι εντός του κόσμου

φεύγει ο Ικέτης, δεν θα βρει εδώ

κανέναν ζωντανό να τον μαζέψει

πτώματα όλοι, μούμιες, νεκρά εκθέματα.

.

ShorUrl: http://wp.me/p2tMSd-8o

Μικρές ιστορίες από τα κρατητήρια (2) – Με τα δόντια

Κάποια στιγμή ήρθε ένας φρουρός και άνοιξε την πόρτα ώστε να πάμε ένας ένας στην τουαλέτα. Η κινέζα πήγε πρώτη, αμίλητη και ντροπαλή. Μετά πήγε η τσιγγάνα, γελώντας και όλο σκέρτσο. Πριν βγει, γυρνάει και μου λέει, «αν αντέχεις, μην πας ακόμα, θα κολλήσεις τίποτα από τη βρώμα». Γύρισε σχεδόν αμέσως, «μόνο το πρόσωπο μου έβρεξα», είπε, «δεν κάθομαι εκεί να κατουρήσω, θα κρατηθώ μέχρι τα δικαστήρια».

Ο φρουρός την κοίταξε ειρωνικά και αφού γέλασε μόνος του, μουρμούρισε «κοίτα που έχουν και απαιτήσεις». Η τσιγγάνα, που το άκουσε, γυρίζει και του απαντά, «πρέπει κύριε αστυνόμε μου να πάθουμε αρρώστια γιατί πουλάγαμε λίγες μπλούζες για να φάμε ψωμί;».

«Να φάτε» της απαντά ο φρουρός, «να φάτε, αλλά να πάτε να δουλέψετε για να φάτε». «που να δουλέψουμε;», του αντιγυρίζει, «δεν υπάρχουν δουλειές, μακάρι να είχαμε δουλειά». «Δεν υπάρχουν δουλειές ε; Δεν υπάρχουν δουλειές λες. Εμ βέβαια, αφού πήξαμε από σας». Εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να επέμβω με μια ερώτηση αλλά δεν πρόλαβα. Ο φρουρός τσαντισμένος συνέχισε, «να πάτε στα χωράφια ρε, να σκάψτε τα χωράφια». «Εγώ έχω πάει, αλλά δεν μας έδιναν σωστά εργαλεία, πολύ κουραστικό και τα λεφτά λίγα» πετάχτηκε ένας ηλικιωμένος. «Θα έχουμε και φρέζα;» ρωτάει η τσιγγάνα τον φρουρό περιπαιχτικά. «Κοίτα κάτι μούτρα ρε που θέλουν και φρέζα, κοίτα ρε» χαχάνησε αυτός.

«Δώστε μας την γη, να τη δουλέψουμε ελεύθεροι, χωρίς επιστάτες και σκυλιά, και θα πάμε» ακούστηκε ξαφνικά από το βάθος του κελιού. Ένας σαραντάρης, σαρανταπεντάρης το πολύ, κοκαλιασμένος και σε άθλια κατάσταση, μάλλον αλβανός, δεν έμαθα ποτέ. Και συνέχισε «δώστε μας τη γη να τη δουλέψουμε για μας, και αν χρειαστεί, με τα χέρια θα τη σκάψουμε, δεν θέλουμε μηχανήματα, με τα χέρια»

Ο φρουρός μας κοίταξε όλους απαξιωτικά, έκλεισε την πόρτα και γύρισε να φύγει.

«Με τα δόντια αν χρειαστεί» πετάχτηκε επίτηδες δυνατά ένα παλληκάρι μαύρο, «και με τα δόντια θα τη σκάψουμε, αλλά να τρώμε φαί, όχι ξύλο». Ο φρουρός είχε ήδη φύγει. «Και με τα δόντια», μουρμούρισαν κάποιοι άλλοι. Σιωπή για λίγο.

«Και με τα δόντια» σκέφτηκα κι εγώ.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-8k

Μικρές ιστορίες από τα κρατητήρια (1) – Η Ντροπή.

Στο ΑΤ Ομόνοιας, έφτασα σιδηροδέσμιος στις 7 το πρωί. Με πέταξαν σε ένα κελί που στοιβάζονταν καμιά δεκαριά υπάρξεις, οι περισσότερες εκείνη την ώρα ακόμα κουκουλωμένες με βρώμικες κουβέρτες. Εκεί θα περίμενα μέχρι να μας πάνε στα δικαστήρια, αφού πρώτα θα μας πέρναγαν από τη σήμανση για φακέλωμα.

«Καλημέρα», μου χαμογέλασε, ένας ηλικιωμένος που ήταν όρθιος και περπατούσε πάνω κάτω σχετικά ήρεμα. «Καλημέρα» του απάντησα, η αλήθεια είναι κάπως κουρασμένος. Μου χαμογέλασε ξανά. «Αν θες τσιγάρο» μου είπε, «περίμενε λίγο να ξυπνήσει η κοπελιά», δείχνοντας μου έναν ανθρώπινο μπόγο κουλουριασμένο στη γωνία. «Έχω, ευχαριστώ» του είπα, και μηχανικά έβγαλα το πακέτο ανάβοντας ένα. Έκανα να το ξαναβάλω στην τσέπη μου όταν συνήλθα και αμέσως του αντιπρότεινα «θες εσύ ένα;» ενώ παράλληλα του πρόταξα το ανοιχτό πακέτο. «Δεν καπνίζω» μου απάντησε «σ’ ευχαριστώ».

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί, αυτός περπατώντας πάνω κάτω και εγώ αρχίζοντας πλέον να συνειδητοποιώ τον χώρο καλλίτερα. Μια κοπέλα από την Κίνα, καθόταν σφιγμένη δίπλα στην πόρτα, αμίλητη. «Καλημέρα» της είπα αλλά δεν μου απάντησε, μόνο μου χαμογέλασε ευγενικά αλλά σφιγμένα. «Περιμένει 2 ώρες να μας ανοίξουν να πάει τουαλέτα» μου λέει ο ηλικιωμένος, που τελικά ήταν Αλβανός. «Μα τώρα άνοιξαν» του λέω κοιτάζοντας και τους δύο, «για να βάλουν εμένα μέσα, γιατί δεν πήγε;». «Δεν μας αφήνουν έτσι, πρέπει να πάμε όταν θέλουν αυτοί, με συνοδεία» και το «αυτοί» ακούστηκε σαν ό,τι χειρότερο που μπορούσε να σου συμβεί.

Λίγο αργότερα, άρχισαν να ξυπνούν και άλλοι, μαζί τους και μια χαρούμενη κοπελιά, τσιγγάνα όπως μου είπε, από την Αλβανία. Ξύπνησε με ένα χαμόγελο σαν την ανατολή του ήλιου και  άρχισε αμέσως να ρωτά. «Από που είσαι εσύ;» «Γιατί σε πιάσανε;» «θέλεις τσιγάρο;» και σχεδόν σε μιαν ανάσα με όλα αυτά «έλληνας είσαι;». Η καρδιά μου πάγωσε στην τελευταία ερώτηση. Τις περασμένες δύο νύχτες ήμουν σε κάτι βρωμερά κελιά στο ΑΤ Εξαρχείων, μόνος μου, με μόνη συντροφιά ζωγραφιές και ονόματα χαραγμένα στους τοίχους. Τα πιο πολλά ήταν του στυλ, «η ελλάδα είναι σκατά», «fuck greece», «στο ελαδα πεθαίνω» (sic) και άλλα τέτοια. Με μια πρωτόγνωρη ντροπή, απάντησα «ναι, έλληνας είμαι». Κράτησα την αναπνοή μου για λίγο. Πίστεψα πως πλέον θα είμαι απομονωμένος, πως θα με φοβηθούν. Πως να κουβαλήσω τον τίτλο Έλληνας, όταν είναι αυτό ακριβώς που τους έχει τσακίσει; Παρατηρούσα το πρόσωπο της με αγωνία, «τώρα θα μου γυρίσει την πλάτη» σκέφτηκα.

Ο ηλικιωμένος αμέσως μπήκε στη κουβέντα «μπορείς να διαβάσεις λίγο το χαρτί που έδωσαν στο κορίτσι» μου λέει, και έκανε νόημα προς την κοπέλα από την Κίνα. «Ναι, ναι», μου πετάει το η τσιγγάνα, «διάβασε το, γιατί εμείς δεν καταλαβαίνουμε» και αμέσως μου έφυγε ο φόβος της απομόνωσης. Πήρα την κλήση και διάβασα: «Στην οδό Αθηνάς συνελήφθη η ……… έχοντας στην κατοχή της 4 ρολόγια, 10 αναπτήρες και 7 φακούς» πρόστιμο πέντε χιλιάδες ευρώ (5.000 €)». Σταματώ, περιμένω αντιδράσεις. Τίποτα.

«Μάλιστα», λέει σε λίγο ο ηλικιωμένος, «και μένα με δύο ζευγάρια παπούτσια με έπιασαν». «Εμένα με τέσσερις μπλούζες» πετάγεται η τσιγγάνα, «πέντε χρόνια απέλαση θα φάω, και πρόστιμο. και τα παιδιά μου;». Σιωπή. Μια φωνή από το βάθος συμπλήρωσε. «Είμαστε όλοι ξυπόλητοι». Θυμήθηκα το σύνθημα στους τοίχους. «Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους» Για λίγο κανείς δεν μιλούσε. Μέχρι που ακούστηκε το χτύπημα της πόρτας. Η Κινέζα χτυπούσε μαλακά, σχεδόν φοβισμένα, για να της ανοίξουν να πάει τουαλέτα. «Δεν ακούει» μας είπε, με τν απόγνωση να ζωγραφίζεται δραματικά στο πρόσωπο της. Πήγα στην πόρτα και την κοπάνησα με δύναμη, παρατεταμένα. Πήρε λίγα λεπτά και ένα αγριεμένο πρόσωπο μπάτσου ήρθε στο παραθυράκι. Με κοίταξε με θράσος, «τι τρέχει;» μου γαυγίζει. «Η κυρία έχει ανάγκη να πάει την τουαλέτα» του λέω, και κάνω ένα βήμα πίσω να δείξω την κινέζα. Την κοιτάζει για λίγο, χαμογελά υποτιμητικά, κοιτάζει ξανά εμένα και μου λέει, «Είσαι απ’ αυτούς που συγκινούνται με τα ζώα ε; Μετάφρασε της αυτό λοιπόν: «κατουρήσου επάνω σου ρε βρωμόζωο» και κλείνει με βρόντο το παραθυράκι.

,

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-8g

Tours Operator «Πρώτη Φορά Αριστερά»

(Ένα σουρεαλιστικό κείμενο μιας ακόμα πιο σουρεαλιστικής ταξιδιωτικής εμπειρίας.)

Όλα ξεκίνησαν ένα Σαββάτο βράδυ, μια Κυριακή πρωί, που λέει και το λαϊκόν άσμα, όταν ένας ευγενέστατος υπάλληλος του νεοσυσταθέντος υπουργείου Ψυχαγωγίας του Πολίτη, αίφνης αποφάσισε να με συμπεριλάβει στην κληρωτίδα μετατροπής πταισμάτων σε πλημμελήματα. Και ω, οποίαν τύχη μου επιφύλασσε η μοίρα, βγήκα λίγο μετά τα μεσάνυχτα με τον τυχερό λαχνό της αυτοφώρου διαδικασίας στο γνωστό πλέον Θεματικό θέρετρο αναψυχής συντρόφων στην οδό Καλλιδρομίου.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε την χαρά μου όταν μου ανακοίνωσαν πως κέρδισα μια διανυκτέρευση σε μια κάποια από τις θεματικές σουίτες τους. Αυθωρεί και παραχρήμα το λοιπόν, και αφού είχα ήδη φορέσει τα διακριτικά βραχιολάκια του τυχερού νικητή, οδηγήθηκα στην ρεσεψιόν του εν λόγω θέρετρου, συνοδεία δύο ευγενέστατων οργάνων του υπουργείου Ψυχαγωγίας του Πολίτη. Ο υπεύθυνος ρεσεψιονίστ, με καλωσόρισε άνευ τύπων, εγκάρδια ,και αμέσως με καταχώρησε στα βιβλία φιλοξενουμένων.  Προετράπην δε φιλικότατα από τους εκεί γκρουμ εις την αφαίρεσην των κορδονίων των υποδημάτων μου και της ζώνης του παντελονιού μου. Σκέφτηκα πως μάλλον θα ήταν μία εσωτερική τους συνήθεια και συμμορφώθηκα πλήρως ως προς τις οδηγίες τους.

Εν συνεχεία οδηγήθηκα στον κατώτερο όροφο του θερέτρου, όπου και μου αφέθη προς μεγάλη έκπληξη η επιλογή σουίτας, μία εκ τριών είναι η αλήθεια, και μάλιστα με ησυχία χρόνου για να το αποφασίσω. Η πρώτη είχε θέμα τις άγνωστες μορφές ζωής και τον βιολογικό πόλεμο. Την απέρριψα πάραυτα, γιατί όπως γνωρίζετε δεν μου αρέσουν τα επιστημονικά. Η δεύτερη, εμπνευσμένη από την Τέχνη, λειτουργούσε και ως μουσείο σύγχρονης τέχνης για τα υγρά και στερεά ανθρώπινα απόβλητα, τον σουρεαλισμό και την ψευδαίσθηση. Την απέρριψα κι αυτή ως παντελώς άτεχνος, και φοβούμενος μην με σνομπάρουν οι ειδήμονες. Ευτυχώς η τελευταία είναι εμπνευσμένη από την καθημερινότητα και δη από το νεοσύστατο υπουργείο Λιτού Βίου και Αξιοπρέπειας. Αμέσως διάλεξα αυτή την σουίτα, μιας και ξύπνησε μέσα μου την συντροφικότητα αλλά και την εθνική υπερηφάνεια για τον πατριωτικό αγώνα της νέας μας θεόσταλτης κυβερνήσεως. Εδώ πρέπει λίγο να περιγράψω και του επικουρικούς χώρους, όπου για παράδειγμα, αμέσως στην υποδοχή του ενιαίου με περίμενε ένας περίτεχνος καταρράκτης σε παλιά πορσελάνη, θρυμματισμένη σε ένα περίτεχνα χαώδες μοτίβο, όπως και ένας υπέροχος θεματικός τοίχος με αναθέματα απ’ όλο τον πλανήτη. Αξιοσημείωτο είναι δε και το υπέρλαμπρο φως που έφεγγε μόνιμα παραπέμποντας στην Ελευθερία και την Ελληνικότητα του χώρου.

Η εν λόγω σουίτα, λιτή ως όφειλε, σε απλές γραμμές και σχήματα γυμνού μπετόν αρμέ, με έκδηλη την απουσία κάθε επιπρόσθετου υλικού πλέον του ατσαλένιου περιγράμματος και με την άνετη θερμοκρασία των τεσσάρων βαθμών κελσίου, θα ήταν για ένα ολόκληρο βράδυ η κατοικία μου και η πηγή της έμπνευσης μου.

Το επόμενο πρωινό το πρόγραμμα περιλάμβανε εκδρομή στο κέντρο αναψυχής της οδού Καβάλας, όπου πληροφορήθηκα πως επισκέπτονται άπαντες οι φιλοξενούμενοι όλων των θέρετρων της περιφέρειας.  Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν έτοιμος για τόση ευτυχία. Για να μην μακρηγορώ, φτάσαμε εκεί την ενάτη πρωινή και προς  μεγάλην μου έκπληξιν ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο με καλεσμένους από όλη την περιφέρεια και άπαντες φορούσαν τα βραχιολάκια του τυχερού νικητή. Άπαντες πλην των συνοδών και των εργαζομένων βέβαια, διότι δεν επιτρέπεται σε αυτούς η συμμετοχή στην κλήρωση. Λόγω ηθικού κολλήματος, μου έδωσαν να καταλάβω. Μου εξήγησαν πως η πολυκοσμία είναι φυσιολογική κάθε μέρα ιδίως δε τις Κυριακές, όπου και το κέντρο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Εκεί με προέτρεψαν να αφήσω τα αποτυπώματα των χεριών μου στο τιμητικό βιβλίο επισκεπτών και βγάλαμε και ωραίες αναμνηστικές φωτογραφίες, προφίλ και ανφάς. Το μόνο που δεν κατάλαβα, ήταν γιατί αρνήθηκαν οι συνοδοί μου να είναι στο κάδρο, αλλά μάλλον είναι πολύ ταπεινά παιδιά.

Στη συνέχεια οδηγήθηκα με τιμές στο ιστορικό κτήριο της πρώην Σχολής Ευελπίδων, όπου σύμφωνα με το πρόγραμμα θα τέλειωνε και πανηγυρικά η φιλοξενία μου, αφού θα μοιραζόμουν τις εμπειρίες μου με την υπεύθυνη συντονισμού όλων των τυχερών κληρώσεων του σαββατοκύριακου, η οποία και έμελε να μου συστηθεί ως Υπηρεσιακός Εισαγγελέας. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση, είναι πως περάσαμε κάθε σημείο ελέγχου απλά και μόνο επιδεικνύοντας τα βραχιολάκια μου. Δεν πέρασε πολλή ώρα και η καλή αυτή κυρία, με δέχθηκε εγκαρδίως στο πολυτελές γραφείο της, και αφού μου ζήτησε να της πω τη γνώμη μου για την υπέροχη κληρωτίδα, αποφάσισε, παράτυπα βέβαια, αλλά ήμουν τόσο καλός μου είπε,  να μου κάνει δώρο ακόμη μία διανυκτέρευση στο φανταστικό θέρετρο της Καλλιδρομίου. Διαμαρτυρήθηκα κάπως επιφυλακτικά, σκεπτόμενος πως θα στερούσα μια τέτοια χαρά από κάποιον άλλον τυχερό σύντροφο, ανέφερα πως ίσως θα έπρεπε να επιστρέψω στο σπίτι, αλλά εν τέλει, και βλέποντας πόσο την στεναχωρούσε μια τέτοια προοπτική, πρέπει να παραδεχθώ πως δέχτηκα με περισσό ενθουσιασμό  αυτήν την ευκαιρία. Έτσι, καταμεσήμερο πλέον με οδήγησαν οι υπομονετικοί συνοδοί μου πίσω στη σουίτα της προηγούμενης βραδιάς.

Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε ήσυχα, ακόμα και το γεύμα φρόντισαν να παραλείψουν οι καλοί αυτοί άνθρωποι, προσπαθώντας να μην με βάλουν στην διαδικασία εσωτερικής πάλης μεταξύ μια γαστρονομικής ανακάλυψης και της εμπέδωσης του Λιτού Βίου και Αξιοπρέπειας. Ήταν, η αλήθεια είναι, μια μακρά νύχτα. Αντιθέτως με όσα πίστευα τα τελευταία χρόνια, τελικά ο χρόνος περνά πολύ αργά όταν νιώθεις υπέροχα και ευτυχισμένος. Τόσο αργά που στιγμές νόμιζα πως στάθηκε ακίνητος.

Ξημερώνοντας, ετοιμάστηκα με λύπη να αφήσω πίσω μου αυτή την εμπειρία ζωής και επιβιβάστηκα με έναν συνοδό και τα γνωστά μου πλέον βραχιολάκια, σε όχημα μεταφοράς μου στην Ευελπίδων, όπου όπως είχα ενημερωθεί θα συναντούσα το Κύριο Προέδρο, έναν από τους μέγιστους Κριτές, Πάνσοφους Ιεροτελεστές του Υπουργείου Υψίστης Ασάφειας και Ερμηνείας, στο οποίο υπάγεται και το Υπουργείο Ψυχαγωγίας του Πολίτη. Εκεί θα τέλειωνε οριστικά και η τόσο υπέροχη περιπέτεια μου.

Κι όμως, η τύχη μου δεν είχε τελειωμό. Αντ’ αυτού οδηγήθηκα σε παρεμφερές αδελφό θέρετρο κοντά στην πλατεία Ομονοίας. που τιμώντας τον συμβολισμό, αμέσως με φιλοξένησε σε υπέρλαμπρη σουίτα πολλών ατόμων για τις επόμενες ώρες. Εκεί φιλοξενούνταν μονιασμένοι, σύντροφοι απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της αδελφοποιημένης πλέον γης μας, οι οποίοι και με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκαλιές. Παρατήρησα όμως μια κάποια διστακτικότητα, σχεδόν έχθρα από μεριάς τους προς τους αξιολάτρευτους υπαλλήλους μας, αλλά θεωρώ πως μάλλον φταίει η αντικειμενική δυσκολία της κατανόησης της γλώσσας. Για παράδειγμα, το «κατουρήσου επάνω σου ρε βρωμόζωο» δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως είναι αστεϊσμός στα πλαίσια του «πρώτη φορά αριστερά». Τέλος πάντων. Αφού γνωριστήκαμε και μοιράσαμε μεταξύ μας αναμνηστικά δώρα, τσιγάρα, μπισκότα κτλ, μου επέτρεψαν να τους συνοδέψω στο κέντρο αναψυχής στην οδό Καβάλας, αλλά εκεί δεν μας επέτρεψαν ομαδικές αναμνηστικές φωτογραφίες, παρά μόνο κατά μόνας. Υπέθεσα πως δεν ήθελαν να χαλάσουν το συναίσθημα μιας τόσο βαθιάς, προσωπικής εμπειρίας κατάνυξης και δέους που είχαμε άπαντες στη θέα του εξοπλισμού αλλά και των υπαλλήλων του κέντρου. Τότε έμαθα και πως το αποκαλούν «Σήμανση», μάλλον γιατί σημαδεύει τις αναμνήσεις μας.

Προς το μεσημέρι, αποχωρήσαμε πάλι όλοι μαζί προς τον τελικό προορισμό μας στην Ευελπίδων, όπου και με μεγάλη μου λύπη παρατήρησα πως κάποιοι τυχεροί, έχοντας την εύνοια του Προέδρου, που επιτέλους γνώρισα κι εγώ, επέστρεφαν πάλι στα θεματικά θέρετρα του Υπουργείου Ψυχαγωγίας του Πολίτη. Μπορεί για εμένα η διασκέδαση να τελείωσε εκεί, αλλά είμαι σίγουρος πως σύντομα θα ξαναβρεθώ νικητής στην κλήρωση. Η ελπίδα άλλωστε, πεθαίνει τελευταία.

Υ.Γ 1. Εύχομαι από καρδιάς αυτήν την εμπειρία να την ζήσει σύντομα κάθε συνάνθρωπος σύντροφος απολογητής της νέας μας θεόσταλτης ασαφούς κυβέρνησης.

Υ.Γ. 2. Σύντροφε Τσίπρα, σύντροφε Παρασκευόπουλε και σύντροφε Πανούση, τα θερμά μου συγχαρητήρια για τις επιλογές σας.

Υ.Γ. 3. Από τούδε και στο εξής, το γνωστό εορταστικό ανάθεμα των γνωστών άπλυτων, ακοινώνητων περιθωριακών, «Βάλτε τη Δημοκρατία σας στον κώλο σας», γίνεται πλέον και επισήμως «Βάλτε τη Δημοκρατία σας και την Αριστερά σας, στον κώλο σας».

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-89

Ασυνάρτητα

Δεν με λες λογοτέχνη. Με χίλια ζόρια αραδιάζω τις λέξεις σε προτάσεις μιας γλώσσας, ενός λόγου, προσπαθώντας να εκφράσω τις ανησυχίες μου. Το ίδιο δεν με λες και φιλόσοφο, δυσκολεύομαι τρομερά να ξεπεράσω το στάδιο της ασυναρτησίας στο λόγο μου. Μπορεί να είναι όλα κατανοητά σε μένα, μπορεί στο κεφάλι μου να έχουν σχήμα ξεκάθαρο, αλλά όταν ανοίγω το στόμα μου να επικοινωνήσω , όταν καταγράφω τις σκέψεις μου όλα φαντάζουν παράλογα, ακατανόητα.

Πολλές φορές νομίζω πως φταίνε οι λέξεις, οι έννοιες που κουβαλάνε δεν είναι και τόσο αυτονόητες, όχι για όλους τουλάχιστον. Οι λέξεις, γράμματα στη σειρά που κωδικοποιούν τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Πως άραγε μπορεί κανείς να εκφράσει με λέξεις κάτι τέτοιο; Πως να περάσω σε λίγα σύμβολα τον έρωτα, την ελευθερία, την ευτυχία, τη ζωή; Λέξεις συμβάσεις, συμφωνημένα ημίμετρα για να επικοινωνούμε που όμως ποτέ κανείς δεν σεβάστηκε, ποτέ κανείς δεν τήρησε τους όρους της σύμβασης. Λέξεις που αυθαίρετα όλοι μας βιάζουμε κατά το πως μας βολεύει.

Αλλά δεν βιάζουμε τις λέξεις αυτές καθ’ αυτές, πως να βιάσεις άλλωστε μια συλλογή συμβόλων; Αλλά ούτε τις έννοιες που φέρουν οι λέξεις βιάζουμε στ’ αλήθεια, ακόμα κι όταν παραποιούμε σκόπιμα κάθε περιεχόμενο. Αυτό που στ’ αλήθεια βιάζουμε είναι η λογική, η ανθρώπινη ανάγκη για κατανόηση και συνεργασία. Μάλλον γιατί ιεραρχήσαμε λάθος  την ανάγκη μας να εκφραστούμε ως προς  την ανάγκη μας να γίνουμε κατανοητοί. Δώσαμε βάρος στην πρώτη, αψηφώντας την δεύτερη.

Ανόητα  αποδεχτήκαμε το δικαίωμα στην έκφραση ως πιο σημαντικό από την ανάγκη στην επικοινωνία, στην κατανόηση, την συνεργασία. Ελιτίστικα αφορίσαμε κάθε σύμβαση απλούστευσης υπέρ της συνεννόησης, χρίσαμε ασήμαντους, ελλιπείς, ως και «αγράμματους» όσους δεν μας ακολούθησαν στην αποξένωση του λόγου από την πράξη, στην απερίγραπτα παθητική στάση της αποστασιοποίησης από τον «κοινό» τόπο. Λες και ο κοινός τόπος είναι μιαρός, υποτιμητικός και έξω από κάθε έννοια πολιτισμού και ανθρωπιάς.

Και να, πάλι το κάνω. Ακόμα μια φορά παρασύρομαι στον ακατάληπτο λόγο των σημαινόντων λέξεων.  Ακόμα μια φορά αδυνατώ να περάσω στον κατανοητό λόγο των βιωμένων εννοιών. Στον κοινό τόπο της ανθρώπινης συνείδησης, στο ανθρώπινο είναι, χωρίς τα βαρίδια της υπεράνθρωπης ή μάλλον απάνθρωπης σημαντικότητας του φαίνεσθαι.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-85

Θα ψηφίσω.

Δεν ψηφίζω γιατί ποτέ δεν μπήκε στα ψηφοδέλτια έστω και ένα ερώτημα για κάποιο από τα προβλήματα που με απασχολούν, παρά μόνο το ερώτημα ποιον από κάποιους εκλεκτούς διαλέγω να έχει άποψη γι αυτά.

Δεν ψηφίζω γιατί ποτέ δεν μπήκε το ερώτημα για την αξιοπρέπεια και την ευζωία αλλά μόνιμα με εκβιάζουν μεταξύ δύο κακών να διαλέξω το λιγότερο κακό.

Δεν ψηφίζω γιατί ποτέ ένα σύστημα που διαχειρίζεται τους πόρους και τους ανθρώπους σαν νούμερα στατιστικής δεν μπορεί να αλλάξει αλλάζοντας διαχειριστές.

Δεν ψηφίζω γιατί ντρέπομαι να συμμετέχω στη νομιμοποίηση ενός συστήματος που τοποθετεί την οικονομία πάνω από την ζωή.

Δεν ψηφίζω γιατί ποτέ δεν εννόησα πως θα μπορούσα να αναθέτω συνεχώς τις δικές μου αποφάσεις σε κάποιον άλλον, διατηρώντας το δικαίωμα μου στην άρνηση υποταγής.

Δεν ψηφίζω γιατί ποτέ δεν μπήκε εκλογικό ερώτημα η ελευθερία. Όχι αυτή η στρεβλή παρανόηση των παραχωρήσεων ως ελευθερία, αλλά η ουσιαστική πανανθρώπινη φυσική ελευθερία.

Δεν ψηφίζω γιατί με ενοχλεί η υποκρισία της συμμετοχής στην άσκηση εξουσίας.

Δεν ψηφίζω γιατί αρνούμαι να παραχωρήσω την αξιοπρέπεια του δικαιώματος στην ανυπακοή.

Δεν ψηφίζω γιατί είμαι πρώτα άνθρωπος και μετά σκλάβος, υπήκοος, πολίτης, οπαδός ή ό,τι άλλο.

Δεν ψηφίζω γιατί δεν ψάχνω νόημα στη ζωή μου αλλά δέχομαι πως η ζωή είναι επιθυμία.

Δεν ψηφίζω γιατί κανένας δεν αξίζει να κυβερνάται από άλλους.

Δεν ψηφίζω γιατί είμαι είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, την ομορφιά και την ελευθερία.

…

Δεν ψηφίζω ακόμα.

…

Θα ψηφίσω.

Θα ψηφίσω αν ποτέ μπει το ερώτημα, ανάθεση ή συμμετοχή.

Και ξέρω από τώρα τι θα ψηφίσω σε αυτό.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-81

Δουλίτσα να υπάρχει.

Διαβάζω χιλιάδες σελίδες, εκατομμύρια γραμμές, απεγνωσμένες λέξεις που προσπαθούν να εκφράσουν το ανομολόγητο. Ο παραλογισμός, η διαστρέβλωση, ο πόνος, ο θυμός, η παραίτηση.

Η αδυναμία επικοινωνίας, ίσως το πιο τραγικό όλων. Γραφικοί χαρακτήρες αναλαμβάνουν ρόλο υπερηρώων, βιάζουν τη λογική και την αξιοπρέπεια, ανακυκλώνουν το ένα και μοναδικό επιχείρημα υποταγής. Φόβος.

Αλλά ο φόβος γεννάει μίσος, το ξέρουμε καλά, το ζήσαμε πολλές φορές σαν κοινωνία, σαν άτομα. Μόνο που το μίσος αυτό, το συνηθίσαμε, το αγκαλιάσαμε, το κάναμε σημαία και ιδεολογία, το βαφτίσαμε Ασφάλεια και Σταθερότητα, το χρωματίσαμε με ευχάριστους μύθους, το κρύψαμε πίσω από το συμφέρον. Το συμφέρον το δικό μας, το ιδιωτικό, το απάνθρωπο που θέλει όλους τους ανθρώπους αναλώσιμους μπροστά στα λίγα ψίχουλα πλαστής ευημερίας μας.

Οι άνθρωποι πεινάνε, βασανίζονται, σέρνονται στο βούρκο της απαξίωσης, του αποκλεισμού, της εκμετάλλευσης. Φανατικά πιστοί του δόγματος της εξουσίας που θέλει τον άνθρωπο να είναι μόνο αν δουλεύει, πατάνε σε πτώματα για μια θέση στο κάτεργο του καπιταλισμού, αποδύονται κάθε επίφαση αξιοπρέπειας με στόχο την έστω και ελάχιστη αποκατάσταση στο πατροπαράδοτο πρότυπο του φτωχού πλην τιμίου βιοπαλαιστή, θεματοφύλακα των χρηστών ηθών και της τάξης του κόσμου. Ενός κόσμου φτιαγμένου από ηλίθιες παραδοχές και φόβο. Πολύ φόβο.

Ενός κόσμου χωρίς εμάς, αλλά με τις σκιές μας.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7X

Πρόθυμοι εθελοντές.

Εθελοντές ζητά πλέον και επίσημα ο καπιταλισμός για να παράξει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Εθελοντές εργαζόμενους, γιατί η ανεργία είναι χειρότερη λέει. Αν πας εθελοντής, θα έχεις (ίσως) καλύτερες ευκαιρίες αύριο σου λένε, θα μετρήσει στα υπέρ σου όταν έρθει η ώρα να γίνεις και επίσημα μισθωτός σκλάβος.

Τι είναι όμως αυτό που μας εκπλήσσει;

Γιατί θεωρούμε εξωφρενικό τον όρο εθελοντής όταν μιλάμε για την εργασία μας;

Μήπως η έκπληξη πηγάζει από μια μικρή παρανόηση που κάναμε στο παρελθόν;

Και εξηγούμαι, μήπως απλά τόσα χρόνια κρύβαμε την πραγματικότητα πίσω από λέξεις-μάσκες αρνούμενοι να παραδεχτούμε την δική μας ανικανότητα;

Ονομάσαμε την εθελοδουλία μας, μισθωτή εργασία, ναι ή όχι;

Στην ουσία πάντα εθελοντές δεν ήμασταν στον κοινωνικό καταμερισμό ;

Γιατί αν έχουμε την ψευδαίσθηση πως δεν είμαστε εθελοντές, θα ρωτούσε κάποιος αν δεχόμαστε πως μας εξαναγκάζουν σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης, και αν το παραδεχτούμε, τότε πως θα δικαιολογηθούμε;

Εθελοντές λοιπόν, εθελοντές σκλάβοι, υπήκοοι, πολίτες, συνένοχοι, εξουσιαζόμενοι, εξουσιαστές. Και μάλιστα πρόθυμοι εθελοντές οι περισσότεροι.

Με τις υγείες μας.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7S

Το φως που καίει.

Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα στα αναρίθμητα άδεια κουφάρια υπηκόων, ζουν γυμνοί κάποιοι λίγοι που επέλεξαν να μην σκύψουν ποτέ το κεφάλι. Γυμνοί από όλες τις αρετές του συστήματος, γυμνοί από κάθε επίπλαστη εικόνα, γυμνοί κι ανοιχτοί σε κάθε προσέγγιση ανθρώπινης ύπαρξης.

Ανώνυμοι και άσημοι, πορεύονται στο δικό τους μονοπάτι για την αξιοπρέπεια. Ένα μονοπάτι με χιλιάδες εμπόδια, αλλά καθαρό από πτώματα που θα έκαναν το βάδισμα εύκολο. Τους αναγνωρίζεις συνήθως από την απουσία τους. Είναι αυτοί που λείπουν από κάθε δήθεν συνεύρεση. Είναι αυτοί που δεν ωφελούνται ποτέ. Είναι αυτοί που μόνοι δικαιώνουν τον άνθρωπο.

Δεν προσφέρουν καμία ελπίδα, δεν πουλάνε ποτέ υποσχέσεις, δεν διεκδικούν ποτέ αναγνώριση, δεν κλαίνε ποτέ. Μόνο τραγουδάνε τραγούδια της ζωής, ζωγραφίζουν στους τοίχους το μέλλον μας, βάφουν την άσφαλτο με το αίμα τους.

Αν τύχει ποτέ κι αγγίξεις έναν απ’ αυτούς, ίσως μπορέσεις να κλέψεις λίγο από το γέλιο τους. Άλλες φορές πάλι, νιώθεις την άγρια χαρά του χορού τους πάνω στα θαμπωμένα κάτοπτρα της στρεβλής πραγματικότητας ενός τελειωμένου κόσμου. Κι αν τύχει και σ’ αγκαλιάσει κάποιος απ’ αυτούς, μπορεί και να εξαϋλωθείς στη συλλογικότητα που λέγεται Άνθρωπος.

Μόνο πρόσεξε, αν τύχει και δεν αντέξεις, αν φοβηθείς, θα πέσεις ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο των ψευδαισθήσεων, θα γίνεις ακόμα πιο άδειο κουφάρι. Τότε θα τους μισήσεις βαθιά, θα τους εκδικηθείς με μανία, θα τους σκοτώσεις. Γιατί το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να κάνει κανείς σε ένα άδειο κουφάρι, είναι να του δείξει τη ζωή.

Γι’ αυτό, το νου σας. Να προσέχετε τις συναναστροφές σας. Αν δεν αντέχετε το φως, καλύτερα να μένετε στα σκοτάδια.

Γιατί το δικό τους φως, καίει.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7O

Παραίτηση

Σέρνονται οι μέρες σου, σκουλήκια σαρκοβόρα, σε μια διαδοχή πόνου και παραίτησης.

Τυφλά συναισθήματα αγκαλιάζουν το είναι σου, σάβανα μιας αόριστης παραίσθησης.

Γιορτές, επέτειοι, γλέντια ακολουθούν τον προγραμματισμό του αποδεκτού. Κενές παρουσίες στον βωμό της συνήθειας, στείρες επαφές, ανίκανες να επικοινωνήσουν, μάσκες ανέκφραστες.

Οι οθόνες κρατούν μονάχα εικόνες επίπλαστες, στα ραδιόφωνα μάντεις, προφήτες και κήρυκες, ανάμεσα σε τραγούδια κονσέρβας. Τα τηλέφωνα σιώπησαν, βουβές αποδείξεις κακών μαντάτων για κάποιους που λέγονταν “φίλοι” σου.

Το παιδί πεινάει όλο και πιο συχνά πλέον. “Τελειώνει το ψωμί, μαμά”. Και κάθε φορά διαμαρτύρεται και λιγότερο. Όχι, δεν καταλαβαίνει, απλά κουράστηκε. Σύντομα θα γίνει κι αυτό σαν κι εσένα.

Πρωινό ξύπνημα, βλέμμα στο κενό, ολοήμερη αναμονή. Περιμένεις. Τι άραγε;

Σκιές προσποιούνται ανθρώπους, σκιές που πασχίζουν να γίνουν ένα με το σκοτάδι. Σκιές που βολεύονται στα ψίχουλα που θα αρπάξουν από τα ψίχουλα του δίπλα τους. Σκιές που ανοίγουν τις πόρτες σε πανάρχαια τέρατα, αρκεί να κερδίσουν ένα κομμάτι από το χρόνο. Σκιές που φοβούνται το φως.

Σηκώνεσαι απ’ όπου κι αν κάθεσαι, απλά και μόνο για να κάτσεις πιο δίπλα. Να κάτσεις. Να περιμένεις. Να υπάρξεις για λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα. Λίγο.

Η πείνα, η δίψα, ο έρωτας, αυτόματες ανάγκες για διεκπεραίωση. Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν μυρίζεις, δεν αγγίζεις τίποτα. Τα πάντα περιστρέφονται σε μια σφαίρα αδιαφορίας, μιας ουδέτερης επαφής με το τώρα. Ανίκανα να γεννήσουν συναίσθημα, όλα παράγουν κενές υποσχέσεις μιας ανούσιας ύπαρξης, ενός εθελοντικού εγκλεισμού. Δεσμώτης της συνήθειας, της διεκπεραίωσης.

Και το τηλέφωνο βουβό, οι οθόνες κενές. Πονάει, αλλά όχι πια όπως πρώτα. Πονάει μουντά, συνεχόμενα, υποφερτά. Τόσο υποφερτά που ποτέ, μα ποτέ, δεν θα ξεφύγεις.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7K

Ελεύθερες πτώσεις.

Κάπου βρέχει. Σταγόνες νερού σε ελεύθερη πτώση.

Σε λίγο θα βρέχει κι εδώ. Η μυρωδιά είναι έντονη. Έρχεται η βροχή.

Πριν τη βροχή έρχεται η προσμονή της. Η γλυκόπικρη, γεμάτη ενοχή, προσδοκία. Να βρέξει.

Το νερό δεν ξεπλένει τα πάντα.

Σταγόνες βροχής σε ελεύθερη πτώση.

Μελαγχολία. Ανεξήγητη κρυφή ικανοποίηση απ’ τη μελαγχολία που φέρνει η βροχή.

Η μοναξιά της σταγόνας που αρνείται να ενωθεί με τις υπόλοιπες. Μόνη της θέλει να φτάσει στη γη. Πεισματικά ακολουθεί την πορεία της. Κωφεύει στα καλέσματα των υπολοίπων. Μόνη της θα ενωθεί με το έδαφος.

Μία μία σταγόνα, άπειρες ελεύθερες πτώσεις. Άλλωστε μόνο εκεί μπορεί. Το μέλλον είναι σίγουρο πως θα φέρει την απώλεια της μοναδικότητας. Αδύνατο να ξεφύγεις από την συγχώνευση.

Αδύνατο να διατηρήσεις για πολύ την ελευθερία. Σε έναν κόσμο κανονικό, νομοτελειακό δεν υπάρχει ελευθερία. Ένα σώμα νερού όλα. Μικρά ρυάκια έως τεράστιοι ποταμοί, όλα ένα σώμα νερού θα γίνουν. Μία μάζα. Νόμος.

Καμιά ελευθερία στο Νόμο.

Σταγόνες σε ελεύθερη πτώση.

Ελεύθερες και μοναδικές μόνο σε κείνο το απειροελάχιστο διάστημα που είναι στον αέρα. Κόντρα στη λογική, κόντρα στις τάσεις, κόντρα στο Νόμο.

Για λίγο ελεύθερες σταγόνες.

Κοιτάς το βρεγμένο τοπίο. Αυτή η ανακουφιστική μελαγχολία.

Ζηλεύεις τη σταγόνα της βροχής.

Αναζητάς μια διέξοδο, μια στιγμή, ένα διάλειμμα. Πως να μπορέσεις κι εσύ να το νιώσεις;

Το συναίσθημα της ελευθερίας. Σε μια ελεύθερη πτώση. Αδύνατον.

Για όσο θα πατάς σε στέρεο έδαφος. Για όσο η βαρύτητα του Νόμου θα σε καθηλώνει.

Χρειάζεται να σηκωθείς στον αέρα. Για να βιώσεις μιαν ελεύθερη πτώση.

Ελεύθερες πτώσεις.

Αυτές οι μικρές στιγμές ελευθερίας

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7G

Από την ανεργία στο μίσος.

Ανεργία.

Μπαίνει στη ζωή σου απότομα, βίαια, καταλυτικά. Όμως δεν την αναγνωρίζεις αμέσως. Σου παίρνει καιρό, ανάλογα με τις συνθήκες που βιώνεις. Όταν όμως συνειδητοποιήσεις την κατάσταση αυτή, γκρεμίζεται ο κόσμος σου. Οι επιπτώσεις της στη ζωή σου είναι τραγικές. Ξαφνικά στερείσαι και τα απαραίτητα, οι αξίες των πραγμάτων αλλάζουν ραγδαία και σχεδόν κάθε τι μικρό ασήμαντο και ποταπό στο παρελθόν γίνεται πολύτιμο. Πολύτιμο αλλά όχι αναγκαστικά και απαραίτητο. Και μικραίνει η λίστα με τα απαραίτητα, μέρα με τη μέρα, έως που δεν έχεις τι άλλο να κόψεις. Και από εκεί ξεκινάει η ιδρυματοποίηση και ο αυτοματισμός. Μια συνεχής διαδικασία αποδόμησης της προσωπικότητας σου. Ένας ατελείωτος ευτελισμός. Μια αποχαύνωση. Η παράδοση.

Ο φόβος.

Μπαίνει κι αυτός στη ζωή σου απότομα, βίαια, καταλυτικά.

Μπαίνει και κουβαλάει μαζί του ένα θεριό τρομακτικό. Ένα θεριό που μπήγει τα νύχια του στο μυαλό σου, που ρουφάει τη χαρά και τρέφεται με τη ζωή σου. Έχει εκατομμύρια δόντια που ξεσκίζουν καθημερινά τη λογική σου, άπειρα πρόσωπα που σου κρύβουν την πραγματικότητα όπως οι παραμορφωτικοί καθρέφτες. Σου κλειδώνει κάθε διέξοδο στον κόσμο, σου απαγορεύει την επικοινωνία, σου τσακίζει την ύπαρξη. Σκοτάδι.

Κατάθλιψη.

Κατάθλιψη που σε κατακλύζει, σε ορίζει, σε σκοτώνει λίγο λίγο. Σκοτώνει στην αρχή τη χαρά, την συντροφικότητα, τη δημιουργία. Μετά σιγά σιγά σκοτώνει κάθε τι ανθρώπινο μέσα σου. Σκοτώνει την ομορφιά, την διαφορετικότητα, τον έρωτα, το πάθος, την αγάπη, κάθε τι ζωντανό. Σε οδηγεί με τα μάτια κλειστά στο επικείμενο τέλος της ανθρωπιάς σου. Κι αφού σου στερήσει κάθε ζωντανό και όμορφο συναίσθημα, σε αφήνει κενό, αδιάφορο, απονεκρωμένο. Δημιουργεί χώρο να φωλιάσει το κακό.

Το μίσος.

Περισσότερο μίσος.

Μίσος για όλα και για όλους. Μίσος για την ίδια τη ζωή.

Τέλος.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7D

Σπάργανο

 

Σέρνονται οι μέρες, οι εβδομάδες σαν νεκροζώντανες φιγούρες από κακόγουστες ταινίες φανταστικού τρόμου. Περνούν οι μήνες σαν σκιές πάνω στα μάτια μας, αποκρύβοντας την θέα μιας αποστεωμένης ψυχής που κουβαλάμε με μια ιδιαίτερα ενοχλητική αυταρέσκεια. Τα χρόνια επικάθονται πάνω μας, ογκόλιθοι που φράζουν σταδιακά κάθε διέξοδο απόδρασης από την φαιδρότητα μιας επιφανειακής μακαριότητας.

Νεκρός χρόνος. Μια αδιάκοπη ροή γεγονότων, ασήμαντων και σημαντικών, μας περιβάλει σαν σώμα βαρέως ύδατος, καταλύτης παραγωγής ειδώλων αντίστροφων στις καθρεπτίζουσες επιφάνειες μιας αλλότριας πραγματικότητας. Μας σφίγγει σαν μόνιμο ξεχασμένο σπάργανο, σαν δεύτερο δέρμα, στεγνό, άκαμπτο και αδιάφανο. Μας αποκλείει από το κοινωνείν υποσχόμενο μια ψευδεπίγραφη και βαρύθυμη ασφάλεια, μιαν αέναη και απαρέγκλιτη κανονικότητα.

Γερνάει η σάρκα, παρακμάζει εκθετικά, οδηγώντας το νου μας σε μια κατάσταση πανικού που σαν το παράσιτο χάνει τον ξενιστή του και απεγνωσμένα ψάχνει την σωτήρια έξοδο σε όποια δυνατή κατάσταση περαιτέρω επιβίωσης. Έτσι, σταθερά δημιουργεί φανταστικούς κόσμους, βαφτίζει πραγματικότητα τις παραισθήσεις, αποστειρώνεται από την φαντασία που ορίζει κάθε δημιουργική πτυχή του, και καταπέφτει τελικά στο κοινότοπο της κατανάλωσης ψευδών μέσων ολοκλήρωσης.

Νεκρός είναι ο χρόνος που αποζητάμε να σταματήσουμε, που ελπίζουμε να δαμάσουμε, που αρνούμαστε να καταλάβουμε πως οι αλλαγές που φέρνει είναι η ίδια η ουσία της ζωής. Νεκροί είμαστε κι εμείς που συνειδητά ή ασυνείδητα δεχόμαστε την επιβολή ενός νου πέρα και πάνω από το σώμα μας. Νεκροί όσοι θεωρούν πως η διάνοια μπορεί να αποκοπεί από τις αισθήσεις, να ξεφύγει από το σαρκικό της εαυτό, να πάψει να είναι δηλαδή άνθρωπος.

Ανταλλάξαμε τη δημιουργικότητα της ελευθερίας που γεννιέται από την επίγνωση της θνητότητας του είμαι με την δια βίου σήψη ενός έχειν που δελεάζει με την υπόσχεση συνέχισης του παροδικού.

Και εκεί έγκειται η ψυχωτική μας εμμονή να προσδιορίσουμε τη σχέση διάνοιας και σώματος, όχι στη βάση της ολότητας αλλά ορίζοντας μια δυική μεταφυσική θεώρηση συνύπαρξης τους. Μια θεώρηση όμως που ξεκάθαρα είναι επίκτητη μέσω των κοινωνικών πρότυπων και των κυρίαρχων αφηγήσεων. Η δήθεν ανεξαρτησία της διάνοιας από το σώμα, εμφανίζεται σαν κοινωνικό θέσφατο, είτε μέσα από τις θρησκευτικές δοξασίες είτε σαν πολιτικά ορθός λόγος που σκοπό έχει την συμμόρφωση ακόμα και όταν οι σαρκικές ανάγκες του ατόμου δεν καλύπτονται. Έτσι κάθε σαρκική ανάγκη αν και για να πληρωθεί χρειάζεται σπάνια και απαγορευμένα στους πολλούς μέσα, για όσους τα στερούνται ορίζεται ως ποταπή από την εξουσία και άρα όχι τόσο σημαντική όσο η δήθεν πνευματική ανάγκη για ολοκλήρωση.

Με αυτόν τον τρόπο αποδέχεται το άτομο πως αν και δεν μπορεί να έχει ισότιμα και ελεύθερα εξυπηρετούμενες τις σαρκικές του ανάγκες, συμμετέχει ισότιμα στην εξυπηρέτηση των “ανώτερων” πνευματικών αναγκών του. Προσλαμβάνει λοιπόν διάφορους κατά περίσταση τίτλους όπως αυτόν του Δημοκράτη, και μένω στο ένα παράδειγμα αν και στη θέση του χωράνε άπειρα, και αυτομάτως οφείλει να υπερασπιστεί τις όποιες επιλογές και συμπεριφορές επιλέξει η Δημοκρατία του. Ακόμη και αν αυτή η ίδια η Δημοκρατία του τον καταδικάζει με αυτές τις επιλογές σε περιορισμό της ικανοποίησης των σαρκικών του αναγκών.

Αν ορίσουμε τη ιδεατή ζωή σαν κατάσταση που όλες μας οι πραγματικές ανάγκες ικανοποιούνται στο βαθμό που μας επιτρέπει να νιώθουμε πνευματικά ελεύθεροι από αυτές και άρα ικανοί να αντιλαμβανόμαστε το είμαι πέρα και έξω από το έχειν, κάθε περιορισμός στην ικανοποίηση των σαρκικών αναγκών οδηγεί και στον περιορισμό της ικανοποίησης των πνευματικών. Ο διαχωρισμός της “ανώτερης” διάνοιας από το “κατώτερο” σώμα, οδηγεί αυτόματα στην αποδοχή της ανελευθερίας ως θέσφατον.

.

ShortUrl:

SOS Χαλκιδική

 

Μια βόλτα στις Σκουριές Χαλκιδικής δεν αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το πραγματικό μέγεθος της υφιστάμενης, αλλά και κυρίως της επικείμενης καταστροφής της φύσης σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της χώρας. Η παράλογη εξόρυξη που χαρίζει δις στην εταιρεία, αφανίζει το δάσος, καταστρέφει τους υδροφορείς, δηλητηριάζει νερά, ακτές, χώματα σε βαθμό μη αναστρέψιμο για χιλιάδες χρόνια, προκαλεί ρήγματα ακόμα και στα σπίτια των κατοίκων των χωριών που έχουν την ατυχία να βρίσκονται κοντά στις στοές, στερεύει πηγές, αφανίζει με λίγα λόγια την ίδια την ζωή.

Η ασυδοσία της εταιρείας, σε αγαστή συνεργασία με μια μαφιόζικη κυβέρνηση διαπλοκής και μια καθοδηγούμενη σκιά δήθεν δικαιοσύνης οδηγεί την περιοχή στην παρακμή και τον θάνατο με μηδενικό μάλιστα όφελος για το ελληνικό δημόσιο. Αλλά ακόμα και αν το οικονομικό όφελος για το δημόσιο ήταν τεράστιο, ακόμα και τότε, πόσο μπορεί να αποτιμηθεί η αξία της φύσης και της ζωής σε χρήμα; Πόσο κοστίζει η αξιοπρέπεια και η υγεία των ανθρώπων; Πόσο αξίζει η ολοκληρωτική ερημοποίηση όλης της περιοχής και η απώλεια των πιο σημαντικών αποθεμάτων νερού σε όλη την Χαλκιδική;

Πέρασα λίγες μέρες μαζί με τους ανθρώπους που έχουν τάξει τον εαυτό τους στην αντίσταση κατά αυτής της καταστροφής. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, με διαφορετικά επαγγελματικά και οικονομικά υπόβαθρα, με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, ακόμα και με διαφορετικούς πολιτισμικούς προσανατολισμούς. Άνθρωποι όμως ενωμένοι από την φυσική τους ανάγκη για επιβίωση στον τόπο που έτυχε ή διάλεξαν να ζήσουν, ενωμένοι από την ανάγκη για ζωή και την αναζήτηση του δικαιώματος μιας στοιχειώδους αυτοδιάθεσης.

Η αντίσταση, που επίμονα προβάλλουν στα οικονομικά και πολιτικά μεγαθήρια, η μαζικότητα και η όρεξη για δράσεις, η ακούραστη προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν με κάθε μέσο το δίκιο του αγώνα τους μα κυρίως το μόνιμο χαμόγελο τους και η σιγουριά επιτυχίας που τους χαρίζει το αυτονόητο των διεκδικήσεων τους είναι αυτά που έπεισαν κι εμένα πως δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουν. Οι εξορύξεις και η λεηλασία θα σταματήσουν, η ζωή θα νικήσει.

Αλλά υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο χρόνος πιέζει αφάνταστα, η καταστροφή γίνεται μη αναστρέψιμη μέρα με τη μέρα . Και εδώ καλούμαστε όλοι εμείς να πάρουμε θέση. Να αναλάβουμε ρόλο άμεσα, ηθικά και ενεργητικά να στηρίξουμε αυτόν τον αγώνα, να συμβάλουμε όσο μπορούμε στην διατήρηση του φυσικού πλούτου της γης, στην διάσωση της ίδιας της ζωής. Όσες διαφορές κι αν έχουμε στον τρόπο θέασης του μετά, όσο κι αν διαφωνούμε για την διαχείριση των πόρων, αν χαθούν αυτοί, δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε, δεν έχουμε τρόπο να τους επαναφέρουμε.

Ας γίνουμε λοιπόν κι εμείς “μέλη της εγκληματικής οργάνωσης” όπως τόσο κυνικά βάφτισε η Ελληνική “Δικαιοσύνη” αυτούς τους ανθρώπους. Το πρόβλημα αφορά όλους μας και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε μέσω της ανάθεσης, μόνη διέξοδος η συμμετοχή και η αντίσταση.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7u

Νεκρές εικόνες

 

Λαμπερές παραλληλόγραμμες οθόνες κατακλύζουν τις ζωές μας. Πόρτες σε μια διάσταση παράλογη, απάνθρωπη, κι όμως απίστευτα αληθινή. Σχισμές και ρήγματα ανάμεσα στη πραγματικότητα και τον εφιάλτη.

Ανθρωπόμορφα τέρατα σε παράθυρα μας βομβαρδίζουν συνεχώς με ασήμαντα καλέσματα σε ασήμαντες δοξασίες, με ασήμαντους ανθρώπους. Ανθρώπους που επέλεξαν να γίνουν οι φορείς της πιο απίστευτης ασημαντότητας.

Μας ποτίζουν καθημερινά με τα συστατικά της απάθειας, της υποταγής, του παραλογισμού, της τυφλής πίστης στις πιο απάνθρωπες δοξασίες. Εκατομμύρια εικόνες νεκρές και λέξεις κενές νοήματος, ουρλιαχτά φανατισμένων οπαδών, μειλίχιες προτροπές εθνοσωτήρων, αποκαλυπτικές προφητείες κάθε παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς, θωπευτικές καταναλωτικές παροτρύνσεις.

Και μεις, κάπου ανάμεσα στον βιοπορισμό και την ανυπαρξία μας, αναμασάμε την ασημαντότητα του θεάματος, προσκυνάμε την μεγαλειότητα της εικόνας, του φαίνεσθαι, του ειδώλου ενός παραμορφωτικού φακού, μιας επιβαλλόμενης αντίληψης.

Συμφωνώντας ή διαφωνώντας με τα κελεύσματα της παράνοιας, υποτάσσουμε σχεδόν όλοι άκριτα την θέση μας, στους κανόνες ενός στημένου παιχνιδιού. Στρατευόμαστε σε αντίθετα στρατόπεδα που πιστά υπηρετούν τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Αναγωγή του ασήμαντου σε σημαντικού, καταδίκη του σημαντικού σε αιρετικό.

Έτσι, οι νεκροί μας γίνονται εμπόρευμα για αναλύσεις στα τηλεπαράθυρα, οι αντιπαραθέσεις τρόπος αποδοχής του μοιραίου. Στατιστικές και νούμερα, νομοθετήματα, συνθήματα, άρθρα και συνεντεύξεις, αναλύσεις, ειδήσεις. Πονήματα ηλιθίων, φανατικών υπαλλήλων, δήθεν διανοούμενων πουλημένων γραφιάδων, αναίσχυντων φερέφωνων, αποτελούν την καθημερινή μας ενασχόληση στην ηλίθια συμμετοχή μας στην ανάδειξη του πιο εύκολου θύματος στη πιο σημαντική προπαγάνδα του συστήματος. Αυτή της ίδιας της ασημαντότητας.

Και κάθε μέρα, λίγο λίγο, η ασημαντότητα κυριεύει τα νοήματα, επικαλύπτει τη φρίκη, στραγγαλίζει τη λογική, κυριαρχεί στο λόγο και τις πράξεις μας. Και όσο επιμένουμε να εθελοτυφλούμε, όσο παίζουμε το δικό τους παιχνίδι, τόσο καταδικάζουμε με τη στάση μας την ίδια μας την ζωή στην απόλυτη ασημαντότητα.

Κι όταν η ζωή γίνεται ασήμαντη, τίποτα πια δεν έχει σημασία, κανένα έγκλημα αρκετά σοβαρό, καμιά καταστολή αρκετά βίαιη, καμιά φυλακή αρκετά αποκρουστική, καμιά φτώχεια αρκετά εφιαλτική, κανένας θάνατος αρκετά οδυνηρός. Όταν η ζωή γίνεται ασήμαντη, το ίδιο γίνεται και το μέλλον, γιατί το μόνο μέλλον που είναι σημαντικό, είναι αυτό της ζωής.

Το μόνο πιο σημαντικό απ’ τη ζωή, είναι η ελεύθερη και γεμάτη αξιοπρέπεια ζωή.

Ας σκοτώσουμε λοιπόν την ασημαντότητα, αρνούμενοι να παραχωρήσουμε αυτά που κάνουν τη ζωή μας σημαντική.

Αξιοπρέπεια και ελευθερία.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7r

Ίσως.

 

Χαθήκαμε κάπου ανάμεσα την οργή μας και το φόβο.

Αναθέσαμε τα θέλω μας σε φανταστικούς συμμάχους και τώρα λοιδορούμε αυτούς για την απραξία τους.

Εγκαλούμε κάθε άλλον για την απουσία του όταν εμείς οι ίδιοι βυθιζόμαστε στην απραξία μας.

Αποδίδουμε κάθε λογής συλλογικές ευθύνες μόνο και μόνο για να μην αντιμετωπίσουμε τις δικές μας.

Ανακηρύσσουμε σε λάβαρα της εξέγερσης κάθε μικρή αντίσταση αλλά δεν έχουμε καμιά πρόθεση να τα σηκώσουμε εμείς οι ίδιοι.

Αποδίδουμε την ευθύνη της νίκης σε κάθε ομάδα που παλεύει και της ήττας σε όλους όσους δεν συμμερίζονται το φόβο μας.

Βαφτίζουμε “κίνημα” τις σπασμωδικές και ασυνάρτητες διεκδικήσεις “νομιμότητας” προσπαθώντας να ενταχθούμε σε μια συλλογική ευκαιρία άφεσης αμαρτιών.

Κραυγάζουμε συνθήματα ενότητας ανόμοιων και αντίθετων απόψεων χωρίς να κάνουμε ποτέ τον κόπο να ακούσουμε αυτές τις απόψεις.

Απαιτούμε την συλλογική υποταγή σε ένα ενιαίο εξεγερσιακό πρόταγμα το οποίο εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καν αγγίξει.

Και όταν πλέον η διάχυτη ηλιθιότητα των ψευδαισθήσεων που καλλιεργούμε αποκαλύπτεται, στοχοποιούμε ως εχθρό τον φανταστικό μας σύμμαχο, τον διαφορετικό, τον περισσότερο ή λιγότερο προβληματισμένο, τον “άλλο”.

Ανάμεσα στο δίπολο του “όλοι είναι εναντίων μας” και “ο εχθρός του εχθρού μου είναι σύμμαχος”, επιλέγουμε τις πλέον γκροτέσκες γενικεύσεις.

Βιάζουμε τη λογική μέσα σε ένα συναισθηματικό παραλήρημα, κουνώντας το δάχτυλο της παντογνωσίας και μυξοκλαίγοντας παράλληλα για την έλλειψη συμμετοχής στο “δικό” μας κίνημα.

Το χειρότερο είναι που ξεχνάμε τη δυνατότητα του ανθρώπου να αλλάζει, να εξελίσσεται, να προχωρά μπροστά.

Ίσως γιατί ριζώνουμε εύκολα σε στερεότυπα, ίσως γιατί καθοριζόμαστε από την αγέλη και τέλος ίσως γιατί δεν θέλουμε να αλλάξουμε, γιατί μας έπεισαν πως κάθε αλλαγή ακυρώνει το παρελθόν.

Ίσως είναι καιρός να κοιτάξουμε το μέλλον.

Ίσως είναι καιρός να κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7m

Δεν έμεινε τίποτα να κλάψουμε

Κοίτα!

Εκεί πίσω απ’ τον ορίζοντα χαμογελάει το αύριο

Μη σταματάς εδώ, κάνει κρύο και πεινάω

Προχώρα ίσια, μην σπαταλάς δυνάμεις

Πέτα τα βάρη που σου φόρτωσε το χτες

Δεν θα τα χρειαστείς ξανά

Ποτέ δεν τα χρειάστηκες

Κράτα το χέρι σου απλωμένο, είναι πολλοί που θέλουν προς τα κει να πορευτούν

Βάστα γερά, κι αν σκοντάψεις ψάξε το χέρι μου

Μην αφήνεις την ασχήμια να σε καθηλώνει, σε περιμένει η ομορφιά

Μην κοιτάς πίσω

Δεν έμεινει τίποτα να κλάψουμε

Μόνο το μπροστά έμεινε

Μόνο το μπροστά

Στάσου, κουράστηκα

Βαρύ φορτίο ο φόβος

Τα γόνατα λυγίζουν σε κάθε βήμα πλέον

Τελείωσαν και τα τσιγάρα

Έχεις τσιγάρο;

Για μια στιγμή μονάχα να σταματήσουμε

Μια μόνο ανάσα στη σκιά

Δεν πάει πουθενά ο ορίζοντας

Πάντα στη θέση του είναι

Εμείς το δρόμο χάσαμε

Εμείς

Η πείνα μας βασανίζει συνεχώς

Και η δίψα

Μα το χειρότερο είναι ο ύπνος

Ποτέ λυτρωτικός

Πάντα γεμάτος εφιάλτες

Σκοτάδι, φως, σκοτάδι, ανελέητα

Μην κοιτάς πίσω

Φτάνουμε

Κοίτα!

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7d

Κάρβουνα

Κάρβουνα.

Κάρβουνα που υπόσχονται μια δόση θαλπωρής, μια εστία φιλοξενίας, μια ανάπαυλα από το εξωτερικό ψύχος.

Κάρβουνα φονικά και ύπουλα, πρώτα σε ζεσταίνουν, κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου και μετά σε σκοτώνουν.

Ζωές, κάρβουνα στη φουφού της καθημερινής εκπόρνευσης των ονείρων μας.

Μυαλά, κάρβουνα στο μαγκάλι της επιβίωσης.

Συνειδήσεις, κάρβουνα στο λάκκο της ανθρωποφαγίας.

Καρδιές, κάρβουνα στο φούρνο της θλίψης και του φόβου.

Και το κορμάκι της κάρβουνο στα δελτία ειδήσεων.

Και η μάνα;

.

Μάτια που καίνε σαν κάρβουνα, αναμμένα από το κλάμα, τις ενοχές και το μίσος.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-76

Κρυώνω.

Ζήσαμε τη ζωή μας μέσα σε εικονικά κελιά, απαστράπτουσες φαντασιώσεις τεχνητών αναγκών, τα ανθρώπινα συναισθήματα στην υπηρεσία της κατανάλωσης, δημιουργία εμπορικής τέχνης ή αλλιώς η βιτρίνα του τίποτα.

Υπηρέτες του στερεότυπου που επιλέξαμε να μας εκφράσει, στήσαμε οικογενειακά ψεύδη, φιλικές προσποιήσεις, ερωτικές υποταγές, πολιτικές συμμορίες, κοινωνικές πληγές.

Ακρωτηριάσαμε την λογική προσαρμόζοντας τα πληγωμένα της απομεινάρια στο προκρούστειο θεώρημα της αποφυγής κάθε ευθύνης.

Ομαδοποιήσαμε τη συμπεριφορά μας σε κοινότοπες βουβές ηδονές οπαδικής ισοπέδωσης, πνευματικής στείρωσης, συνθηματικού μιμητισμού, βαστάζοι γυμνών βασιλέων ανείπωτης ηλιθιότητας.

Αρνηθήκαμε την δημιουργία για χάρη της παραγωγής, αρνηθήκαμε την ομορφιά για χάρη της πρακτικότητας, αρνηθήκαμε τον έρωτα για χάρη της κανονικότητας, αρνηθήκαμε τη ζωή για χάρη της επιβίωσης.

Μεγαλώνουμε προορισμένοι να εκπληρώσουμε το πλέον απάνθρωπο όνειρο της διαρκούς κατανάλωσης αληθοφανών συμβάσεων σκοπού και περιεχομένου μιας ζωής που δεν διαλέξαμε.

Εκλογικεύουμε το παράλογο αναλύοντας κάθε πτυχή της εξουσιαστική τρέλας, κάθε άρρωστη συμπεριφορά των νεκροζώντανων υπηρετών της.

Ανακηρύξαμε σε επιστήμη την βαρύγδουπη μα παντελώς κενή νοήματος θεωρητικοποίηση των κοινωνικών φαινομένων, ανάγοντας την κοινωνία, όπως και κάθε άλλη συλλογική οντότητα, σε υπεράθροισμα των μελών της, σε ανεξάρτητο οργανισμό που λειτουργεί πέρα κι έξω από το κάθε ασήμαντο και μικροσκοπικό κύτταρο της.

Αποδεχτήκαμε το ρόλο του μυρμηγκιού, σε μια φωλιά που υπόσχεται περισσότερη τροφή, φως, και αέρα αν πατήσεις πάνω στους υπόλοιπους. Αν πάψεις να είσαι εσύ και γίνεις σαν τους άλλους. Αν γίνεις οι “άλλοι”.

Δεν έχει σημασία σε ποιους άλλους θα μοιάσεις, σε ποιους άλλους θα ενταχθείς, σε ποιους άλλους θα βρίσκεις κάθε φορά τη δικαιολογία να μην φέρεις την δική σου ευθύνη. Σημασία έχει ότι έμαθες πως οι “άλλοι” είναι κάτι πιο δυνατό από σένα, και μόνο μαζί με τους άλλους αντλείς δύναμη, δικαίωμα, δικαιολογία ύπαρξης.

Καταθλιπτικά απομεινάρια ανθρώπινης διανόησης σηκώνουμε τις σημαίες των άλλων, σκύβουμε μπροστά στα είδωλα των άλλων, φωνάζουμε τα συνθήματα των άλλων, ζούμε τις ζωές των άλλων. Κοπάδια στις εξουσίας τα αποτρόπαια εκτροφεία, κοπάδια στις εικονικές μας αντιστάσεις, κοπάδια στου συστήματος τις άπειρες παραλλαγές.

Άραγε που χάσαμε το δρόμο;

…..

Κρυώνω.

Είναι σκληρή μα όμορφη η μοναξιά.

Ακόμα πιο όμορφη είναι η ζωή.

Πότε θα ζήσουμε;

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-70

Η σιωπή.

Η σιωπή σκοτώνει.

Πρώτη αυτή η εκκωφαντική σιωπή της πολυλογίας.

Ξέρεις, αυτής της απέραντης παπαρολογίας των πολιτικών, των δημοσιογράφων και των αναλυτών που επί ώρες παπαγαλίζουν τις ίδιες λέξεις κλειδιά σε απίθανα χαζές φράσεις αφήνοντας στο τέλος κανένα νόημα, κανένα συμπέρασμα.

Μόνο εκείνες τις λέξεις καρφωμένες στα μυαλά μας, σαν πινακίδες κινδύνου στο δρόμο, που μας αποτρέπουν από το να σκεφτούμε διαφορετικά.

Λέξεις φράχτες.

“Χρέος”, “Πατρίδα”, “Έθνος”, “Εγκληματική οργάνωση”, “Βία”, “Τρομοκράτες”, “Μισθός”, “Σύνταξη”,… ατελείωτη η λίστα.

Κάθε λέξη, κάθε φράση ακόμα ένα μέτρο αγκαθωτό συρματόπλεγμα στο μυαλό μας.

Ακόμα ένας λόγος για φόβο και υποταγή στην τόσο απροκάλυπτα πλέον επιβαλλόμενη σιωπή.

Ναι, η δική μας σιωπή είναι το ζητούμενο.

Η σιωπή των αμνών κατά τη σφαγή τους.

Η δική μας σιωπή.

Και όσο χανόμαστε μέσα στις αναλύσεις και τις θεωρίες, τόσο ο λόγος μας θυμίζει περισσότερο τη σιωπή των παπαρολόγων.

Και όσο ψάχνουμε τη σωστή λέξη, τη σωστή φράση, την ακριβή διατύπωση, την πρέπουσα που λέμε, τόσο η σιωπή μας δυναμώνει.

Γεμίζει τα αυτιά μας με θόρυβο και τις καρδιές μας με φόβο, με απογοήτευση, με παραίτηση.

Μα το χειρότερο είναι πως μας απομονώνει, μας διαιρεί, μας αποξενώνει.

Τελικά, είναι αυτή η σιωπή, η δική μας, που μας σκοτώνει.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6P

Πέθανε στα 19 του

Πέθανε στα 19 του, γιατί δεν είχε χρήματα για ένα εισιτήριο.

Πέθανε στα 19 του, γιατί φοβήθηκε το πρόστιμο.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιος σκατόψυχος την είδε εξουσία.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι αποφάσισαν λιτότητα.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι ψήφισαν τους προηγούμενους.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι είναι προσκολλημένοι στην κανονικότητα.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι θέλουν κέρδος.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι προτιμούν να κανιβαλίσουν.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι θεωρούν αξία τη νομιμότητα.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι θεωρούν ελευθερία το συμφέρον.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι έχασαν την αξιοπρέπεια.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι φοβούνται.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι δεν αντέδρασαν.

Πέθανε στα 19 του, γιατί κάποιοι …

.

Πέθανε στα 19 του, γιατί όλοι εμείς δεν αντιδράσαμε.

.

Πέθανε στα 19 του, όπως θα πεθάνουμε κι εμείς.

.

Μόνος.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6L

Γενική απεργία

Σήμερα έχουν καλέσει οι εργατοπατέρες σε ακόμα μια προσχηματική γενική απεργία. Και ως είθισται, θα διεξαχθεί και η καθιερωμένη πορεία – περίπατος των δήθεν αγωνιζόμενων εργατοϋπαλλήλων. Η συμμετοχή προβλέπεται μικρή και για ακόμα μια φορά, κυβέρνηση και ισχυροί, νιώθουν την ευφορία του να βρίσκονται στο απυρόβλητο της ισχνής λαϊκής αντίστασης.

Πολλοί αγωνιστές και σύντροφοι εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τις συγκεκριμένες άνευ ουσίας και περιεχομένου απεργίες και τους δήθεν αγωνιστικούς περιπάτους. Χωρίς άδικο, δεν λέω, καυτηριάζουν την δουλική και υποκριτική στάση των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος, και σπεύδουν να επιστήσουν την προσοχή μας στο μάταιο αυτών των καλεσμάτων. Καλέσματα που στερούνται την σοβαρότητα, την αγωνιστικότητα και την διάρκεια που απαιτούν οι συγκυρίες. Με λίγα λόγια, η σημερινή απεργία – πορεία είναι επί της ουσίας για μια ακόμη φορά απλή βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής και της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας.

………

Περπατάω αργά τη νύχτα σε πεζόδρομο του κέντρου και βλαστημάω που μου τέλειωσε ο καπνός. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένα δροσερό αεράκι ήρθε να με ανακουφίσει από τη ζέστη της ημέρας που με είχε κάνει να ιδρώσω σε τραγικό βαθμό. Για μια στιγμή τουλάχιστον ένιωσα την ομορφιά της βραδιάς να με συνεπαίρνει. Ο φωτισμός είναι χαμηλός αλλά οι είσοδοι των πολυκατοικιών έχουν λίγα φώτα. Παρατηρώ τα τζάμια γεμάτα ενοικιαστήρια. Που και που σταματώ και τα διαβάζω. Πρέπει σύντομα να βρω ένα σπίτι ικανό να χωρέσει την οικογένεια μιας και μάλλον η μετεγκατάσταση στην πρωτεύουσα είναι πια οριστική.

Λίγο χαζεύοντας τα ενοικιαστήρια, λίγο ο χαμηλός φωτισμός, λίγο οι σκέψεις των δυσκολιών που με περιμένουν και αφαιρέθηκα. Και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε έναν σκοτεινό όγκο, πεταμένο μπροστά στο παρτέρι μιας πολυκατοικίας, εκατοστά μόνο από τα πόδια μου. Δεν μπόρεσα αμέσως να διακρίνω τι είναι αλλά κατάλαβα αμέσως όταν άκουσα ένα ασθενικό, ακανόνιστο ροχαλητό. Ένας άνθρωπος κοιμόταν στο δρόμο. Καθόλου ασυνήθιστο θα μου πεις, αλλά ήταν λίγο ξαφνικό.

……..

Το μεσημέρι θα πάω στη πορεία, και με τα παιδιά είπαμε να μη λειτουργήσουμε το κατάστημα σήμερα. Μπορεί η απεργία να είναι μια πρόφαση των εργατοπατέρων, αλλά κι αν δεν πάω μήπως δεν τους δικαιώνω; Μήπως δεν λεν μετά, “ορίστε, δεν υπάρχουν αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική”; Τι κι αν διαφωνώ ακόμα και με τα προτάγματα των μικροαστών διαδηλωτών; Τι κι αν δεν πιστεύω στη δυναμική τους; Έχω μια πολύ καλή δικαιολογία να είμαι εκεί. Εκτός από την αυτονόητη συμμετοχή σε κάθε συλλογική αντίδραση που μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία ζύμωσης, ίσως και κάποιου ρήγματος της κανονικότητας του συστήματος. Εκτός από την εσωτερική ανάγκη να συμμετέχω σε κάθε προσπάθεια ζύμωσης και διαμόρφωσης μιας πιο ουσιαστικής αντίδρασης. Εκτός από την άρνηση που έχω να χαρίζω το πεδίο στους συστημικούς αμαχητί.

………

Λίγο πιο πέρα από τον άγνωστο που κοιμόταν κυριολεκτικά στο δρόμο, διέκρινα άλλον έναν, ξύπνιο ακόμα (ή τον ξύπνησε η παρουσία μου;). Έστρεψε αμέσως το πρόσωπο του από την άλλη και κουλουριάστηκε, λες και κρυβόταν, λες και ντράπηκε. Ένιωσα αμήχανα στην αρχή, λίγο άβολα. Βασικά ένοιωσα σαν εισβολέας στο χώρο τους, σαν ακάλεστος επισκέπτης στο δικό τους δωμάτιο. Έφυγα βιαστικά για το “δικό μου” δωμάτιο, για το δικό μου χώρο. Έφυγα με το κεφάλι κάτω από ντροπή για την αδυναμία μου να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους αλλά και με μια σκέψη να τρυπάει το μυαλό μου. Περισσότερο μάλλον με μια ερώτηση.

……….

Έλεγα πως έχω μια πολύ καλή δικαιολογία να είμαι στην πορεία. Θέλω λοιπόν να θέσω σε αυτούς τους λίγους που θα μπορέσω αυτή την ερώτηση. Θέλω να μου απαντήσουν αυτοί που θα κάνουν μαζί μου ( ή μήπως είμαι εγώ μαζί τους;) την επαναστατική γυμναστική. Αλλά πριν κοιμηθώ για να μπορέσω να είμαι αύριο εκεί, θέλω την ίδια ερώτηση να τη θέσω και σένα φίλε που κάθεσαι στο καναπέ σου και με διαβάζεις.

-“Χτες το βράδυ, είδα δυο άστεγους να κοιμούνται στο δρόμο, μπροστά στην είσοδο δυο πολυκατοικιών που η κάθε μια είχε τουλάχιστον τέσσερα με πέντε ενοικιαστήρια. Δηλαδή συνολικά σχεδόν δέκα διαμερίσματα άδεια. Κι αυτοί κοιμόντουσαν στο δρόμο. Που βλέπεις τη λογική σε αυτό;”

Αν το βρίσκεις λογικό, τι να πω; Έχασες το χρόνο σου να διαβάζεις για τις ανόητες ερωτήσεις μου.

Αν πάλι θες να μου απαντήσεις πως κάτι έστω δεν είναι λογικό, πως κάτι έστω σ’ ενοχλεί, σε παρακαλώ μην το κάνεις στα σχόλια.

Έλα να μου το πεις στη πορεία.

Εκεί είναι η θέση σου.

Ραντεβού στο δρόμο.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6H

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Μην μου μιλάτε για κοινωνία όταν είστε μόνο ζώα με κανιβαλικά ένστικτα.

Μην μου μιλάτε για δικαιοσύνη όταν ξέρετε μόνο κερδίζετε.

Μην μου μιλάτε για ελευθερία όταν έτσι βαφτίζετε το συμφέρον σας.

Μην μου μιλάτε για αγάπη όταν την δίνετε με ανταλλάγματα.

Μην μου μιλάτε για ανθρώπους όταν ξέρετε μόνο να σκύβετε.

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Σας χαρίζω τα λεφτά σας, το φόβο σας, την απανθρωπιά σας, το μίσος σας, το φθόνο σας.

Σας χαρίζω τις ψευδαισθήσεις σας, τις ελπίδες σας, τα πιστεύω σας, τους νόμους σας.

Σας χαρίζω τις εκλογές σας, τις αλυσίδες σας και τα κελιά σας.

Σας χαρίζω τις σημαίες σας, τα λάβαρα σας, τους αρχηγούς σας.

Σας χαρίζω την ησυχία σας, την θλίψη σας και την ανυπαρξία σας.

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Δεν αντέχω τη βία σας, τη ψευτιά σας, τη ματαιοδοξία σας.

Δεν αντέχω τους μπάτσους σας, τους στρατούς σας, τους θεσμούς σας.

Δεν αντέχω τα κόμπλεξ σας, την ηθική σας, τη βλακεία σας.

Δεν αντέχω τις δικαιολογίες σας, τις υπεκφυγές σας, την δουλεία σας.

Δεν αντέχω την αποφορά της σαπίλας σας.

Δεν θέλω να σας μοιάσω.

Γιατί βιάζετε το μέλλον των παιδιών σας.

Γιατί διαλέξατε την υποταγή και τη ξεφτίλα.

Γιατί δεν έχετε σταλιά αξιοπρέπειας.

Γιατί σκοτώνετε τα πιο όμορφα όνειρα.

Γιατί ο έρωτας σας αγγίζει μόνο σαν εμπόρευμα.

.

Δεν θέλω με τίποτα να σας μοιάσω.

Ούτε καν στο ελάχιστο.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6C

Γιατί το παίρνω προσωπικά

της  @IrateGreek

Γιατί το παίρνω προσωπικά

Τις τελευταίες δυο βδομάδες πέφτω για ύπνο το βράδυ και σηκώνομαι το πρωΐ έχοντας στο μυαλό ένα πρόσωπο που ποτέ δεν γνώρισα και πιθανόν δεν θα γνωρίσω. Ξέρω ελάχιστα για τον ίδιο. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τον λένε Κώστα Σακκά, ότι είναι 29 χρονών και ότι ήταν φοιτητής μέχρι τον Δεκέμβρη του 2010. Πολύ λιγότερα απ’ όσα ήξερα για όλους εκείνους που έγραφα επιστολές στήριξης, όταν έκανα καμπάνιες για τη Διεθνή Αμνηστία

Επίσης ξέρω ότι ο Κώστας Σακκάς είχε συλληφθεί στην Αθήνα, στις 4 Δεκεμβρίου 2010, μέσα ή κοντά σε ένα μέρος με όπλα. Ξέρω ότι είναι αναρχικός. Ξέρω ότι παραδέχτηκε κάποια σχέση με αυτά τα όπλα. Δεν ξέρω αν έκανε ποτέ κάτι με αυτά, ούτε παρουσίασε ποτέ κανείς κάποια απόδειξη για κάτι τέτοιο.

Ξέρω ότι ο Κώστας Σακκάς κατηγορείται πως είναι τρομοκράτης, αλλά πάλι δεν είδα ποτέ κάποια απόδειξη. Ξέρω ότι κανείς δεν παρουσίασε ποτέ καμμία απόδειξη, αφού η δίκη του δεν έχει ξεκινήσει ακόμα – στην πραγματικότητα, ξέρω ότι δεν έχει οριστεί ημερομηνία για να ξεκινήσει η δίκη. Ξέρω ότι είναι στη φυλακή από τον Δεκέμβριο του 2010, δηλαδή 2 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες. Συνολικά 949 ημέρες.

Ξέρω ότι σύμφωνα με τους νόμους της Ελλάδας, μπορεί κανείς να προφυλακιστεί για μέγιστο διάστημα 18 μηνών και επιπλέον 12 μήνες υπό εξαιρετικές συνθήκες. Μέχρι, δηλαδή, το απόλυτο όριο των 913 ημερών. Δεν ξέρω αν η προφυλάκιση χωρίς να έχει οριστεί δικάσιμος ήταν αυτό που είχαν στο μυαλό τους οι νομοθέτες, όταν έλεγαν «υπό εξαιρετικές συνθήκες».

Πιό σημαντικό, ξέρω ότι ο εισαγγελέας Ιωάννης Μωραϊτάκης πρότεινε να παραταθεί η προφυλάκιση του Κώστα Σακκά για 6 μήνες πέρα από το νόμιμο όριο των 913 ημερών. Ξέρω ότι το Συμβούλιο Εφετών το ενέκρινε. Ξέρω ότι ο Κώστας Σακκάς ξεκίνησε απεργία πείνας πριν από 36 ημέρες και ξέρω ότι η υγεία του φθίνει ραγδαία.

Ξέρω ότι στη χώρα μου, την Ελλάδα, ένας άνθρωπος που λέγεται Κώστας Σακκάς κρατείται στη φυλακή χωρίς δίκη για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, ότι είναι σε απεργία πείνας για περισσότερο από ένα μήνα, ότι το πολιτικό και δικαστικό σύστημα δεν δείχνουν να έχουν καμμιά αίσθηση επείγοντος για την υπόθεση και ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν δείχνει να νοιάζεται, έστω και λίγο.

Και το βρίσκω αυτό πολύ ενοχλητικό. Τόσο ενοχλητικό, που το παίρνω προσωπικά.

Γεννήθηκα στον Καναδά από Έλληνες γονείς, που έπρεπε να το σκάσουν από την Ελλάδα σε μια εποχή που φυλακιζόταν κόσμος χωρίς δίκη. Ο λόγος που επιστρέψαμε στην Ελλάδα ήταν ότι αυτά υποτίθεται δε θα συνέβαιναν πια. Αλλά συμβαίνει, εδώ και τώρα. Και ένας άνθρωπος που λέγεται Κώστας Σακκάς μπορεί να πεθάνει εξαιτίας αυτού.

Όταν ήμουν φοιτήτρια, έγραφα επιστολές για λογαριασμό της Διεθνούς Αμνηστία, προκειμένου να ζητήσω από κυβερνήσεις ή διεθνείς οργανισμούς να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα σχετικά με πολιτικούς κρατούμενους. Έχω γράψει επιστολές για επώνυμους κρατούμενους στη Βιρμανία και άγνωστους κρατούμενους στο Θιβέτ. Πρέπει να έχω γράψει εκατοντάδες τέτοια γράμματα. Αλλά κανείς τώρα δεν κάνει καμπάνια με επιστολές για τον Κώστα Σακκά. Εδώ είναι Ευρώπη, βλέπετε. Οι δικαστικοί υποτίθεται πως λειτουργούν όπως πρέπει – μόνο που ξέρω, το βλέπω κάθε μέρα, ότι δεν το κάνουν.

Αργότερα εργάστηκα σε αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας για πολλά χρόνια. Δούλεψα στην Παλαιστίνη κατά την Ιντιφάντα, στο Σουδάν κατά τα πρώτα στάδια λιμού, στο Τσαντ κατά το ξεκίνημα ενός εμφυλίου, στο Κονγκό κατά τη διάρκεια ενός εμφυλίου. Η Ελλάδα ήταν το λιμανάκι μου. Και από τότε που γύρισα στην Ελλάδα, μια βδομάδα πριν τις εκλογές του 2009, ζω αυτό που ζούσαν οι άνθρωποι σ’ εκείνες τις χώρες πριν εμφανιστούμε εμείς, οι εργαζόμενοι στην ανθρωπιστική βοήθεια: την κατάρρευση κάθε μορφής οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού ιστού, την κατάρρευση όλων όσα κάνουν το σπίτι σου ένα ασφαλές μέρος.

Νιώθω ήδη από το 2009 ότι μου παίρνουν το λιμανάκι μου, αλλά η υπόθεση του Κώστα Σακκά ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν αισθάνομαι ασφαλής πια ούτε στο ίδιο μου το σπίτι. Παλιά φοβόμουν την ώρα που οι αρχές θα φυλάκιζαν κόσμο χωρίς λόγο, χωρίς διαδικασίες, χωρίς καμμιά αναφορά στο δίκαιο. Τώρα συμβαίνει στον Κώστα Σακκά και περιμένω απλά να συμβεί σε πολλούς άλλους από μας. Ίσως ν’ αποφασίσουν ότι έχω φιλίες με τρομοκράτες επειδή έγραψα αυτό κείμενο ή ίσως βρουν κάποιον άλλο, τυχαίο λόγο. Ίσως να με συλλάβουν υπό το καθεστώς της υγειονομικής διάταξης Λοβέρδου για μαλάρια. Ίσως μπορώ μόνο να ελπίζω ότι δεν θα συλλάβουν και κάποιο κουνούπι μαζί μου.

Και γι’ αυτό το παίρνω προσωπικά. Σήμερα κρατείται ο Κώστας Σακκάς και ραγίζει η καρδιά μου που ένας νέος άνθρωπος απέχει από τροφή μέχρι θανάτου, επειδή είναι στη φυλακή χωρίς δίκη. Αλλά επίσης ξέρω ότι αύριο, μπορεί να είμαι εγώ.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6z

Ένα κενό γεμάτο με την απουσία μας.

Κενό χαρτί, κενή οθόνη.

Όχι άσπρο, όχι μαύρο, αλλά κενό.

Είναι η απουσία τόση, που νιώθω πως μπορώ να την αγγίξω, να την γευτώ.

Υλοποιημένο τίποτα.

Κρυμμένη ζωή ανάμεσα στις ανάσες μου.

Επεισόδια μιας αφήγησης ανάμεσα στις γραμμές μου.

Νοήματα ανάμεσα στις λέξεις μου.

Νοσήματα μιας απούσας αντίληψης.

Ξεχασμένες πραγματικότητες, στρεβλές ιδεοληψίες, παραισθήσεις, αναλύσεις, καθρέπτες.

Ερωτεύτηκα την άγρια αρμονική συνάρτηση της αβεβαιότητας.

Παρασύρθηκα στην δίνη της απέραντης κοσμικής αμφισβήτησης.

Βρήκα την απάντηση χωρίς ερώτηση.

Αγάπησα την ίδια την αγάπη.

Έγραψα την ιστορία στο περιθώριο των καρέ της ταινίας.

Έζησα λάθρα ανάμεσα στις στιγμές της ζωής μου.

…

Κενό.

Και τώρα ξανά.

Από την αρχή, γεμίζω το πρότερο κενό, με το νέο.

Σαν εκείνες, τις ρώσικες κούκλες.

Η μια μέσα στη άλλη.

Επ’ άπειρον.

Αλήθεια;

Πόσο κενό είναι τελικά το κενό που εμπεριέχει ένα άλλο κενό;

Κι αν όλα τα κενά μας, απλά είναι γεμάτα με κενά που με τη σειρά τους εμπεριέχουν άλλα κενά;

Και το σύνολο των κενών, είναι κενό;

Μήπως τελικά δεν υπάρχει κενό;

Το κενό ποτέ δεν είναι κενό.

Εμπεριέχει την απουσία ως φύση.

Καταλήγω δυσφορώντας στο συμπέρασμα πως το μόνο κενό είμαστε εμείς.

Όχι εγώ.

Όχι εσύ.

Εμείς.

Ένα κενό γεμάτο με την απουσία μας.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6u

Αυτή που έρχεται.

Ανατρέχω όλο και πιο συχνά σε περασμένες σκέψεις, σε συναισθήματα γεμάτα νοσταλγία, σε εικόνες που ξεθωριάζουν αφήνοντας πίσω μια πικρή γεύση ικανοποίησης.

Ανακατεύω τις οσμές με τις αναμνήσεις, τα χρώματα με τους ήχους, τα δάκρυα με τις μουσικές, τις γεύσεις με υποσχέσεις αθάνατου έρωτα.

Μύρισε βανίλια στο μυαλό μου, βρεφική στάση ύπνου, κατακλυσμός ιδεατών ματιών, ατέρμονα χάδια. Προσαρμογή.

Και ένας παράλογος φόβος απόρριψης.

Μια αγωνία για την επόμενη ανάσα που θα με κρατήσει στη ζωή.

Η κατάδυση έγινε χωρίς σταματημό, η επιστροφή σταδιακή. Η νόσος των δυτών παρούσα με απειλεί με παράλυση. Συναισθηματική.

Ανάσα.

Ξανά.

Ως πότε θα ζω με δόσεις;

Μια μια τις ανάσες μου, μια μια τις αγάπες μου, μια μια τις στιγμές της θανάτωσης.

Ένα κλάμα βουβό, ένα χαμόγελο κενό, ένα παρακλητικό βλέμμα. Και η αναμονή της ολοκλήρωσης.

Της κορύφωσης του δράματος.

Της λυτρωτικής εξόδου.

……..

Σε έψαχνα.

Από πάντα σε έψαχνα.

Σε βρήκα και σε έχασα πολλές φορές.

Τις πιο πολλές σε βρήκα όταν σ’ έχανα, τις άλλες σ’ έχασα μόλις ήρθες.

Ως πότε θα σε ψάχνω;

Εσένα που θα έρθεις. Εσύ που έρχεσαι.

Αλλά ποτέ δεν φτάνεις.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6p

Η γέννα

Ανάμεσα σε χιλιάδες νεκρούς

κάτω από διαμελισμένα κορμιά

δίπλα σε ανύπαρκτες συνειδήσεις

φιμωμένες φωνές ουρλιάζουν βουβά

Κάτω από τα γκρεμίσματα του κόσμου

μέσα στα ποτάμια της ντροπής

δίπλα στα αδειανά μας βλέμματα

ένας σπόρος ακόμα αντιστέκεται

Μέσα στην αφόρητη σιωπή

κόντρα σε παγωμένες συνειδήσεις

ενάντια στη στάση του χρόνου

ένα κλάμα παιδικό αναδύεται

Μπορείτε να μας φιμώσετε

να μας δείρετε, να μας φυλακίσετε

Μπορείτε ακόμα και να μας σκοτώσετε

Αλλά εμείς θα γεννάμε

Θα γεννάμε το νέο

το όμορφο

το ελεύθερο

το Ανθρώπινο.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6l

Είμαι.

Είμαι.

Έτσι αρχίζουν όλα.

Πολλοί κάνουν το λάθος και πιστεύουν πως η αρχή είναι το Εγώ.

Άλλοι πάλι μπερδεύουν το Είμαι με το “Τι Είμαι;”

Ακόμα χειρότερα με το “Ποιος Είμαι;”

Είμαι.

Σκέτο και βέβαιο. Καμιά ερώτηση. Μόνο αντίληψη.

Αποδοχή.

Είμαι.

Κι αφού Είμαι, Είσαι.

Κι αφού Είμαι και Είσαι, Είμαστε.

Τόσο απλά.

Τόσο βέβαια.

Από εκεί ξεκινάν όλα.

Και μετά χανόμαστε.

Ποιος είναι, τι είναι, γιατί να είναι, πως είναι.

Εγώ. Ναι Εγώ. Το Εγώ βάζει το Είμαι απέναντι στο Είσαι. Γιατί ζητάει ένα Εσύ για να υπάρξει.

Εγώ χωρίς Εσύ δεν γίνεται.

Και το Εμείς δύσκολο όταν γεμίζει από Εγώ κι από Εσύ.

Γι’ αυτό θέλω σκέτα να Είμαι, θέλω να μην χρειάζομαι το Είσαι για να υπάρχω αλλά να υπάρχεις για να Είμαι όπως κι εσύ Είσαι.

Για να Είμαστε.

Όχι Εμείς, αλλά τα Είναι μας.

Έτσι, σιγά σιγά περνάω από το Εγώ στο Είμαι και κάθε βήμα μου αποκαλύπτει πιο ξεκάθαρα το Είσαι, το Είναι, το Είμαστε.

Αν αρχίσουμε από το Είμαι, όλα μας ενώνουν, και τα Εγώ μας απλά μας κάνουν διαφορετικούς.

Αν αρχίσουμε από τα Εγώ μας, οι διαφορές μας δεν μας επιτρέπουν να ενωθούμε ποτέ στο Είμαστε.

Μόνο ένα κίβδηλο Εμείς φτιάχνουν. Μια ψευδή συνθήκη συλλογικής ύπαρξης. Μια κοινώς αποδεκτή απάτη.

Ας Είμαι λοιπόν, κι ας Είσαι. Ας Είμαστε απλά διαφορετικοί.

Όχι Εμείς, αλλά τα Είναι μας.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-6h

Θέλω να γράψω

Θέλω να γράψω. Δεν είναι πως δεν θέλω αλλά δεν μπορώ πια. Μου λείπει το γράψιμο. Είναι ένα είδος λύτρωσης. Θέλω πολύ να γράψω, αλλά δεν μπορώ.

Κάθομαι πολλές φορές μπροστά στη κενή οθόνη, προσπαθώντας να το πάρω απόφαση. Σκέφτομαι πως αν γράψω μια παράγραφο, μια λέξη, θα ξεκολλήσω. Αλλά κάθε φορά κολλάω στην πρώτη λέξη. Κάθε φορά μου φαίνεται πως απλά αντιγράφω το κενό.

Δεν έχει πια καμιά σημασία ποια λέξη βάζω πρώτα, ούτε αν το νόημα έχει κάτι να μου πει. Όλα είναι χιλιοειπωμένα, όλα είναι γνωστά, όλα είναι παλιά. Πόσες φορές δεν τα έγραψα κι εγώ και άλλοι πολλοί; Πόσες φορές δεν τα διάβασα κι εγώ αλλά και συ; Με πόσους τρόπους και σε πόσες γλώσσες δεν ειπώθηκαν όλα πια;

Ξεκινάω να γράψω και νιώθω σαν να κλέβω χρόνο από την ευθύνη. Ξεκινάω να διαβάσω και νιώθω σαν να κατασκευάζω φτηνές δικαιολογίες. Άλλωστε το ίδιο δεν κάνεις κι εσύ; Το ίδιο δεν κάνουμε όλοι μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;

Και καλά αυτοί που χρόνια τώρα γαλουχήθηκαν στην νοοτροπία της ανάθεσης, καλά κι αυτοί που αποζητούν απεγνωσμένα έναν τσοπάνη, εμείς οι δήθεν ελεύθερα σκεπτόμενοι; Τι σκατά έχουμε στο κεφάλι μας και κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, τύπους, αρχέτυπα και είδωλα;

Θέλω να γράψω. Δεν είναι πως δεν θέλω αλλά δεν μπορώ πια. Μου λείπει το γράψιμο. Είναι ένα είδος λύτρωσης. Θέλω πολύ να γράψω, αλλά δεν μπορώ.

Τι να γράψω; Να γράψω για την πείνα, την εξαθλίωση, τον παραλογισμό, την φτώχεια, την απώλεια της έστω και τυπικής ελευθερίας που νομίζαμε πως μας έχουν εκχωρήσει; Να γράψω για την ξεχασμένη μας αξιοπρέπεια; Για τη μιζέρια και τον παρτακισμό μας; Για την απέραντη υποκρισία μας; Για τους θανάτους και τα σκοτωμένα όνειρα;

Γιατί να γράψω;

Για να παρηγορηθώ εγώ ή για να πεις εσύ “καλά τα λέει μωρέ” και μετά να συνεχίσουμε και οι δυo μας να προσποιούμαστε πως όλα είναι περαστικά, πως κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, πως δεν φταίμε; Γιατί να γράψω λοιπόν; για ποιόν να γράψω;

Σκέφτηκα κάποια στιγμή πως πρέπει να γράψω για τα παιδιά. Αυτά δεν είναι βολεμένα, ούτε φοβισμένα, ούτε κουβαλάνε τις δικές μας αγκυλώσεις. Αυτά θα καταλάβουν, σκέφτηκα. Τα κείμενα θα είναι μια παρακαταθήκη, μια κληρονομιά. Τότε όμως είδα το βλέμμα τους να μας χλευάζει, είδα το ατρόμητο χαμόγελό τους. Άκουσα για λίγο το τραγούδι της καρδιάς τους και κατάλαβα.

Μας περιφρονούν και μας απεχθάνονται. Σιχαίνονται κάθε μας λέξη, κάθε μας κείμενο, κάθε μας θέση. Μας θεωρούν δειλούς και ανίκανους, υποταγμένους υποκριτές που κρύβουν την ασχήμια της ψυχής τους σε περίτεχνα στιχάκια και διθυραμβικά κατεβατά ασυναρτησιών.

Γιατί στο δικό τους κόσμο οι λέξεις δεν έχουν αυτόνομη ύπαρξη, τα νοήματα γεννιούνται μόνο μέσα από τη δράση και η αντίσταση έχει σάρκα και οστά, όχι μόνο φθόγγους και σημεία στίξης .

Στο δικό τους κόσμο δεν υπάρχουν συνθήματα, αλλά μόνο λυτρωτικές κραυγές χαράς στη θέα της φωτιάς που εξαφανίζει την ασχήμια του κόσμου που χτίσαμε εμείς.

Θέλω να γράψω. Δεν είναι πως δεν θέλω αλλά δεν μπορώ πια. Μου λείπει το γράψιμο. Είναι ένα είδος λύτρωσης. Θέλω πολύ να γράψω, αλλά δεν μπορώ.

Βασικά δεν έχω λόγο να γράψω πια. Κι εσύ δεν έχεις λόγο να διαβάσεις.

Η ώρα ήρθε που από τις λέξεις πρέπει να περάσουμε στις πράξεις.

Από την δικαιολογία στην ανάληψη ευθύνης.

Από το ρεαλισμό στη φαντασία.

Από το φόβο στη νεότητα.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-6b

Vertigo

Καταστολή. Βία. Φασίστες. Τάγματα

Κυβέρνηση. Νόμοι. Στολές. Κλάματα.

Καλώδια μονωμένα. Μηνύματα χαμένα.

Παιδιά ξεχασμένα.

Όνειρα. Σχήματα. Νότες. Αρώματα.

Ελπίδες. Τραγούδια. Βλέμματα. Ψέμματα.

Νέα παλιωμένα. Πουλιά σκοτωμένα.

Πρόσωπα ξένα.

Κείμενα. Λίστες. Φόνοι .Ψευδαίσθηση..

Ουρές. Αναμονές. Αναθέσεις. Παραίτηση.

Όπλα αδειανά. Μυαλά νεκρά.

Κρύα φιλιά.

Είδωλα. Εικόνες. Παράσημα. Λάβαρα.

Σκοτάδι. Παραίσθηση. Τρέμουλο. Σάβανα.

Φόβοι τυφλοί. Στόχοι θολοί.

Λόγοι κενοί.

.

Shorrt Url: http://wp.me/s2tMSd-vertigo

Κενό.

Κενό. Όλα ξεκινούν απ’ το κενό. Και όλα καταλήγουν στο κενό. Στο κενό δημιουργό. Στο κενό καταστροφέα.

Και είναι τούτο το κενό που μας προσδιορίζει, το ίδιο κενό που προσπαθούμε μάταια να γεμίσουμε. Σε μια πεπερασμένη και αβέβαιη ζωή, ακροβατούμε μεταξύ επιθυμίας και επιβολής, σκιαμαχούμε με φόβους και ανασφάλειες, υποκρινόμαστε τους ζωντανούς, και τέλος πεθαίνουμε άδειοι. Στην προσπάθεια να γεμίσουμε το αμείλικτο κενό, ξεχνάμε να γεμίσουμε τη ζωή μας. Γυρνάμε άδεια κουφάρια στο κενό που μας γέννησε.

Συρόμενοι αυτόβουλα στου κοπαδιού τα προστάγματα, πασχίζουμε για μια θέση όλο και πιο μπροστά στο κοπάδι, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε πως ερχόμαστε απλά πιο κοντά στο σφαγέα μας. Αρκεί να είμαι στο κοπάδι και ας με σφάξουν, βελάζουμε ασταμάτητα. Και κάθε τόσο ταιριάζουν όλο και πιο πολύ τα βελάσματα, και η γούνα μας γίνεται ίδια με των άλλων. Έτσι, κοπάδια πορευόμαστε, και σαν αντικρίσουμε κάποιο άλλο κοπάδι γινόμαστε αγέλη φοβερή και θέλουμε να το φάμε. Κοπάδια και αγέλες συνάμα, πρόβατα και λύκοι, θύματα και θύτες.

Καταναλώνουμε σκουπίδια, άχρηστα ψιμύθια επίπλαστης ευτυχίας. Ακολουθούμε αυτόκλητους ηγέτες, κοινωνούς μοναδικών αληθειών. Βουτάμε στο πυθμένα του παράλογου να βρούμε απάντηση στο απλό. Αφήνουμε με ευκολία τα θέλω μας για τα πρέπει, αναθέτουμε τη ζωή μας σε τυχάρπαστους σωτήρες, λατρεύουμε φαντάσματα, πιστεύουμε προφήτες και ελπίζουμε στην τύχη. Όπως λέει κι ο ποιητής, “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα”.

Κενό. Όλα ξεκινούν απ’ το κενό. Και όλα καταλήγουν στο κενό. Στο κενό δημιουργό. Στο κενό καταστροφέα.

ShortUrl:http://wp.me/p2tMSd-62

Η κορύφωση του δράματος

Και να που σιγά σιγά φτάνουμε στην κορύφωση του δράματος. Όπως κάθε έργο που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτό θα ολοκληρώσει την δραματική του πλοκή, βάση σεναρίου, λίγο πριν το τέλος. Οι θεατές, παρασυρμένοι από τη πλοκή, βυθισμένοι στο συναισθηματικό παραλήρημα των πρωταγωνιστών, παρακολουθούν άναυδοι, αφήνοντας που και που μια μικρή πνιχτή κραυγή έκπληξης ή  έναν αναστεναγμό συμπάθειας.  Κάποιες φορές αποδοκιμάζουν τη στάση του τάδε ή του δείνα πρωταγωνιστή, κάποιες άλλες ταυτίζονται μαζικά με κάποιον άλλον.

Το αξιοπερίεργο σ’ αυτό το έργο είναι μια ιδιότυπη διαδραστικότητα που ενυπάρχει στην πλοκή του, ανάλογα με πια πλευρά του καναπέ κάθεται ο θεατής του. Έτσι, αν κάποιος κάθεται δεξιά αναγνωρίζει θετικές πλευρές στους αντίθετους πρωταγωνιστές από κάποιον που κάθεται στο κέντρο ή αριστερά. Ακόμα πιο ιδιότυπο χαρακτηριστικό είναι που πολλές φορές οι «θέσεις» των πρωταγωνιστών προσαρμόζονται στις αλλαγές θέσης του θεατή.

Άλλο παράδοξο είναι που οι πρωταγωνιστές εναλλάσσονται με κομπάρσους στους ρόλους τους πάλι ανάλογα με τη θέση του θεατή. Έτσι το ρόλο του καλού ή του κακού, αναλαμβάνει η Γερμανία, η Αμερική, η Ρωσία, η Πολιτική, οι Τράπεζες, οι Ψεκασμοί, η Δεξιά, η Αριστερά, ακόμα και οι Νεφελίμ με τους Ελ. Νεοφιλελεύθεροι εναντίον Φιλελεύθερων, Αριστεροί εναντίων Δεξιών, Ευρώ εναντίων Δραχμής και πάει λέγοντας.

Και η κορύφωση, όπως είπαμε στην αρχή, είναι πια κοντά.   Η οθόνη θα σβήσει για λίγο, καθώς οι τίτλοι τέλους θα εξαφανίζονται στη λήθη του σκοταδιού. Ο θεατής, απ’ όπου κι αν κάθεται στον καναπέ του, θα δει για ένα μικρό κλάσμα του χρόνου, την ίδια εικόνα με εκείνη που θα έβλεπε κι απ΄ όποια άλλη θέση κι αν είχε διαλέξει. Θα δει  έκπληκτος την δική του αντανάκλαση στο γυαλί της μαύρης οθόνης. Θα έχει την ευκαιρία να κατανοήσει ότι αυτός είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής, αυτός ο θύτης και το θύμα του δράματος.

Το μόνο σίγουρο, είναι πως αν και τότε δεν σηκωθεί από τον καναπέ, δεν θα έχει άλλη ευκαιρία για πολύ καιρό. Γιατί η οθόνη θα ανάψει πάλι περίλαμπρα. Ένα νέο επεισόδιο της σειράς που παίζονταν θα αρχίσει. Γιατί δεν είναι έργο αυτοτελές, αλλά σήριαλ με ανακυκλούμενο σενάριο. Μια σειρά τρόμου και αποχαύνωσης.

ΥΓ. Δυστυχώς δεν αρκεί να αλλάξεις θέση στο καναπέ. Πρέπει να τον εγκαταλείψεις.

.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5X

Αυτοκριτική

Σέρνεται ανάμεσα μας η διχόνοια, θρεμμένη από το φόβο και τη πίκρα μας, τις αγωνίες και τα αδιέξοδα. Ξεσαλώνει η διχόνοια ανάμεσα μας, κάθε φορά που αφήνουμε το πρόβλημα στα χέρια κάποιου άλλου. Κάθε που η οργή τυφλή μας στρέφει όπου βολεύει. Κάθε που η λογική μας χάνεται, στα βάθη κάποιας πίστης.

Ακόμα και τώρα, που η σφαγή έχει πλέον θεριέψει, τώρα που τα όρνια δεν βαστούν ούτε ώσπου να ξεψυχήσεις παρά εφορμούν με λύσσα στους ετοιμοθάνατους τις σάρκες να ξεσκίσουν, ακόμα και τώρα που η ανθρώπινη ζωή έχασε κάθε αξία, εμείς πιστοί εραστές, σέρνουμε τη διχόνοια μεταξύ μας, σαν λάφυρο, σαν διέξοδο, σαν ερωμένη.

Μας χλευάζει η Ιστορία, μας κουνά το δάχτυλο. Μας χλευάζει και το μέλλον που τόσο έχουμε ξεχάσει. Μας χλευάζουν και τα παιδιά, άφωνα, άπρακτα, αθώα. Μας χλευάζουν με τη παρουσία τους. Μα πάνω απ’ όλα μας χλευάζει η πραγματικότητα.

Αχ, πόσο εύκολο είναι πια να διαφωνείς, πόσο απλό να κρίνεις. Καλό, δε λέω, και χρήσιμο. Ποτέ δεν βλάπτει η κριτική, ποτέ δεν βλάπτει η σκέψη. Μα να την κάνουμε κι εμείς, στον εαυτό μας πρώτα. Να δούμε πότε χάσαμε το χέρι που κρατούσαμε, πότε πάψαμε να βλέπουμε τον δίπλα μας στα μάτια, πότε ρωτήσαμε απλά ένα «αντέχεις»;

Οι μεν είναι χαζοί και βολεμένοι, οι άλλοι συντεχνία, οι τρίτοι πάλι είναι εχθροί γιατί μας λεν αλήθειες. Άλλοι δεν έχουν το Θεό που εμείς μάθαμε να προσκυνάμε, άλλοι ιδέες έχουν που πονούν άμα τις αναλύσεις. Άλλοι είναι γραφικοί και άλλοι πίσω, άλλοι συγκρουσιακοί και άλλοι φοβισμένοι. Σωστά. Ε, ναι λοιπόν. Σωστά είναι όλα αυτά. Σωστό είναι όμως κι ένα ακόμα. Όλοι μας είμαστε νεκροί, μονάδες σε απολογισμούς, ψηφία σε στατιστικές, κουφάρια. Όλοι είμαστε μόνοι μας και λίγοι και δειλοί και ψεύτες.

Γιατί η μεγαλύτερη τόλμη, η μεγαλύτερη δύναμη, η μεγαλύτερη αλήθεια  είναι η Αγάπη, η Αλληλεγγύη, και η Αξιοπρέπεια.

.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5S

Νεκροί

Νεκροί

δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που μας προετοίμαζαν για έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια

τώρα, μας ετοιμάζουν για το ένας νεκρός ανά οικογένεια

βάλαμε αξία στα πράγματα και τα χάσαμε όλα

βάλαμε αξία στην αξιοπρέπεια και μας την τσαλαπάτησαν

βάλαμε αξία στην ζωή, και θερίζουμε νεκρούς

γιατί ότι έχει αξία, είναι εμπορεύσιμο, διαπραγματεύσιμο

έτσι και η ζωή μας

ακόμα ένα εμπόρευμα στο βωμό του κέρδους

σφάγια γίναμε, σε μια αγορά δύναμης

κοπάδια κρέατος

αγέλες

κι εμείς περιφέρουμε τα άδεια μας κουφάρια

ντυμένα με πολύχρωμες δικαιολογίες

αρωματισμένα με την δυσωδία του φόβου μας

επιδεικνύοντας την πρόδηλη ανεπάρκεια μας

κινούμενες διαφημίσεις επιθυμιών

νεκρικές πομπές ημιθανών

διθυραμβικές κραυγές επιθανάτιων ρόγχων

κι άλλοι νεκροί

νεκροί παντού

σκυλεμένοι

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5N

Μια μέρα.

Μια μέρα θα ξημερώσει αλλιώτικη απ’ τις άλλες.

Ο ήλιος θα καίει πιο δυνατά, το φως θα διαπερνά κάθε σκιά και ο αγέρας θα μυρίζει ελευθερία.

Εκείνη τη μέρα, κανένας άνθρωπος δεν θα είναι δυστυχισμένος, κανείς δεν θα πεινάει, κανείς δεν θα νιώθει μοναξιά.

Τα όπλα θα καταστραφούν, οι φυλακές θα γκρεμιστούν και τα σχολειά θα γίνουν υπαίθρια γεμάτα γέλια και διψασμένα μάτια.

Οι άνθρωποι θα χαιρετιούνται με αγάπη στο δρόμο, κανείς δεν θα έχει τίποτα να μοιράσει με τον άλλο, κανενός δεν θα του λείπει τίποτα.

Ο έρωτας θα είναι από νωρίς διάχυτος παντού και οι διαφορές μας θα φαντάζουν όμορφοι πίνακες, οι γλώσσες μας θα μπερδευτούν αρμονικά με τα χαμόγελα και τα νοήματα θα είναι εύκολα.

Οι στολές θα εξαφανιστούν, οι θεοί θα πεθάνουν και η μόνη βεβαιότητα θα είναι αυτή της αγάπης.

Τα παιδιά θα αποκτήσουν εκατομμύρια γονείς, και οι γονείς θα έχουν όλα τα παιδιά του κόσμου στην αγκαλιά τους.

Και μέσα στα μάτια του διπλανού μας, θα καίει η φωτιά της ελευθερίας, η καρδιά μας θα χτυπά στον ρυθμό της αλληλεγγύης και η εμπιστοσύνη θα είναι η μόνη μας δέσμευση.

Εκείνη τη μέρα, όλοι την ονειρευτήκαμε, όλοι τη θέλουμε, όλοι την προσδοκάμε.

Μια μέρα θα ξημερώσει αλλιώτικη από τις άλλες.

Θα είναι η μέρα που θα το πάρουμε απόφαση.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5I

Μάθαμε πλέον να βρισκόμαστε

Μάθαμε πλέον  να βρισκόμαστε συχνά

Άλλοι νωρίς, άλλοι αργότερα

Όλοι δίνουμε το παρών

Άλλοι κάθε μέρα, άλλοι πιο αραιά

Κουβαλάμε τα βιώματα μας σαν σημειώσεις

Και τα μοιράζουμε σαν επιβεβαίωση

Ο ένας με τον άλλο

Όλοι μαζί σαν να λέμε «είμαι κι εγώ εδώ»

Μάθαμε πλέον να βρισκόμαστε συχνά

Αλλά κανείς δεν μολογάει γιατί

Όλοι δίνουμε το παρών

Σχεδόν όλοι

Κάθε τόσο λείπει και κάποιος

Και τον ξεχνάμε

Γιατί μάθαμε πλέον να βρισκόμαστε

Αλλά δεν μάθαμε ακόμα να θυμόμαστε

Πόσοι ήμασταν χτες

Πόσοι ξεκινήσαμε

Για αυτό σύντομα πια

Θα μάθουμε να βρισκόμαστε συχνά

Μόνο για να μετριόμαστε

Και να μας βρίσκουμε ελλιπείς

Και φοβισμένους

Και λίγους

 …

 Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5E

Λίγη ησυχία ρε αδερφέ.

Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε κρατάει σκλάβο;

Τι σε φοβίζει περισσότερο άραγε;

Τι σε εξουσιάζει;

Παλεύεις μέρα νύχτα με θεριά φρικτά.

Εικόνες αποκάλυψης.

Σενάρια τρόμου.

Αμφιβολίες και τύψεις , ελπίδες φρούδες.

Αφήνεσαι στα χέρια των ταγών, ακολουθείς πιστά μια πλάνη.

Διαβάζεις δυνατά τα ευαγγέλια, φοράς στολή φαντάρου.

Ζητάς μεσσία να σε λυτρώσει, αφέντη να σε σώσει.

Αγίους προσκυνάς σεμνά, ζητάς συγχώρεση.

Ψελλίζεις απόκοσμους ψαλμούς, αποζητάς αγέλη.

Θέλεις να γίνεις σύνολο, κομμάτι όλων των άλλων, να βρεις γαλήνη στη φυγή.

Ευθύνη να μην έχεις

Σάπισε το μυαλό σου.

Βρομάει πτώμα η ζωή σου.

Προβάλεις την ευθύνη σου στους άλλους.

Αναθέτεις τα θέλω σου.

Αρνείσαι τα γιατί σου.

Κρύβεις την αλήθεια σου.

.

Λίγη ησυχία ρε αδερφέ.

Λίγη ασφάλεια.

.

Καλή νύχτα σου λοιπόν.

Καλό κατευόδιο.

Καμιά η τύχη σου.

Καμιά η συμβολή σου.

Βυθίσου ήσυχος στη λήθη σου.

.

Δεν έχει ησυχία η ελευθερία.

.

Κλείσε τ’ αυτιά σου.

.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5y

Οι απαντήσεις.

Μάθαμε χρόνια τώρα να απαντάμε. Σαν μηχανές, αυτόματα, ψυχρά κυκλώματα. Ξέρουμε πλέον τα πάντα. Οι επιστήμες μας παρέχουν γνώση. Και οι σοφοί. Οι σοφοί μας δείχνουν πάντα, ποια απάντηση πάει που. Οι σοφοί μας έχουν λυτρώσει από το φόβο του αγνώστου. Όλα τα ξέρουμε πια. Και κείνα τα λίγα που μένουν άγνωστα, θα μας τα λύσει η επιστήμη. Κάθε φόβο, κάθε απορία, κάθε ανησυχία μας, θα βρουν απάντηση σοφή, ολοκληρωμένη. Μάθαμε χρόνια τώρα όλες τις απαντήσεις απ’ έξω, παπαγαλία. Σαν τα παιδιά στα κρατητήρια μυαλών που ονομάσαμε σχολεία. Σαν τα ευαγγέλια των πιστών που ονομάσαμε αλήθειες. Σαν τα τσιτάτα των φανατικών που ονομάσαμε ιδεολογίες.

Απαντήσεις έχουμε λοιπόν, και γνώσεις, και συσσωρευμένη εμπειρία. Ομαδοποιημένες συνειδήσεις, οπαδικές προσεγγίσεις, φανατικές προσκολλήσεις, δογματικές εξηγήσεις, αυθεντικές αποκαλύψεις. Απαντήσεις κάθε είδους, για κάθε γούστο, με κάθε «λογική», για κάθε περίσταση, από κάθε σκοπιά. Απαντήσεις για ανδρείκελα, απαντήσεις για αυτόματα, ψυχρά κυκλώματα, απαντήσεις για όσους θέλουν να γνωρίζουν την αλήθεια, την μία και μοναδική, την απόλυτη, την σωστή αλήθεια.

Αλλά πως προκύπτουν όλες αυτές οι απαντήσεις; Μα από ερωτήσεις φυσικά. Ερωτήσεις έξυπνες, βαθυστόχαστες και φιλοσοφικές. Ερωτήσεις που έθεσαν οι σοφοί, οι άξιοι, οι φιλόσοφοι. Ερωτήσεις που απαντήθηκαν για μας, για το καλό μας, για την κοινωνική ευημερία. Δεν είναι τυχαίο, ούτε απλό. Χρειάζεται ένας σοφός για να απαντήσει την ερώτηση που έθεσε ένας σοφός. Χρειάζεται μια αυθεντία για να διδάξει την απάντηση σε μια ερώτηση που έθεσε μια αυθεντία.

Κι εμείς, μηχανές, αυτόματα, ψυχρά κυκλώματα, αποστηθίζουμε απαντήσεις, θέτουμε ήδη απαντημένες ερωτήσεις, ομαδοποιούμε συνειδήσεις. Κι εμείς, απλοί φορείς της αλήθειας, κοινωνοί της ιδέας, ανδρείκελα φρικτά, άμυαλα σκεύη, άβουλα πιόνια, καθρέφτες και είδωλα μιας έτοιμης πραγματικότητας. Κι εμείς, φαντασμένα στρατιωτάκια, ενός φανταστικού στρατού, μιας φανταστικής αλήθειας, πέφτουμε σωρηδόν στα πεδία φανταστικών ιδεολογικών μαχών για την επικράτηση της δικής μας έτοιμης απάντησης.

Φαντάσου λέει, κάποια μέρα, κάποιος έπαψε ν’ απαντάει. Κάποιος άρχισε, έτσι αυθαίρετα, να ρωτάει. Να ρωτάει όλα εκείνα τα απλά, τα ποταπά και ασήμαντα. Αυτά που σνομπάρουν οι Σοφοί, αυτά που απαξιούν οι Αυθεντίες, αυτά που δεν έχουν έτοιμες απαντήσεις.

Φαντάσου λέει, κάποια μέρα αρχίσαμε όλοι να ρωτάμε.

Πόσο ελεύθερος θα ήταν ο κόσμος μας.

Φαντάσου.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5u

Πόσο ακόμα;

Πόσο ακόμα θα σέρνεσαι καταγής, μέσα σε λάσπες και μιαρά περιττώματα; Πόσο ακόμα θα βάζεις πάνω απ’ την αγάπη σου, εκείνον τον τρομαχτικό, εξευτελιστικό φόβο που σου μάθανε να φωνάζεις ζωή; Πόσο ακόμα θα ξεσκίζεις με βία κάθε σύναψη λογικής στο τρομαγμένο σου μυαλό; Πόσο ακόμα;

Ξεκίνησες το ταξίδι μέσα στα σκοτεινά πέπλα της εποχής της άγνοιας. Πάλεψες σαν θηρίο με τα στοιχειά της φύσης αλλά και με τα τέρατα που δημιούργησε το μυαλό σου. Κατάφερες να τα δαμάσεις όλα, κατάφερες να γίνεις «άνθρωπος». Κι όμως, δεν μπόρεσες ποτέ να δεις καθαρά. Έφτιαξες συστήματα, θρησκείες, ιδεολογίες, περιουσίες. Έσφαξες τους άλλους, σφάχτηκες από άλλους, είδες τις «αλήθειες», μπήκες σε λίστες, έγινες νούμερο, έγινες αυθεντία, έγραψες ιστορία, χάραξες σύνορα, γκρέμισες όνειρα, βρώμησες τον τόπο με την τοξική σου ανάσα, αυτή που ζέχνει «πρόοδο» και κέρδος.

Πόσο ακόμα θα σέρνεσαι καταγής, σκουλήκι όμοιος, καταναλώνοντας μόνο για χάρη της αφόδευσης; Πόσο ακόμα θα βάζεις πάνω απ’ την αγάπη σου, εκείνο το τραγικό, αποτρόπαιο «πρέπει» που σου μάθανε να αποκαλείς ελευθερία; Πόσο ακόμα θα ξεσκίζεις με βία κάθε δεσμό που σε κρατά ενωμένο με τον συνάνθρωπο; Πόσο ακόμα;

Βούτηξες στο βόθρο της ιδιοτέλειας, ανέχτηκες τη λοβοτομή, μίσησες την ομορφιά, βάφτισες «δίκαιο» τη σκλαβιά, έπεσες σε λήθαργο χωρίς όνειρα, αγόρασες ψεύτικες υποσχέσεις, πούλησες την αξιοπρέπεια για λίγη «ησυχία», καταράστηκες τη διαφορετικότητα, αναθεμάτισες το καινούργιο, εξιδανίκευσες τη μετριότητα, έκαψες τους «αιρετικούς», έσβησες τη φλόγα του έρωτα, έκρυψες από το φως κάθε σπόρο, κάθε σκέψη, κάθε ιδέα, κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε να σε λευτερώσει.

Πόσο ακόμα θα σέρνεσαι καταγής; Πόσο ακόμα;

Σύντομα θα σε πατήσουν τα πέλματα των ονειροπόλων. Σύντομα θα σε συντρίψουν οι κραυγές του πόθου τους. Σύντομα θα σε κάψουν οι φλόγες της επανάστασης. Σύντομα θα σε ξεχάσουν. Σύντομα αυτοί που νοιώθουν, θα συνεχίσουν το ταξίδι που εσύ άφησες στη μέση.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5p

Η Λίστα

Νέος χρόνος. Έτσι, αυθαίρετα. Ορίσαμε το χρόνο, για να κρύψουμε την ανεπάρκεια. Βάλαμε σε καλούπι τη ζωή, σε μια διαδοχή, σε ένα ημερολόγιο. Αντί να ζούμε κάθε μέρα, γεμάτη και αυτοτελή, της βάλαμε ημερομηνία, την κάναμε προηγούμενη, επόμενη. Σχέδια που στριμώχνονται σε ημερολογιακά πλάνα. Αντί να ζούμε κάθε στιγμή στο έπακρο, φτιάξαμε λίστες. Λίστες αυτών που θέλουμε, αυτών που μας λείπουν, αυτών που θα κάνουμε.

Είθισται κάθε πρωτοχρονιά να βάζουν οι άνθρωποι στόχους. Στόχους για το νέο έτος λέει. Λες και μια μέρα πριν ήταν άλλοι άνθρωποι, όχι οι ίδιοι. Λες και η αδυναμία να φτάσουμε στο στόχο μας, είναι θέμα ημερολογιακό. Λες και η διαφορά είναι στην ιεράρχηση, στη θέση που βάζουμε κάτι στη λίστα.

Έβαλα κι εγώ λοιπόν φέτος τα δυνατά μου να φτιάξω μια λίστα για το νέο έτος. Αγάπη, μια βόλτα στη παραλία, ελευθερία, ρακή, αξιοπρέπεια, να πάω σε μια συναυλία, να φυτέψω ένα δέντρο, αλληλεγγύη, να πιω καφέ με κείνο τον παλιό μου φίλο που έχω χρόνια να τον δω, διάβασμα, ψάρεμα, να φτιάξω μια νέα συνταγή για ζυμαρικά, να σπάσω μερικές προκαταλήψεις που κουβαλάω, να γελάσω δυνατά, εμπιστοσύνη, να μοιραστώ τη χαρά μου, να γράψω. Α, κι ένα ταξίδι, μου έλειψε πολύ αυτό.

Έτοιμη η λίστα. Σίγουρα ξέχασα πολλά. Αλλά τι μ’ αυτό; Θα φτιάξω μια νέα λίστα όταν θυμηθώ. Χρόνος υπάρχει. Πειθαρχημένος, οργανωμένος, σταθερός. Κάθε μέρα υπηρετεί την επόμενη, απαράβατα, ευλαβικά.

Μα έχω ένα μικρό πρόβλημα. Πώς να αρχίσω; Πώς να προχωρήσω; Όλα μου είναι το ίδιο σημαντικά. Δεν ξέρω πώς να ιεραρχήσω τα πράγματα που έβαλα στη λίστα. Ούτε πώς να ιεραρχήσω τις λίστες που θυμάμαι να φτιάχνω για να συμπληρώνω τα κενά. Κάθε μια που λέω να κάνω κάτι, δεν ταιριάζει στη λίστα μου. Ίσως πρέπει να φτιάξω μια λίστα με τις λίστες μου. Τη λίστα όλων των λιστών.

Χάθηκα. Μπερδεύτηκα. Κάθε χρόνο τα ίδια παθαίνω. Τίποτα δεν τελειώνω, τίποτα δεν καταφέρνω να σβήσω από τη λίστα. Το ένα μου θέλω γεννάει ακόμα ένα θέλω, η μια μου λίστα γεννάει ακόμη μια λίστα. Και οι μέρες, αδυσώπητες, περνούν στη σειρά, συντεταγμένες, χωρίς περιθώρια. Και τα πλάνα μένουν αποδεικτικά της ανεπάρκειας μου. Κενές υποσχέσεις επίτευξης.

Του χρόνου θα φτιάξω μια μόνο λίστα. Με μόνο ένα θέλω. Χωρίς χρονοδιάγραμμα.

Θέλω να μάθω να βιώνω τα πράγματα όπως είναι, χωρίς θέση σε λίστες, χωρίς ιεράρχηση, χωρίς πλάνο. Θέλω να σβήσω όλες τις λίστες του κόσμου. Γιατί οι λίστες φυλακίζουν τα θέλω μας, γιατί οι λίστες σκοτώνουν τα όνειρα μας, γιατί οι λίστες δεν τελειώνουν ποτέ.

Θέλω οι μέρες να διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς ν’ ανήκουν στη λίστα του χρόνου. Κάθε μέρα ίδια, κάθε μέρα διαφορετική, κάθε μέρα ΖΩΗ.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5k

Ο ΗΛΙΘΙΟΣ

Δεν είναι που δεν έχω ελπίδα. Λίγο με πειράζει αυτό. Και το γεγονός πως η ζωή περνάει γρήγορα με αφήνει αδιάφορο. Ακόμα και η έκδηλη αδικία γύρω μου, δεν με απογοητεύει. Ίσα ίσα που με πεισμώνει όλο και περισσότερο. Δεν λυπάμαι με την κρίση. Η κρίση με κάνει και χαίρομαι. Όχι, δεν είμαι μαζοχιστής. Απλά με την κρίση ξεβρακώνονται όλες οι ψεύτικες αξίες που μας κρατούσαν νεκροζώντανους στο κόσμο τους.

Από την άλλη είναι αυτή η τρελή μελαγχολία που με πιάνει. Αυτό το συναίσθημα μεταξύ λύπης και παράδοσης. Μια βαριά κούραση της ύπαρξης. Μια σχεδόν μεταφυσική τάση αυτοτιμωρίας. Όχι, δεν φταίει η κρίση. Δεν φταίνε τα προβλήματα, η φτώχεια, η αδικία. Βασικά δεν φταίει ούτε καν η αδυναμία μου να δράσω αποτελεσματικά.

Εσύ φταις. Ναι. Εσύ. Μόνο εσύ. Προσωπικά και επώνυμα εσύ. Εσύ φταις για όλα.

Εσύ με τις αγκυλώσεις σου, με τα δόγματα και τους φόβους σου. Εσύ με την ηλίθια προσκόλληση σου στο χτες. Εσύ με τις παρωχημένες συνταγές κοινωνικής ευτυχίας. Εσύ με τα λεφτά σου, το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, τα παιδιά σου, το μικροσκοπικό υπερεγώ σου. Εσύ με τη θρησκεία σου, την ιδεολογία σου, την πάρτη σου, την δειλία σου,

Λιγάκι μόνο να έβγαζες το σκασμό. Ελάχιστα να κοιτούσες τον άλλο στα μάτια. Μια σταλιά να μάζευες την αυθεντία σου. Όλα θα ήταν εφικτά. Όλα θα είχαν γίνει.

Αλλά όσο κι αν προσπαθείς, σύντομα θα γλυτώσω από σένα. Σύντομα θα πνιγείς στις ψευδαισθήσεις σου. Σύντομα θα σε βρουν νεκρό στο καναπέ σου. Ένα πτώμα σε αποσύνθεση, ταιριαστό στον από χρόνια τώρα απονεκρωμένο σου εγκέφαλο.

Κι αν έχω φύγει πρώτος, δεν πειράζει. Εγώ θα ξεχαστώ απλά. Μονάχα λίγη απ’ την αγάπη που ένιωσα για σένα θα μείνει πίσω. Για κάθε εσένα. Εσύ θα μείνεις για πάντα ένα πτώμα στον καναπέ. Εσύ θα γράψεις τα’ όνομα σου στην ιστορία με μεγάλα φωτεινά γράμματα.

Ο ΗΛΙΘΙΟΣ.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5e

Τα καταφέρατε.

Τα κατάφερες  Σαμαρά. Ολοκλήρωσες καταστροφικό το έργο του Γ. Παπανδρέου. Εξαθλίωσες έναν λαό για να σώσεις τα κέρδη των πλουσίων και των τραπεζών.

Τα κατάφερες  Βενιζέλο. Σκότωσες κάθε πρόσχημα δημοκρατίας και ισονομίας στη χώρα. Βίασες κάθε νόμο για να σταθεί στα πόδια του το νεοφιλελεύθερο έκτρωμα.

Τα κατάφερες  Κουβέλη. Εξευτέλισες κάθε προοδευτική ιδέα. Φόρεσες άψογα τον αριστερό φερετζέ στο πρόσωπο του πιο απάνθρωπου Καπιταλισμού.

Τα κατάφερες Δένδια. Πάντρεψες τέλεια τα φασιστόσκυλα σου με τον κατασταλτικό μηχανισμό. Χτύπησες αλύπητα παιδιά και όνειρα.

Τα κατάφερες Τσίπρα. Έκλεψες κάθε προσδοκία για αντίσταση. Πούλησες τη νομιμότητα στο τέρας ως σοσιαλισμό και ελπίδα.

Τα κατάφερες Παπαρήγα. Προστάτεψες κάθε τι συστημικό. Πούλησες κάθε έννοια του κομμουνισμού. Πιστή στο ρόλο της προδοσίας.

Τα κατάφερες «σύντροφε». Κόλλησες κάθε δυνατή ταμπέλα στο συναγωνιστή. Περιχαράκωσες κάθε προσπάθεια αντίστασης. Απέκλεισες κάθε ουσιαστική αντίσταση.

Τα καταφέρατε όλοι σας.

Τα καταφέρατε να γεννήσετε χιλιάδες ετοιμοπόλεμους ανθρώπους.

Τα καταφέρατε να κάνετε χιλιάδες ψυχές να γεμίσουν με μίσος.

Τα καταφέρατε να μας σπρώξετε στον πιο άγριο εφιάλτη που έχετε ποτέ ονειρευτεί.

Για ένα όμως να είστε σίγουροι.

Δεν θα καταφέρετε ποτέ να μας νικήσετε.

Είμαστε ζωντανοί. Είμαστε έτοιμοι. Είμαστε αποφασισμένοι.

Και μας τρέμετε.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-58

Αναρχοκομουνιστικός Συνδικαλισμός ή Ρεφορμισμός;

Σε μια περίοδο κρίσης είναι λογικό να εντείνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις. Μέσα σε μια τέτοια περίοδο είναι ακόμα πιο λογικό να γίνονται ακόμα πιο επίκαιρες όλες οι επαναστατικές θεωρήσεις που προϋπάρχουν μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

Η αναρχική θεώρηση, σαν γνήσια επαναστατική τάση μέρους του επαναστατικού υποκειμένου, δεν θα μπορούσε να λείψει από την πρώτη γραμμή αντίστασης και πάλης για την προώθηση της κοινωνικής επανάστασης και την δημιουργία εκείνων των συνθηκών ελευθερίας για το σύνολο της κοινωνίας να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις αξιών και συμβίωσης των ανθρώπων. Το πρόταγμα των ελεύθερων και μη καταπιεστικών σχέσεων συμβίωσης, η ανάγκη για την απόλυτη ατομική και συλλογική ελευθερία, η κατάργηση του Κράτους, της ιδιοκτησίας   της όποιας ανταλλακτικής οικονομικής σχέσης, η αυτοοργάνωση και η αυτοδιάθεση κάθε κοινότητας και συλλογικότητας είναι κάποια από τα κύρια χαρακτηριστικά της αναρχικής θεώρησης.

Η πολυφωνία και η πολυτασικότητα του αναρχικού χώρου αν και απολύτως υγιές φαινόμενο, δεν πρέπει να διολισθαίνει στην ισοπέδωση και στην λάθος ταυτοποίηση των διάφορων τάσεων με την βασική αναρχική θεώρηση.  Η αυτοανακήρυξη πολλών και διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων σε αναρχικές, αποτελεί τουλάχιστον παγίδα και κυρίως αποπροσανατολισμό στην κινηματική δράση του αναρχισμού. Η Αναρχία δεν είναι ιδεολογία. Πολλοί από τους «συντρόφους» δεν είναι παρά ελευθεριακοί κομμουνιστές ή ακόμα χειρότερα Μαρξιστές που κρύβουν πίσω από το αναρχικό πρόταγμα τις εξουσιαστικές τους τάσεις.

Ας πάρουμε τον σημερινό αναρχοσυνδικαλισμό στην Ελλάδα για παράδειγμα, που θεωρεί πως πρέπει να παλεύει για εργατικά δικαιώματα, βελτιώσεις, παροχές και πως η οργάνωση πάλης του σήμερα, ο συνδικαλισμός, πρέπει να είναι και το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας αύριο. Ο συνδικαλισμός, θεσμός ανάγκης της εργατικής πάλης μέσα στον καπιταλισμό, είναι φύσει καπιταλιστικό μοντέλο όμως. Βασίζεται στην σχέση εργοδότη – εργαζόμενου και μόνο σ’ αυτή. Που τον χρειάζεται λοιπόν μια κοινωνία χωρίς εργοδότες; Μόνη περίπτωση που μπορώ να φανταστώ θα ήταν η σχέση εργάτη – κράτους, αλλά τότε δεν μιλάμε για αναρχική σκέψη αλλά για μαρξιστική. Είναι τουλάχιστον ατόπημα η παραδοχή πως μπορεί να υπάρξει συνδικαλισμός σε μια αυριανή κοινωνία που δεν έχει αφεντικά, είτε ιδιώτες είτε γραφειοκράτες. Σε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας δεν μπορεί οι άνθρωποι να μοιράζονται σε ομάδες συμφερόντων, αλλά μόνο το συνολικό κοινοτικό συμφέρον μπορεί να είναι αντικείμενο κοινωνικών διεργασιών και μόνο αν εξασφαλίζεται ο σεβασμός στην ατομική ελευθερία και την ελευθερία κάθε μειονότητας. Επίσης, η λογική των συνδικαλιστών περί εργασιακής ηθικής και εργατικής ταυτότητας δεν έχει καμιά θέση σε μια κοινωνία που εργασία δεν αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης, ούτε αυτοσκοπός ζωής, αλλά εκλαμβάνεται μόνο ως εθελοντική προσφορά στην κοινότητα, σε απόλυτα ελεύθερη σχέση χρόνου και παραγόμενου αποτελέσματος. Κάθε μορφή «αναγκαστικής» εργασίας, απλά αποτελεί την βάση κάθε εξουσίας που τόσο αποστρέφεται κάθε αναρχικός.

Επίσης, η εμμονή των συντρόφων συνδικαλιστών στον παρωχημένο και αστικό ορισμό της εργατικής τάξης που έδωσε ο Μαρξ όπου τα όρια των τάξεων είναι δομημένα σαφώς πάνω στα συμφέροντα των αστών και που ο αυστηρός διαχωρισμός των λούμπεν, άνεργου, προλετάριου, αγρότη, ελεύθερου επαγγελματία, μικροπαραγωγού οδηγεί αναγκαστικά σε περιχαράκωση. Οδηγεί όμως και σε πρακτικές καθαρού ρεφορμισμού όπως πολύ εύστοχα έχει διατυπώσει ο Μαλατέστα στο «Ρεφορμισμός» απ’ όπου και το απόσπασμα: «πολύ συχνά οι μεταρρυθμίσεις που προτιμούν είναι εκείνες που, όχι μόνο φέρνουν αμφίβολα άμεσα ωφελήματα, αλλά και εξυπηρετούν την παγίωση του υφιστάμενου καθεστώτος και δημιουργούν στους εργάτες ένα κατεστημένο συμφέρον απ’ τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του.  Όπως λόγου χάρη, οι κρατικές συντάξεις, τα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης καθώς επίσης και τα προγράμματα συμμετοχής στα κέρδη στις αγροτικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις κλπ.»

Ακόμα και οι της CNT στην Ισπανία, μια συνδικαλιστική ένωση που ποτέ δεν έκρυψε τον Αναρχοκομμουνιστικό της χαρακτήρα και που χρησιμεύει σαν σημείο αναφοράς για πολλούς από τους σημερινούς συντρόφους, είχε ξεκάθαρα αφήσει κάθε ρεφορμιστική πολιτική πίσω της, για την ακρίβεια ποτέ δεν την υιοθέτησε. Δεν διαπραγματευόταν ποτέ με τα αφεντικά για τις συνθήκες εργασίας και τα μεροκάματα, δεν διατηρούσε ποτέ κεφάλαια για ενίσχυση απεργών, εν ολίγοις δεν έγινε ποτέ κοινωνικός εταίρος των αφεντικών. Η CNT απαιτούσε τον άμεσο έλεγχο και εκμετάλλευση των μονάδων παραγωγής από τους εργάτες τους και της γης από τους αντίστοιχους εργάτες γης. Επίσης, σαν μόνο τρόπο κοινωνικής επανάστασης αποδεχόταν την άμεση δράση, απεργίες, δολιοφθορές, απαλλοτρίωση, ένοπλη εξέγερση. Σε φυλλάδιο της CNT-FAI της εποχής διαβάζουμε: «Οι CNT και FAI καλούν τον καθένα στην ένοπλη επανάσταση. Η ώρα της επανάστασης έχει φτάσει και η στιγμή είναι τώρα. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τον αναρχοκομμουνισμό πραγματικότητα.»

Οι σημερινοί σύντροφοι λοιπόν που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχοσυνδικαλιστές, σε ποιον συνδικαλισμό αναφέρονται; Σε αυτόν που εργαλειακά χρησιμοποίησαν οι αναρχοκομουνιστές στην Ισπανία ή στον  ρεφορμιστικό συνδικαλισμό του σήμερα; Στην πρώτη περίπτωση είναι αναρχοκομμουνιστές, δηλαδή Μαρξιστές που διαχώρισαν τη θέση τους από την μπολσεβίκικη θέαση του κομουνισμού όχι όμως από τις παραδοσιακές μαρξιστικές αντιλήψεις περί εξουσίας, στη δεύτερη, απλά περιχαρακώνουν το κίνημα στα στενά πλαίσια μιας «αστικής» θεώρησης των τάξεων, και άθελα τους οδηγούν σε ένα διαφορετικό είδος «μεταρρύθμισης» από αυτό που θέλουμε σαν αναρχικοί. Για να δανειστώ λίγο τα λόγια του Μαλατέστα «Επανάσταση σημαίνει, με την ιστορική έννοια της λέξης, ριζική αναμόρφωση των θεσμών που πετυχαίνεται γρήγορα με τη βίαιη εξέγερση του λαού ενάντια στην υφιστάμενη εξουσία και στα προνόμια¨ κι είμαστε επαναστάτες κι εξεγερμένοι, γιατί δεν θέλουμε απλώς να βελτιώσουμε τους τωρινούς θεσμούς, αλλά να τους καταστρέψουμε εντελώς, καταργώντας κάθε μορφή, κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο και κάθε είδος παρασιτισμού πάνω στην ανθρώπινη εργασία, κι επειδή θέλουμε να το πετύχουμε αυτό όσο το δυνατό πιο γρήγορα και επειδή πιστεύουμε ότι οι θεσμοί που γεννήθηκαν απ’ τη βία διατηρούνται με βία και δεν θα υποκύψουν παρά μόνο μπροστά σε μια ισοδύναμη βία…»

Αυτή όμως η απόλυτη καταστροφή των θεσμών της σημερινής κοινωνίας, βάζει σε σκέψεις πολλούς συντρόφους, που επηρεασμένοι από μια επίπλαστη μαρξιστική ηγεμονία στο θεωρητικό επίπεδο, πέφτουν εύκολα θύματα μιας δήθεν ελευθεριακής προσέγγισης και ελαφρά τη καρδία, αρχίζουν να χτίζουν μοντέλα και εγχειρίδια χρήσης για την κοινωνία του αύριο. Ένα παράδειγμα είναι το παραπάνω με το συνδικαλιστικό μοντέλο, και είναι δηλωτικό της σύγχυσης που επικρατεί ως το προς τι είναι τελικά η Αναρχία.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Κάθε επαναστατικό υποκείμενο, οφείλει να προωθεί την επανάσταση σε κάθε φάση της κοινωνικής εξέλιξης. Είναι φύση της Αναρχίας η επανάσταση και χωρίς αυτή δεν νοείται καμιά αναρχική θεώρηση. Ο επαναπροσδιορισμός των τάξεων μέσα από μια επαναστατική οπτική είναι απαραίτητος για την ίδια την επανάσταση που σκοπό έχει την εξάλειψη των τάξεων. Ως αναρχικοί θα έπρεπε να σκεφτόμαστε αταξικά και όχι στα στενά πλαίσια των τάξεων, και μάλιστα έτσι όπως ορίστηκαν αυτές σχεδόν διακόσια χρόνια πριν.

Η μετεξέλιξη του Καπιταλισμού, ειδικά στις δυτικές οικονομίες, αναγκάστηκε σχεδόν να εξαφανίσει την παραδοσιακή έννοια του βιομηχανικού εργάτη / προλετάριου. Φαινόμενα όπως αυτό ενός μέλους της εργατικής τάξης, που λόγω των πρόσκαιρων παραχωρήσεων που για δικούς τους λόγους έκαναν σε μια ιστορική περίοδο οι καπιταλιστές, βρέθηκε με σχετική οικονομική άνεση και έντονα διεστραμμένη ταξική συνείδηση, δεν είναι πλέον μειοψηφικά στους κόλπους της κοινωνίας μας. Μικροϊδιοκτήτες και αυτεπάγγελτοι, που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη κατά την παραδοσιακή μαρξιστική αντίληψη, βρίσκονται συχνά σε δυσμενέστερη οικονομική θέση από τον εργάτη/υπάλληλο. Επίσης δεν μπορούμε να αρνηθούμε το δικαίωμα κάποιου να τρέφει τον πόθο και την ετοιμότητα για την επανάσταση, άσχετα με την κοινωνική του κατάταξη.

Ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η διάχυση των συνειδήσεων μεταξύ των πρότερα ξεκάθαρα ορισμένων κοινωνικών τάξεων, η όλο και πιο ασαφής κοινωνική διαστρωμάτωση και η επί έτη συνεχόμενη αλλοτρίωση της ατομικής συνείδησης από τον άκρατο καταναλωτισμό οδηγεί αναγκαστικά στην παραδοχή της ανάγκης μιας επανατοποθέτησης του επαναστατικού υποκειμένου απέναντι στις παραδοσιακές ταξικές αναφορές. Μπορούμε πλέον να διακρίνουμε μόνο δύο τάξεις που συνυπάρχουν αντιμαχόμενες στο κοινωνικό πλαίσιο. Δύο κύριες κοινωνικές τάξεις, την άρχουσα ή καπιταλιστική τάξη και την αντίθετη σ’ αυτή τάξη των ανθρώπων που βιώνουν την εκμετάλλευση.  Η δεύτερη μοιράζεται σε δυο υποσύνολα, σε αυτό των ανθρώπων  που παλεύουν για την κατάργηση των τάξεων και σ’ αυτό εκείνων που συνιστούν την παθητική ή ακόμα και ενεργή επαναστατική αντίδραση και συνειδητά ή ασυνείδητα τάσσονται υπέρ του συστήματος. Η τάξη που παλεύει για την ελευθερία και την ισότητα είναι η επαναστατική τάξη, και έχει ασαφή οικονομικά και ιδεολογικά όρια, αλλά κατέχει συγκεκριμένη συνείδηση της θέσης της μέσα στο ιστορικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Φυσικά και η μεγάλη βάση αυτή της τάξης είναι οι εργαζόμενοι, αλλά όχι πλέον με την στενή έννοια του προλετάριου, αλλά κάθε ανθρώπου που αναγκάζεται να ανταλλάσσει τον παραγωγικό του χρόνο για τα απαραίτητα προς το ζην. Η κοινωνική εξέλιξη και η ώθηση πολλών ανθρώπων να επενδύσουν σε μικρές παραγωγικές μονάδες, συχνά οικογενειακές ή ολιγομελείς επιχειρήσεις, ενώ σαφώς αποτελούν εν δυνάμει εφαλτήριο για την αναρρίχηση στο καπιταλιστικό σύστημα σαν εκμεταλλευτές κερδοσκόποι, τις περισσότερες φορές δεν εξασφαλίζουν καμιά ουσιαστική οικονομική διαφορά από έναν απλό μισθωτό. Η ταξική τους προέλευση αλλά και η ταξική τους συνείδηση δεν είναι αυτομάτως αστική, αλλά τις περισσότερες φορές παραμένει έντονα εργατική. Η a priori τοποθέτηση τους λοιπόν στις τάξεις του ταξικού εχθρού, μάλλον δίκη προθέσεων είναι παρά πολιτική θέση καθαρότητας. Γιατί δεν αρκεί να έχεις ταξική συνείδηση, πρέπει να είναι και επαναστατική. Και η επαναστατική συνείδηση, δεν μπορεί να είναι ίδιον μόνο της εργατικής τάξης, αλλά κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου.

Σαν συνειδητά μέλη λοιπόν της επαναστατικής τάξης, οφείλουμε να προτάσσουμε πάντα την επανάσταση, και θα αφήσω πάλι τον Μαλατέστα να συνεχίσει τον προηγούμενο συλλογισμό του «…Αλλά η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει μόλις τη θέλει κανείς. Μήπως θα πρέπει να παραμείνουμε αδρανείς, να περιμένουμε να ωριμάσει η κατάσταση με τον καιρό; Κι ακόμα και μετά από μια πετυχημένη εξέγερση, θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε, μέσα σε μια νύχτα, όλες μας τις επιθυμίες και να περάσουμε από μια κρατιστική και καπιταλιστική κόλαση σ’ έναν αντιεξουσιαστικό-κομμουνιστικό παράδεισο, που είναι η πλήρης ελευθερία του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια της επιθυμητής κοινότητος των συμφερόντων όλων των ανθρώπων; Αυτές είναι αυταπάτες που μπορεί να ριζώσουν ανάμεσα σε εξουσιαστές, που βλέπουν τις μάζες σαν πρώτη ύλη την οποία μπορούν να διαμορφώσουν σύμφωνα με τη θέληση τους, με νόμους στηριζόμενους με σφαίρες και χειροπέδες, εκείνοι που κατέχουν την εξουσία. Αλλά αυτές οι αυταπάτες δεν έχουν θέση ανάμεσα σε αναρχικούς. Χρειαζόμαστε τη συναίνεση των ανθρώπων και επομένως πρέπει να πείσουμε με την προπαγάνδα και το παράδειγμα, πρέπει να διδάξουμε και να επιδιώξουμε ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή η εκπαίδευση να μπορέσει ίσως να φθάσει έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων…»

Γυρνώντας τώρα πίσω σε όλες εκείνες τις συλλογικότητες που οραματίζονται την κοινωνία του αύριο με κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο, που οδηγούν τους συντρόφους στον κοινωνικό αγώνα για την κατάργηση των τάξεων και της εκμετάλλευσης μέσα από προκαθορισμένες παραδοχές για τη φύση και τη λειτουργία των αυριανών θεσμών, ακόμα κι αν δεχτούμε, πράγμα που δεν αμφισβητώ, τις καλύτερες των προθέσεων, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε από μια φοβερή σύμπτωση με τις εξουσιαστικές θέσεις των Μαρξιστών. Το κύριο στοιχείο σύμπτωσης δεν είναι άλλο από την έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνουν όλοι τους στη Κοινωνία αλλά ακόμα και στους ίδιους τους, τους συντρόφους. Αυτή η έλλειψη της εμπιστοσύνης είναι που καθιστά αναγκαία την πρόβλεψη από τώρα όλων των δομών και του τρόπου λειτουργίας των αυριανών θεσμών, ώστε η «ανώριμη» κοινωνία να μην παρεκτραπεί της στόχευσης της επανάστασης.

Ας δούμε τι θέση παίρνει ο Μαλατέστα: «…Είμαστε σήμερα μεταρρυθμιστές στο βαθμό που επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε τις πιο ευνοϊκές συνθήκες και ένα όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό φωτισμένων αγωνιστών, έτσι ώστε να μπορέσει να έχει ικανοποιητική έκβαση μια λαϊκή εξέγερση.  Θα είμαστε μεταρρυθμιστές και αύριο, μετά από μια νικηφόρα εξέγερση και την επίτευξη της ελευθερίας, στο ότι θα επιδιώξουμε μ’ όλα τα μέσα που επιτρέπει η ελευθερία, δηλαδή με την προπαγάνδα το παράδειγμα και ακόμα και τη βίαιη αντίσταση ενάντια σ’ όποιον θα ήθελε να περιορίσει την ελευθερία μας, να προσηλυτίσουμε στις ιδέες μας έναν ακόμα μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.

  Αλλά δε θ’ αναγνωρίσουμε τους θεσμούς, θα πάρουμε η θα κερδίσουμε κάθε δυνατή μεταρρύθμιση με το ίδιο πνεύμα που κάποιος αποσπάει μια κατακτημένη περιοχή απ’ τα χέρια του εχθρού, προκειμένου να συνεχίσει την προέλαση του και θα παραμείνουμε πάντα εχθροί κάθε κυβέρνησης, ανεξάρτητα απ’ το αν πρόκειται για τη σημερινή μοναρχική κυβέρνηση η για τις αυριανές δημοκρατικές η μπολσεβίκικες κυβερνήσεις.»

Όχι τις αυριανές δομές, όχι το εγχειρίδιο χρήσης, αλλά τις σημερινές συνθήκες που είναι απαραίτητες για μια ικανοποιητική έκβαση μιας λαϊκής εξέγερσης δημιουργούμε. Και εδώ είναι η ουσία της Αναρχίας. Η επαναστατική της φύση σήμερα αλλά και αύριο, όπως και η αναγνώριση της ανάγκης της συναίνεσης των ανθρώπων. Μια αναρχική κοινωνία είναι μόνο συναινετική, και ας το παραδεχτούμε επιτέλους, πως κάθε μορφή πρόβλεψης μιας τέτοιας κοινωνίας πέραν της συναίνεσης και της οριζόντιας συμμετοχής όλων, κάθε άλλο παρά συναινετική στάση είναι. Όλη μας η εμπειρία είναι μέσα στις ιστορικές μεταλλάξεις εξουσιαστικών κοινωνικών συστημάτων και κυρίως του Καπιταλισμού. Κάθε δομή αντίστασης και οργάνωσης είναι επίσης αποτέλεσμα των σημερινών αναγκών και ετεροπροσδιορίζονται από τις δομές που θέλουμε να καταργήσουμε. Έτσι και ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά ένα εργαλείο του σήμερα, φτιαγμένο για την αντιμετώπιση του εχθρού και όχι ένα εργαλείο του αύριο, όπου ο εχθρός θα έχει εκλείψει. Η ρήση πως οι δομές του αγώνα μας πρέπει να έχουν χαρακτηριστικά από τις αυριανές δομές, αν και σωστή εμπεριέχει έναν τεράστιο κίνδυνο παρανόησης. Αντί να δεχτούμε μόνο την ανάγκη της αυριανής οριζόντιας οργάνωσης όλων των δομών σαν προϋπόθεση, ανάγουμε όλα τα χαρακτηριστικά των σημερινών δομών ως προϋπόθεση για τις αυριανές. Όσο έμμεση και αν είναι αυτή η επιβολή εκ των προτέρων του όποιου μοντέλου, όσο καλοπροαίρετα κι αν γίνεται, δεν παύει να είναι επιβολή και να αντιτίθεται με την ίδια τη φύση της Αναρχίας. Την απόλυτη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του. Η κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, περνάει μέσα από την καταστροφή όλων των θεσμών και δομών που αναπαράγουν το σήμερα, που λιγότερο ή περισσότερο εκφράζουν εξουσία. Μέσα από την επανάσταση για την κατάργηση της εξουσίας και κατά συνέπεια την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους.

Καταλήγοντας, αναρωτιέμαι λοιπόν, ποια η ανάγκη διαχωρισμού του συνδικαλιστικού προτάγματος από τον Αναρχοκομουνισμό; Γιατί νιώθει την ανάγκη κάποιος να αυτοχαρακτηριστεί Αναρχοσυνδικαλιστής αντί για Αναρχοκομουνιστής ή Ελευθεριακός Κομμουνιστής; Σύμφωνα με τα προτάγματα της CNT πάντως δεν υπάρχει καμιά τέτοια ανάγκη. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το συνθετικό Αναρχο- δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Καιρός να διαλέξει κανείς τελικά τι θέλει να είναι. Ελευθεριακός κομμουνιστής, Ρεφορμιστής ή Αναρχικός. Όλα μαζί δεν υπάρχουν.

(Τα αποσπάσματα είναι από εδώ: Ερρίκο Μαλατέστα – Ρεφορμισμός http://wp.me/p2tMSd-9  )

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-50

Οι φτερωτοί κλέφτες που έχασα.

Κάθομαι στο μόλο της πατρικής μου πόλης και σου γράφω. Κοντεύω τα πενήντα πια. Σουρουπώνει. Τα φώτα που ανάβουν δεν με συγκινούν. Κάνει κρύο. Σαν εκείνη τη μέρα που σε ξαναείδα στην Αθήνα. Καπετάνιος εσύ, χαμένος εγώ. Τότε μου μίλησες για την ασκήμια του κόσμου. Τα πονεμένα σου ταξίδια, τα πάθη, τους έρωτες και τους φόβους σου. Και για το γιο που άφησες πίσω στην Αφρική, να περιμένει. Σκιάχτηκα κείνη τη μέρα. Είδα μέσα απ’ τα μάτια σου του κόσμου την απόγνωση και γνώρισα τη δική μου στην όψη του. Πώς να σου το ‘λεγα; Πώς;

Θυμάσαι τότε που ήταν να μπαρκάρουμε; Τότε που γύρισα και σου πα πως δεν θα ‘ρθω; Με κοίταξες έκπληκτος, μα χαμογέλασες στο τέλος. Δεν είναι της κοψιά σου να κρατάς κακία. Ψέματα σου πα, δεν φοβόμουν. Μα δεν μπορούσα να σκεφτώ πως ίσως σου στερήσω το ταξίδι. Εσύ ήσουν ο ίδιος θάλασσα. Ήσουν εσύ ταξίδι. Εγώ είχα βρει άλλο σκοπό, δεν ήθελα τον κόσμο να γνωρίσω. Έβαλα πλώρη σε ταξίδια αλλιώτικα, τον κόσμο να τον κατακτήσω. Ρίχτηκα με μανία στα αφρισμένα κύματα, όχι της θάλασσας που τόσο αγαπάμε, αλλά εκείνα της γνώσης και της σκέψης της καυτής. Εκείνης που σε αλλάζει, που σε ψήνει, που σε ισιώνει. Όλος του κόσμου ο καημός εκεί, μέσα σε  πέλαγα χαρτιού και ωκεανούς από μελάνι. Μπάρκαρα, όχι μαζί σου, μα με  του κόσμου τους σοφούς, λιμάνι όμως δεν μπόρεσα να πιάσω. Τάχτηκα κάποτε να βρω απάγκιο, να ρίξω άγκυρα και τελικά να ξαποστάσω. Μα δεν το βρήκα.

Και πέρασαν τα χρόνια, λιμάνι σε λιμάνι εσύ, σελίδα σε σελίδα εγώ. Και όσα έβλεπες εσύ, τα διάβαζα εγώ. Και όσα ζούσες στο πετσί σου, τα αράδιαζα σε κείμενα πικρά. Σε ζήλεψα, η αλήθεια είναι, πολλές φορές. Σαν ήμουν βυθισμένος στις καταιγίδες του μυαλού, ζήλευα τις δικές σου, της θάλασσας και του καιρού. Πόσο αθώος είναι ο καιρός, ο πλέον άγριος, μπροστά στην πιο απλή, στην πιο γυμνή αλήθεια. Και πάντα έψαχνα με τη σειρά μου το σημάδι της χαράς. Τους άσπρους φτερωτούς σου κλέφτες. Γλάροι για σένα, ιδέες για μένα. Εσύ τους έψαχνες σε απόμακρα, παράξενα λιμάνια, εγώ στα μάτια των παιδιών, στα γέλια των μεγάλων. Δεν βρήκα τίποτα. Ποτέ. Παρά μονάχα μια υπόσχεση.

Δεν έχει το ταξίδι τελειωμό, δεν είναι λυτρωμός να βρεις λιμάνι.

Εύχομαι τώρα που διαβάζεις τούτες τις γραμμές, να είσαι εκεί που θέλεις. Ίσως κοντά στον γιο, στην Αφρική. Ίσως αλλού. Μπάλσαμο είναι η στεριά, για το κορμί το θαλασσοδαρμένο, μα που να βρει παρηγοριά, το πνεύμα μου το κουρασμένο; Εύχομαι να’ σαι καλά, και δυνατός, σε ένα λιμάνι όλο γλάρους. Και να πετούν χαρούμενοι σαν κλέφτες, σαν ανέμελα παιδιά, δικά σου παιδιά, στη δική σου ζωή.

Σε αφήνω τώρα. Ελπίζω να μην σε κούρασα πολύ. Μόνο τούτο ακόμα θα σου πω, για να χαρείς. Το ξέρω πως χαίρεσαι μα τη χαρά των άλλων. Σε τούτο το ταξίδι μου, το ατέλειωτο, μπορεί να μην τους βρήκα τους φτερωτούς μας φίλους, μα νιώθω πως έφτιαξα κι εγώ, μικρά απάγκια λιμανάκια, μες τις καρδιές αυτών που με συντρόφεψαν. Κι εκεί θα ξαναρθούν τα’ ανέμελα παιδιά. Θα φωλιάσουν πάλι οι φτερωτοί μας κλέφτες, φέρνοντας τη χαρά. Για όλους.

 

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4V

Οι φτερωτοί κλέφτες

Θυμάμαι που καθόμασταν παιδιά, στο τσιμέντο του μόλου, με τα πόδια μας να κρέμονται πάνω από τα νερά του λιμανιού. Σούρουπο, και τα φώτα άρχιζαν να ανάβουν δειλά το ένα μετά το άλλο. Κάποιο αργοπορημένο καΐκι γύριζε από την ψαριά της ημέρας, λικνιζόμενο στα ήρεμα νερά σαν κοκέτα που πάει σε κοινωνική χοροεσπερίδα. Κανά δυο γλάροι πετούσαν κυκλικά από πάνω του, μαθημένοι στα καλούδια που τους πέταγαν οι ψαράδες όταν καθάριζαν τα δίχτυα τους. Άσπροι φτερωτοί κλέφτες, ανέμελοι σαν παιδιά. Έτσι τους έλεγες. Όταν μεγαλώσουμε θέλαμε να γίνουμε ναυτικοί, να ταξιδέψουμε παρέα τον κόσμο. Και είχαμε τη σιγουριά πως παντού θα νιώθαμε στο σπίτι μας, στο λιμάνι μας, μιας και παντού θα μας ακολουθούσαν οι φτερωτοί σου κλέφτες. Ανέμελοι σαν παιδιά.

Σε ξαναβρήκα ξαφνικά, τριάντα  χρόνια αργότερα. Είχες ασπρίσει σχεδόν. «Δεν άλλαξες μου είπες» και με πήρες απ’ το χέρι να πιούμε τον καφέ της αντάμωσης, σε κείνο το φρικτό καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Καπετάνιος εσύ, πολυτεχνίτης εγώ. Ταξίδεψες στις θάλασσες του κόσμου, έμεινα πίσω να πλάθω όνειρα στεριανά. Σιγά σιγά, μου έπλασες τη φρίκη της ζωής σου μπρος στα μάτια μου. Είδες τη φτώχια, την αρρώστια, το μίσος. Πήγες με γυναίκες σε ανάγκη, αγόρασες χασίς από παιδιά, μπαρκάρισες με σκυλοπνίχτες και γκαζάδικα, είδες τη βρωμερή πλευρά των λιμανιών. «Θεριό ο άνθρωπος», μου είπες «θεριό ανήμερο».

Σώπασες για λίγο, και έστριψες καπνό εξωτικό. Ρούφηξες το τσιγάρο σαν τον δύτη, που πρέπει να γεμίσει τα πνευμόνια και να βουτήξει στο βυθό χωρίς ανάσα άλλη. Με κοίταξες λοξά. «Θες κι άλλα;» μου είπες, «θες να μάθεις;». Έγνεψα ναι. Συνέχισες. Πορτογαλία, Βραζιλία, Εκουαδόρ. Ιαπωνία, Κίνα, Ταϋλάνδη. Πόνος, αγωνία, φτώχια, μπουρδέλα, ναρκωτικά, τζόγος. Ορφάνια και δάκρυα παντού. Μιλούσες και άναψαν τα μάτια σου, οργή. Μιλούσες και έκλεινε η ψυχή μου. Λύπη. «Κάπου στην Αφρική, άφησα ένα γιο» μου είπες. «Κάπου ίσως, κάποτε να γυρίσω».

Πέρασε η ώρα, σουρούπωσε. «Και τώρα τα δικά σου». Τι να σου πω; «Όλα καλά, θαυμάσια» σου είπα, και γέλασε το χείλι σου. Πώς να σου πω πως όλα όσα έζησες, σε χίλιες μύριες χώρες, τα έζησα κι εγώ εδώ, σε μια μονάχα πόλη; Πώς να σου δείξω πως την ίδια μοναξιά του καραβιού, την έζησα μέσα στο πλήθος; Σηκώθηκα να φύγω. «Θα σε βρω, ξανά» ψιθύρισα. «Αύριο, μεθαύριο σίγουρα». Με χαιρέτησες με μια αγκαλιά. Σαν τότε που χωρίσαμε στερνή φορά στο μόλο της πατρίδας. Σούρουπο, και τα φώτα άρχιζαν να ανάβουν δειλά το ένα μετά το άλλο. «Δεν τους είδα» μου ψιθύρισες στο αυτί, «δεν τους είδα πουθενά». Απόρησα. Κοντοστάθηκα, και πριν προλάβω να ρωτήσω, «τους φτερωτούς κλέφτες» μου είπες λυπημένα. «Πετάνε μόνο όπου υπάρχει χαρά»

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4P

Στην Ελευθερία.

Σε συναντώ παντού, με χίλια πρόσωπα. Σε αναγνωρίζω από τα μάτια τα καθάρια, από τις λέξεις που βγαίνουν δυνατά από τα χείλη σου. Από τις ατελείωτες ερωτήσεις σου. Χάνομαι σε κείνες τις στιγμές που απαρτίζουν τις ώρες μαζί σου, όταν το χάος παίρνει μορφή και υλοποιεί μπρος τα μάτια μου τις πιο ασύλληπτες εκδοχές του. Είσαι το ερέθισμα των αισθήσεων, η κινητήρια δύναμη κάθε μου συλλογισμού. Είσαι μια χωροχρονική ρωγμή στη κανονικότητα μου. Με σπρώχνεις με βία στη πιο δημιουργική άβυσσο του μυαλού μου. Παρεισφρέεις στα πιο μύχια όνειρα μου χρωματίζοντας το σκοτάδι με όλες τις αποχρώσεις του φωτός. Σε αναλύω σε κάθε μου ματιά σε αιτιολογώ με κάθε μου ανάσα. Σε κουβαλάω σαν αόρατο λάβαρο, σε προστατεύω σαν κρυφό εραστή, σε νιώθω σαν φλόγα αχόρταγη, να θες με αφομοιώσεις. Σου προσφέρω τη γνώση μου, σου παραθέτω τη διάνοια μου, σου παραδίδω το είναι μου. Σου γράφω τις ανησυχίες μου, σου τραγουδώ το πόνο μου, σου απλώνω το χέρι. Μα πάνω απ’ όλα κατάλαβα πως αν σε θέλω τόσο, πρέπει να σ’ αγκαλιάσω τρυφερά, και ν’ αφεθούμε στο  πιο άγριο, το πιο απαλό, το πιο άυλο, το πιο οριστικό ερωτικό παραλήρημα. Πρέπει να σε βαφτίσω με το πιο ανθρώπινο όνομα. Αγάπη.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4I

Στο Αδιέξοδο

Την ώρα που φτάνεις στο αδιέξοδο. Εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως το ήξερες από πριν. Δεν ήρθε απότομα. Το ήξερες πολλές στροφές πριν πως θα καταλήξεις εδώ. Μόνο που περίμενες κάποιος άλλος να το έχει καταργήσει το αδιέξοδο. Ήθελες πολύ να έχει κάποιος αλλάξει την πραγματικότητα, τόσο πολύ που το πίστεψες. Τώρα αναρωτιέσαι.

Ακόμα και τώρα, ρίχνεις την ευθύνη σ’ αυτόν τον άλλο. Σ’ αυτόν που δεν έκανε κάτι ώστε να μην καταλήξεις στο αδιέξοδο. Μα πως μπόρεσε; Πως σε άφησε να εκτεθείς έτσι; Και στο κάτω κάτω τι ζήτησες ρε γαμώτο; Κάποιος να αλλάξει τη διαδρομή, κάποιος να ακυρώσει το αυτονόητο. Τόσο δύσκολο ήταν; «Φτάνει πια με τους αλήτες», σκέφτεσαι.

Μπροστά σου ακόμα όμως, το αδιέξοδο. Το μυαλό σου καίει. Τι κάνεις τώρα; Κοιτάς το τέλος και δεν έχεις ιδέα. «Να γύριζα πίσω;», σκέφτεσαι, «πόσο ωραία θα ήταν να ξαναγύριζα στην αρχή». Μα δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις το δρόμο. Το ξέρεις. Το πίσω τελείωσε. Κάθε βήμα σου ακύρωνε το προηγούμενο. Το πίσω πέρασε, δεν ξαναγίνεται.

Κοιτάς πάλι μπροστά. Αφουγκράζεσαι. Κανείς. «Μα που είναι οι άλλοι;». Θυμάσαι αμυδρά πως στην αρχή ήσασταν πολλοί. Μα σε κάθε στροφή χανόταν κι από ένας. Ο καθένας πήρε το δρόμο για το δικό του αδιέξοδο. Ο καθένας μόνος του. Όλοι ήξεραν. Όλοι. Τώρα; Φόβος. Ξαφνικά σε κυριεύει πανικός. Είσαι μόνος.

Δοκιμάζεις να σπρώξεις το φράγμα που σου κλείνει το δρόμο. Κουνιέται. Ελάχιστα. Αλλά κουνιέται. Προσπαθείς ξανά. Μάταια. Αν ήταν λίγοι ακόμα εδώ, θα έπεφτε. Σίγουρα, θα έπεφτε. Φωνάζεις. Παρακαλάς. Κλαις. Κανείς. Γιατί; Μα μόνο λίγοι χρειάζονται ακόμα. Γιατί δεν υπάρχει κανείς; Σε πνίγει το άδικο. Τρελαίνεσαι.

Κάπου εκεί το παίρνεις απόφαση. Δεν θες άλλο να παλέψεις. Ζαρώνεις στη γωνιά σου και μυξοκλαίς. Βρίζεις όλους όσους λείπουν. Καταριέσαι την τύχη σου. Την μοναξιά σου. Το σύστημα. Το δρόμο. Τους τοίχους. Τους άλλους. Τους άλλους. Παράδοση. Υποταγή. Στάση. Τέλος.

——–

Λίγο πιο πέρα, στον ίδιο λαβύρινθο, κάποιοι λίγοι πορεύονται ρίχνοντας τους φραγμούς. Έναν έναν. Σιγά σιγά. Προχωράνε. Δεν υπάρχει αδιέξοδο γι’ αυτούς. Είναι μαζί. Αντέχουν. Συνεχίζουν λυπημένοι. Πολύ λυπημένοι που δεν είσαι μαζί τους. Αν ήσουν, ξέρουν, θα έπεφταν οι φραγμοί ακόμα πιο γρήγορα. Ακόμα πιο αποτελεσματικά. Θα προλάβαιναν περισσότερους σαν κι εσένα. Πριν παραιτηθούν. Πριν το Τέλος. Λυπούνται. Προχωράνε. Παλεύουν. Σε ψάχνουν. Που είσαι;

 

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4C

Απάθεια

Εν αναμονή της ψήφισης των πλέον τρομακτικών μέτρων εξαθλίωσης της ζωής μας, προσπαθώ να καταλάβω, ακόμα και τώρα, τι είναι αυτό που μας κρατάει από το να μην κάνουμε την αυτονόητη εξέγερση.

Τρία χρόνια αλλεπάλληλων περικοπών, συνεχόμενων παραβιάσεων της όποιας ελάχιστης δημοκρατικής νομιμότητας, συνεχώς εντεινόμενων πιέσεων και εκβιασμών και πρωτόγνωρης ιστορικά κατασταλτικής βίας. Κι εμείς ακόμα ψάχνουμε το βηματισμό μας.

Η τερατώδης αναβίωση του Ναζισμού και η γιγάντωση του παρακρατικού παρεμβατισμού, ένας αποτρόπαιος κοινωνικός κανιβαλισμός και η ασταμάτητη διολίσθηση της κοινωνίας σε έναν πολιτικό μεσαίωνα, δεν έχουν σταθεί ικανοί λόγοι να μας αφυπνίσουν.

Κάποιος έλεγε κάποτε πως ο άνθρωπος είναι ζώο συνήθειας. Μήπως τελικά συνηθίσαμε σ’ αυτά τα τρομερά και απάνθρωπα που βιώνουμε; Μήπως συνηθίσαμε στο ρόλο του πολίτη –  θύματος; Μήπως συνηθίσαμε να είμαστε αγανακτισμένοι; Γιατί μετά την αγανάκτηση, λογικά έρχεται η αντίδραση, αλλά εμείς δεν έχουμε αντιδράσει ακόμα. Στην ουσία ούτε καν στο ελάχιστο.

Τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως είμαστε ηλίθιοι. Αλλά γνωρίζοντας πως τέτοιες γενικεύσεις δεν υφίστανται στις ανθρώπινες κοινωνίες, αναγκάζομαι να πάω τη σκέψη μου πιο μακριά. Αναγνωρίζω αρκετές αιτίες που μας οδηγούν στην απάθεια αλλά θα σταθώ στις πιο σημαντικές.

Πρώτη αυτή της συνήθειας. Όχι η συνήθεια στα μέτρα και το πρόσωπο του τέρατος όπως έλεγε και ο συνθέτης, αλλά στη συνήθεια μας στα απλά μικρά καθημερινά. Στον τρόπο ζωής που είχαμε μέχρι τώρα και βασίστηκε στην κατανάλωση χωρίς περιορισμούς. Αυτή η συνήθεια μας είναι που γεννά τον Φόβο. Δεύτερη αιτία απάθειας, ο φόβος μην χάσουμε τον τρόπο ζωής μας. Κάθε μέτρο, κάθε περικοπή το αντιμετωπίζουμε φοβικά. Αντί να αντιδράσουμε, λέμε ας είναι το τελευταίο, αρκεί να περισώσουμε ότι μπορούμε από τις συνήθειες μας.

Τρίτη και επίσης σημαντική αιτία, η πολιτική μας παιδεία. Η εξάρτηση μας πολιτικά από το κόμμα/βουλευτή που φρόντιζε πάντα για τα ιδιοτελή και μικρά μας αιτήματα. Η γαλούχηση μας στην αντιπροσώπευση και στην απόταξη κάθε ευθύνης από τους ώμους μας. Η ανάγκη μας να βρούμε τον πεφωτισμένο «σωτήρα» που θα μας ελευθερώσει, όχι από την πολιτική μας κατρακύλα αλλά από την υλική μας ένδεια.

Και τέλος, τώρα που φτάσαμε στο αμήν, ακόμα και τώρα, εστιάζουμε στο σύμπτωμα και όχι στην αιτία. Αλαλάζοντας αμοληθήκαμε να διαδηλώσουμε σε πλατείες και καταλήψεις την αντίθεση μας στα μέτρα που ψηφίζει σήμερα η Βουλή. Με ιδεολογικές και πατριωτικές κορώνες, κράζουμε το άδικο και φοβερό των μέτρων, την αδυναμία μας να εξασφαλίσουμε την συνηθισμένη μας ρουτίνα αν αυτά περάσουν. Κάθε φορά, εδώ και τρία χρόνια διαδηλώνουμε όταν περνάνε μέτρα, διαδηλώνουμε όταν μας παίρνουν ένα κομμάτι της επίπλαστης ευτυχίας μας. Αναρωτηθήκαμε έστω και για μια στιγμή όμως, έστω και τώρα, τι θα γίνει αν δεν περάσουν τα μέτρα; Δηλαδή, ακόμα κι αν καταψηφιστούν, εμείς σωθήκαμε;

Ακόμα κι αν αλλάξουμε κυβέρνηση, αν αλλάξουμε ηγέτες, αν έχουμε δραχμή ή ευρώ ή πατσαβούρια, θα σώσουμε την αξιοπρέπεια μας; Θα ανακτήσουμε την χαμένη «ελευθερία» μας; Θα δικαιώσουμε την πολυπόθητη «Δημοκρατία» μας; Θα προσφέρουμε στον εαυτό μας και τα παιδιά μας την ποιότητα ζωής που αξίζουμε;

Δεν θα υπάρχουν δηλαδή μετά αφεντικά να σε εκμεταλλεύονται; Δεν θα υπάρχουν διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί κι υπάλληλοι να σε κλέβουν; Δεν θα υπάρχουν τα τοκογλυφικά δάνεια των τραπεζών; Δεν θα υπάρχουν φασίστες να σε φοβίζουν; Δεν θα υπάρχει κρατική καταστολή σε κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης;

Επιτέλους, ας καταλάβουμε πως μόνο αν πολεμήσουμε την αιτία, θα απαλλαγούμε από τα συμπτώματα. Και αιτία είναι πρωτίστως η προσκόλληση μας στη συνήθεια. Η υποταγή μας στο σύστημα που ξεχωρίζει τους ανθρώπους, που δημιουργεί ανισότητες, που τσακίζει κάθε όνειρο ελευθερίας. Στο σύστημα της κοινωνίας της οικονομίας και της ιδιοκτησίας. Στο σύστημα της ιεραρχημένης δόμησης της λήψης των αποφάσεων. Στο σύστημα που αφήνει τον άνθρωπο νούμερο σε στατιστικές. Αυτό το ένα και ενιαίο σύστημα της Εξουσίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο. Είτε το λένε Καπιταλισμό, είτε όπως αλλιώς.

Μόνο η συνειδητοποίηση της εχθρικής φύσης προς τον Άνθρωπο αυτού του συστήματος μπορεί να μας βγάλει πραγματικά από την απάθεια.

Πρώτο βήμα προς τα εκεί, η ανάληψη της ατομικής μας ευθύνης.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4y

Όταν έρθει η ώρα

Όταν έρθει η ώρα

Μην δειλιάσεις

Δεν έχεις τίποτα

Να φοβάσαι

–

Όταν έρθει η ώρα

Μην φοβηθείς

Δεν έχεις τίποτα

Να χάσεις

–

Όταν έρθει η ώρα

Μην αργήσεις

Δεν έχεις τίποτα

Να περιμένεις

–

Όταν έρθει η ώρα

Μην διστάσεις

Δεν έχεις τίποτα

Να ξεχάσεις

–

Όταν έρθει η ώρα

–

Τι θα κάνεις;

Short Url: http://wp.me/s2tMSd-277

Όχι, δεν πρόκειται να νιώσω ενοχές

.

Όχι, δεν πρόκειται να νιώσω ενοχές

για τα ταξίδια, που πήγαμε μαζί

σε άλλες πόλεις, σε άλλες μουσικές

σε άλλες σελίδες

.

Δεν φταίει το βλέμμα που ανταλλάξαμε

ούτε κι ο καλοκαιρινός μας έρωτας

ακόμα κι αν μας πόνεσε

δεν φταίει αυτός

.

Όχι, δεν πρόκειται να νιώσω ενοχές

για τη ζωή μου, ότι κι αν λες

δεν σε πιστεύω, δεν φταίω εγώ

που φτάσαμε εδώ

.

Δεν φταίει που σβήσαμε τις φλόγες

στου κόσμου τα μυαλά

ούτε που σπάσαμε τις υποσχέσεις μας

ήταν ψεύτικες

.

Όχι, δεν πρόκειται να νιώσω ενοχές

που σε πίστεψα τυφλά

ήταν ανάγκη να πιαστώ

από το ψέμα

.

Δεν φταίει που και οι δυο λιγοψυχήσαμε

στο άκουσμα της αλήθειας μας

ούτε η εικόνα της ντροπής

στο πρόσωπο μας

.

Όχι, δεν πρόκειται να νιώσω ενοχές

για τίποτα απ’ όσα έκανα

μόνο οργή θα νιώσω

και χαρά

.

Θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου

.

Θα κάνω κάτι νέο

.

Θα έρθεις μαζί;

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4p

Δεν έμεινε πια τίποτα να πούμε.

Τα είπαμε όλα.

Πάει ώρα πια που μόνο κοιταζόμαστε.

Με καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνω.

Σε νιώθω και με νιώθεις.

Τώρα πλέον μοιραζόμαστε το φόβο μας και την ελπίδα.

Νικήσαμε την εσωτερική μας ασημαντότητα.

Ας χωριστούμε λοιπόν, με την σιωπηλή υπόσχεση στους δρόμους να βρεθούμε.

Εκείνους της φωτιάς και του έρωτα.

Κι ας καούμε.

Καληνύχτα.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4j

Του Ανθρώπου Γιος

Έφαγες ξερό ψωμί

κι αλάτι απ’ τον ιδρώτα

που έχυνες απ’ το πρωί

στης κόλασης τη πόρτα

.

Ήσουν ο γιος του αετού

της πέτρας το εγγόνι

της φλόγας ήσουν η ψυχή

του σίδερου αμόνι

.

Έχτισες όλα τα καλά

του κόσμου δοξασμένα

μα ξεχασμένος έμεινες

σαν στερεμένο ρέμα

.

Σου πήρανε τη λευτεριά

και της ζωής τη χάρη

σου αφήσαν μόνο τη σκλαβιά

οι αφέντες οι μεγάλοι

.

Μα ήρθε η ώρα η στερνή

λογαριασμό να κάνεις

να δώσεις όλη την οργή

και γδικιωμό να πάρεις

.

Παλεύεις δαίμονες σκιές

και τους θεούς ξεκάνεις

με λίγες μόνο δρασκελιές

στη λευτεριά σου φτάνεις

.

Τη λευτεριά σαν τη γευτείς

ποτέ δεν θα ξεχάσεις

την ευτυχία σαν θα βρεις

σ’ όλους θα τη μοιράσεις

.

Γιατί ‘σαι του ανθρώπου γιος

της γης το αγκωνάρι

του λογισμού είσαι το φως

του δίκιου το δοξάρι

.

Short Url:http://wp.me/p2tMSd-49

Θα κρατήσω μόνο το χαμόγελο

Θα κρατήσω μόνο ένα χαμόγελο, από όσα έφτιαξα στη ψεύτικη ζωή μου

ένα χαμόγελο αγνό από παιδιού μικρού το πρόσωπο που λάμπει

όταν μπορεί να μοιραστεί το πιο απλό παιχνίδι.

Θα πορευτώ στο μέλλον σαν σκιά ενός παλιού καταραμένου εαυτού μου

στο μέλλον που αποφάσισα να μοιραστώ με άλλες σκιές συντρόφων

ώσπου να βγούμε όλοι στο φως και να χαθούμε.

Θα αφήσω πίσω όλα αυτά που μου πουλάς με χρήμα και υποταγή ζητάς

αυτά που με βαραίνουν και αλυσίδες στο μυαλό μου βάζουν

εμπόρευμα πνευματικό και το κορμί βιτρίνα.

Θα βουτηχτώ με ορμή στο περιθώριο που μισείς και τόσο το φοβάσαι

εκεί που οι σκιές θα υπάρχουν πάντα για να θυμίζουν με οργή

ποιος είσαι και πως έσβησες τη φλόγα της ελπίδας.

Θα απαρνηθώ κάθε στιγμή και κάθε μέρα που μαζί σου πάλεψα, χαζός,

να δώσω χρώμα και χαρά στις μίζερες και ανούσιες ζωές μας,

που τόσο εύκολα για λίγα ψίχουλα ξεπούλησες.

Θα μείνω μόνος, θα χαθώ, θα γίνω ξένος, θα βρεθώ, με άλλους ξένους

αυτούς που εσύ προτίμησες σαν ξένους με φόβο να κοιτάζεις

κι αντί για αδέλφια σαν ένοχους αγάπης τους λογίζεις.

Αδελφέ μου, έσπασες μόνος το δεσμό και τώρα θα μείνουμε κομμάτια

χωριστά μια άλλης εποχής αδελφοσύνης, ανάδελφε μου φίλε

σε λυπάμαι μα πλέον δεν σταματώ, δεν κλαίω.

Θα κρατήσω μόνο το χαμόγελο, που είδα σε ένα παιδικό πρόσωπο

όταν μαζί παίζαμε αδελφέ μου, χωρίς συμφέρον και βόλη

τότε που ακόμα ήμασταν αθώοι.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-45

Ιστορίες Τρέλας και Ναυτίας

Η ώρα έχει πάει δύο. Ξημερώματα.

Η μουσική μας έχει λίγο πωρώσει θετικά. Όλοι λίγο πολύ τραγουδάνε.

Είναι η ώρα για Ελληνικά.

Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Λευκή Συμφωνία, Σπυριδούλα, Διάφανα Κρίνα, κ.α.

Η παρέα που διασκεδάζει περισσότερο ζητάει Panx Romana. Μωρά στη Φωτιά, Σιδηρόπουλο, Πανούση, Άσιμο.

Παίζει Ηλεκτρικός Θησέας. Όλοι τραγουδάνε. Όλοι τσίτα, το βλέπεις, το νιώθεις.

Λέω μέσα μου, πάλι καλά.

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έστω κι έτσι αντιστέκονται στην υποταγή. Έστω κι έτσι.

Πέρασε η ώρα, άδειασε το μαγαζί.

Οι λίγες παρέες που έμειναν, μαζεύονται στη μπάρα.

Η ώρα για σφηνάκια, για συζήτηση, για ανταλλαγή συναισθημάτων πιότερο παρά απόψεων. Αμοιβαία επιβεβαίωση πως δεν είμαστε μόνοι μας.

Κάποια στιγμή εκφράζω την ανησυχία μου για τη Χρυσή Αυγή.

“Πως και δεν έχουν κάνει ακόμα κάτι εναντίων του μαγαζιού;”

“Το αλφάδι στο τοίχο, τα τραγούδια, πως και δεν μας έχουν ενοχλήσει;”

Εκεί αρχίζει ο παραλογισμός.

Η κοπέλα που ζήταγε τα πιο επαναστατικά κομμάτια, τα πιο “αντιεξουσιαστικά”, μου πετάει ένα αφοπλιστικό: “Γιατί να σε ενοχλήσουν;”

Απορώ.

Σκέφτομαι είναι αθώα, δεν καταλαβαίνει.

“Αφού είναι αντιεξουσιαστές” συνεχίζει.

Δεν αστειεύεται. Είμαι άφωνος. Δεν ξέρω τι να καταλάβω.

“Μα είναι Ναζί” επιμένω εγώ.

Δεν περιγράφω άλλο. Απλά θα παραθέσω όσα θυμάμαι από το χείμαρρο που έβγαλε:

Είμαι Ελληνίδα και Χρυσαυγήτισα

Η ΧΑ δεν είναι Ναζί.

Ο Χίτλερ ήταν ιδεολόγος και καλά έκανε και ήρθε στην Ελλάδα κι έσφαζε κόσμο.

Και ο Μέγας Αλέξανδρος το ίδιο έκανε.

Οι Γερμανοί είναι καθαροί, όχι σαν τους Πακιστανούς.

Καλά κάνανε και χτυπήσανε τους μαύρους και τους Πακιστανούς στα φανάρια. Ξέρεις πόσα λεφτά βγάζουν και αφορολόγητα.

Φίλη μου βρήκε δουλειά σε βενζινάδικο, αφού η ΧΑ απείλησε τον ιδιοκτήτη να διώξει τους Πακιστανούς. Παίρνει 20€, ανασφάλιστη, αλλά από άνεργη καλύτερα.

Με τα λαμόγια δεν μπορούμε να τα βάλουμε, δεν τους αγγίζουμε.

Ναυτία. Εμετός. Έκλεισα και γύρισα σπίτι ράκος.

Πως ακούς το “Χοιρινό Κρέας” από “Αντίδραση”γαμώ το Χριστό σου;. Πως;

Κι όμως, έτσι ήταν πάντα.

Οικειοποιούνται τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του λόγου, της τέχνης.

Τα παραποιούν σε βαθμό απίστευτο και στρατολογούν. Στρατολογούν ασταμάτητα φοβισμένα ανθρωπάκια.

Και εμείς;

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3W

Βαβέλ (Πουτάνα Όλα ΙΙ)

Φτάσαμε πια να κοιταζόμαστε, ο ένας με τον άλλον, γεμάτοι απορία

ανίκανοι να αρθρώσουμε ούτε και μια κουβέντα με νόημα κοινό

σα να περάσανε χρόνια πολλά που πάψαμε μαζί να συζητάμε

και κάθε έννοια χάθηκε, εφθάρη σε δαιδαλώδεις σκέψεις

Μέσα από εικόνες φωτεινές, κινούμενες παγίδες, με ήχους

δελεαστικούς μάθαμε να γρυλίζουμε εντολές, και παρακάλια,συχνά

στου διπλανού μας τη ψυχή, κομμάτια του ζητώντας απ’ τη ζωή

κανίβαλοι ταγμένοι στο κάθε τι που ανέβαζε την ψεύτικη εικόνα.

Μα πίσω απ’ όλο το κακό που απρόσμενα μας βρήκε μια Βαβέλ,

κρύβεται ο μόνος και τρανός εχθρός ο ίδιος ο εαυτός μας

που τόσο αγαπήσαμε στρεβλά, με ποταπές, αισχρές επιθυμίες

τον εβολέψαμε στου σκοταδιού τη χώρα, μονάχο και βουβό.

Και τώρα, σκούζοντας βουβά, κανείς δεν μας ακούει πια

αφού του δίπλα τη σκιά να βλέπουμε μόνο έχουμε μάθει

τα μάτια του άγνωστα σε μας, κοιτούν κι αυτού τα πάθη

τα κοινά, μα δεν μπορεί να μας φωνάξει, δεν τον ακούμε.

Είναι η ζωή μας πια πικρή, ρηχή, ανάξια να τη ζήσεις

δεν έχει χέρι να πιαστείς, λόγο καλό ν’ ακούσεις

δεν έχει και έναν σύντροφο να μοιραστείς το λίγο

το γλυκό ψωμί, και το κρασί  εκείνο της χαράς.

Παρά το ζόφο που κρατεί , υπάρχει ελπίδα αν θέμε,

να ξεπηδήσει μια κραυγή βαθιά από τα βουβά εγώ μας,

να ξεθαρρέψει το εμείς, και τρανταχτά να μας προτρέψει

με ένα ΠΟΥΤΑΝΑ ΟΛΑ στη ζωή ξανά ας ξεχυθούμε.

ShortUrl:http://wp.me/p2tMSd-3M

Ο μονόλογος του Προμηθέα (Πουτάνα όλα)

 

  Αλλάζουν οι χειμώνες,τα κρύα, τα νερά, και τα καυτά τα καλοκαίρια

όλα από πάνω μου, αφήνοντας σημάδια στο πετσί μου

και το συκώτι μου ξανά και πάλι γίνεται βορά στου δήμιου το ράμφος

κάθε φορά και πιο πολύ να μου τραβά τις σάρκες.

  Άσβηστος είναι του Δία ο θυμός, για το κακό που του’ κανα παλιά

και τον ξεγύμνωσα μπροστά στου ανθρώπου το μυαλό

και έμεινε, όχι Θεός, μα Τύραννος πλέον να λέγεται σ’ αυτούς

που τόσο ύπουλα έπεισε σαν αρχηγός, προστάτης να περνιέται.

  Κανείς απ’ τους θεούς μα μήτε απ’ τους Τιτάνες δεν ήρθε δίπλα μου,

μονάχο μου με αφήσαν, κι ας ήξεραν κι αυτοί από καιρό καλά,

πως ψεύτικος είναι ο Βασιλιάς, και αδύναμος, μα πως τους εταΐζει

με των ανθρώπων τη σκλαβιά και την αισχρή τους τύχη.

  Και άβουλοι ακόμα οι άνθρωποι, με δέος εθωρούσανε τα πλούτη

και τα παλάτια τα τρανά των αυλικών και των τυράννων

και περηφάνια είχανε περίσσια και χαρά που μόνοι αυτοί τα χτίσανε

με το δικό τους κόπο, κι ας μην τα χαίρονταν ποτέ οι ίδιοι.

  Περάσαν οι αιώνες, και μόνη σκέψη που έκανα στο βράχο μου δεμένος

να’ ρθει η στιγμή να λαμπαδιάσει τη φωλιά των αφεντάδων

η φλόγα που έκλεψα για χάρη των ανθρώπων, η πρώτη γνώση

πως μπορεί κανείς, ελεύθερος να ζήσει, χωρίς να προσκυνά.

  Και όλο έλεγα βάστα ακόμα, και θα ‘ ρθει, σίγουρα δεν θ’ αργήσει,

όπου ο Άνθρωπος θα γεννηθεί ξανά, καθάριος και γενναίος,

στα τάρταρα το Τύραννο να διώξει, και τότε αυτός και εγώ

μαζί να λυτρωθούμε, εγώ πεθαίνοντας κι αυτός για πάντα νέος.

  Ωιμέ, τώρα άλλο δεν βαστώ, και τα παιδιά του ανθρώπου

χειρότερα κάθε γενιά, τη φλόγα αψηφάν αλόγιστα

και ακόμα πιο πολύ με σφάζει, από του δήμιου τη ποινή

του ανθρώπου η παράδοση στης βόλης τη σκλαβιά.

  Μετάνιωσα κάθε στιγμή, στο βράχο μου δεμένος με αλυσίδες

που νόμιζα τον άνθρωπο πως θα λυτρώσει η φλόγα

κάλιο να είχα εγώ τη λύτρωση γυρέψει, με πάθος και οργή

τα πάντα στάχτη και φωτιά, να τ’ είχα καταστρέψει.

  Άξιο είναι το λεπίδι, που του Τυράννου κόβει το λαιμό

και τους ανθρώπους με φωτιά πρέπει να γαλουχήσεις

αν θες να λυτρωθούν ποτέ απ’ της σκλαβιάς τα βάρη

φωτιά πρέπει να βάλουνε, να κάψουνε, τα πάντα να εξαγνίσουν.

  Γιατί δεν γίνεται ποτέ, μ’ αφέντη στο κεφάλι να αλλάξει ο κόσμος

και οι πρόθυμοι πολλοί, να συμπαρασταθούν με βία

αν βγεις να βρεις το δίκιο σου με το δικό του Νόμο,

παρά μονάχα με οργή ΠΟΥΤΑΝΑ ΟΛΑ τα κάνεις.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3G

Τσιγαρόβηχας

Είναι κάτι ώρες ατελείωτες. Συνήθως βραδυνές, αλλά όλο και πιο συχνά ποτίζουν και τις ημέρες μου. Ώρες ακάλεστες, ανεπιθύμητες. Αρχίζουν συνήθως ήρεμα, σχεδόν ανεπαίσθητα. Μια γλυκόπικρη αίσθηση παράδοσης. Μια μειλίχια παραδοχή αδυναμίας. Πριν καν το καταλάβω με έχουν κυριέψει. Σιγά σιγά με κατακλύζει ένα παράξενο μείγμα φόβου και απελπισίας. Εκείνο που σου κάθεται στο στήθος σαν πρωινός τσιγαρόβηχας και που σου γεμίζει το μυαλό με γοερές κραυγές. Αδυνατώ να καταλάβω τι λένε. Με μπερδεύει και με φοβίζει. Δεν ξέρω ποιος μηχανισμός το προκαλεί ή αν είναι σύνηθες ή όχι. Ξέρω μόνο πως η διάρκεια όλο και μεγαλώνει. Συχνά εμπλέκονται και οι φόβοι άλλων. Μια κουβέντα, μια εικόνα, ένα συμβάν σαν σε αφήγηση. Προβολές αρρωστημένων καταστάσεων. Απόγνωση. Παλιότερα, αρκούσε ένα χαμόγελο, μια λέξη να με συνεφέρει. Μα όσο περνάει ο καιρός, γίνεται και πιο δύσκολο. Είναι φορές που χρειάζομαι όλες μου τις δυνάμεις για να συνέλθω. Άλλες πάλι φεύγει μόνο του, σαν να με βαρέθηκε κι αυτό. Μα πάντα αφήνει κάτι πίσω του. Την υπόσχεση πως θα γυρίσει. Πιο δυνατό. Πιο συχνά. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι. Φοβάμαι τη μέρα που θα έρθει για να μείνει. Φοβάμαι τη μέρα που θα μείνω μόνος μου.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-3C

Ζήσε

Λυπάσαι

Λυπάσαι τα χρόνια που χάνεις

Λυπάσαι τα όνειρα που θάβεις

Κρύβεσαι

Κρύβεσαι από τη ευθύνη σου

Κρύβεσαι από τη ζωή σου

Ντρέπεσαι

Ντρέπεσαι για το παρελθόν σου

Ντρέπεσαι για το μέλλον σου

Φοβάσαι.

Φοβάσαι να με κοιτάξεις στα μάτια

Φοβάσαι να πιάσεις το χέρι μου

Ζήσε

Δεν είσαι μόνος

Μπορείς

Short Url:http://wp.me/p2tMSd-3y

Μια μάχη που πρέπει να δοθεί.

Ο ιστορικός χρόνος συμπιέζεται ιλιγγιωδώς. Οι εξελίξεις σε κοινωνικό επίπεδο είναι ραγδαίες και οδηγούν την συντριπτική πλειονότητα του κόσμου στην εξαθλίωση, τόσο οικονομική αλλά και ψυχολογική.

Η εκ των πραγμάτων φασιστοποίηση μιας μεγάλης μερίδας, ηθελημένη και προωθούμενη από το σύστημα εξουσίας, λειτουργεί ευεργετικά για το ίδιο, ανακόπτοντας πολλές λαϊκές αντιδράσεις.

Η Αριστερά, πιστή στο θεσμικό της ρόλο, αλλά και όμηρος της ίδιας της εξουσιαστικής της υπόστασης, αδυνατεί να δημιουργήσει πόλο αντίστασης.

Αυτή τη φορά, όλο το ιστορικό βάρος της αντίστασης, πέφτει στους δικούς μας ώμους. Το αναρχικό κίνημα, παρ’ όλες τις παθογένειες και τις διαφορές του, όχι μόνο μπορεί αλλά και οφείλει να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις που πιθανών να οδηγήσουν σε μια επαναστατική αλλαγή της κοινωνικής θεώρησης.

Αν θεωρούμε εαυτούς Αναρχικούς, έχουμε χρέος απέναντι στη συνείδηση μας να ξεπεράσουμε ή έστω να παραμερίσουμε τις όποιες θεωρητικές μας διαφορές και να προχωρήσουμε σε μια κοινή, συντονισμένη προσπάθεια να φανούμε αντάξιοι των καιρών μας.

Η εποχή που μας αποξενώνει από τον απλό άνθρωπο και μας λοιδορεί σαν περιθωριακούς και τρομοκράτες πρέπει να τελειώσει. Η αντίσταση απέναντι στη λαίλαπα του Καπιταλισμού και της κάθε λογής εξουσίας, μπορεί και πρέπει να είναι καθολική και αμείλικτη.

Ας δουλέψουμε μαζί, στην προώθηση των ιδεών μας, στην ανάδειξη της αξιοπρέπειας της ζωής, και την αγάπη για την ελευθερία. Ας δείξουμε στον διπλανό μας έμπρακτα πως όλα αυτά τα εννοούμε, και πως στεκόμαστε δίπλα του φερέγγυοι και σταθεροί με απλωμένο το χέρι της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης.

Στις φωνές της “λογικής” και του “ρεαλισμού” όλων αυτών που ωρύονται για την ματαιότητα μιας τέτοιας προσέγγισης,, ας απαντήσουμε με πράξεις, και πάνω από όλα με τη φλόγα της επανάστασης που καίει τα σωθικά κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στο πλανήτη.

Σε όλους αυτούς που περιμένουν την απόλυτη μαζικότητα, ενώ παράλληλα αναλώνονται στην εύρεση νέων διαφορών μεταξύ μας, ας απαντήσουμε πως ο καιρός γι αυτά πέρασε, και πλέον μετράει μόνο η δράση και η ενότητα.

Οι συνειδήσεις ψήνονται στη φωτιά της επανάστασης, ας βάλουμε λοιπόν εμείς την πρώτη φλόγα. Και ακόμα κι αν δεν ακολουθήσουν άλλοι, ακόμα κι αν μόνοι μας μείνουμε στο τέλος, θα έχουμε σπείρει πιο πολλά απ’ όλα τα βιβλία και όλες τις κουβέντες που μέχρι τώρα γράφτηκαν και ειπώθηκαν.

Κι αν είναι σύντροφοι να πέσουμε στον αγώνα, ας είναι.

Ας βάλουμε κι εμείς ένα σημάδι στην ιστορία τούτου του αέναου αγώνα για την κατάργηση της εξουσίας.

Ας ζήσουμε κι εμείς την δικιά μας Παρισινή Κομμούνα.

Το σίγουρο είναι, πως χαμένη είναι μόνο η μάχη που δεν δώσαμε.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3r

Όταν φοβάσαι τα παιδιά

Όταν φοβάσαι τα παιδιά

τα δέρνεις

τ’ απειλείς

τ’ απομονώνεις

Όταν φοβάσαι τα παιδιά

τα στέλνεις στο σχολείο

στο στρατό

στο αφεντικό

Όταν φοβάσαι τα παιδιά

τα σπουδάζεις

τα παντρεύεις

τα μαντρώνεις

Όταν φοβάσαι τα παιδιά

δεν τα κοιτάς στα μάτια

δεν τους μιλάς

δεν τ’ ακούς

Όταν φοβάσαι τα παιδιά

τα κάνεις σαν εσένα

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3m

Αναμένοντας το Σεπτέμβρη

Όλοι μας περιμένουμε.

Δεν κάνουμε τίποτα άλλο από τα να περιμένουμε.

Η ζωή μας περνάει δίπλα μας, κι εμείς απλά παρατηρούμε την διαδοχή των εικόνων.

Εικόνες όλα γύρω μας.

Εικόνες στα κανάλια, στους δρόμους, στη δουλειά.

Εικόνες ακόμα και στο σπίτι μας.

Απάθεια.

Η αναμονή μας κάνει απαθείς.

Δεν έχουμε πια όρεξη για τίποτα.

Μόνο μια άβολη και απείθαρχη επιθυμία μας απόμεινε.

Μόνο μια ιδέα μας κρατάει ενεργούς.

Είναι σαν να ζούμε για το αύριο.

Μόνο για το αύριο.

Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα την βίωνα τέτοια κατάσταση.

Πέρασα τα σαράντα μέσα σε χίλιες δυσκολίες, χίλιες χαρές, χίλιες λάθος και χίλιες σωστές αποφάσεις.

Καμιά στιγμή όμως δεν κατάφερα να νιώσω την φωτιά τόσο πολύ που είναι σαν να μου καίει τα σωθικά.

Ποτέ πριν δεν είχα αρνηθεί το σήμερα τόσο πολύ που να ‘ναι σαν να μην το ζω.

Ποτέ πριν δεν είχα τόση προσήλωση στο αύριο.

| Σεπτέμβρης. |

Πότε θα έρθει;

Τι θα μας πει;

Ο καιρός είναι φορτισμένος και μυρίζει μπαρούτι

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3f

Η νύχτα που δεν ακολούθησε μια μέρα.

Είναι η νύχτα που με τρομάζει.

‘Όχι η νύχτα που διαδέχεται τη μέρα. Όχι.

Η άλλη. Η νύχτα που προηγείται.

Η νύχτα που έρχεται.

Η νύχτα που δεν ακολούθησε μια μέρα.

Μια νύχτα που δεν έχει το λυτρωτικό συναίσθημα του τέλους.

Μια νύχτα που δεν είναι καν μια αρχή.

Δεν είναι πρώτη φορά που έρχεται.

Το συνηθίζει. Και μεις το συνηθίζουμε.

Θα έρθει σύντομα, και το σκοτάδι που κουβαλάει, είναι αδιαπέραστο.

Τόσο απόλυτο που το νιώθεις στο πετσί σου.

Τόσο κενό που κάθε ψίθυρος θυμίζει ουρλιαχτό.

Η νύχτα αυτή είναι γεμάτη με θεριά.

Εικόνες, προβολές ανθρώπων.

Παραμορφωμένες φωνές, λυντζαρισμένα όνειρα, νεκρές επιθυμίες.

Ανίερες σκέψεις, αποκρουστικές οσμές, και οργή,

Μια οργή χωρίς όρια, χωρίς αντικείμενο, χωρίς διέξοδο. Μια οργή σχεδόν λυτρωτική.

Μέσα σε μια τέτοια νύχτα, πάντα, διαχρονικά, γεννιέται η Ιστορία.

Μαμή της το σκοτάδι, τροφός της η οργή.

Η ίδια αυτή η Ιστορία που αφηγούμαστε σαν να ταν παραμύθι, σαν να μην υπήρξε.

Η ίδια αυτή η Ιστορία που μας προσπερνά, που μας ξεφεύγει, που μας ξεχνά όταν την ξεχνάμε.

Μια Ιστορία γεμάτη με πόνο, αίμα, καταπίεση, φόνο, εκμετάλλευση, αδικία, μίσος, πείνα.

Μέσα σε μια τέτοια νύχτα θα πρέπει να διαλέξεις. Θα πρέπει να τη ζήσεις. Να τη βιώσεις.

Μέσα σε μια τέτοια νύχτα θα πρέπει να μάθεις να μην ξεχνάς. Να μην φοβάσαι.

Μόνο αν μάθεις να μην ξεχνάς θα γεννιέται η Ιστορία καινούργια.

Μόνο αν μάθεις να μην φοβάσαι θα φύγει η νύχτα.

Μια τέτοια νύχτα θα πρέπει να διαλέξεις.

Να ζήσεις ή να αφεθείς.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3a

Οι λύκοι.

Αύριο θα έρθουν να με πάρουν.

Δεν ξέρω πόσοι.

Ούτε για που.

Ίσως για πάντα.

.

Όσο θα είναι εδώ, μην κλάψεις.

Έχεις καιρό.

Μην τους τη δώσεις τη χαρά.

Βουρκωμένη μην σε δουν.

.

Μην κλάψεις καθόλου.

 Φρόντισε μόνο τα παιδιά.

Πρέπει να ξέρουν.

Να μην ξεχάσουν.

.

Πες τους με πήρανε οι λύκοι.

Μέσα στη νύχτα, στα κρυφά.

Απ’ τη ντροπή τους.

Απ’ το φόβο τους.

.

Πες τους με πήραν μόνο μου,

Κανείς δεν ήταν δίπλα μου.

Πες τους πως έτσι κάνουν

Οι λύκοι.

.

Πρέπει να ξέρουν.

Να μην ξεχάσουν.

Έναν έναν μας παίρνουν

Οι λύκοι.

.

Αύριο θα έρθουν να με πάρουν.

Δεν ξέρω πόσοι.

Ούτε για που.

Ίσως για πάντα.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-32

Ασυνάρτητα και φωναχτά.

Παιδιά, χτυπημένα παιδιά.

Ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα κόκαλα, δάκρυα, αίμα.

Σκισμένες σημαίες, σπασμένα πλακάτ, σκουπίδια, πέτρες, κάμερες.

Οργή, τρόμος, ελπίδα, μέθη.

Καπνός.

Όνειρα ξεσκισμένα, κορμιά ιδρωμένα, φωνές, βρισιές, τραγούδια.

Έλεγχος, περιορισμός, απειλή, καταστολή.

Μοναξιά, απομόνωση, κατάθλιψη. [Αυτοκτονία]

Πόνος.

Προσευχές, παρακάλια, ψευδαισθήσεις, στερεότυπα.

Εκπομπές, αναλύσεις, ειδήσεις, δημοσκοπήσεις, στατιστικές.

Εκλογές.

Ηγέτες, μαριονέτες, σκιές.

Ανεργία, ασθένεια, πείνα, εξαθλίωση.

Έχθρα, μίσος, φανατισμός, εγωισμός.

Υποταγή.

………………………………………

[Τέλος]

………………………………………

Φωτιά.

Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, αυτοθυσία.

Ελπίδα, ζωή, χαρά.

Ευτυχία.

Τώρα.

Επανάσταση.

 

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-2U

Καλοκαίρι στο ψυγείο

Κάνει ζέστη λέμε. Πολύ ζέστη. Ποιος νοιάζεται με τέτοια ζέστη αν μας γαμάνε τη ζωή;

Περάσανε και οι εκλογές. Άντε πάμε γι’ άλλες. Που θα πάει; Θα γαμήσει και ο φτωχός.

Άχρηστοι μαλάκες όλοι οι άλλοι, τίποτα δεν κάνουν πια σωστά. Μπύρες έχει το ψυγείο;

Ανεργία. Μεγάλη ανεργία. Κρίμα. Πάμε για τσίπουρα;

Αδικία. Μεγάλη αδικία. Τι φαΐ έχουμε σήμερα;

Όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Όλοι. Τι θα ψηφίσουμε λέμε;

Πείνα. Συσσίτια. Κάδοι απορριμμάτων. Να δώσουμε τίποτα στον έρανο ρε, Δεν περισσεύει. Μπύρες έχει στο ψυγείο;

Απεργίες. Πορείες. Με τέτοια ζέστη;

Κόμματα, αρχηγοί. Κάτι ξέρουν αυτοί.

Μπύρες έχεις στο ψυγείο;

Σήμερα αυτοκτόνησε ο γείτονας. Κρίμα, Καλός ήταν.

Μπύρες έχει στο ψυγείο;

ΜΠΥΡΕΣ ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ;

…………………………………………..

Τελειώσανε.

Μόνο κάτι συνειδήσεις στην κατάψυξη έχουν μείνει.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-2O

Γιατί τα πιο ωραία παραμύθια βγαίνουν απ’ τη ζωή !

//ΠαραλληλοΓράφος//

απο το   Ένας φανταστικός κόσμος θέλει φανταστικές ιδέες.

(γιατί από ρεαλισμό είμαστε χορτάτοι.)

Όλα αρχισαν όταν μια σταγόνα απο μελάνι έπεσε στον απέραντο Χαρτόκοσμο…..

Έιναι η ιστορία του κόσμου των γραμμάτων.Ένα ταξίδι απο το μεγάλο Σπλάτς ως την γραμματική απελευθέρωση,απο την θεωρία του Αριστάιν για τις Ασπρες τρυπες εως την γραφο-μηχανική επανάσταση και την γραφη-ο-κρατια του Καρλ Φαξ.Θα συναντήσουμε τα Μεσα Μαζικής Καλλιγραφίας,τα οποια έντυναν τα ομορφότερα γράμματα με τα χειρότερα ψέματα,τον Γραφοραίο,τους Κεφαλαιοκρατες,που αλυσόδεσαν τα μικρα γραμματάκια σε συλλαβές με την βοήθεια των κομμάτων και τον τοσοδούλη Αλφάδη,με τις ανατρεπτικές ιδέες του…..

Σ’ένα κόσμο πολύ διαφορετικό απο τον δικό μας,μένει να αναρωτηθούμε αν ειναι αυτός ο φανταστικός ή είμαστε εμείς σχεδιάκια στα χέρια του Υποδούρειου Λιππου….. Μένει να το μάθουμε καποια στιγμή…..

Η γάμαδέλτα, μια διαφορετική άλφαβήτα.

(κλίκ)

η εικονογράφηση βασίστηκε σε εικόνες από:
http://www.radicalgraphics.org/
http://www.openclipart.org/
και http://www.yfanet.net/content/category/7  (σελ. 8 &…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 77 επιπλέον λέξεις

Σύντροφε.

Πάνε χρόνια από τότε που άρχισα να σε ψάχνω. Τόσα που και να τα μετρήσω δεν έχει σημασία καμιά. Αμούστακο παλληκαράκι ήμουν τότε, την πρώτη φορά που σ’ ένιωσα αμυδρά να ξεγλιστράς από σελίδα σε σελίδα σε κείνο το παχύ βιβλίο, το κόκκινο, δεμένο με σκληρό εξώφυλλο και χρυσά γράμματα στη ράχη. ΟΔΥΣΣΕΙΑ – ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ έγραφε.

Βασιλιάς αδικημένος ήσουν για μια στιγμή, σύντροφος στο κουπί την άλλη. Τη μια γινόσουν σκώληκας, και τα ‘βαζες με το Θεό σε μαρμαρένια αλώνια, την άλλη τροβαδούρος να μας λες για της ψυχής το σθένος. Κι ύστερα,  χωρίς ντροπή, χωρίς συμπόνια, συνέχισες να κρύβεσαι, από χρόνο σε χρόνο, από βιβλίο σε βιβλίο. Παίξαμε το κρυφτό κοντά τριάντα χρόνια, και πρόθυμοι ήταν πάντα οι συγγραφείς, κρυψώνα να σου δίνουν. Κι εγώ τη μια παράφρονας, την άλλη πεισμωμένος, έτρεχα στο κατόπι σου, ψάχνοντας τη σκιά σου.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, μιας μέρας στην πλατεία, όπου χαλούσε ο κόσμος στους καπνούς και τη φωτιά του πλήθους. Εκείνη τη στιγμή, που τυφλωμένος και άπνοος, έτρεχα αλαλιασμένος, και συ με τράβηξες κοντά, το δρόμο να μου δείξεις. Καθάρισες τα μάτια μου και μια κουβέντα μου πες. «Από δω σύντροφε».

Λυτρώθηκα.

Σε βρήκα επιτέλους.

Σύντροφε.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-2I

Ταξικός πόλεμος ή κρίση θεσμών;

Μέσα στον ορυμαγδό των ημερών μας, και κάτω από την πίεση των πιο ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων που είδε η χώρα από την μεταπολίτευση, παρατηρούμε μια πολύ σοβαρή μετάπτωση της «αριστερής» θεώρησης και φρασεολογίας προς τον φιλελευθερισμό και τα αστικά δημοκρατικά προτάγματα. Η κλασσική ταξική ανάλυση των κοινωνικών ισορροπιών, η αποτίμηση των εργατικών αγώνων και η ενεργός συμμετοχή στο Λαϊκό κίνημα έχουν πλέον παραχωρήσει τη θέση τους σε μια αστική προσέγγιση του κοινωνικού δικαίου, με γνώμονα την «ορθή» λειτουργία του κοινοβουλευτισμού αλλά και της «ανεξάρτητης» αστικής δικαιοσύνης. Η ταξική πάλη έχει μόνο νόημα ως «ειρηνικές» διεκδικήσεις ενός «καλύτερου» αστικού περιβάλλοντος.

Το μεγάλο φάσμα της κριτικής των «αριστερών», επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στο παραπάνω δίπολο, αντλώντας το ιδεολογικό της υπόβαθρο περισσότερο από την αστική επανάσταση και το διαφωτισμό παρά από τις σοσιαλιστικές θεωρήσεις του Μαρξ.

Ανούσιες αναλύσεις και κριτικές στον τρόπο που ασκείται ο κοινοβουλευτικός έλεγχος (ή δεν ασκείται), στην αδυναμία (ή απροθυμία) της αστικής δικαιοσύνης να επιβάλει «σωστά» το γράμμα του νόμου ή τέλος πάντων αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε ως σύμφωνο με το νόμο. Συχνά πυκνά, γίνεται και επίκληση του νόμου και του τύπου για να αναδειχθεί η «λάθος» λειτουργία των θεσμών, ακόμα και η αναφορά σε άλλες χώρες, όπου κατά την «αριστερά» μας, οι θεσμοί λειτουργούν καλύτερα απ΄ ότι εδώ.

Λοιπόν, αγαπητοί μου ρεφορμιστές και εν δυνάμει μικροαστοί, σας έχουμε νέα. Ούτε οι θεσμοί, ούτε τίποτα δεν λειτουργεί λάθος. Όλα λειτουργούν όπως ακριβώς πρέπει να λειτουργούν. Κι αν σας φαίνεται διαφορετική η λειτουργία τους από χώρα σε χώρα, αυτό δεν οφείλεται στο διαφορετικό επίπεδο ποιότητας των θεσμών, αλλά στις ελαφρά διαφορετικές ανάγκες του συστήματος που πρέπει να εξυπηρετήσουν οι θεσμοί, ανάλογα με το επίπεδο υποταγής της κάθε κοινωνίας. Κάθε αστική ανάγνωση στη βασική λειτουργία των θεσμών, είναι προσχηματική και αποσκοπεί στον περεταίρω αποπροσανατολισμό των όποιων θυλάκων αντίστασης στο σύστημα μπορεί να ενυπάρχουν στο κοινωνικό σύνολο.

Με λίγα λόγια, η άποψη πως το σύστημα μπορεί να αλλάξει προς όφελος του λαού εφόσον «βελτιωθεί» η λειτουργία των θεσμών του, μάλλον προσχηματική είναι. Οι θεσμοί λειτουργούν πάντα σωστά, για τις κατά περίπτωση ανάγκες της άρχουσας τάξης. Είναι δικοί τους θεσμοί, δομημένοι μέσα σε ένα συγκεκριμένο σύστημα και με μόνο σκοπό την ομαλή λειτουργία του συστήματος. Και λέγοντας ομαλή λειτουργία, έρχομαι στο άλλο μεγάλο  αγκάθι της «αριστερής» σκέψης. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης και εντατικοποίησης της ανθρώπινης εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο, η ανεργία, η φτώχια, η έλλειψη κοινωνικών παροχών, η περιθωριοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, παρουσιάζονται ως «συστημικές ανωμαλίες» και ως τέτοιες πλέον μπορούν να αντιμετωπισθούν με την βελτίωση των θεσμών. Όμως, ας μη γελιόμαστε, κάθε άλλο παρά ως ανωμαλίες μπορούν να χαρακτηριστούν τα παραπάνω. Μάλλον συστημικά εργαλεία υποταγής και χειραγώγησης είναι. Απαραίτητα από καιρό σε καιρό στο σύστημα για τη διατήρηση όχι μόνο της κερδοφορίας του, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης του. Είναι το ίδιο χρήσιμα εργαλεία στα χέρια των κεφαλαιοκρατών, όσο και τα φαινομενικά αντίθετα τους, όπως το κοινωνικό κράτος, η αξιοκρατία, η καταναλωτική ευμάρεια, η νομιμότητα και άλλα πολλά.

Έτσι, η «αριστερά» περνά στο ρόλο της αστικής αντιπολίτευσης, υιοθετώντας κάθε αστικό στερεότυπο και οικειοποιούμενη κατά κόρον όλη την αστική ιδεολογική πλατφόρμα και φρασεολογία, παρασύροντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του λαϊκού κινήματος, σε μια ύπουλη και ψευδεπίγραφη αντίληψη που τελικά οδηγεί στην υποταγή και την ήττα.

Ένα κλασσικό παράδειγμα της «αριστερής» υποταγμένης σκέψης, είναι μια θέση πάνω στο δίλλημα «Είναι ηθικό ότι είναι και νόμιμο;». Για τους καπιταλιστές, το δίλλημα είναι επίπλαστο, μιας και η δικαιοσύνη τους ανήκει, και όσον αφορά την ηθική, η μόνη που αποδέχονται είναι αυτή που πηγάζει από το δίκαιο του ισχυρότερου. Η «λογική» αστική προσέγγιση που ασπάζεται η «αριστερά» είναι πως «σε κάθε ευνομούμενο περιβάλλον, ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό» Αυτό προϋποθέτει φυσικά στην ανάλυση τους, την ιδέα της ανεξάρτητης δικαιοσύνης και της ισονομίας των πολιτών.

Η δική μας προσέγγιση όμως πρέπει να είναι διαφορετική. Ξεκινώντας από την δυνατότητα νομοθετικού έργου και εξετάζοντας ποιος την έχει και ποιος την ελέγχει, απαντάμε πως «ότι είναι νόμιμο σε μια αστική κοινωνία, είναι εξ ορισμού ανήθικο», ακόμα και αν ίσχυε η ισονομία και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Μόνος ηθικός νόμος, είναι ο νόμος που θεσμίζεται συλλογικά, και που δεν θέτει εαυτόν (ο νόμος), πάνω από βασικές ανθρώπινες αξίες, όπως η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η ισότητα και το αναφαίρετο δικαίωμα στη διαβίωση,  τη στέγαση, τη εκπαίδευση, την υγεία, τη δημιουργία κ.α. Για όλα αυτά δεν χρειάζεται κανένας νόμος, καμιά ρύθμιση, κανένας θεσμός. Είναι αυτονόητα για κάθε ελεύθερο άνθρωπο και κάθε ελεύθερη κοινωνία. Κάθε προσπάθεια νομοθετικής ρύθμισης αυτών, οδηγεί στον περιορισμό τους.

Η απόλυτη ευθύνη πάντως βαραίνει αποκλειστικά τον ίδιο το λαό, και την δική του αδυναμία αυτοοργάνωσης και δυναμικής αντίδρασης, όχι απέναντι στα «αντιλαϊκά» μέτρα, αλλά απέναντι στο απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα και τις αστικές του δομές. Και μια πρώτη κίνηση απελευθέρωσης του κινήματος, θεωρώ πως είναι η κατάδειξη του συστημικού χαρακτήρα κάθε «αριστερής» προσέγγισης, κάθε τυπολατρείας και νομολαγνίας, που ευαγγελίζεται ως φορέας αλλαγής, αλλά και κάθε αναγνώρισης της όποιας νομιμότητας κάθε αστικού θεσμού.

Είναι καιρός, όλες οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις του κινήματος, να ενώσουν τις δράσεις τους και να εντάξουν από την αρχή στο πολιτικό τους λόγο, μια πραγματική επαναστατική φρασεολογία, δηλώνοντας απερίφραστα την ανάγκη μιας επαναστατικής προοπτικής για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Είναι καιρός, όσοι ονειρεύονται μια κοινωνία ανθρώπων και όχι αρπακτικών, να συσπειρωθούν σε μια προσπάθεια αφύπνισης και απελευθέρωσης του κινήματος από τις ψευδαισθήσεις και τους ρεφορμισμούς. Οφείλουμε να συνθέσουμε και να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες, στις οποίες θα ανθίσει ένα πραγματικά αντικαπιταλιστικό κίνημα.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-2y

Μερικές σκέψεις για το Αναρχικό κίνημα.

Η ανεργία και τα αλλεπάλληλα εισπρακτικά μέτρα των νεοφιλελεύθερων επιλογών της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, έχει  σπρώξει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας στα όρια της φτώχιας και της απογοήτευσης. Ένα μέρος αυτών, άρχισε δειλά τα τελευταία  χρόνια να κινητοποιείται διεκδικώντας, κυρίως τα χαμένα τους προνόμια και την πρότερη οικονομική τους «άνεση». Οι κινηματικές τους διέξοδοι όμως, είτε μέσω των συστημικών ηγεσιών του διεφθαρμένου και αστικού κατά βάση συνδικαλιστικού τους κινήματος, είτε μέσω των θεσμικών κομμάτων της συμβιβασμένης αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, κάθε άλλο παρά γόνιμες είναι.

Οι προσχηματικές εικοσιτετράωρες απεργίες, οι παραδοσιακοί περίπατοι διαμαρτυρίας μπροστά από τη Βουλή αλλά και η ψευδής ελπίδα αλλαγής μέσω των αστικών εκλογών, οδήγησαν το όποιο κινηματικό υποκείμενο στην απογοήτευση και την απραξία. Τα «σοσιαλιστικά» και «κομουνιστικά» κελεύσματα δεν έχουν απήχηση, και το όραμα της μελλοντικής κοινωνίας όπως περιγράφεται στα προγραμματικά κείμενα των μεγάλων θεωρητικών, μάλλον δεν συγκινεί αρκετούς ώστε να διαμορφωθεί ρεύμα αλλαγής. Η ξύλινη γλώσσα, οι διάφοροι φιλοσοφικοί, οικονομικοί και κοινωνιολογικοί όροι των αναλύσεων, μάλλον απωθούν τον απλό άνθρωπο παρά τον έλκουν κοντά στην επαναστατική προοπτική του επαναπροσδιορισμού του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της κοινωνίας.

Ειδικά τώρα, που η καπιταλιστική κρίση, εντείνει και την φτωχοποίηση αλλά και την ωμή καταστολή της εργατικής τάξης και των αγώνων της, η αναγκαιότητα της ακόμα βαθύτερης σύνδεσης του Αναρχικού κινήματος με τους Λαϊκούς αγώνες φαίνεται πιο καθαρά.

Αλλά τι είναι η Αναρχία; Τι είναι το Αναρχικό κίνημα;

Κατ’ αρχάς, το αναρχικό κίνημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μια στείρα ανάγνωση κλασσικών κειμένων και αναλύσεων, ούτε μια δοσμένη επαναστατική συνταγή και σίγουρα δεν μπορεί να είναι μια πρωτοπορία πεφωτισμένων.

Το αναρχικό κίνημα, είναι εκείνο το κίνημα που κεντρικό του πρόταγμα, έχει την κατάργηση σε κάθε μορφή βίας και εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο. Την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας και την πραγματικά ελεύθερη αυτοδιεύθυνση των ανθρώπων.

Δεν είναι όμως τόσο σημαντικό ποια κοινωνία περιγράφεται έτσι αλλά τι είναι για έναν άνθρωπο σήμερα, μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα. Αυτό είναι που αν απαντηθεί επαρκώς, μπορεί να αποτελέσει και την σύνδεση του αναρχικού κινήματος με τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες. Αυτό που θα καταφέρει να εμπνεύσει σε νέους αγώνες, πιο μαζικούς και πιο δυναμικούς. Μόνο η ειλικρινής και ξεκάθαρη στάση μας απέναντι στα προβλήματα του λαού μπορεί να φανερώσει την όποια δυναμική μπορεί να κατακτήσει το λαϊκό κίνημα.

Και αυτό γιατί είναι το μόνο κίνημα που δεν υπόσχεται τίποτα, που δεν κουβαλάει κανένα έτοιμο μοντέλο διαχείρισης, που δεν μεταφέρει κανένα συστημικό στερεότυπο από το σήμερα στο αύριο. Με λίγα λόγια το αναρχικό κίνημα, αποσκοπεί στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην δημιουργία εκείνων των συνθηκών, όπου η νέα κοινωνία μόνη της και ελεύθερα θα μπορέσει να δημιουργήσει όλους τους θεσμούς και τις δομές που είναι απαραίτητες για την εξασφάλιση της ελευθερίας, της ισότητας και της αξιοπρέπειας της ζωής.

Θα ήταν αναντιστοιχία να θεωρήσουμε πως αυτές οι δομές είναι δυνατόν να προβλεφθούν σε ικανό βαθμό σήμερα και να περιγραφούν επακριβώς, κληροδοτώντας στην νέα κοινωνία ένα έτοιμο σχέδιο δόμησης – συγκρότησης. Ως αναρχικοί που ζούμε μέσα στον καπιταλισμό, επηρεασμένοι από τα καπιταλιστικά στερεότυπα και κουβαλώντας όλα τα ηθικοπλαστικά χαρακτηριστικά μιας εξουσιαστικής κοινωνίας, δεν έχουμε την απαραίτητη καθαρότητα συνείδησης και την απαιτούμενη ελευθερία σκέψης ώστε να αποτολμήσουμε μια προεξόφληση της εικόνας μιας μελλοντικής κοινωνίας χωρίς να μεταφέρουμε στερεότυπα και εξουσιαστικές δομές.

Μόνο μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, με μέλη που βίωσαν την ελευθερία, μπορεί να αυτοθεσμιστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίσει την αυτοδιάθεση και την ισότητα ανάμεσα στα μέλη της.

Αυτή την αλήθεια λοιπόν πρέπει να κοινωνήσουμε, αυτή την παραδοχή των πιο αθώων προθέσεων. Καμιά γραμμή, κανένα σχέδιο, τίποτα ορισμένο από εμάς δεν θα ισχύσει αύριο. Μόνο η αγάπη για τον άνθρωπο, η φλόγα για την ελευθερία και την απαραίτητη για την απόκτηση της επανάσταση. Την απόλυτη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του. Η κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, περνάει μέσα από την καταστροφή όλων των θεσμών του Καπιταλισμού, μέσα από την κατάργηση κάθε περιορισμού στην ελεύθερη σκέψη και βούληση. Το αναρχικό κίνημα μέσα στον καπιταλισμό, έχει μόνο έναν σκοπό. Την επανάσταση και την κατάργηση της εξουσίας και κατά συνέπεια την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους, μέσα από την δημιουργική σύνθεση των οραμάτων όλων μας.

Και ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε, είναι να αναλάβουμε σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο τις ευθύνες μας απέναντι στο κίνημα. Να καταφέρουμε να περάσουμε από την θεωρητική και κινηματική μας ενασχόληση στην βιωματική σχέση με την αναρχία. Πρέπει ασταμάτητα να παλεύουμε για την ακόμα βαθύτερη αποδοχή της ως τρόπο ζωής. Να σκεφτόμαστε πάντα, πως κάθε μας πράξη όχι μόνο κρίνεται αλλά και χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο κίνημα. Είμαστε και πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή παράδειγμα και έμπνευση για τους άλλους. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο όλοι συμβάλουμε με τη στάση μας, την φλόγα που μας κατακαίει τη ψυχή και τα οράματα  που μοιραζόμαστε, στο να έρθει ο εργάτης και ο άνεργος, ο απλός άνθρωπος  ένα βήμα πιο κοντά στο πιο όμορφο όνειρο της ανθρωπότητας.

Πολλοί «σύντροφοι» έχουν παρεξηγήσει τρομερά την ατομικότητα και την δήθεν ελευθερία της. Βιώνουν την αναρχική ιδέα μέσα από ένα άρρωστο εγωιστικό και αποπροσανατολιστικό για το κίνημα πρίσμα. Συκοφαντούν με τη στάση τους την ίδια την αναρχική θεώρηση, και μάλιστα το κάνουν επικαλούμενοι ακριβώς αυτή τη θεώρηση. Υποβιβάζουν τους κοινωνικούς αγώνες σε φάρσες και αστεϊσμούς και συχνά στο όνομα της διαφορετικότητας πέφτουν στην ίδια συστημική παγίδα της αρνητικής προπαγάνδας. Θύματα του άκρατου ατομικισμού και του life style αναρχισμού, λειτουργούν ως αναχώματα στο σύστημα, ως εκούσιοι σύμμαχοι του.

Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι όσο ζούμε στον καπιταλισμό, δεν είμαστε ελεύθεροι, ούτε αυτοδιάθεση έχουμε και αν θέλουμε να τα κατακτήσουμε, δεν χωράνε αντικινηματικές συμπεριφορές.  Οι ατομικές μας επιλογές, δεν μπορεί στο όνομα της αυτονομίας να είναι βλαπτικές για το κίνημα. Πρέπει επίσης να καταλάβουμε, πως μόνο μέσα από μια πλατιά οριζόντια οργάνωση έχουμε ελπίδες να συσπειρώσουμε δίπλα μας το εργατικό κίνημα , να εμπνεύσουμε σε κινηματική δράση και να αποδείξουμε πως πράγματι, κύριο μας μέλημα είναι η επανάσταση σε αντίθεση με τα συμβιβασμένα αριστερά κόμματα που απλά προτείνουν την ενδοκαπιταλιστική διαχείριση.

Short URL: http://wp.me/p2tMSd-2a

Πώς να τρομάξετε τον κόσμο.

Είστε δημοσιογράφος και θέλετε να κάνετε μια πλάκα ή μήπως πρέπει η είδηση να συμφωνεί με τη θέληση σας; 

Σας λένε iefimerida.gr ; 

Απλό: 

1) Παίρνετε ένα τηλεγράφημα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων.

http://www.20minutes.fr/economie/950913-grece-quand-drachme-reverrait-jour

2) Το μεταφέρετε στην Ελληνική και αλλάζετε τον τίτλο από: «Grèce: Quand la drachme reverrait le jour»  που ελεύθερα μεταφράζεται σε «Ελλάδα: Όταν η δραχμή θα ξαναέβλεπε τη μέρα» ή «Ελλάδα: Όταν η δραχμή θα ξαναγεννιόταν» στον πολύ πιο χρήσιμο για την δημιουργία εντυπώσεων «Le Monde: Αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα θα πάει στη δραχμή»  

http://goo.gl/mQUwz

Το ίδιο το άρθρο βέβαια, πουθενά δεν λέει κάτι τέτοιο, αλλά μάλλον εστιάζει στον κίνδυνο της ακυβερνησίας.

3) Επικαλείσθε μια έγκυρη εφημερίδα όπως η Le Monde δυο φορές στην «μετάφραση»,    αν και πουθενά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο στο τηλεγράφημα, ώστε να αποκτήσει η μόλις «ρετουσαρισμένη» είδηση αξιοπιστία και… έτοιμοι.

Αποστολή εξετελέσθη.

Να χαιρόμαστε αμερόληπτη δημοσιογραφία.

Με τις υγείες μας.

Ερρίκο Μαλατέστα – Ρεφορμισμός

Ερρίκο Μαλατέστα

 

 

 

  Το θεμελιακό λάθος των ρεφορμιστών είναι το ότι ονειρεύονται μια αλληλεγγύη μια ειλικρινή συνεργασία, ανάμεσα σε αφεντικά και υπηρέτες, ανάμεσα σε ιδιοκτήτες κι εργάτες, η οποία ακόμα και αν υπήρξε κατά καιρούς, σε περιόδους κατάφωρης ασυνειδητοποίησης των μαζών κι ειλικρινούς πίστης στη θρησκεία και στις μεταφυσικές αμοιβές, είναι σήμερα ολότελα αδύνατη.

  Εκείνο που οραματίζονται είναι μια κοινωνία καλά χορτασμένων γουρουνιών που προχωρούν ικανοποιημένα με άτσαλο τρόπο, κάτω απ’ τη βέργα ενός μικρού αριθμού χοιροβοσκών που δεν παίρνουν υπόψη την ανάγκη για ελευθερία και το αίσθημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που πιστεύουν πραγματικά σ’ ένα θεό που προστάζει, για χάρη των απόκρυφων σκοπών του, τους φτωχούς να υποτάσσονται στους πλούσιους και τους πλούσιους να είναι καλοί και φιλάνθρωποι – μπορούν επίσης να φανταστούν και να επιδιώξουν μια τεχνική οργάνωση της παραγωγής, που να εξασφαλίζει αφθονία σε όλους και να είναι ταυτόχρονα υλικά επωφελής τόσο για τα αφεντικά όσο και για τους εργάτες. Αλλά στην πραγματικότητα η «κοινωνική ειρήνη», που βασίζεται στην ύπαρξη της αφθονίας για όλους, θα παραμείνει ένα όνειρο, όσο η κοινωνία είναι χωρισμένη σε ανταγωνιστικές τάξεις, δηλαδή σε εργοδότες κι υπαλλήλους. Και δεν θα υπάρξει ούτε ειρήνη ούτε αφθονία.

  Ο ανταγωνισμός είναι μάλλον πνευματικός παρά υλικός. Δε θα υπάρξει ποτέ μια ειλικρινής κατανόηση ανάμεσα στα αφεντικά και στους εργάτες για την καλύτερη εκμετάλλευση των φυσικών δυνάμεων για χάρη των συμφερόντων της ανθρωπότητας, γιατί τα αφεντικά θέλουν, πάνω απ’ όλα να παραμείνουν αφεντικά και να εξασφαλίζουν πάντα περισσότερη δύναμη σε βάρος των εργατών, καθώς επίσης και με τον ανταγωνισμό με άλλα αφεντικά, ενώ οι εργάτες έχουν χορτάσει από αφεντικά και δεν θέλουν άλλα.

  (Οι καλοί μας φίλοι) χάνουν τον καιρό τους όταν μας λένε ότι η λίγη ελευθερία είναι καλύτερη από μια κτηνώδη και αχαλίνωτη τυραννία, ότι μια λογική εργάσιμη μέρα, ένας μισθός που επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν καλύτερα απ’ τα ζώα και μια προστασία των γυναικών και των παιδιών είναι προτιμότερη απ’ την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας στο επίπεδο της ανθρώπινης εξουθένωσης ή ότι το Κρατικό σχολείο όσο κακό και αν είναι, είναι πάντα καλύτερο απ’ την άποψη της ηθικής ανάπτυξης του παιδιού, απ’ ότι τα σχολεία που διευθύνονται από παπάδες η μοναχούς… γιατί συμφωνούμε απόλυτα. Κι επίσης συμφωνούμε ότι μπορεί να υπάρξουν συνθήκες στις οποίες τα εκλογικά αποτελέσματα, εθνικά ή τοπικά, μπορεί να έχουν καλές ή κακές συνέπειες και ότι η ψηφοφορία θα μπορούσε να κριθεί απ’ τους ψήφους των αναρχικών, αν η δύναμη των αντιπάλων κομμάτων ήταν ισοδύναμη.

  Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως οι εκλογές αποτελούν μίαν αυταπάτη όταν οι εκλογές είναι ανεκτά ελεύθερες, η μόνη αξία που έχουν είναι συμβολική: δείχνουν την κατάσταση της κοινής γνώμης, η οποία θα είχε επιβληθεί με πιο αποτελεσματικά μέσα και με πιο σημαντικά αποτελέσματα, αν δεν της είχε προσφερθεί η διέξοδος των εκλογών. Αλλά αυτό πολύ λιγότερο ενδιαφέρει ακόμα κι αν, μερικές μικρής σημασίας πρόοδοι αποτελούν το άμεσο αποτέλεσμα μιας εκλογικής νίκης, οι αναρχικοί δεν θα έπρεπε να συγκεντρωθούν σαν τα πρόβατα στις εκλογικές αίθουσες ή να πάψουν να διακηρύσσουν τις μεθόδους πάλης τους.

  Αφού κανένας δεν μπορεί να κάνει τα πάντα σ’ αυτόν το κόσμο, θα πρέπει κανείς να διαλέξει το δικό του τρόπο δράσης.

  Υπάρχει πάντα ένα στοιχείο ανάμεσα στις ασήμαντες βελτιώσεις, στην ικανοποίηση των άμεσων αναγκών και στον αγώνα για μια κοινωνία, που θα είναι πραγματικά καλύτερη απ’ ό,τι η τωρινή. Εκείνοι που θέλουν ν’ αφοσιωθούν στην οικοδόμηση δημόσιων τουαλετών και δημόσιων κρηνών, όπου χρειάζονται, ή που χρησιμοποιούν την ενεργητικότητά τους για την κατασκευή ενός δρόμου ή για τη δημιουργία ενός δημοτικού σχολείου, ή για την ψήφιση κάποιου ασήμαντου νόμου για την προστασία των εργατών ή για ν΄ απαλλαγούν από ένα βάναυσο μπάτσο, κάνουν ίσως καλά που χρησιμοποιούν το ψηφοδέλτιο τους υπέρ της α ή της β σπουδαίας προσωπικότητας.

  Αλλά τότε – αφού θέλει κάποιος να είναι «πρακτικός» θα πρέπει να τα παίξει όλα για όλα – έτσι, αντί να περιμένει μάλλον τη νίκη του κόμματος της αντιπολίτευσης, αντί να ψηφίσει μάλλον υπέρ του πιο συμπαθούς σ’ αυτόν κόμματος, αξίζει να πάρει το συντομότερο δρόμο και να υποστηρίξει το κυρίαρχο κόμμα, να υπηρετήσει την κυβέρνηση που ήδη βρίσκεται στην εξουσία και να γίνει πράκτορας του νομάρχη ή του δήμαρχου. Και στην πραγματικότητα, οι νεοφώτιστοι που έχουμε στο νου μας δεν σκόπευαν όντως να ψηφίσουν το πιο προοδευτικό κόμμα, αλλά εκείνο που είχε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγεί… Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση που τελειώνουν όλα αυτά…

  Στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας συμβαίνει πάντα οι δυσαρεστημένοι, οι καταπιεσμένοι και οι επαναστάτες, προτού κατορθώσουν να σκεφτούν και να επιθυμήσουν μια ριζική αλλαγή στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, να περιορίζουν τα αιτήματα τους σε μερικές αλλαγές, σε παραχωρήσεις από μέρους των κυρίαρχων και σε βελτιώσεις. Οι ελπίδες για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων καθώς επίσης και για την αποτελεσματικότητα τους, προηγούνται της πεποίθησης πως για να καταστραφεί η εξουσία μιας κυβέρνησης, η μιας τάξης, είναι απαραίτητο να εξαλείψουμε τους λόγους που δικαιολογούν την ύπαρξη της εξουσίας εκείνης κι επομένως να κάνουμε μια επανάσταση.

  Στην πορεία των πραγμάτων, οι μεταρρυθμίσεις εγκαινιάζονται τότε η όχι και μόλις καθιερωθούν, είτε σταθεροποιούν το υπάρχον καθεστώς ή το υπονομεύουν, βοηθούν τον ερχομό της επανάστασης ή τον παρεμποδίζουν κι ωφελούν η βλάπτουν γενικά την πρόοδο, πράγμα που εξαρτάται απ’ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, απ’ το πνεύμα μέσα στο οποίο παραχωρήθηκαν και πάνω απ’ όλα απ ‘το πνεύμα μέσα στο οποίο ζητήθηκαν, απαιτήθηκαν η κατακτήθηκαν απ’ το λαό.

  Οι κυβερνήσεις κι οι προνομιούχες τάξεις όπως είναι φυσικό, καθοδηγούνται πάντα από ένστικτα αυτοσυντήρησης κι απ’ την ανάπτυξη των δυνάμεων και των προνομίων τους κι όταν συμφωνούν να παραχωρήσουν μεταρρυθμίσεις αυτό συμβαίνει, είτε επειδή θεωρούν ότι αυτές θα εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους, η επειδή δεν αισθάνονται αρκετά ισχυρές για ν’ αντισταθούν κι ενδίδουν, φοβούμενες εκείνο που θα μπορούσε διαφορετικά ν’ αποτελεί μια χειρότερη εναλλακτική λύση.

  Οι καταπιεζόμενοι, είτε ζητούν και καλωσορίζουν τις βελτιώσεις σαν ευεργέτημα που παραχωρήθηκε μεγαλόψυχα, αναγνωρίζουν την νομιμότητα της εξουσίας που ασκείται πάνω τους και κάνουν έτσι περισσότερο κακό παρά καλό, βοηθώντας στην επιβράδυνση, τον αποπροσανατολισμό ή την ανακοπή των διαδικασιών χειραφέτησης. Η αντίθετα, απαιτούν κι επιβάλλουν βελτιώσεις με τη δράση τους και τις καλωσορίζουν σα μερικές νίκες πάνω στον ταξικό εχθρό, χρησιμοποιώντας τις σαν κίνητρο για μεγαλύτερα κατορθώματα κι έτσι αποτελούν μια βάσιμη βοήθεια και μια προετοιμασία για την συνολική ανατροπή του προνομίου, δηλαδή για την επανάσταση. Φθάνουμε σ’ ένα σημείο που τα αιτήματα της εξουσιαζόμενης τάξης δεν μπορούν να ικανοποιηθούν απ’ την άρχουσα τάξη δίχως να αμφισβητηθεί η εξουσία της. Τότε επακολουθεί αναπόφευκτα η βίαιη σύγκρουση.

  Επομένως, είναι λάθος να λέμε ότι οι επαναστάτες αντιτίθενται συστηματικά στις βελτιώσεις, στις μεταρρυθμίσεις. Απ’ την μία μεριά, αντιτίθενται στους ρεφορμιστές, γιατί οι μέθοδες των τελευταίων είναι λιγότερο αποτελεσματικές, αναφορικά με την εξασφάλιση της παραχώρησης μεταρρυθμίσεων από μέρους των κυβερνήσεων και των εργοδοτών, που ενδίδουν μόνο από φόβο κι απ’ την άλλη, επειδή πολύ συχνά οι μεταρρυθμίσεις που προτιμούν είναι εκείνες που, όχι μόνο φέρνουν αμφίβολα άμεσα ωφελήματα, αλλά και εξυπηρετούν την παγίωση του υφιστάμενου καθεστώτος και δημιουργούν στους εργάτες ένα κατεστημένο συμφέρον απ’ τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του.

  Όπως λόγου χάρη, οι κρατικές συντάξεις, τα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης καθώς επίσης και τα προγράμματα συμμετοχής στα κέρδη στις αγροτικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις κλπ.

  Ξέχωρα απ’ τον δυσάρεστο ήχο της λέξης, που έχει υποστεί κατάχρηση κι έχει δυσφημιστεί απ’ τους πολιτικούς, ο αναρχισμός υπήρξε πάντα και δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από ρεφορμιστικός. Προτιμάμε να πούμε μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ι σ τ ι κ ό ς προκειμένου να αποφύγουμε οποιαδήποτε πιθανή σύγχυση μ’ εκείνους που ταξινομούνται επίσημα σα «ρεφορμιστές» και επιδιώκουν διαμέσου μικρών και συχνά εφήμερων βελτιώσεων να κάνουν πιο υποφερτό το σημερινό σύστημα (και σαν αποτέλεσμα βοηθούν στην παγίωσή του) ή που αντίθετα πιστεύουν καλόπιστα ότι είναι δυνατό να εξαλειφθούν τα υφιστάμενα κοινωνικά κακά με την αναγνώριση και το σεβασμό, πρακτικά αν όχι θεωρητικά, των βασικών πολιτικών και οικονομικών θεσμών που αποτελούν την αιτία καθώς επίσης και το στήριγμα αυτών των κακών. Αλλά εν πάση περιπτώσει αυτό είναι πάντα ένα ζήτημα μεταρρυθμίσεων και η βασική διαφορά βρίσκεται στο είδος της μεταρρύθμισης που θέλουμε και στον τρόπο που νομίζουμε ότι μπορούμε να την πετύχουμε.

  Επανάσταση σημαίνει, με την ιστορική έννοια της λέξης, ριζική αναμόρφωση των θεσμών που πετυχαίνεται γρήγορα με τη βίαιη εξέγερση του λαού ενάντια στην υφιστάμενη εξουσία και στα προνόμια¨ κι είμαστε επαναστάτες κι εξεγερμένοι, γιατί δεν θέλουμε απλώς να βελτιώσουμε τους τωρινούς θεσμούς, αλλά να τους καταστρέψουμε εντελώς, καταργώντας κάθε μορφή, κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο και κάθε είδος παρασιτισμού πάνω στην ανθρώπινη εργασία, κι επειδή θέλουμε να το πετύχουμε αυτό όσο το δυνατό πιο γρήγορα και επειδή πιστεύουμε ότι οι θεσμοί που γεννήθηκαν απ’ τη βία διατηρούνται με βία και δεν θα υποκύψουν παρά μόνο μπροστά σε μια ισοδύναμη βία. Αλλά η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει μόλις τη θέλει κανείς. Μήπως θα πρέπει να παραμείνουμε αδρανείς, να περιμένουμε να ωριμάσει η κατάσταση με τον καιρό;

  Κι ακόμα και μετά από μια πετυχημένη εξέγερση, θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε, μέσα σε μια νύχτα, όλες μας τις επιθυμίες και να περάσουμε από μια κρατιστική και καπιταλιστική κόλαση σ’ έναν αντιεξουσιαστικό-κομμουνιστικό παράδεισο, που είναι η πλήρης ελευθερία του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια της επιθυμητής κοινότητος των συμφερόντων όλων των ανθρώπων;

  Αυτές είναι αυταπάτες που μπορεί να ριζώσουν ανάμεσα σε εξουσιαστές, που βλέπουν τις μάζες σαν πρώτη ύλη την οποία μπορούν να διαμορφώσουν σύμφωνα με τη θέληση τους, με νόμους στηριζόμενους με σφαίρες και χειροπέδες, εκείνοι που κατέχουν την εξουσία. Αλλά αυτές οι αυταπάτες δεν έχουν θέση ανάμεσα σε αναρχικούς.

  Χρειαζόμαστε τη συναίνεση των ανθρώπων και επομένως πρέπει να πείσουμε με την προπαγάνδα και το παράδειγμα, πρέπει να διδάξουμε και να επιδιώξουμε ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή η εκπαίδευση να μπορέσει ίσως να φθάσει έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων…

  Είμαστε σήμερα μεταρρυθμιστές στο βαθμό που επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε τις πιο ευνοϊκές συνθήκες και ένα όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό φωτισμένων αγωνιστών, έτσι ώστε να μπορέσει να έχει ικανοποιητική έκβαση μια λαϊκή εξέγερση.  Θα είμαστε μεταρρυθμιστές και αύριο, μετά από μια νικηφόρα εξέγερση και την επίτευξη της ελευθερίας, στο ότι θα επιδιώξουμε μ’ όλα τα μέσα που επιτρέπει η ελευθερία, δηλαδή με την προπαγάνδα το παράδειγμα και ακόμα και τη βίαιη αντίσταση ενάντια σ’ όποιον θα ήθελε να περιορίσει την ελευθερία μας, να προσηλυτίσουμε στις ιδέες μας έναν ακόμα μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.

  Αλλά δε θ’ αναγνωρίσουμε τους θεσμούς, θα πάρουμε η θα κερδίσουμε κάθε δυνατή μεταρρύθμιση με το ίδιο πνεύμα που κάποιος αποσπάει μια κατακτημένη περιοχή απ’ τα χέρια του εχθρού, προκειμένου να συνεχίσει την προέλαση του και θα παραμείνουμε πάντα εχθροί κάθε κυβέρνησης, ανεξάρτητα απ’ το αν πρόκειται για τη σημερινή μοναρχική κυβέρνηση η για τις αυριανές δημοκρατικές η μπολσεβίκικες κυβερνήσεις.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-9

Μια συνειδητή επιλογή

ή Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.

 

  Η αναγκαιότητα μιας στροφής του Λαϊκού κινήματος κατά του Καπιταλισμού και τις απ’ αυτόν απορρέουσες κοινωνικές συνθήκες, φαντάζει για μια ακόμα φορά επιτακτική. Άλλωστε ποτέ δεν έπαψε να είναι τέτοια, απλώς για κάποια χρονικά διαστήματα η εγκαθίδρυση ενός πιο δήθεν φιλολαϊκού κράτους πρόνοιας, συνήθως υπό την εποπτεία της Σοσιαλδημοκρατίας, λειτούργησε σαν παραπέτασμα καπνού, αποκρύβοντας την εφιαλτική πραγματικότητα από τα μάτια της εργατικής τάξης.

  Το «ιδεολογικό» φρένο για αυτή τη στροφή, είναι κοινό σε όλους τους «αριστερούς» χώρους, με διαφορετική ανάλυση όμως. Πάντα, σε όλες τις προσπάθειες ουσιαστικής ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος, ακούς το απόλυτο ιδεολόγημα: Η ανατροπή είναι δυνατή μόνο όταν η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού, έχει συνειδητά επιλέξει να την τολμήσει. Αλλιώς διατυπωμένο είναι κάπως έτσι: Ο Λαός δεν είναι έτοιμος

.

Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν.(Δεν κατηγορώ αυτούς που θέλουν να κυβερνούν αλλά εκείνους που είναι έτοιμοι να τους υπακούσουν) Θουκυδίδης.

  Στο ΚΚΕ, αυτό το ιδεολόγημα μεταφράζεται στο γνωστό «δεν θέλω να κυβερνήσω, όταν θα είναι έτοιμος ο Λαός, θα πάρω την εξουσία με τα όπλα». Στο ΣΥΡΙΖΑ πάλι μεταφράζεται στο « αφού δεν υπάρχει μαζική εξεγερσιακή συνείδηση, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να διαχειριστούμε πολιτικά τον καπιταλισμό ώστε να γίνει λίγο πιο ανθρώπινος».

  Στο εξωκοινοβουλευτικό στρατόπεδο της αριστεράς το παραπάνω ιδεολόγημα βάζει φρένο σε κάθε διάθεση για ουσιαστική αντιπαράθεση με το σύστημα, μιας και κυριαρχεί το συναίσθημα της κοινωνικής απομόνωσης. Είμαστε λίγοι, χρειάζεται και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί μόνο ενωμένοι θα έχουμε αποτέλεσμα.

  Ο φαύλος κύκλος της ατέρμονης αναμονής για ένα θαύμα, καλά κρατεί.

  Σίγουρα, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος. Δεν έχει κατακτήσει ακόμα εκείνη την απαραίτητη συνειδησιακή κατάσταση που θα τον οδηγούσε στη ρήξη και στην άρνηση του Καπιταλισμού. Και ακόμα πιο σίγουρα, ποτέ δεν θα είναι. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες και περισσότερο ας μην τις μεταλαμπαδεύουμε σε άλλους που θέλουν πράγματι να αλλάξει ο κόσμος.

  Τώρα θα μου πεις, αφού σαφώς ο κόσμος είναι ανέτοιμος, και αφού οι μειοψηφικές εξεγέρσεις αποτυγχάνουν, γιατί μας παρουσιάζεις ως «φρένο» και «ιδεολόγημα» αυτό που προτάσσουν όλοι οι «αριστεροί» όταν μιλάμε για εξέγερση; Μα ακριβώς γιατί το προτάσσουν «αριστεροί», και μάλιστα για τον ίδιο λόγο κάνω χρήση των εισαγωγικών στη λέξη αριστεροί.

Η ελευθερία δεν αξίζει τίποτα αν δεν συμπεριλαμβάνει την ελευθερία να κάνεις λάθη. Μ. Γκάντι.

  Για μένα, είτε κομουνιστής είσαι, είτε αναρχικός, δεν πρέπει ποτέ να χάνεις τη θέρμη σου για την Επανάσταση. Δεν δικαιούσαι να συμβιβάζεις τις ιδέες σου για μια πιο «ρεαλιστική» ανάλυση των συγκυριών. Δεν προσπαθείς να «κερδίσεις» χρόνο και υποστηρικτές, κάνοντας αστική πολιτική και χρήση των αστικών θεσμών. Δεν υπηρετείς το σκοπό σου αν τον μεταθέτεις συνεχώς σε ένα αόριστο μέλλον, προσπαθώντας να κρατηθείς στην επιφάνεια του πολιτικού συστήματος.

  Δεν είναι δουλειά της αριστεράς να «εξασφαλίζει» καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, να διαπραγματεύεται με τους αστούς περισσότερα δικαιώματα για τον εργάτη, να πιέζει για περισσότερο κοινωνικό κράτος. Τουλάχιστον δεν εξαντλείται εκεί ή δουλειά μιας πραγματικής αριστεράς. Η ανατροπή του Καπιταλισμού είναι η δουλειά της. Η αποκατάσταση της ισότητας και της ελευθερίας. Η Επανάσταση.

  Ο αγωνιστής, οφείλει να έχει κύρια του προτεραιότητα την προτροπή στην εξέγερση, να μεταλαμπαδεύει την τόλμη του και το ασυμβίβαστο των ιδεών του και των πράξεων του όσο μπορεί σε περισσότερο κόσμο. Να μοιράζεται το όραμα της ανθρώπινης και δίκαιας κοινωνίας με όποιον συναντά, χωρίς να φοβάται μην τυχόν και τον τρομάξει. Ο αγωνιστής δεν παζαρεύει, δεν υπαναχωρεί. Παλεύει για το αύριο σαν αν μην υπάρχει αύριο, δοσμένος ολόψυχα στον αγώνα και έτοιμος για κάθε ρήξη και θυσία ανά πάσα στιγμή.

Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα. (Η σύνεση είναι το πρόσχημα του άνανδρου)Θουκυδίδης.

 

  Ιστορικά, όλες οι μεγάλες επαναστάσεις, ανατροπές, αλλαγές ξεκίνησαν από μια μικρή σχετικά μερίδα των κοινωνιών. Είτε στη παρισινή κομμούνα, είτε στη Οκτωβριανή Επανάσταση ακόμα και στον Ισπανικό Εμφύλιο, δεν ήταν οι πλειοψηφίες που «σήκωσαν» κεφάλι, αλλά μικρά σχετικά κομμάτια του Λαού που ένιωθαν την ανάγκη για ριζική αλλαγή των κοινωνικών δομών. Όλες μα όλες, απέτυχαν ως προς τους στόχους τους, αλλά μας άφησαν ανεκτίμητη κληρονομιά εμπειριών και έκαναν τον κόσμο «λίγο» καλύτερο, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο.

  Πόσοι ήταν κομουνιστές στα βουνά με τον ΕΛΑΣ; Πόσοι ήταν μπολσεβίκοι τον Οκτώβρη του 1917; Πόσοι ήταν οι σύντροφοι του Κάστρο και του Τσε; Κι αν στο παρελθόν απέτυχαν ή μεταλλάχτηκαν οι επαναστάσεις, αυτό έγινε γιατί δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να μεταβιβάσουν όλη την εξουσία στο λαό. Όχι γιατί δεν ήταν έτοιμος ο λαός αλλά γιατί κάποιοι τον εξαπάτησαν ή απλά δεν του είχαν εμπιστοσύνη. Και σήμερα αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό να διαχειριστεί τη ζωή του, διαφαίνεται σ’  όλη σχεδόν την αριστερά. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, δεν είναι μια παθογένεια της αριστεράς. Είναι ο ίδιος σκοπός ύπαρξης της «αριστεράς» στο αστικό πολιτικό τοπίο. Είναι ο θεσμός που εξασφαλίζει στους αστούς την υποταγή μέσω των συμβιβασμών της εργατικής τάξης.

  Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις; Ν. Καζαντζάκης

 

  Αν ή όποια αριστερά σήμερα θέλει ακόμα να αποκαλείται έτσι, πρέπει τώρα, όχι αύριο, τώρα να κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο. Να απαιτήσει και να παλέψει για την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό ώστε ο ίδιος να αποφασίσει για τη ζωή που θέλει. Αν κατέβει στο δρόμο ένας ικανός αριθμός συνειδητοποιημένων αρκετά ώστε να αντέξουν αρκετά την καταστολή, οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν και θα αλλάξουν μαζί μας, μέσα από τη συμμετοχή στη δράση. Το να αποτύχουμε, είναι καλύτερο από το να μην προσπαθήσουμε.

  Οι συνειδήσεις ψήνονται στον αγώνα έλεγε κάποιο παλιό  σύνθημα, και είχε δίκιο. Όταν τα χαρακτηριστικά του αγώνα είναι δίκαια και ανθρώπινα, εύκολα αλλάζουν τις συνειδήσεις ανθρώπων που μπορεί να ξεκίνησαν από την απογοήτευση για τα οικονομικά και το ξεβόλεμα της μέχρι τώρα ζωής τους, αλλά αν «ψηθούν» αρκετά μέσα στο «φούρνο» των κινητοποιήσεων θα παραταχθούν μαζί μας για μια κοινωνία διαφορετική και καλύτερη απ’ τη σημερινή. Θέλω μ’ αυτό να πω πως η συνεχής και έντονη αντιπαράθεση με το σύστημα και τον κατασταλτικό του μηχανισμό, μπορεί να οδηγήσει όλο και μεγαλύτερες μάζες στην συνειδητοποίηση της ανάγκης συμμετοχής σε μια αντισυστημική εξέγερση.

Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται  (αυτό που εναντιώνεται στο δυνάστη λέγεται λαός) Θουκυδίδης.

 

  Αν είδα ένα θετικό στις πλατείες των συνελεύσεων, είναι ότι δεν υπάρχει ανάγκη για τακτικισμούς και υπαναχωρήσεις. Είδα πολλούς ανθρώπους, που ως τότε ήταν αμέτοχοι και καθόλου συνειδητοποιημένοι να αλλάζουν σταδιακά από το μην μιλάτε κομματικά, μην ασκείτε βία, μην αμφισβητείτε το σύστημα,  πλέον να είναι έτοιμοι για όλα, πρώτοι πολλές φορές σε κάθε συλλογική δράση και με ξεκάθαρο αντισυστημικό πρόταγμα. Δεν ισχυρίζομαι πως απέκτησαν την απόλυτη επαναστατική συνείδηση, αλλά πως είναι πλέον έτοιμοι να δεχτούν μια τέτοια προοπτική και ακόμα να συμμετέχουν σ’ αυτή. Κύριο χαρακτηριστικό της μεταβολής αυτής δεν ήταν η ιδεολογική τους στρατολόγηση αλλά η αυθόρμητη αλληλεγγύη μεταξύ των διαδηλωτών και η μέθεξη που σε κυριεύει όταν νιώθεις πως γίνεσαι μέρος μιας συλλογικής ανθρώπινης προσπάθειας. Η ιδεολογική τους προσέγγιση έρχεται μετά, μέσα από την συνεχή επαφή με τους υπόλοιπους αγωνιστές, μέσα από την ταξική τους συνειδητοποίηση. Μια συνειδητοποίηση που είναι πιο εύκολη να επιτευχθεί όταν είσαι δίπλα στους δικούς σου στο δρόμο απ’ ότι όταν κάθεσαι στον τηλεοπτικό σου μικρόκοσμο ή στην απομόνωση του εκλογικού παραβάν.

  Κι αν έχουν δίκιο όσοι κατηγορούν τη θεσμική αριστερά για αστικό ανάχωμα στους εργατικούς αγώνες, όπως εγώ, δεν παύει η βάση των αγωνιστών των αριστερών κομμάτων να είναι άνθρωποι της εργατικής τάξης, άνθρωποι που υποφέρουν από τον Καπιταλισμό. Ελπίζω σ’ αυτούς τους ανθρώπους, να πάρουν σύντομα τη μοίρα τους στα χέρια τους, να αφήσουν τις ηγεσίες τους στο κόσμο τους και να συμπαραταχθούν μαζί μας, εκεί που θα κάνουν τη διαφορά. Στο δρόμο και την αντίσταση. Γιατί  όπως έλεγε και ο Τσε:

  η επανάσταση δεν είναι ένα φρούτο που θα πέσει όταν είναι ώριμο. Πρέπει να κουνήσουμε το δέντρο για να το κάνουμε να πέσει.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-a

Οι Αστοί φοβήθηκαν.

  Πανικός έχει πιάσει τα επιτελεία τους, κομματικά και θεσμικά. Η μέχρι πρότινος παντοδυναμία τους σε θεωρητικό επίπεδο όσον αφορά την οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ευρωζώνη και όλη η υφήλιος, άρχισε να βρίσκει μπροστά της τις αντιδράσεις των λαών, που αργά και βασανιστικά δείχνουν να ξεφεύγουν από την κυρίαρχη ιδεολογία των (νέο)φιλελεύθερων  και να αντιστέκονται στα μέτρα οικονομικής προσαρμογής των κοινωνιών στα συμφέροντα των αφεντικών.

  Το αξιοσημείωτο είναι δε, πως η κρίση πανικού που φαίνεται να διακατέχει τους Αστούς, κορυφώθηκε όχι από τα εκατομμύρια κόσμου που διαδηλώνει, αλλά από το πιθανό εκλογικό αποτέλεσμα σε μια από τις μικρότερες  χώρες και οικονομίες  της Ευρώπης. Η περίπτωση, να ακυρώσει η Ελλάδα τα τρομερά μέτρα που επιβλήθηκαν στον Ελληνικό Λαό, και να προχωρήσει, σε ουσιαστική αμφισβήτηση του ευρώ και του Οικονομικού Διοικητηρίου (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, Τρόικα), τους έχει αφηνιάσει. Κι αυτό όχι από λανθάνοντα  εγωισμό, ούτε από εκδικητικές εμμονές.

  Αλλά ας δούμε ποιος είναι στ’ αλήθεια ο φόβος τους, ειδικά όσον αφορά τις ελληνικές εκλογές. Η άνοδος ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο για τις προθέσεις τους, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Οι σοσιαλδημοκρατικές καταβολές του, η ενδογενής αδυναμία του να πάρει ριζοσπαστική και επαναστατική θέση απέναντι στο καπιταλισμό αλλά και ο έστω με κριτικό πνεύμα αστικός του προσανατολισμός, τον καθιστούν απρόθυμο και δύσκολο συνομιλητή μεν, δυνητικό σύμμαχο παρ’ όλα αυτά, στα σχέδια τους.

  Ίσως να αναγκαστούν να αμβλύνουν λίγο τον τρόπο που επιβάλλονται, ίσως να αλλάξουν και λίγο ρητορική, αλλά σίγουρα, θα μπορέσουν να αλώσουν κάθε θύλακα αντίστασης και να διαφθείρουν αρκετά το ΣΥΡΙΖΑ ώστε να τους φανεί χρήσιμος. Γιατί λοιπόν τόσος ντόρος; Τι φοβίζει σε όρια παράνοιας τους Αστούς; Ο λόγος είναι η απειλή της μίμησης του Ελληνικού παραδείγματος και από άλλους, και μάλιστα σε βαθμό ικανό να καταστρέψει το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα που τόσα χρόνια με κόπο έχτιζαν.

  Και εδώ είναι το σημείο που θέλει προσοχή. Δεν φοβούνται τη σοσιαλδημοκρατία τόσο, όσο την ικανότητα των κινημάτων να εκβιάσουν τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σε μια συγκρουσιακή γραμμή ή ακόμα  περισσότερο τις αντιδράσεις του κόσμου, όταν και αν συμβιβαστούν οι ηγεσίες τους. Η κατάσταση μπορεί να είναι ρευστή, αλλά βρίθει ευκαιριών για κινηματικές πρωτοβουλίες. Οι ευκαιρίες αυτές, δεν θα μας δοθούν εύκολα στο μέλλον, μιας και ήδη οι Αστοί έχουν αρχίσει να εξαπολύουν τα φασιστικά τους σκυλιά σε μια προσπάθεια εκφοβισμού αλλά και αποτροπής ενός κινήματος με αντισυστημικά χαρακτηριστικά. Ας μην τις χάσουμε.

Εκλογές και Κίνημα.

  Μπροστά στην άνοδο της Σοσιαλδημοκρατίας και την ηθελημένη περιθωριοποίηση της παραδοσιακής Αριστεράς, καλούμαστε πλέον επιτακτικά να επαναπροσδιορίσουμε τη δική μας, προσωπική και συλλογική πολιτική στάση. Ο ιδεολογικός μας προσανατολισμός, η όποια κινηματική μας εμπειρία και τα ιστορικά διδάγματα, μας  εγκαλούν να αναλάβουμε επιτέλους δράση. 

  Δεν εννοώ πως οι μέχρι τώρα δράσεις μας ήταν λάθος. Δεν λέω πως η στάση μας ήταν λάθος. Απλά ήμασταν λίγοι και φοβικοί απέναντι στο κάθε άνοιγμα στη κοινωνία, πολλές φορές ακόμα και ελιτιστές στις συναναστροφές μας μέσα στο ίδιο το κίνημα.

  Το σίγουρο είναι πως αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες θα κάνουν τώρα άνοιγμα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, προσπαθώντας να οικειοποιηθούν την φρεσκάδα των ιδεών και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα, που διαπνέουν το αναρχικό κίνημα. Και σίγουρα επίσης, αν τα καταφέρουν, μετά θα το αδειάσουν, θα το στοχοποιήσουν, θα το λοιδορήσουν μέχρι εξαφάνισης.

Παρ’ όλα αυτά όμως, οι εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή, μας αναγκάζουν να πάρουμε σαφείς θέσεις και να επιδείξουμε τη μέγιστη δυνατή ψυχραιμία στις αναλύσεις μας  και στον τρόπο προσέγγισης των αποτελεσμάτων αυτών των αναλύσεων. Κατά τη γνώμη μου θα ήταν λάθος, και μάλιστα μεγάλο, να αποστασιοποιηθούμε εντελώς και να δηλώσουμε αδιάφοροι για τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα του πρωτόγνωρου για τα ελληνικά δεδομένα πολιτικού μετασχηματισμού και την μεγάλη ανατροπή των παραδοσιακών συνταγών διακυβέρνησης.

  Η ανατροπή αυτή, οδηγούμενη από την συνεχόμενη εξαθλίωση των μεσαίων κυρίως κοινωνικών στρωμάτων, δεν είναι μια «νομοτελειακή» άνοδος της αριστεράς, όπως πολλοί φαντασιώνονται, αλλά μια προσεγμένη επιλογή του ίδιου του συστήματος. Μπροστά στην βέβαιη καταστροφή του κλασσικού δικομματικού μοντέλου, το σύστημα «ξεπαγώνει» από την εφεδρεία το χαρτί της Σοσιαλδημοκρατίας και το παίζει αριστοτεχνικά. Οι ανούσιες μετεκλογικές επιθέσεις και κριτικές στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν άλλο στόχο από το να μας πείσουν πως είναι «εχθρός» του συστήματος και έτσι να συνταχθούμε με αυτόν, απεμπολώντας την ικανότητα να διακρίνουμε το πραγματικό ρήγμα στον ιστό του κατεστημένου και να χάσουμε μια τρανή ευκαιρία να το κατεδαφίσουμε.

  Το ρήγμα που πραγματικά εμφανίσθηκε στη δομή του κατεστημένου, δεν είναι φυσικά αποτέλεσμα της δράσης των «δήθεν» εχθρών του, αλλά ούτε και αυτής των πραγματικών του εχθρών. Είναι μάλλον ή κατάρρευση μικρών δομικών «λαθών» στη εσωτερική λειτουργία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.  Η ίδια του η αδυναμία να διαιωνίζει τις αναγκαστικές κυκλικές συμπεριφορές των αγορών, άνοδος – κάμψη, χωρίς να ξεγυμνώνει στο κατώτατο σημείο της πορείας των επαναλήψεων, το πραγματικό του, απάνθρωπο και στυγνό πρόσωπο. Στη παρούσα φάση, η ανάγκη του συστήματος να εξαθλιώσει ολόκληρους Λαούς για να διατηρήσει την κερδοφορία του, δημιουργεί την ανάγκη του να καταστείλει ωμά κάθε αντίδραση, μιας και στην πορεία αυτή απαξιώνει και ακυρώνει όλο του το θεσμικό πολιτικό προσωπικό και όποια άμυνα αυτό θα μπορούσε να του προσφέρει.

  Αυτή ακριβώς η ανικανότητα του συστήματος να διαχειριστεί τις Λαϊκές αντιδράσεις με όποιον άλλο τρόπο πλην της ωμής καταστολής, είναι το ελάχιστο ρήγμα που μας δίνει την ευκαιρία να εισβάλουμε και να το διευρύνουμε σε βαθμό μη αναστρέψιμο με αποτέλεσμα την κατάρρευση του. Και εκεί οφείλει το κίνημα να εστιάσει. Στον περεταίρω και συνεχόμενο εξαναγκασμό του συστήματος να χρησιμοποιεί βία για την καταστολή. Στον εξαναγκασμό της εξουσίας να ξεγυμνώσει και στον τελευταίο πολίτη πλέον τα αποτρόπαια  κοφτερά της δόντια. Να εξαναγκάσουμε και τον πολίτη να αντιμετωπίσει το φόβο του, και ο καλύτερος τρόπος για να νικήσεις το φόβο σου, είναι να τον γνωρίσεις.

  Οι εκλογές, ακόμα μια χρυσή εφεδρεία του συστήματος για να εκτονώνει τον κόσμο και να του δημιουργεί αφενός μεν την ψευδαίσθηση της πάλης και της συμμετοχής, αφετέρου δε μια συλλογική και ατομική αίσθηση ευθύνης για τα τεκταινόμενα, αφού συμμετείχαμε. Στην παρούσα συγκυρία, η «αναμονή» αυτών των λυτρωτικών εκλογών, άρχισε επίσημα από την ορκωμοσία της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου, και λειτούργησε άκρως ανασταλτικά για το κίνημα. Ποιος εκπλήσσεται; Το σύστημα δουλεύει!

  Αύριο, αποφασίζεται αν θα το σύστημα αψηφά αρκετά το κίνημα, και θα προχωρήσει στον διορισμό μιας νέας δοτής κυβέρνησης, ή αν θα θελήσει να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα ηρεμίας, και θα προκηρύξει νέες εκλογές, ελπίζοντας σε μια καλύτερη διευθέτηση των συσχετισμών, αλλά και μια ελαφρά αλλαγή στην κεντρική του πολιτική σκηνή, Ε.Ε., Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ, Τρόικα κτλ, ώστε να δώσει άλλοθι σε μια νέα θεαματική κωλοτούμπα στην εδώ πολιτική σκηνή.

  Άσχετα με το τι θα αποφασίσουν, εμείς καλούμαστε να υπερβούμε εαυτό και να πρωτοστατήσουμε σε μια αναγεννημένη παρουσία του κινήματος στο δρόμο και τις πλατείες. Πρέπει να πλημυρίσουμε κάθε πλατεία ξανά, βροντοφωνάζοντας ειδικά στις αριστερές ηγεσίες, ότι δεν θα ανεχθούμε κανένα συμβιβασμό, καμιά οπισθοχώρηση. Πρέπει να πείσουμε όσο περισσότερο αριστερούς και μη, ότι μόνο κάτω από την δική μας κοινή πίεση δεν θα εκτροχιαστεί κάθε ελπίδα που εύκολα νιώθουν όσοι έχουν μάθει να περιμένουν το σωτήρα ηγέτη. Πρέπει να σπρώξουμε το κίνημα στην σωστή κατεύθυνση, που δεν μπορεί παρά να είναι ο ταξικός αγώνας και η καταπολέμηση του Καπιταλισμού.

Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά

Η ομιλία του Χόλογουεη στο Left Forum στη Νέα Υόρκη: Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά.

Για μένα είναι πραγματικά ευχάριστο αλλά και λίγο τρομακτικό να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, επειδή στην πραγματικότητα είναι η πρώτη φορά που μιλάω στην καρδιά της σατανικής αυτοκρατορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω θερμά τους φρουρούς της πύλης στο αεροδρόμιο χτες που με άφησαν να μπω και να σας επισκεφθώ σ’ αυτή τη γη της «ελευθερίας», που μου επέτρεψαν να έρθω να σας δω στη φυλακή σας. Ίσως με άφησαν να περάσω επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ανταρσία στη φυλακή, μια εξέγερση στην καρδιά της αυτοκρατορίας. 

Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε το 2011 που ξεχειλίζει στο τρέχον έτος, το 2012. Ένα έτος γεμάτο από ένδοξες εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο, καθώς η ανυπακοή μας έκανε ξεκάθαρο ότι εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου. Είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αρκετά πια με το να λέμε ότι φταίνε οι καπιταλιστές, ότι είναι λάθος των τραπεζιτών. Η ίδια η σημασία αυτών των λόγων δεν είναι μόνο παράλογη αλλά και επικίνδυνη, επειδή μας θυματοποιεί. Το κεφάλαιο είναι μια σχέση κυριαρχίας και η κρίση του είναι κρίση της κυριαρχίας αφού οι κυρίαρχοι δεν είναι ικανοί να κυριαρχούν αποτελεσματικά. Μετά κατεβαίνουμε στους δρόμους και τους λέμε ότι είναι δικό τους λάθος; Τι λέμε ακριβώς; Ότι δεν ασκούν κυριαρχία αρκετά αποτελεσματικά; Είναι σίγουρα καλύτερο να δεχτούμε την πιο απλή εξήγηση και να πούμε ότι αν η σχέση κυριαρχίας βρίσκεται σε κρίση αυτό συμβαίνει επειδή οι κυριαρχούμενοι δεν πειθαρχούν αρκετά, επειδή δεν υποκλίνονται επαρκώς. Η έλλειψη υποταγής μας είναι η αιτία της κρίσης.

Το κεφάλαιο δεν είναι μόνο ένα σύστημα αδικίας, είναι ένα σύστημα που επιταχύνει την εκμετάλλευση, που εντείνει την καταστροφή. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί με πολλούς τρόπους, με το νόμο της αξίας και τη συγκρότηση της αξίας από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας ή από τις θεωρίες για την πτωτική τάση του κέρδους. Το νόημα ωστόσο είναι ότι το κεφάλαιο είναι μια δυναμική που επιτίθεται. Υπάρχει μια ατέρμονη προσπάθεια να κινείται συνεχώς πιο γρήγορα, ένας αέναος μετασχηματισμός του τι σημαίνει καπιταλιστική εργασία. Αυτό δεν αφορά μόνο την εντατικοποίηση της εργασίας στα εργοστάσια αλλά την συνεχώς αυξανόμενη υποταγή όλων των εκφάνσεων της ζωής στη λογική του κεφαλαίου. Η ίδια η ύπαρξη του κεφαλαίου είναι το αδιάλειπτο στρίψιμο της βίδας και η κρίση είναι απλώς η εκδήλωση ότι η βίδα δεν βιδώνεται αρκετά γρήγορα, ότι κάπου συναντά αντίσταση. Αντίσταση στους δρόμους και τις πλατείες ίσως, οργανωμένη αντίσταση σίγουρα, αλλά επιπλέον ίσως είναι η αντίσταση των γονιών που θέλουν να παίξουν με τα παιδιά τους, των εραστών που θέλουν να μείνουν μια ώρα ακόμη στο κρεβάτι, των φοιτητών που σκέφτονται ότι χρειάζονται χρόνο για κριτική σκέψη, των ανθρώπων που ακόμα ονειρεύονται ότι είναι άνθρωποι. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς που δεν σκύβουμε αρκετά το κεφάλι, εμείς που δεν τρέχουμε αρκετά γρήγορα.

Και η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές. «Σας παρακαλούμε, εκμεταλλευτείτε μας περισσότερο και θα εργαστούμε σκληρότερα και πιο γρήγορα, θα υποτάξουμε κάθε πτυχή της ζωής μας στο κεφάλαιο, θα ξεχάσουμε όλες αυτές τις παιδιάστικες ανοησίες του παιχνιδιού, της αγάπης και της σκέψης». Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να ξεπεράσει τις κρίσεις του τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια άλλη κρίση και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας.

Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο, είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου. Είμαστε περήφανοι που είμαστε η κρίση του συστήματος που μας καταστρέφει.

Κοιτάξτε την Ελλάδα, το επίκεντρο της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εκεί η κρίση είναι ξεκάθαρα κρίση ανυποταγής. Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί δηλώνουν πως οι Έλληνες δεν υποκύπτουν αρκετά, δεν εργάζονται αρκετά σκληρά, τους αρέσει να κοιμούνται το μεσημέρι και να βγαίνουν το βράδυ και τώρα πρέπει να πάρουν ένα μάθημα, πρέπει να μάθουν τι σημαίνει αληθινός καπιταλιστικός εργάτης. Και δίνοντας ένα μάθημα στους Έλληνες προτίθενται επίσης να δώσουν ένα μάθημα στους Πορτογάλους, στους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς και όλους τους υπόλοιπους ανυπότακτους του κόσμου.

Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν μόνο δύο εκδοχές. Η μία είναι να πούμε όχι, όχι, είμαστε καλοί εργάτες, απλώς δώστε μας περισσότερες δουλειές και θα σας δείξουμε πόσο σκληρά μπορούμε να εργαστούμε, θα ξαναχτίσουμε τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Και η άλλη εκδοχή είναι να πούμε, ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά. Θα παλέψουμε για να μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας ρυθμό, με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό, θα παλέψουμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο και να για να βγαίνουμε αργά το βράδυ. Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.

Η πρώτη λύση του να πούμε ότι είμαστε καλοί εργάτες μοιάζει περισσότερο απλή, περισσότερο προφανής αλλά πιθανώς είναι μόνο μια αυταπάτη επειδή οι περισσότεροι σχολιαστές αναφέρουν ότι η ύφεση στην Ελλάδα θα διαρκέσει πολλά χρόνια άσχετα με το πόσο θα συμμορφωθούν οι Έλληνες.

Αν θέλετε να μάθετε με τι μοιάζει η παράταση της αποτυχίας του κεφαλαίου χωρίς την ελπίδα μιας ριζικής αλλαγής, τότε απλώς κοιτάξτε πέρα από τα σύνορά σας την τραγωδία στο Μεξικό ή κοιτάξτε πιο κοντά τις δικές σας πόλεις. Η άλλη επιλογή του να πούμε όχι στο κεφάλαιο και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνική σχέση είναι αυτό που πολλοί Έλληνες προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή τη στιγμή από επιλογή και από ανάγκη. Αν το κεφάλαιο δεν μπορεί να παρέχει την υλική βάση ζωής, τότε πρέπει να την δημιουργήσουμε με άλλους τρόπους, συγκροτώντας δίκτυα αμοιβαίας υποστήριξης, διακηρύσσοντας «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα» και οργανώνοντας ομάδες ηλεκτρολόγων που επανασυνδέουν το ρεύμα· με το «δεν πληρώνω» φόρους και διόδια· μέσω του κινήματος της πατάτας με το οποίο αγρότες διανείμουν αγροτικά προϊόντα κατευθείαν στις πόλεις σε πολύ χαμηλές τιμές, μέσω της ίδρυσης ανταλλακτικών παζαριών, της δημιουργίας κοινοτικών κήπων και της επιστροφής στην ύπαιθρο· επίσης με την ανάκτηση εργοστασίων, ενός νοσοκομείου και μιας εφημερίδας. Αυτή είναι μια περίπλοκη και πολύ πειραματική μορφή να προχωρήσουμε, στην οποία δεν υφίσταται σωστή πολιτική γραμμή ούτε επαναστατική καθαρότητα, αποτελεί μια προεικονιστική μορφή κοινωνικότητας όχι ακόμη αρκετά δυνατής ώστε να διασφαλίσει την επιβίωσή μας. Και πρέπει να υπάρχουν δεσμεύσεις, αλλά είναι ξεκάθαρα η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να ωθήσουμε τα πράγματα και να ωθηθούμε και εμείς οι ίδιοι.

Ο κόσμος που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, είναι ένας κόσμος χωρίς απαντήσεις, ένας κόσμος όπου περπατάμε ρωτώντας, ο κόσμος ενός πειράματος. Αλλά καθοδηγούμαστε από το όχι μας ενάντια στο απάνθρωπο, ξεδιάντροπο, καταστροφικό καπιταλιστικό σύστημα και από ένα ουτοπικό αστέρι που ανατέλλει από τις ελπίδες και τα όνειρα αιώνων πάλης. Η κρίση επομένως μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές τις δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τη λεωφόρο της υποταγής στη λογική του κεφαλαίου έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει ότι οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε τα επικίνδυνα μονοπάτια, πολλά μονοπάτια, επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου εδώ και τώρα, μέσα από τις ρωγμές που δημιουργούμε στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και καθώς επινοούμε διαφορετικούς κόσμους βλέπουμε τώρα, καθαρά, πως εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς είμαστε η κρίση ενάντια στην βιασύνη να καταστραφεί ο κόσμος και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Εμείς είμαστε ο νέος κόσμος που λέει «στα τσακίδια κεφάλαιο».

Τζον Χόλογουεη, Νέα Υόρκη, 18 Μαρτίου 2012

Μετάφραση: Κ.Ν.

Πηγή: http://efimeridadrasi.blogspot.com/2012/04/left-forun.html

Το Τέλος της Αθωότητας

    Δύο και πλέον χρόνια μνημονιακής επιδρομής τώρα, το «αντιστασιακό κίνημα» προσπαθεί να βρει το βηματισμό του. Οι αλλεπάλληλες ήττες που βιώσαμε, κάτω από μια ωμή και απάνθρωπη καταστολή κάθε μαζικής εκδήλωσης διαμαρτυρίας, σε συνδυασμό με τις άπειρες αναγνώσεις της πιθανής στόχευσης, μας οδήγησαν σε μια κατ’ ουσία αδιαμαρτύρητη αποδοχή της κατάστασης.

Κάναμε πορείες, βρίσαμε, μουντζώσαμε, αναθεματίσαμε, πετάξαμε και λίγα γιαούρτια και αυγά. Μετά σκύψαμε και αφεθήκαμε στη ρουτίνα της «κανονικότητας» μας ελπίζοντας στο επόμενο ραντεβού με την ιστορία, στην επόμενη εθνική επέτειο, στο επόμενο πανηγυράκι εντυπώσεων που στήνουν κάθε τόσο οι εργατοπατέρες μας.

   Άλλοι από μας χάσαμε δουλειές, άλλοι χρήμα, πολλοί χάσαμε δικαιώματα, κάποιοι χάσαμε προνόμια, μα όλοι μας χάσαμε την ελπίδα. Και τότε χάσαμε και την τελευταία μας αξιοπρέπεια. Εκείνη τη λίγη που μας είχε απομείνει από τις δεκαετίες της σπατάλης και του καταναλωτικού μας οργασμού.

   Κι όμως, κάθε τόσο, σε κάθε «στημένη» ευκαιρία, ξαναφοράμε τη προβιά του αγανακτισμένου και διαδηλώνουμε την αθωότητα μας. Ξέρετε, εκείνη την κίβδηλη αθωότητα που προτάξαμε στο περιβόητο πια «μαζί τα φάγαμε». Γιατί αθώος είναι μόνο εκείνος που πραγματικά αντιπαλεύει τα θηρία, εκείνος που δεν σκύβει μουρμουρίζοντας κατάρες.

   Κι αν λίγοι «γραφικοί» συνέχισαν, άφοβοι και αθώοι, να προτείνουν τα λιγοστά τους όπλα έναντι στην πάνοπλη κρεατομηχανή του Φόβου, εμείς συνεχίσαμε να διακηρύττουμε την πίστη μας στην κανονικότητα, την ησυχία, την άρνηση της βίας. Τους λοιδορήσαμε, τους βαφτίσαμε «μπάχαλους», τους φορτώσαμε όλες τις ευθύνες για την δική μας χαμένη αξιοπρέπεια, για να κρύψουμε το φόβο  και την ενοχή μας.

Μέχρι σήμερα.

   Σήμερα ήρθε ένας παππούς, από το πουθενά, κατέβηκε τα σκαλιά στο Σύνταγμα και με μια απίθανη πράξη αξιοπρέπειας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Δήλωσε αθώος τερματίζοντας ο ίδιος τη ζωή του. Δήλωσε έτοιμος για όλα, όρθιος, περήφανος. Και μείς;

   Ακόμα αθώοι για το «μαζί τα φάγαμε», ακόμα σκυμμένοι ραγιάδες, πιστοί στην κοινωνία μας, στη κανονικότητα και στον καθωσπρεπισμό μας, εκφράσαμε τη συντριβή μας.

Και τέλος. Τίποτα άλλο.

   Και αφού δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την τελευταία του επιθυμία, αφού δεν μπορούμε να ξαναβρούμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια, θα χάσουμε στο τέλος και την ελάχιστα εναπομείνασα αθωότητα μας. Θα είμαστε σίγουρα ένοχοι με την αδιαφορία μας, με τη δειλία μας. Ένοχοι στο «μαζί τον σκοτώσαμε».

  Εκτός από τους λίγους «γραφικούς μπάχαλους». Τους τελευταίους αθώους που έμειναν.

Θέλω κι εγώ να είμαι ένας απ’ αυτούς.

Εσύ μπορείς να πας να ψοφήσεις.

ΡΕ ΑΝΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!

by  ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Δε γράφω δυο μέρες τώρα, γιατί είπα ότι θα μου περάσει, ότι θα ηρεμήσω λίγο, ότι δε θα βρίσω. Ήλπιζα ότι αν ξεκινήσω να γράφω δε θα βουρκώσω, δε θα κλαίω σα μαλάκας. Αλλά τελικά δε γίνεται.

Δε γίνεται, επειδή δε μου το είπαν, αλλά το έζησα. Να με κοιτάει στα μάτια και να μου λέει καθαρά «θα πουλήσω το νεφρό μου ρε φιλαράκι, αλλά θα τη σώσω». Να μου το λέει θυμωμένος και αποφασισμένος. Να ξέρω ότι το εννοεί.

Αυτός άνεργος. Απολυμένος. Εκείνη, η γυναίκα του, νοσηλεύτρια των 700 ευρώ. Να της έχουν βρει καρκίνο στο μαστό.

Κανείς από τους δύο να μην έχει πατήσει τα 40. Στα δημόσια νοσοκομεία που το έψαξαν τους έλεγαν κάτι για σειρά στο χειρουργείο και ελλείψεις στο προσωπικό. Στα ιδιωτικά, ακατέβατα 3.000 ευρώ αμοιβή ο γιατρός.

Το ταμείο του Δημοσίου, δεν καλύπτει ούτε τον υπέρηχο μαστού. Από την τσέπη τους κι αυτά τα 15 ευρώ. Στο σπίτι 3 παιδιά. Να μη μάθουν τίποτα. Κι αυτός αποφασισμένος. «Να πουλήσω το νεφρό μου ρε φιλαράκι. Σε κάποιον να το πουλήσω».

Και να μην έχω 3.000 ευρώ να του τα δώσω κι όποτε μπορέσει να μου τα γυρίσει. Ούτε να ξέρω κανέναν να έχει. Αυτοί είναι οι γνωστοί μου, τι να κάνουμε τώρα; Δεν έχει κανείς τους τόσα.

Γι’ αυτό δε γουστάρω να γράψω. Επειδή, στ’ αρχίδια μου όλα. Και όλοι. Κοπρόσκυλα. Τσογλάνια. Και οι αριστεροί και οι δεξιοί. Που με καλούν να τους ψηφίσω. Τα τρία μου θα πάρουν.

Το ιερό δικαίωμα της ψήφου ας το εξασκήσουν όσοι πιστεύουν ότι η ψήφος είναι πιο ιερή από την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια. Εγώ δεν την έχω για πιο ιερή. Κι επειδή κανείς τους δεν την υπερασπίστηκε όπως έπρεπε, να πάνε να πηδηχτούν όλοι μαζί παρέα.

Παπάρια αγώνα έδωσαν μέσα στη Βουλή τα κόμματα της Αριστεράς. Όλα πέρασαν. Και τα μνημόνια και τα μέτρα και οι συμβάσεις και τα μεσοπρόθεσμα. Κι ούτε κατάφεραν τα δύο κόμματα της Αριστεράς να πουν μια καλημέρα μεταξύ τους.

Τριάντα βουλευτές έχουν σήμερα. Και τι έγινε άμα γίνουν 50 ή 60; Οι άλλοι 240 θα συνεχίσουν να ψηφίζουν μέτρα. Τι μέτρα; Αυτά που περνάνε κρυφά τις νύχτες ανεβάζοντας τη συμμετοχή των καρδιοπαθών στα φάρμακα, από το 10% στο 25%.

Πολλοί Ιατρικοί Σύλλογοι ήδη ουρλιάζουν ότι μικροσυνταξιούχοι, άνεργοι, απολυμένοι καρδιοπαθείς υποθεραπεύονται με κίνδυνο της ζωής τους, επειδή αποφασίζουν μόνοι τους να μειώσουν τις δόσεις των φαρμάκων τους για να κάνουν οικονομία.

Κόβουν το χάπι στη μέση, για να φτάσει το κουτί για διπλάσιες μέρες. Αυτές είναι οι σαλονάτες μάχες της Βουλής. Λόγια, λόγια, λόγια κι όλα περνάνε. Σαν οδοστρωτήρας. Νεκροί που δεν καταγράφονται πουθενά.

Και σου λέει «παρακαλείστε να διαμαρτύρεστε ησύχως». Όχι ρε μπαγλαμά. Δεν έχει ησύχως, γιατί εσύ τσεπώνεις και 3 και 13 και 30 χιλιάρικα από το γαμωβουλευτιλίκι σου κι ο άλλος πουλάει το νεφρό του για να σώσει τη γυναίκα του.

Γιατί να σε ψηφίσω μωρή γλάστρα; Για να κάνεις το άλλοθι στη δημοκρατία τους; Όλοι αθώοι. Παραγράφονται τα αδικήματα με μια μονοκονδυλιά. Κι ο άλλος χάνει τη γυναίκα του. Βρε άντε στο διάολο που θα συνδιαλλαγώ μαζί σας. Στον κώλο σας να τη βάλετε την κάλπη και τ’ αποτελέσματά της. Μπινέδες.

Και ναι ρε, βρίζω την Αριστερά γιατί από την Αριστερά περίμενα να μπει μπροστά και να βγει στους δρόμους. Ούτε από τα δεξιά φασισταριά, ούτε από τα πράσινα λαμόγια περίμενα τίποτα. Δε με απογοήτευσαν αυτοί. Απέναντί μου ήταν. Ε, τώρα πήγα απέναντι και στις κοκότες του πολιτικού πολιτισμού. Ριζοσπαστική Αριστερά και αρχίδια. Άντε ρε ρόμπες. Και τρόμπες.

Πηγή: http://kartesios.com/?p=78609

Ένα γράμμα για σένα.

  Καμιά ώρα τώρα, κάθομαι μπρος την άδεια σελίδα. Λευκή, ψυχρή, άψυχη, σχεδόν εχθρική μου φαίνεται. Θέλω να τη γεμίσω με κείνα τα μαύρα σημαδάκια που πηδάν το ένα δίπλα στ’ άλλο και σχηματίζουν λέξεις, φράσεις, νοήματα, δίνοντας ζωή σε τούτο τ’ άσπρο και νεκρό κενό μπροστά μου. Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω απόψε, πολλές φορές σταμάτησα. Δεν βρίσκω τον τρόπο, το κλειδί που θα μ’ ανοίξει την πόρτα της έκφρασης.

  Πως άλλωστε να μπορέσουν λίγα γράμματα, όσο περίτεχνα και να τα ταιριάξω, να μεταφέρουν τη μαυρίλα τη ψυχής μου; Κι αν ακόμα μπορέσουν, πώς να τολμήσω να τ’ αντικρίσω εκεί αραδιασμένα, γυμνά, σε κοινή θέα; Φοβάμαι.

  Φοβάμαι μην και είναι μεταδοτική ετούτη η μαυρίλα, το πλάκωμα της ψυχής, και πάρω κι άλλους στο λαιμό μου. Φοβάμαι μην και τα διαβάσω εγώ ο ίδιος και αναγκαστώ να τα παραδεχτώ. Φοβάμαι μην τα δουν και τα παιδιά μου, και τι χειρότερο, να νοιώσουν πως τα πρόδωσα.

  Σήμερα είπαν, αυτοκτόνησε ακόμα ένας απογοητευμένος συμπολίτης μας. Είπαν ακόμα πως κι άλλα μέτρα λιτότητας και φτωχοποίησης ακολουθούν. Μίλησαν και για χιλιάδες νέους άνεργους, φαλιρισμένα μικρομάγαζα, οικογένειες χωρίς στέγη και τροφή. Έθιξαν ακόμα και το θέμα του κουρέματος των χρεών των κομμάτων, και την κούρσα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ που τρέχει ο Βενιζέλος μόνος του. Α, παραλίγο να ξεχάσω, μας είπαν και να μην γκρινιάζουμε  γιατί αλλιώς δεν έρχονται οι τουρίστες. Κα κάτι για εκλογές λέγανε αλλά δεν άκουσα.

  Το πρωί έδωσα το τελευταίο μου ευρώ στο μικρό μου γιό για το εισιτήριο του λεωφορείου.  Η κόρη μου, θα πάει με τα πόδια μου είπε. Έφυγε νωρίς, για να προλάβει. Μάλλον δεν ήθελε να με πληγώσει, είναι μεγάλη τώρα, δεκαοκτώ, καταλαβαίνει. Ελπίζω σήμερα να βγει το μεροκάματο, αλλιώς θα φάμε πάλι ξερό ψωμί, ευτυχώς, έχουμε λάδι και κάτι περσινές ελιές. Φέρνει κι ένας φίλος κάτι αυγά απ’ το χωριό κάθε τόσο.

  Το μεσημέρι μου τηλεφώνησε ο μεγάλος, φαντάρος σε νησί. Δεν πειράζει λέει που δεν έχει φράγκο τσακιστό, θα μείνει μέσα στην έξοδο, να του προσέχω τη μάνα του και να μην στεναχωριέμαι. Καλό παιδί, μετρημένο. Με ρώτησε επίσης αν μαθαίνω νέα απ’ την Αθήνα, από το «κίνημα». Θα γίνει κάτι επιτέλους, θα σηκωθεί ο κόσμος όρθιος, θα παλέψουμε; Τι να του πω, υπομονή και κουράγιο. Δεν έχω να του πω τίποτα άλλο.

  Έχω και τους γέρους, με μια σύνταξη της μάνας μου, ογδοντάρηδες και οι δύο τώρα, τι να σου κάνουν. Ο γέρος μου, παλιός κομμουνιστής, κυνηγημένος όλη του τη ζωή, φυλακή στη χούντα, από μεροκάματο σε μεροκάματο, μην φανταστείς, οικοδομή και τέτοια. Αρνήθηκε σύνταξη αντιστασιακού, τώρα κοιτάζει το μέλλον για τα εγγόνια του όλο φόβο και αγωνία. Ακόμα και τώρα δεν μπορεί να πιστέψει πόσο πίσω γυρίσαμε. Τι γίνανε οι αγώνες;

  Τι να κάνω; Πώς να σταθώ; Που;

  Οι φίλοι, λίγοι και σε χειρότερη θέση. Οι συγγενείς αλλού, δεν έχω σχέση. Ποιος θα με στηρίξει τώρα; Ποιος θα σταθεί στο πλάι μου; Νιώθω τελείως άχρηστος, ανίκανος να δράσω, να παλέψω. Μα το χειρότερο, είναι πως νιώθω μόνος. Βασανιστικά και απάνθρωπα μόνος. Μην παρεξηγηθώ, και η γυναίκα μου δίπλα μου είναι και τα παιδιά, μα δεν αρκεί.

  Τούτο το κενό στη ψυχή μου δεν γεμίζει με έρωτα, μήτε μ’ αγάπη. Δεν φτάνει η οικογένεια, ούτε οι λίγοι φίλοι για να νικήσω τη μαυρίλα. Κι αυτό είναι το κόλπο τους, αυτό ζητάνε. Να ‘μαστε μόνοι, ο καθένας μας κλεισμένος στο καβούκι του, να περιμένει καρτερικά ένα ψίχουλο, με μια ελπίδα φρούδα.

  Σκέφτομαι όλο και πιο συχνά τελευταία, να βγω έξω μ’ ένα παλούκι, ένα μαχαίρι, κάτι τέλος πάντων, και ν’ αρχίσω το καθάρισμα. Θα προλάβω κάμποσους μέχρι να με τελειώσουν. Μα έτσι τίποτα δεν άλλαξε κι ούτε θ’ αλλάξει.

  Το ξέρω πλέον, το έμαθα σκληρά κι επίπονα.  Και το φωνάζω, και το γράφω και το τραγουδώ στα μοιρολόγια μου. Τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν αλλάζει. Ως πότε θα φοβάμαι;

  Μα η απάντηση κρέμεται απ’ τα χείλη σου. Ναι, τα δικά σου Εσύ που με διαβάζεις. Εσύ ξέρεις! Το νιώθεις κάθε πρωί που δίνεις ένα ευρώ στο παιδί σου για το λεωφορείο, το νιώθεις κάθε φορά που αρκείσαι στο ξερό ψωμί, κάθε στιγμή που αντικρίζεις τον απογοητευμένο σου πατέρα, μάνα, αδελφό. Το ‘χεις από καιρό τώρα καταλάβει, αλλά και συ, όπως κι εγώ, φοβάσαι, τρέμεις για το αύριο. Όχι εκείνο που ονειρεύεσαι αλλά εκείνο που σου ετοιμάζουν, εκείνο που είναι κάθε μέρα και χειρότερο από το σήμερα.

  Την έχεις την απάντηση, μα δεν την μολογάς. Πώς άλλωστε να τολμήσεις να την  αντικρίσεις εκεί αραδιασμένη, γυμνή, σε κοινή θέα; Φοβάσαι.

  Σαν έρθει η ώρα όμως, θυμήσου, να την φωνάξεις δυνατά. Μην τρέμει η φωνή σου, μην ψιθυρίσεις.   Πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν. Πολλοί που θέλουν οι ίδιοι να την πουν αλλά σαν και σένα, σαν και μένα, δεν τολμούν, και περιμένουν, κάποιος να βγει να τη φωνάξει. Κάποιος να κάνει την αρχή. Ας είσαι εσύ, ας είμαι εγώ, ας είμαστε μαζί.

  Γιατί αν ενώσουμε τους φόβους μας θα βγάλουμε την πιο δυνατή φωνή. Φωνή ικανή να διώξει όλων το φόβο, και κάθε ενός η φωνή που θα ενώνεται με τη δική μας, θα καθαρίζει όλο και πιο βαθιά την μαυρίλα από τις ψυχές μας.

  Και απ’ τις ζωές μας.

συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση : για τα γεγονότα της 12ης Φλεβάρη

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

                                         

                                                ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ

Το προηγούμενο διάστημα της ψήφισης της δανειακής σύμβασης έλαβε χώρα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ μια απίστευτης έντασης πλύση εγκεφάλου προκειμένου να πειστεί ο κόσμος να σκύψει το κεφάλι στις επιλογές των ντόπιων και ξένων αφεντικών και να αποδεχθεί τις νέες συνθήκες εξαθλίωσης που του επιβάλουν. Η κορύφωσή της προπαγάνδας αυτής έγινε με τις ομιλίες στη βουλή του πρωθυπουργού Παπαδήμου και των πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση των τραπεζιτών και των καναλαρχών. Το κύριο στοιχείο της επιχειρηματολογίας τους εστιάστηκε στο «τι θα πάθουμε αν δεν ψηφιστεί η δανειακή σύμβαση και χρεοκοπήσει η χώρα». Όλη αυτή όμως η κινδυνολογία δεν ήταν αρκετή για να κρατήσει τον κόσμο μακριά απ’ τους δρόμους.

Την Κυριακή 12 Φλεβάρη εκατοντάδες χιλιάδες κατέβηκαν στο κέντρο της πρωτεύουσας αψηφώντας έμπρακτα το ψευτοδίλλημα της κυριαρχίας «συναίνεση ή χρεοκοπία», την ίδια ώρα που οι αυτόκλητοι «σωτήρες», για πολλοστή φορά ετοιμάζονταν «να μας σώσουν». Η συγκέντρωση της Κυριακής ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες πολιτικές του Κράτους και του Κεφαλαίου, οι οποίες, μέσα στα πλαίσια της υφιστάμενης συνολικής δομικής κρίσης του συστήματος οδηγούν στην εξαθλίωση τους εργαζόμενους αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων.

Η στάση των κατασταλτικών μηχανισμών ήταν εξαρχής καταφανώς επιθετική απέναντι στους συγκεντρωμένους διαδηλωτές στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσουν συγκρούσεις έξω από το κοινοβούλιο λίγο πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης της συγκέντρωσης, ενώ κόσμος κατευθυνόταν ακόμα προς το σημείο. Το επιχειρησιακό σχέδιο της αστυνομίας φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Καταρχήν αποσκοπούσε στην άμεση εκκένωση της πλατείας Συντάγματος προκειμένου σε καμία περίπτωση να μην διαταραχθεί σοβαρά η διεξαγωγή της ψηφοφορίας στη βουλή και εν συνεχεία στον κατατεμαχισμό και τη διάλυση της συγκέντρωσης. Η περιοχή του Συντάγματος βομβαρδίστηκε από τόνους χημικών. Εκεί έλαβαν χώρα σκληρές μάχες μέσα σε μια ομίχλη από καπνούς και δακρυγόνα. Οργισμένοι διαδηλωτές έκαναν αλλεπάλληλες αντεπιθέσεις στους πραιτοριανούς υπερασπιστές του κοινοβουλίου. Ο κόσμος στην προσπάθειά του να παραμείνει στο δρόμο αντιμετώπιζε αποφασιστικά και με δυναμισμό για πολλές ώρες τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, καταργώντας στην πράξη το μονοπώλιο της βίας από πλευράς του κράτους. Στη συνέχεια οι συγκρούσεις που επεκτάθηκαν στους δρόμους πέριξ του συντάγματος και από εκεί στο ευρύτερο κέντρο της πόλης μαίνονταν έως αργά το βράδυ.

Σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης ποικίλοι κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι έγιναν αντικείμενο της οργής των διαδηλωτών. Οι καταστροφές στα σύμβολα της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης, τράπεζες, διοικητικά κτίρια, μαγαζιά τοκογλύφων, παραρτήματα πολυεθνικών εταιριών, στοχοποιούσαν με άμεσο τρόπο μερικούς από τους πραγματικούς υπεύθυνους της επίθεσης ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας. Η επιμονή του κόσμου να παραμείνει στο δρόμο, όσο το δυνατόν περισσότερο, ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της συγκρουσιακής διαδικασίας. Χιλιάδες καταπιεσμένοι στάθηκαν πλάι-πλάι απέναντι στις κατασταλτικές δυνάμεις δίνοντας μια οργισμένη απάντηση στην καθημερινή και διάχυτη βία που ασκείται από την κυριαρχία. Η σθεναρή παραμονή στο σύνταγμα και οι αλλεπάλληλες προσπάθειες επαναπροσέγγισης του, έδιναν συνεκτική κατεύθυνση και διάρκεια στα όσα διαδραματίζονταν.

Ένα σημείο που έχει σημασία να αναφερθεί είναι ότι όλο αυτό το πλήθος που κατέβηκε στους δρόμους την Κυριακή αντιπαρατιθέμενο με τις κυρίαρχες αυτή τη στιγμή πολιτικές του κράτους και του κεφαλαίου δεν αποτελεί ένα ομοιογενές όλο. Αντιλήψεις ανταγωνιστικές ή και πλήρως εχθρικές μεταξύ τους συνυπήρξαν μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Ανάμεσα στο πλήθος υπήρχαν δυνάμεις που κατέβηκαν στο δρόμο με βάση μια «αντι-μνημονιακή» λογική, χωρίς να αντιτάσσουν μια συνολική κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα. Έτσι επιρρίπτεται η ευθύνη στους συγκεκριμένους πολιτικούς ή στα πολιτικά κόμματα που αυτή τη στιγμή ανήκουν στο λεγόμενο «μνημονιακό μπλοκ εξουσίας» και όχι στο σύνολο των κρατικών και καπιταλιστικών θεσμών. Επιπρόσθετα υπήρχε και μια άλλη αντίληψη, σε οργανωμένα και μη τμήματα του κόσμου, που βρέθηκαν στους δρόμους την Κυριακή, που εμφανίζεται να αντιπαρατίθεται στις επιλογές του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας, προτάσσοντας τον πατριωτισμό και την ανασυγκρότηση του Έθνους Κράτους.

Παρά την ευρεία οικειοποίηση και αποδοχή μορφών κοινωνικής αντιβίας από μεγάλα κομμάτια των αντιστεκόμενων, ήταν ταυτόχρονα έκδηλη η ανετοιμότητα απέναντι στις δυνάμεις καταστολής. Τα όρια του αυθορμητισμού έγιναν πλέον φανερά και η αναγκαιότητα ύπαρξης οργανωτικών δομών και ανατρεπτικού προτάγματος πιο επιτακτική από ποτέ. Σ’ αυτό το σημείο ξανασυναντήσαμε κάποια όρια τα οποία είχαν διαφανεί κιόλας από την εξέγερση του 2008. Η αδυναμία επέκτασης της εξέγερσης στα πεδία της καθημερινής ζωής, στις γειτονιές, στην εκπαίδευση, στους χώρους δουλειάς, εκεί που αναπαράγεται σε υλικό επίπεδο η σχέση κεφαλαίου-μισθωτής εργασίας και κάθε εξουσιαστική σχέση, φαίνεται ότι αποτελεί ένα στοιχείο που μπλοκάρει την ίδια την εξεγερσιακή διεργασία.

Ωστόσο, ο όγκος της συγκέντρωσης και το εύρος της κοινωνικής αντιβίας έκανε τον αστικό κόσμο να χάσει την ψυχραιμία του. Η αμηχανία που τον κυρίευσε ήταν πρόδηλη και εκφράστηκε με καταγγελίες, στοχοποιήσεις, απειλές. Το κράτος την ίδια ώρα που εξαπέλυε τις κατασταλτικές του δυνάμεις στους δρόμους της πόλης, απέκρυπτε δια στόματος των ΜΜΕ την μαζικότητα της συγκέντρωσης, την δολοφονική δράση της αστυνομίας απέναντι στους συγκεντρωμένους, την τεράστια έκταση των συγκρούσεων. Για μια ακόμα φορά, παρατηρούμε την κυριαρχία να αποδίδει όψεις του δικού της κόσμου στον κόσμο των εξεγερμένων. Οι ίδιοι που συνωμοτούν για την υπεράσπιση και τη διαιώνιση του παρόντος εκμεταλλευτικού συστήματος χαρακτηρίζουν τους διαδηλωτές ως μαφιόζους, οι ίδιοι που μέσα στη Βουλή θεσμοθετούν την λεηλασία των κοινωνικά αδύναμων και καταστρέφουν καθημερινά τις ζωές τους, κάνουν λόγο για πλιατσικολόγους και καταστροφείς, οι ίδιοι που μέσα από τις πολιτικές τους έχουν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για χαμένες θέσεις εργασίας. Για αρκετή ώρα τηλεοπτικός σταθμός ανέφερε ότι καίγεται το ιστορικό κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, γεγονός που ουδέποτε συνέβη. Προφανής σκοπός όλης αυτής της προπαγάνδας είναι να απονοηματοδοτήσει τα εξεγερσιακά γεγονότα της Κυριακής και να απομονώσει τους αντιστεκόμενους. Θεωρούμε την κινηματική συγκρότηση ως ανάχωμα σε ενδεχόμενες προβοκατόρικες ενέργειες που είναι πιθανό να συμβούν στο μέλλον αλλά και στη συνομωσιολογία του καθεστώτος.

Η απειλή μιας γενικευμένης εξεγερσιακής κατάστασης και ενός επικείμενου ξεπεράσματος ρεφορμιστικών πρακτικών και λογικών αγώνα από την ίδια την πραγματικότητα, αφύπνισε τα καθεστωτικά αντανακλαστικά της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (εκτός από λίγες εξαιρέσεις), που μέσα στην προεκλογική της ανασφάλεια και την μόνιμη υποτέλειά της, έσπευσε να ταυτιστεί πλήρως με τη γραμμή της αστικής προπαγάνδας και να κατασυκοφαντήσει τους εξεγερμένους ως βάνδαλους, προβοκάτορες, αλήτες, εχθρούς της κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι πρόκειται πλέον για μια μόνιμη τακτική της αριστεράς που σηματοδοτεί την προσπάθεια χειραγώγησης των κοινωνικών αγώνων μέσα από την ψευδή διάκριση ανάμεσα σε «ειρηνικούς» και «βίαιους» διαδηλωτές, διάκριση που συνιστά προσπάθεια ηθικής απονομιμοποίησης της κοινωνικής αντιβίας ως μέσο ανατροπής της καταπίεσης.

Ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που διαδήλωσαν στις 12 Φλεβάρη και αντιμετώπισαν την άγρια επίθεση της αστυνομίας για αρκετές ώρες αιχμαλωτίστηκαν πολλές δεκάδες. Τέσσερις απ’ αυτούς επιλέχτηκαν με κριτήριο κατά κύριο λόγο τα φρονήματά τους και τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και προφυλακίστηκαν χωρίς στοιχεία, κατηγορούμενοι για κακουργηματικές πράξεις. Μάλιστα, η αστυνομία αυτή τη φορά δημοσίευσε στην επίσημη ιστοσελίδα της φωτογραφίες των προφυλακισμένων και άλλων διαδηλωτών αποσκοπώντας στην στοχοποίησή τους και στην πριμοδότηση της καταδοτικότητας. Ο ολοένα αυξανόμενος αυταρχισμός του αστικού καθεστώτος, είναι ένδειξη της αδυναμίας του να πείσει και να νομιμοποιήσει στη συνείδηση της κοινωνίας τις κυρίαρχες επιλογές του. Ματαιοπονούν, όμως, αν νομίζουν ότι με τέτοιες φασιστικές πρακτικές θα αναχαιτίσουν την κοινωνική οργή.

Η κρίση του καπιταλισμού και η συνακόλουθη εξαθλίωση των εργαζομένων και γενικότερα των κατώτερων στρωμάτων του πληθυσμού δεν οδηγεί αναγκαία και αναπόφευκτα στη συνειδητότητα και την εξέγερση ενάντια στις πραγματικές συνθήκες της εκμετάλλευσης. Διάφορες δυνάμεις και πολιτικοί χώροι επιδιώκουν να χειραγωγήσουν την οργή του κόσμου. Από τη σοσιαλδημοκρατία ως τη λαϊκή-πατριωτική δεξιά και τους φασίστες. Χωρίς οργανωμένες κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις θα οδηγηθούμε σε έναν «γενικευμένο πόλεμο όλων εναντίων όλων» και σε ένα «κοινωνικό κανιβαλισμό» που θα κλιμακώνεται διαρκώς δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια περαιτέρω αυταρχικοποίηση της κρατικής εξουσίας και τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.

Για τη συνέχεια του αγώνα ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου είναι αποφασιστικής σημασίας η περαιτέρω ανάπτυξη των εγχειρημάτων πολιτικής, κοινωνικής και ταξικής αυτοοργάνωσης, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, στα σχολεία, στις φυλακές, στις ουρές των ανέργων και στα πεζοδρόμια των αστέγων. Ειδικότερα, εκτιμούμε ότι η οργάνωτική απόσπαση από τον κομματικό συνδικαλισμό, μέσα από σωματεία βάσης και γενικότερα αδιαμεσολάβητες οργανωτικές πρωτοβουλίες, είναι πλέον αναγκαία προϋπόθεση για να μπορούν οι εργαζόμενοι, σε βάθος χρόνου, να καλούν και να στηρίζουν δυναμικές απεργίες και οποιεσδήποτε άλλες εργατικές κινητοποιήσεις.

Σε πολιτικό επίπεδο είναι αναγκαία η διατύπωση μιας επαναστατικής πρότασης, ανταγωνιστικής στην επερχόμενη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βαρβαρότητα. Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης είναι μια κοινωνική επανάσταση που θα τσακίσει το γραφειοκρατικό μηχανισμό του αστικού κράτους και τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις (ατομική ιδιοκτησία, εμπόρευμα, χρήμα κλπ).Μόνο από μια τέτοια επανάσταση μπορεί να προκύψει η ανασυγκρότηση της κοινωνίας στη βάση της αλληλεγγύης της ισότητας και της ελευθερίας. Διαμέσου μιας συνομοσπονδιακής οργάνωσης κομμούνων, χωρίς καμιά μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 12ΗΣ ΦΛΕΒΑΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ

ΔΙΑΡΚΕΙΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ-ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟΙ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

http://risinggalaxy.wordpress.com

Αναδημοσίευση από το     athensindymedia :

Προσαρμογή στην εξαθλίωση;

Όσο περνούν οι μήνες, τόσο η κρίση μεταλλάσσεται στο συλλογικό μας φαντασιακό. Αρχικά, ήταν μια έκπληξη για την νανουρισμένη με καταναλωτικούς μύθους, ελληνική κοινωνία. Έπειτα, αποτέλεσε ανησυχία, καθώς άρχισε να πλήττει όλο και μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών, που αντιλήφθηκε μια καλπάζουσα μείωση του βιοτικού του επιπέδου. Στη συνέχεια, η κρίση έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, που είναι αυτό της εξαθλίωσης και του θρυμματισμού της κοινωνικής συνοχής. Με τον ψυχολογικό καταναγκασμό να προωθείται συνεχώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που πιστά στο Νεοφιλελεύθερο δόγμα ρίχνουν τις ευθύνες σε έναν ολόκληρο «τεμπέλη λαό που είχε καλομάθει να ζει με δανεικά και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει» (επιχειρήματα που χρησιμοποιούν διάφοροι διάσημοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί) ολόκληρη η χώρα μοιάζει μ’ ένα εργαστήρι κοινωνικών πειραμάτων. Και, όσο περνάει ο καιρός, η πλειοψηφία των συνανθρώπων μας, αντί να αφυπνίζεται, αντί ν’ αμφισβητεί τις καπιταλιστικές αξίες που μετέτρεψαν ολόκληρο τον πλανήτη σε οικονομικό καζίνο, αναζητώντας νέους δρόμους, αρχίζει να προσαρμόζεται, αρχίζει να το συνηθίζει, ενδοβάλλοντας το αίσθημα της αποτυχίας και αποδεχόμενη την κατάσταση ως αναπόφευκτη ή μη αναστρέψιμη (και ανατρέψιμη).

Το παλιό ρητό «όλα μια συνήθεια είναι», τείνει να γίνει μια καθολική παραδοχή σε μια κοινωνία που όταν κοιμάται ονειρεύεται πως αντιδρά και όταν είναι σε «εγρήγορση» είναι παραδομένη άνευ όρων στην μοιρολατρία. Ίσως μια εξήγηση της νοσηρής αυτής εικόνας να είναι ότι τα από πολύ καιρό εν υπνώσει κοινωνικά αντανακλαστικά των περισσότερων δεν κατάφεραν να επανενεργοποιηθούν ταυτόχρονα. Η φτώχεια, ο ολοκληρωτισμός, η στέρηση κάθε ελπίδας, επιβάλλονται σιγά – σιγά, σταδιακά, στα κοινωνικά στρώματα και στις κοινωνικές ομάδες. Ο καθένας ατομικά, όντας μαθημένος εντελώς διαφορετικά, τρέφει μια κρυφή, ανομολόγητη, σχεδόν μεταφυσική ελπίδα πως προσωπικά «τελικά θα την γλιτώσει», πως θα ξυπνήσει από τον εφιάλτη. Άλλοι πάλι, ψάχνοντας για απαντήσεις στα τεράστια αυτά προβλήματα, υιοθετούν εύπεπτα σενάρια που μοιάζουν με ταινία επιστημονικής φαντασίας, πως πίσω απ’ όλα κρύβεται μια κλίκα ανθρώπων, μια υπερεθνική ελίτ που στόχο έχει να διαλύσει τους λαούς και την εθνική τους ταυτότητα ώστε να μπορεί να τους ελέγξει. Έτσι, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, το δράμα των ανέκαθεν εξαθλιωμένων, μεταμορφώνεται σε συλλογικό, καταλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρη την αδικαιολόγητα απροετοίμαστη κοινωνία μας που αποδείχτηκε ανίκανη να δημιουργήσει νέες δομές/αντιδομές και να εξελιχθεί διαφορετικά, ερχόμενη σε ρήξη με τις ήδη δοτές νόρμες. Μια κοινωνία που δείχνει να πιστεύει πως η ενασχόληση με τα κοινά θα ήταν χαμένος χρόνος, πως θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτά που το σύστημα μας προτείνει ή να κρεμάσουμε μια χούφτα ανθρώπους στις πλατείες προκειμένου να λυθούν όλα μας τα προβλήματά μας. Ή που ελπίζει (αν δεν εύχεται) ότι ο καπιταλισμός θα ξαναβρεί το «ανθρώπινο» πρόσωπό του, είτε (στη χειρότερη των περιπτώσεων) ότι η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μια χώρα όπως το Ιράν (το πρότυπο των ακροδεξιών), η Βόρεια Κορέα ή η ΕΣΣΔ του Στάλιν (το πρότυπο των αριστερών). Πάνω απ’ όλα, αντικρίζουμε μια δυστοπική κοινωνία που είχε πιστέψει μέχρι τα μύχια της ύπαρξής της ότι το να επιδιώκει τη γνώση, την πολιτικοποίηση, την συνειδητοποίηση είναι μια ουτοπία (ατομική, επαγγελματική, κοινωνική).

Η σημερινή εξόφθαλμη πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή, σε όλη της την διάσταση ούτε με τα μάτια ορθάνοιχτα. Τουλάχιστον από τους περισσότερους: Καθημερινά, ο πληθυσμός των ανθρώπων που είτε ήδη ζει στους δρόμους, είτε πλησιάζει σε αυτό το σημείο, αυξάνεται. Ο αριθμός των οικογενειών που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα σίτισης, επίσης. Αντί, όμως, σαν κοινωνία, να αναρωτηθούμε για το αυτονόητο, δηλαδή σχετικά με την ίδια τη φύση του κέρδους και της ιδιοκτησίας (και τους θεσμούς που την προστατεύουν ανάγοντάς την στην υπέρτατη αξία), αντί να μας απασχολεί το πώς θα βρεθεί τρόπος να εξασφαλιστούν τα βασικά για όλους και πώς θα εξαλειφθούν οι αιτίες των ανισοτήτων, από την μια αναλωνόμαστε σε μια υποκριτική φιλανθρωπία – που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη – που συνήθως διοργανώνεται από φορείς όπως η «φιλάνθρωπη» Εκκλησία Α.Ε, από διάφορες αγνώστου προέλευσης οργανώσεις που ξεφυτρώνουν κατά δεκάδες (πολλές εκ των οποίων ανήκουν σε πολιτικούς γνωστών κομμάτων), ή από άλλες «ανθρωπιστικές εταιρείες» (τις αγαπημένες μας εταιρείες που λένε και οι διαφημίσεις…), όπως τηλεοπτικοί σταθμοί (που στηρίζουν φανατικά τα μέτρα εξαθλίωσης) ή οι γνωστές αλυσίδες των σούπερμάρκετ (που παρεμπιπτόντως, αν και διατυμπανίζουν πως κρατούν τις τιμές τους στα επίπεδα π.χ. του 2008, αποφεύγουν να εξηγήσουν γιατί οι τιμές τους είναι υψηλότερες στην Ελλάδα απ’ ότι στο εξωτερικό, ακόμα και όταν πρόκειται για ελληνικά προϊόντα).

Από την άλλη, έχοντας χάσει την ψυχραιμία μας και νιώθοντας αδύναμοι να τα βάλουμε με τον γίγαντα του καπιταλισμού (τόσο αξιακά όσο και στο πρακτικό επίπεδο), δημιουργούμε αόρατους εχθρούς, είτε αρκούμαστε στο να ρίξουμε το μπαλάκι των ευθυνών σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, μειονότητες, άνεργους). Τελικά, όπως όλα δείχνουν, δεν έγινε μόνο η εξαθλίωση συνήθειά μας, αλλά και η κάθε μας συνήθεια (διανοητική και πρακτική) κυριαρχείται από μια άνευ προηγουμένου μορφή εξαθλίωσης, που γιγαντώνει ακόμα περισσότερο τα κοινωνικά αδιέξοδα.

Η αλληλεγγύη στους συμπολίτες μας είναι φυσικά αναγκαία. Αλληλεγγύη, όμως, που δεν σημαίνει «ας δώσουμε ένα ξεροκόμματο στον καημένο το φτωχό», αλλά έμπρακτη αλληλεγγύη για κοινή συνδιαμόρφωση μιας κοινωνίας στην οποία δεν υπάρχουν άστεγοι, πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι. Στην απελπισία αυτών των ανθρώπων, στήνεται σιγά σιγά η ηθική νομιμοποίηση της ανέχειας, η θέαση των αστέγων, των ανέργων, των αναξιοπαθούντων ως κάτι φυσιολογικό. Με τη δημιουργία κέντρων αστέγων, με τα συσσίτια της ελεημοσύνης, οι φτωχοί, ενώ σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν οι εξεγερμένοι, στη δική μας πραγματικότητα θα είναι οι ελεήμονες. Οι εν δυνάμει αλληλέγγυοι θα μεταμορφώνονται σε δικλείδα ασφαλείας, απορροφώντας κάποιους κραδασμούς που θα διατάρασσαν την σταθερότητα του συστήματος, και, οι τελευταίοι έχοντες, θα ζουν με την ψευδαίσθηση (ή θα παριστάνουν) ότι έκαναν το χρέος τους, ως σύγχρονοι πεφωτισμένοι δουλοκτήτες που «είναι πλήρεις συναισθημάτων για τον δικό τους Μπαρπα-Θωμά»…

Μέσα από το διαστρεβλωτικό πρίσμα των ΜΜΕ, αντικρίζουμε τον κόσμο ως στατικό, την υπάρχουσα κατάσταση ως τη μόνη δυνατή, τον αγώνα μας για επιβίωση υπό αυτές τις συνθήκες ως τη μόνη λύση. Είναι όμως έτσι; Είναι τα μόνα δυνατά προτάγματα τα «αντιμνημονιακά»; Θεωρούμε το συλλογικό μας εαυτό, ανίκανο να εξελίξει τον εαυτό του και ό,τι τον περιβάλλει, αλλά μόνο ικανό να επαναδιεκδικήσει (και αυτό ανεπιτυχώς) όσα «κεκτημένα» είχε κερδίσει στο παρελθόν; Θα γίνει ρόδινος ο κόσμος αν απλά «φύγει η τρόικα»; Ή από την άλλη θα επαναστατήσουμε αν απλά «την πέσουμε στους μπάτσους»;

Αν ισχύει ότι: α) αντιμνημονιακοί είναι και πολλοί εθνικιστές, καιροσκόποι, αποτυχημένοι πλην φιλόδοξοι πολιτικάντηδες κλπ. – που πάντως σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητούν τους γενεσιουργούς παράγοντες της σημερινής ζοφερής κατάστασης στον πυρήνα τους (π.χ. αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οικονομιστική αντίληψη κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, ετερόνομοι – για να μην πούμε απλώς αποχαυνωτικοί… – θεσμοί όπως, εκκλησία, στρατός, αστυνομία κλπ.) και, ότι β) ως αγωνιστές και αντικομφορμιστές αυτοπροσδιορίζονται αρκετοί άνθρωποι που σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να συνδυάσουν την «επαναστατική πρακτική» με ένα γνήσιο και μαζικά συνδιαμορφωθέν επαναστατικό όραμα, μάλλον ούτε «την Τρόικα θα καταφέρουμε να διώξουμε», ούτε «τους μπάτσους να δείρουμε» (όπως τους αξίζει είναι η αλήθεια)…, ούτε να σπάσουμε το φόβο θέτοντας τις βάσεις για μια αξιοπρεπή και εν δυνάμει, «μαγική ζωή». Θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Θα υποταχθούμε στην ιδέα ότι αν και εξαθλιωμένοι θα επιβιώσουμε – ενώ εξεγειρόμενοι θα τα χάσουμε όλα (όμως, αλήθεια, τι άλλο μας απέμεινε να χάσουμε πια;)

Συνδιαμόρφωση από Ian Delta, Julien Febvre, Efor

Αναδημοσίευση από   το   EAGAINST.COM :

H ανάγκη μιας νέας θέασης της κατάστασης.

  Η παρ’ όλες τις αντίθετες ενδείξεις στασιμότητα του κινήματος, νομίζω πως πρέπει ν’ αρχίσει να μας προβληματίζει πάνω σε νέα βάση. Οι παραδοσιακές αναλύσεις και προσεγγίσεις μάλλον σε αδιέξοδο μας οδηγούν παρά προσφέρουν εξηγήσεις. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα τους είναι πενιχρά και γίνονται αποδεκτά μόνο από τους λίγους πιστούς οπαδούς τους.

  Μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτή η αδυναμία των κλασσικών εργαλείων να αναλύσουν ικανοποιητικά τη σημερινή στασιμότητα ή μάλλον καλύτερα αδράνεια του κινήματος, οφείλεται σε μια μεταλλαγή του αντικειμένου που το καθιστά ασύμβατο με τις παραπάνω μεθόδους ανάλυσης, τότε πρέπει να αναπτύξουμε καινούργιες μεθόδους, προσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα.

  Ακριβώς όμως αυτά τα νέα δεδομένα είναι, στον παρόντα υπερβολικά συμπιεσμένο πολιτικό χρόνο, που μεταλλάσσονται συνεχώς και αποκλείουν έτσι την ουσιαστική δυνατότητα κατάταξης τους σε κάποιο αναλυτικό μοντέλο. Παλιό ή νέο.

  Τα παραπάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως στον παρόντα χρόνο δεν μπορούμε ούτε να χρησιμοποιήσουμε κλασσικά αναλυτικά μοντέλα, ούτε να ορίσουμε νέα. Και ακριβώς αυτή η αδυναμία μας να έχουμε μια σαφή και αποκωδικοποιημένη εικόνα του «τώρα», μας στερεί τη δυνατότητα μιας κινηματικής έξαρσης ικανή να διατηρήσει την απαραίτητη συνέχεια ώστε να φέρει τα όποια αποτελέσματα.

  Συνεχίζουμε όμως να επιμένουμε και να περιμένουμε στην «παραδοσιακή» συνταγή, όσο και αν τ’ αποτελέσματα διαρκώς μας απογοητεύουν. Ελπίζουμε πως κάποια στιγμή η επανάσταση θα γεννηθεί ακολουθώντας την πεπατημένη, και πως οι μάζες θα κινητοποιηθούν με μόνη κινητήρια έμπνευση την άρνηση ή αντίδραση στη βαρβαρότητα του συστήματος.

  Χωρίς όμως την πλήρη εικόνα του σήμερα, πως θα κατευθύνει η «επαναστατική μάζα» τη δράση της. Το πολύ πολύ να βλέπουμε «τυφλά» χτυπήματα και «αγανακτισμένους» χωρίς σχέδιο και συνειδητό όραμα. Οι μαρξιστική πλευρά του κινήματος θα συνεχίσει να περιμένει την ωρίμανση της Λαϊκής Βούλησης, ο Αναρχικός χώρος θα αναλώνεται σε άνευ αποτελέσματος συγκρούσεις με τους πραιτοριανούς και οι απλοί πολίτες θα ξεδίνουν με γιαούρτια και μούντζες.

  Εφόσον λοιπόν δεν μπορούμε να προσαρμόσουμε τα εργαλεία μας στην «εικόνα» ούτε να φτιάξουμε νέα εργαλεία, μήπως πρέπει να αλλάξουμε τρόπο θέασης και να προσαρμόσουμε την εικόνα στα εργαλεία μας. Μήπως πρέπει να ελέγξουμε εμείς τη ροή των δεδομένων που τώρα μας «απαγορεύουν» την έγκαιρη αποκωδικοποίηση και μας οδηγούν στο αδιέξοδο  κυνήγι των εξελίξεων;  Γιατί η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα το κίνημα κυνηγά τις εξελίξεις από πίσω, αντιδρώντας σπασμωδικά και ευκαιριακά σε κάθε πρωτοβουλία του συστήματος.

  Θεωρώ πως αν θέλουμε να έχουμε την όποια ελπίδα, πρέπει πλέον ν’ αλλάξουμε ρόλους, να πάρουμε στα χέρα μας την κατάσταση εξασφαλίζοντας την πρωτοβουλία τω κινήσεων για μας. Έτσι θα αναγκαστεί το σύστημα να αντιδράσει στις δικές μας δράσεις και όχι εμείς στις καλά στημένες απ’ αυτό κινήσεις εκτόνωσης. Πρέπει να μάθουμε να προλαβαίνουμε τις εξελίξεις και να διαμορφώνουμε την δική μας «εικόνα», ορίζοντας έτσι σαφώς το εξεγερσιακό πλαίσιο που μπορεί να κινηθεί το κίνημα.

  Για παράδειγμα, όταν μισό εκατομμύριο «εξεγερμένου» κόσμου μούντζωνε τη Βουλή κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας του Μεσοπρόθεσμου, ήταν δεδομένη η ήττα. Γιατί απλά το σύστημα ήταν προετοιμασμένο και είχε η δύναμη να «κρατήσει» για τις λίγες ώρες που χρειάστηκε να φέρει τον κόσμο προ τετελεσμένων και να τον απογοητεύσει ως προς τα δυνατότητα του να αντιδράσει επιτυχημένα.

  Αν για παράδειγμα είχαν τότε ήδη προηγηθεί αρκετά κάποιες καλά οργανωμένες δράσεις ή συγκρούσεις συντεταγμένων χώρων με  συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα, θα υπήρχε ο χρόνος να αποκτήσει η τεράστια εκείνη μάζα συγκρουσιακή διάθεση αλλά και το σύστημα είτε θα δίσταζε να αντιπαρατεθεί μ’ αυτή είτε θα έβγαζε και το τελευταίο του δήθεν δημοκρατικό προκάλυμμα, κάνοντας σαφές στον κόσμο πως ζει σε μια απόλυτη δικτατορία με ότι αυτό συνεπάγεται.

  Το ίδιο ισχύει και για την ημέρα της ψήφισης  του 2^ου μνημονίου, όπου γίναμε μάρτυρες της πιο βίαιης καταστολής με προσχεδιασμό από το στρατό του Παπουτσή. Που ήταν ο δικός προσχεδιασμός;

Καταλήγοντας, επισημαίνω πως η φύση τέτοιων καλά οργανωμένων συγκρούσεων σε συνεχόμενο χρόνο, που θα αποτελούν και την ανάληψη της πρωτοβουλίας κινήσεων από μέρους μας, δεν μπορεί να είναι οι παραδοσιακή «συνδικαλιστική» αντίληψη γα ειρηνικούς εικοσιτετράωρους απεργιακούς μπαλαφουμάδες, ούτε ανούσιοι περίπατοι στο Σύνταγμα και την Ομόνοια. Για παράδειγμα θα μπορούσαν να είναι επ’ αόριστον καταλήψεις δημόσιων κτηρίων ή και της δημόσιας τηλεόρασης. Το πόσο συγκρουσιακές θα είναι αυτές οι δράσεις και το ποιες θα είναι εν τέλει αυτές, πρέπει να το αποφασίσει ο κάθε συντεταγμένος χώρος για τον εαυτό του, αλλά δεν χωράνε πλέον τακτικές «αστικού» χαρακτήρα και καθωσπρεπισμού, ούτε τακτικές μπάχαλου.

  Η αριστερά οφείλει να πιέσει τις ηγεσίες της να εγκαταλείψουν τη Βουλή και να πάρουν μέρος σε μια ενεργή πλέον αντίσταση, και εν ανάγκη να ακυρώσει τις όποιες ηγεσίες δεν τολμούν. Ο αναρχικός χώρος, περισσότερο από ποτέ, οφείλει να ξαναβρεί μια στοιχειώδη ενότητα και να αναλάβει την ιστορική του ευθύνη μέσα από δράσεις που θα αναδεικνύουν όχι μόνο το θάρρος του αλλά και τον ορθολογισμό του και τις οργανωτικές του ικανότητες πάνω σε οριζόντια μοντέλα.

  Ο καιρός για ατέρμονες συζητήσεις πέρασε, οι ευθύνες όλων μας είναι πρόδηλες. Τώρα πλέον δεν χωράνε ούτε μάσκες ούτε δικαιολογίες. Ο Λαός σφαδάζει κάτω από την πλέον αποτρόπαια και βάναυση επίθεση του Καπιταλισμού. Αν περιμένουμε κι άλλο δεν θα υπάρχει τίποτα να διασωθεί, κανείς να μπορεί να σηκώσει κεφάλι, Η ήττα θα είναι συντριπτική. 

  Το κίνημα θα πάει πίσω για δεκαετίες.

Εσύ!

Εσύ που τώρα κάθεσαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και καταναλώνεις αχόρταγα τη σαβούρα που σου πλασάρουν.

Εσύ που ακόμα τρέχεις πίσω από βουλευτές και κόμματα για να σου κάνουν κάποιο ρουσφέτι.

Εσύ που από τον καναπέ σου καταριέσαι τους κακούς πολιτικούς .

Εσύ που στ’ όνομα του Αύριο διαλέγεις σήμερα την καταστροφή.

Εσύ που τρέχεις όλη μέρα για τον άρτο τον επιούσιο αλλά δεν φτάνει.

Εσύ που γνώρισες την βία της ανεργίας.

Εσύ που η φτώχια σ’ έσπρωξε στο δρόμο κι έκανες κλίνη τα παγκάκια.

Εσύ που σήμερα έχεις να φας, αύριο όμως θα πεινάσεις.

Εσύ που διάλεξες να σωπάσεις τόσα χρόνια.

Εσύ που έμαθες να γλύφεις αντί να δαγκώνεις τ’ αφεντικά σου.

Εσύ που στριμωγμένος στο μαντρί της ιδεολογικής σου καθαρότητας με βλέπεις σαν εχθρό σου.

Εσύ!

Όλοι εσείς, αναρωτιέμαι, τι θα πείτε στα παιδιά σας, σαν σας ρωτήσουν: «τι έκανες πατέρα, μάνα, όταν μας γαμούσαν τη ζωή;»

Όλοι εσείς, τι προσδοκάτε για το μέλλον όταν αφήνετε να ξεπουλάνε ακόμα και κείνο των παιδιών σας;

Όλοι εσείς, τι περιμένετε να γίνει για να σωθείτε;

Εσείς.

Εγώ.

Όλοι.

ΕΜΕΙΣ!!!!

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-D

Ή εμείς ή αυτοί.

  Στην αρχή ήρθε χαμογελαστό, μας πλησίασε γεμάτο σκέρτσο και κομπλιμέντα. Το αφήσαμε χαρούμενοι, θαμπωμένοι από την ομορφιά της υπόσχεσης του. Σε λίγο το συνηθίσαμε, το δεχτήκαμε και τέλος το ξεχάσαμε. Γίναμε κι εμείς εικόνα του, φορέσαμε πλουμιστές προβιές και μάθαμε υπερήφανα να βελάζουμε στις προσταγές του.

  Όταν άρχισε σιγά σιγά να κρέμεται από πάνω μας σαν αλυσίδα, σαν κατάρα, καταλάβαμε.  Δεν ήταν πλέον όμορφο, ούτε καλοσυνάτο. Φωνάξαμε τότε δυνατά, πίσω να τρέξουμε, να βρούμε λύση, ξανά το χτεσινό κουστούμι του να βάλει. Εκείνο που μας άρεσε, εκείνο που μας βόλεψε.

  Μα ήταν αργά, με ψέμα και αγριάδα μας ανάγκασε έτσι να το δεχτούμε, γιατί ήταν λέει καλύτερα για μας, για το καλό μας. Και τότε μαζευτήκαμε πολλοί, και θάρρος πήραμε ο ένας απ’ τον άλλο, και πάλι βάλαμε φωνές, κατάρες ρίξαμε και αφορισμούς, και παρακάλια ενίοτε.
Και πάλι μας αγνόησε και ορθώνοντας την τρομερή του φύση, μας έριξε κατάχαμα βάζοντας όλο του το μένος, και καταπρόσωπο μας έγρουξε πως όλα τέλειωσαν πια, να το δεχτούμε. Αλλιώς θα μας αφάνιζε. Και το πιστέψαμε. Από φόβο, από ντροπή;

  Και τώρα;

  Οι μάσκες έπεσαν, οι δικαιολογίες τέλος. Κάθε ενδοιασμός ξεπεράστηκε, κάθε αμφιβολία διαλύθηκε. Το ωμό πρόσωπο του Συστήματος έπαψε να μας γρυλίζει δείχνοντας μας τα αποτρόπαια κοφτερά του δόντια. Τώρα πια τα έχει μπήξει βαθιά μέσα στη σάρκα μας, διψώντας για το αίμα μας, για το μεδούλι της ραχοκοκαλιάς μας.

Δεν παίρνει πια από παρακάλια, μήτε από φοβέρες και κατάρες. Τώρα ήρθε η ώρα να παλέψουμε το φόβο μας, τις ίδιες τις συνήθειες μας. Ώρα να ορθώσουμε το είναι μας στη πρόκληση, να πάρουμε στα χέρια σίδερο, φωτιά και να χιμήξουμε πάνω του με λύσσα και αυταπάρνηση, μέχρι να ξεψυχήσει.

  Ακόμα κι αν δεν βγούμε ζωντανοί, θα ζήσουν τα παιδιά μας.

  Αλλιώς ……..

  Η κουβέντα για την ειρηνική αντίσταση άρχισε να με κουράζει. Τα θρησκευτικά και αστικά παραμύθια για τον «έντιμο» και «σωστό» τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων μου, δεν πιάνουν τόπο. Έμαθα αργά ίσως και επίπονα, πως τον αντίπαλο τον πολεμάς με τα ίδια μέσα, με την ίδια λύσσα, με την ίδια πονηριά. Το παιχνίδι του είναι στημένο και ο μόνος τρόπος να τον κερδίσεις είναι να ανατρέψεις τους κανόνες του. Στον αντίπαλο δεν χαρίζεσαι, δεν τον λυπάσαι και πάνω απ’ όλα δεν τον εμπιστεύεσαι.

  Κάθε έκφανση του Συστήματος πρέπει να τσακιστεί, να εξαφανιστεί, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σε τούτον τον άνισο πόλεμο. Καμιά θυσία δεν υπερτερεί της επιβίωσης, κανένας φόβος μεγαλύτερος από εκείνον για τη ζωή μας. Και ναι, το Σύστημα βάλθηκε να μας εξοντώσει, ψυχολογικά και σωματικά. Απαιτεί την απόλυτη υποταγή μας στην ένδεια, στο πόνο και τη δυστυχία, χωρίς να του καίγεται καρφί αν πεινάμε, αρρωσταίνουμε ή αν πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα στον καύσωνα.

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, δικαστικοί όλοι συνένοχοι στο πλάνο.   Όλοι βαλμένοι να μας πιούν το αίμα, και το αίμα όλων των Λαών. Και μείς;

  Πόσο θα πάρει να καταλάβουμε πως άρχισε πόλεμος αμείλικτος, ταξικός με μόνο στόχο τον πλουτισμό των λίγων στις πλάτες των πολλών; Δεν θέλουν τα νησιά μας, τα μνημεία μας, τον ορυκτό μας πλούτο. Τα θέλουν όλα. Όλα τα νησιά και τα μνημεία και τα ορυκτά και το πλούτο όλων των Λαών, όλου του Κόσμου. Το έχουν ξανακάνει, εκατοντάδες χρόνια τώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μέχρι κι ανθρώπους εμπορεύονται. Μόνο που όσο το έκαναν αλλού δεν μας ένοιαζε, δεν θέλαμε να ξέρουμε, νομίζαμε πως δεν μας αφορούσε.

  Τώρα είναι εδώ, και δίπλα μας, στους γείτονες, και λίγο παραπέρα, παντού. Τι θα κάνουμε;

  Θα προτιμήσουμε να γλύφουμε απ’ το πάτωμα τα ψίχουλα που ρίχνουν; Θα συνεχίσουμε να σκύβουμε το σβέρκο, τη ραχοκοκαλιά; Θα βλέπουμε καρτερικά το διπλανό μας ν’ αργοπεθαίνει;
Πόσους άστεγους ακόμα θέλουμε να δούμε, πόσους συνανθρώπους μας να ψάχνουν στα σκουπίδια, πόσους νέους άνεργους με σμπαραλιασμένα όνειρα, πόσους να ξενιτεύονται; Πόσοι αθώοι «διαφορετικοί» από μας θα γίνουν εξιλαστήρια θύματα; Τι περιμένουμε λοιπόν; Να φτάσουμε κι εμείς στη θέση τους;

Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε. Ή εμείς ή αυτοί. Βία στη βία της εξουσίας.

 

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,

με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-E

 

Δίκιο είναι η οργή μας.

Μέσα στον τραγέλαφο της πολιτικής και τηλεοπτικής καθημερινότητας  συχνά τα σημαντικά περνούν απαρατήρητα.
Μικρές ειδήσεις με μεγαλύτερη σημασία από κάθε μεγαλόσχημη δήλωση επαγγελματιών πολιτικών, δημοσιογραφικών παπαγάλων και κάθε λογής επί παντός επιστητού αναλυτών.

Μια αράδα για την αυτοκτονία πατέρα δύο παιδιών από την απελπισία  της ανεργίας,
δέκα δεύτερα για την ρατσιστική επίθεση βάρβαρων ακροδεξιών σε ανυπεράσπιστους οικονομικούς μετανάστες.
Μια φευγαλέα αναφορά για ακόμα ένα θάνατο κάποιου δύσμοιρου άστεγου,
μια κλεφτή ματιά στα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα.

Η ανεργία, η φτώχια, ο θάνατος, η πείνα, όλα χάνονται μέσα σ’ αριθμούς και στατιστικές.

Το ίδιο και η απογοήτευση, η απόγνωση, η δυστυχία.

Το μόνο που είναι διαυγές, το μόνο που μας μένει, είναι η Οργή.

Μια οργή τυφλή, αρχέγονη, σχεδόν ακατάληπτη.  

Αυτή φοβούνται οι άρχοντες, την τρέμουν πιότερο από όλα,
και προσπαθούν να μας την πνίξουν σε κάθε ευκαιρία.

Την μια με χημικά και βία απίστευτη, την άλλη με φοβέρες και ψευτιές.

Μα η οργή αντέχει. Και συσσωρεύεται. Και θεριεύει.

Μα μένει ακόμα να μπορέσουμε ετούτη την οργή να τιθασεύσουμε.

Γιατί τυφλή η οργή δεν φτάνει να τους ρίξει.

Θέλει μαζί να πορευτούμε όλοι, με σχέδιο και όραμα κινούμενο από την ελπίδα, και όπλο την οργή, να τους σαρώσουμε.

Γιατί η οργή μας είναι δίκιο.

Και δίκιο είναι η οργή μας.

εγώ είμαι ο Σπάρτακος !

Αναδημοσίευση από το blog     Διογένης ο Σκύλος  :

Μπορεί να παρακολουθούν το λογαριασμό μου στο Facebook. Μπορεί να κοιτάζουν τα tweetμου και να έχω μπλεξίματα με την ασφάλεια. Μπορεί να διωχθώ γι αυτά που γράφω στοblog μου. Μπορεί να παρακολουθούν το κινητό μου. Αν συμμετέχω σε συλλογικότητες θα μου φτιάξουν φάκελο. Αν κατεβαίνω στις συγκεντρώσεις μπορεί να με προσάγουν. Μπορεί ο διπλανός μου να είναι ασφαλίτης. Μπορεί να φάω ξύλο. Μπορεί να μου φορτώσουν μολότοφ.

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών;

Ο Φόβος.

Ο φόβος πως είσαι πολύ μικρός και ασήμαντος.

Ο φόβος πως δεν αλλάζει τίποτα.

Ο φόβος πως είναι ανίκητοι.

Για να το εξετάσουμε λίγο καλύτερα όλο αυτό το σχήμα:

Είσαι μικρός και ασήμαντος;

Ναι είσαι.

Είσαι. Όταν είσαι μόνος σου. 

Δεν είσαι όταν ενταχθείς σε ένα σύνολο. Πόσο μάλλον όταν ξαναγίνεις μέλος της κοινωνίας.

Δεν αλλάζει τίποτα;

Όχι. Δεν αλλάζει. Όσο κάθεσαι στη μπανανιά σου και τρως μπανάνες.

Όταν κατέβεις και σηκωθείς στα δυο σου πόδια όμως, μπορείς από πίθηκος να γίνεις άνθρωπος.

Είναι ανίκητοι;

Ναι είναι. Όσο έχουν για σύμμαχό τους το δικό σου φόβο. Αν πάψεις να φοβάσαι θα γίνει δικός σου σύμμαχος ο δικός τους φόβος.

Μα φοβούνται;

Ναι φοβούνται.

Γιατί κλείνουν πλέον όλους τους σταθμούς του μετρό στο κέντρο όταν υπάρχουν καλέσματα;

Γιατί δεν κυκλοφορούν πια οι βουλευτές πουθενά χωρίς φρουρούς;

Γιατί κατεβάζουν σε κάθε συγκέντρωση όλα τα πεζά και μηχανοκίνητα μέσα καταστολής;

Γιατί προσπαθούν να κλείσουν το http://athens.indymedia.org/;

Γιατί οι κάμερες των καναλιών δείχνουν μόνο την άδεια πλατεία Συντάγματος μετά από τα αμέτρητα χημικά;

Γιατί οι παρουσιαστές στις οθόνες βιάζονται να πουν πως ο κόσμος έχει φύγει;

Γιατί στις 12-2-2012 σύσσωμος ο επαγγελματικός πολιτικός χώρος μίλησε για προβοκάτορες;

Γιατί είπανε ψέματα πως “Κάηκε η Εθνική Βιβλιοθήκη, Κάψανε το ΑΣΤΥ, Κάψανε τον IANO, Κάψανε το ΑΤΤΙΚΟΝ”;

Γιατί δεν είπανε τον αριθμό των τραπεζών που όντως κάηκαν;

Γιατί δεν είπανε πως επρόκειτο για μια απίστευτα μαζική συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;

Γιατί δεν είπανε πως για πρώτη φορά ο κόσμος στην πορεία χειροκροτούσε και φώναζε σαν να έβαλε γκολ η εθνική σε κάθε μολότοφ;

Γιατί δεν είπανε πως το “Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι” το φώναζαν και οι συνταξιούχοι, και αντηχούσε σε όλη την Αθήνα για ώρες;

Γιατί δεν είπανε πως ο κόσμος μάζευε σπασμένα μάρμαρα και τα έδινε στους συγκρουσιακούς συμπολίτες μας;

Γιατί δεν είπανε για τη γιαγιά που υπέδειξε σε κάποιους που έκαιγαν μια τράπεζα, πως “εδώ παρακάτω έχει και άλλη”;

Γιατί χθες Κυριακή 19-2-2012 είχαν περικυκλώσει τη Νομική με κλούβες;

Επειδή φοβούνται.

Μας φοβούνται.

Όταν ενημερώνουμε όλοι στα social media για το τι συμβαίνει, και λέμε όλοι ελεύθερα τη γνώμη μας.

Όταν κατεβαίνουμε στους δρόμους όλοι μαζί.

Όταν δεν πληρώνει κανείς μας για τις συνέπειες μιας κρίσης στην οποία μας οδήγησαν.

Όταν αντιμιλάμε όλοι μαζί.

Όταν συγκρουόμαστε όλοι μαζί.

Φοβούνται πως δεν θα μπορούν πια να παρουσιάζουν ως στίγμα το να συγκρούεσαι με τις μονάδες καταστολής.

Φοβούνται πως την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσουν ποιος πέταγε πέτρες, θα απαντήσεις “Εγώ πέταγα πέτρες”.

Φοβούνται πως όταν σε ρωτήσουν ποιος έβαλε τις φωτιές θα απαντήσεις “Εγώ έβαλα τις φωτιές”.

Φοβούνται πως όταν σε ρωτήσουν αν γνωρίζεις κάποιον αναρχικό, θα απαντήσεις “Εγώ Είμαι Αναρχικός!”

Περί Αναρχίας και Οργάνωσης.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, η Αναρχική θεώρηση του κοινωνικού γίγνεσθαι, φαντάζει ως η μόνη διέξοδος στην καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων από του εξουσιαστές του συστήματος αλλά και ως μόνη ιδεολογική απάντηση στο μόνιμο δίλημμα  Υποταγή ή Πείνα, που τόσο πειστικά μας πλασάρουν εδώ και χρόνια όλα μα όλα τα κομμάτια του πολιτικού κατεστημένου. Κάποια  ωμά και απροκάλυπτα νεοφιλελεύθερα, άλλα με μάσκες σοσιαλιστικής ή ακόμα και Μαρξιστικής παραπλάνησης.

Το αναρχικό κίνημα, έχοντας από την εποχή των κλασσικών αποβάλει κάθε ψευδαίσθηση της αναγκαιότητας του Κράτους και κάθε μορφής εξουσιαστικού μοντέλου, βρέθηκε συχνά δίπλα στην γνήσια Λαϊκή έκφραση και αποτέλεσε την ραχοκοκαλιά πολλών κοινωνικών αγώνων. Στην Ελλάδα παρ’ όλα αυτά, πορεύεται χρόνια στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων, έχοντας απομακρυνθεί από το ουσιαστικό επαναστατικό σώμα των προλετάριων.

Η διαφορές των αναρχικών ομάδων μεταξύ τους, αν και αστείες επί της ουσίας, μεταφέρουν στον παρατηρητή και ίσως πιθανό συμπαραστάτη, εικόνα όμοια με εκείνη των άπειρων πλέον Μαρξιστικών αναγνώσεων και τάσεων της πολυδιάσπαρτης αριστεράς. Διάβασα σε σχόλιο πως είναι ανέφικτο να βρεθεί φόρμα κοινής οργάνωσης για όλους τους αναρχικούς χώρους, ομάδες, στέκια κτλ, «δεδομένου ότι υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο που θα οδηγούσαν μια τέτοια οργάνωση είτε στην αυτοδιάλυση είτε στη γραφικότητα.» Και εδώ μπαίνει το σοβαρότερο ερώτημα κατά τη γνώμη μου. Ποιοι είναι οι Αναρχικοί και  τι καταλαβαίνει κανείς όταν αναφέρεται στην Αναρχική ιδέα;

Αναρχοκομουνιστές, Αναρχοσυνδικαλιστές, Αναρχοατομικιστές και πόσοι ακόμα, πασχίζουν να μας πείσουν για τη «ορθότητα» της δικιάς τους «αλήθειας»,  αλλά όλοι ξέρουμε πως η κεντρική ιδέα είναι η ίδια. Τα αναρχικά προτάγματα κάθε άλλο παρά πολλαπλών εξηγήσεων και αναγνώσεων χρήζουν, αντίθετα, είναι απλά και κατανοητά από όλους όσους επιθυμούν να τα στοχαστούν και να τα κατανοήσουν. Οι διαφωνίες μεταξύ των τάσεων, περισσότερο έχουν να κάνουν με την οργάνωση παρά με τους στόχους. Ακόμα όμως και όταν υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές, ο βαθμός απόκλισης μεταξύ των τάσεων σπάνια είναι ικανός να αποτρέψει την συνεργασία και την σύγκλιση. Αρκεί να υπάρχει η απαιτούμενη θέληση και ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα της κάθε άποψης.

Συνεχίζω να υποστηρίζω πως κάθε διαφορά μας μπορεί να παραμεριστεί, τουλάχιστον μέχρι να απαλλαγούμε από την εξουσία των λίγων. Η κοινή οργάνωση /δράση όλων μας είναι απαραίτητη για να αντιπαλέψουμε το σύστημα και να θεμελιώσουμε τις βασικές εκείνες δομές που θα επιτρέπουν σε όλους να συναδιαμορφώσουν και να συνταχθούν στο κοινό αγώνα έναντι του ουσιαστικού μας εχθρού, δηλαδή της κρατικής εξουσίας και της καταπίεσης. Άλλωστε, όλες οι τάσεις υποστηρίζουν πως είναι δικαίωμα του κάθε ατόμου να αποφασίσει για τον εαυτό του, σε όλες τις φάσεις του κινήματος, αλλά και της επόμενης μέρας. Αυτό δεν αναιρεί την ικανότητα του ατόμου και της ομάδας να συμμετέχουν σε μια ευρύτερη Αναρχική Οργάνωση. Μια οργάνωση που λόγω μεγέθους και συστήματος αξιών που τη διέπουν, θα είναι ικανή να αντιπαρατεθεί με τους καλά οργανωμένους εχθρούς.

Στο κάτω κάτω, ας αφήσουμε την κοινωνία να επιλέξει ποια τάση την εκφράζει καλύτερα και ποια δομή θα θελήσει να εφαρμόσει αν και εφ όσον αποτάξει τα δεσμά κάθε εξουσιαστικού πολιτικού κατεστημένου. Μέχρι τότε, υπέρτατη αγωνία όλων μας πρέπει να είναι ο αγώνας και η ενεργή μας συμμετοχή σ’ αυτόν, όσο πιο οργανωμένα και αποτελεσματικά είναι δυνατόν. Αυτό δεν είναι ανέφικτο, αλλά είναι μάλλον θέμα προτεραιότητας  και άμεσης στόχευσης.

Αν αδυνατούμε να υπερβούμε τις, για μένα λίγες, διαφορές μας, έστω και υπό μορφή συνθήκης  ατομικής και συλλογικής  συνεργασίας, τότε αναρωτιέμαι ποια είναι η προσφορά μας στο Λαϊκό κίνημα και τι θέση έχουμε εμείς σ’ αυτό. Ο ελιτισμός και η ιδεολογική καθαρότητα, η οργανωτική απομόνωση, και κυρίως η ασυντόνιστη δράση μας, μας οδηγούν στο ιστορικό περιθώριο.

Ας ξανασκεφτούμε ως άτομα και ως ομάδες, πόσο σημαντική είναι η κοινή μας δράση και παρουσία στο πολιτικό μας περιβάλλον και ας αναλογιστούμε το βάρος της ατομικής και συλλογικής μας ευθύνης απέναντι στο γνήσιο και ακηδεμόνευτο Λαϊκό κίνημα.

Ακόμα κι αν κάποιοι διαφωνήσουν ακόμα και αν κάποιοι αρνηθούν, οι περισσότεροι μπορούμε και πρέπει να συνεργαστούμε.

Για την κατάργηση της εξουσίας από άνθρωπο πάνω σε άνθρωπο.

Τι ακριβώς περιμένω από τους Αναρχικούς;

Το κείμενο αυτό ξεκίνησε σαν απάντηση σε μια ερώτηση που μπήκε σε προηγούμενο κείμενο μου, με τίτλο «Πολιτική Κλιμακτήριος», αλλά και στο «Ή με την εσωτερική καταστολή ή με την κοινωνική απελευθέρωση που αναρτήθηκε στο Παραλληλογράφο.  ( http://parallhlografos.wordpress.com/ ) από τον risinggalaxy.

Περιμένω βασικά η πλειονότητα των Αναρχικών σ’ αυτή τη χώρα, επιτέλους να ξεπεράσει την «οργανωτική» της φοβία, να αφήσει πίσω της την μόνιμη άρνηση για συντονισμό από το φόβο της δημιουργίας «ηγετικών» δομών. Περιμένω να υπερβεί τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που την κρατούν όμηρο της πολυδιάσπασης και της μεταξύ τους αποξένωσης και να προχωρήσει σε μια νέα οργανωτική προσπάθεια του μεγαλύτερου τμήματος του χώρου σε μια πλατειά οριζόντια συλλογικότητα σε πανελλαδικό επίπεδο, που θα μπορέσει και να εμπνεύσει αλλά και να παραδειγματίσει ότι μια τέτοια μορφή οργάνωσης είναι εφικτή.

Σαφώς, και εγώ όπως άλλοι, κουβαλάω τις ίδιες φοβίες για μια πιθανή εκτροπή μιας τέτοιας προσπάθειας σε μοντέλα εξουσιαστικά, κάθετης οργάνωσης που τελικά τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την ιδέα της αναρχίας.

Ζούμε όμως σε καιρούς συμπιεσμένου πολιτικού και κοινωνικού χρόνου. Η απαξίωση όλων των κοινωνικών κεκτημένων των εργαζόμενων, ή κοινωνική εξαθλίωση, ο πολιτικός εκβιασμός και ο αποπροσανατολισμός του ατόμου από την κοινωνική συλλογικότητα επιβάλλονται με φρενήρεις ρυθμούς. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος χώρος που μπορεί να προσφέρει πολιτική και κοινωνική διέξοδο είναι αυτός της Αναρχίας.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Εκείνο που λείπει είναι η δυνατότητα συμμετοχής αυτού του κόσμου σε συλλογικές δράσεις, η αλληλεπίδραση με αυτές τις ιδέες και άλλους ανθρώπους που τις ενστερνίζονται. Ίσως στην Αθήνα, λόγω της ύπαρξης κάποιων συλλογικοτήτων, να μην φαίνεται τόσο η αυτή η έλλειψη, αλλά στην ευρύτερη περιφέρεια υπάρχει μόνο το χάος.

Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και ουσιαστικό κατά τη γνώμη μου, αν υπήρχε κάποια διασύνδεση μεταξύ όλων των ομάδων, των συλλογικοτήτων που δρουν Πανελλαδικά, αλλά και μια προσπάθεια κοινής δράσης – τοποθέτησης. Τουλάχιστον στα απλά και επίκαιρα θέματα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να οργανωθεί μια κεντρική βάση δεδομένων, για καταχώρηση όλων των κινήσεων – δράσεων, απ’ όπου όλοι θα μπορούσαμε να αντλήσουμε πληροφορίες και να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Ακόμα θα ήταν καλό αν υπήρχε μια κοινή περιοδική έκδοση (εφημερίδα – περιοδικό) που να συνδιαμορφώνεται και να εκφράζει όλες τις ομάδες. Αυτό που λείπει για μένα είναι, σημεία αναφοράς και σημεία συντονισμού δράσης. Δεν βλέπω που είναι το κακό να προπαγανδίζεται η Αναρχική ιδέα αντί να περιμένουμε την κατά σύμπτωση επαφή του κάθε ανθρώπου με αυτή.  

Κάθε φορά που  εκφράζω την όποια οργανωτική σκέψη συναντώ μόνιμα τείχη άρνησης και στερεότυπα όπως «αυτό αρμόζει μόνο σε εξουσιαστές» «εκείνο είναι καπιταλιστική πρακτική» και δεν συμμαζεύεται. Όσο θα φοβάται ο χώρος να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που είναι διαθέσιμα, τόσο θα μένει πίσω, ανακόλουθος και φοβικός, αρνούμενος τον ιστορικό του ρόλο και αποθαρρύνοντας όλους αυτούς που δεν έχουν πάρει διδακτορικό στους κλασσικούς, από το να τον προσεγγίσουν και να συμπαραταχθούν μαζί του.

Δεν είναι ούτε το πρώτο κείμενο που ασχολείται με το θέμα της οργάνωσης του χώρου,  ούτε το πιο πρωτότυπο, απλά αντικατοπτρίζει γενικώς τις ανησυχίες όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και πολλών άλλων συντρόφων. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι εφικτό να υπάρξει ένα οργανωτικό μοντέλο ικανό να απαντήσει στις ανάγκες του καιρού μας, αλλά σίγουρα μια συζήτηση πρέπει να ανοίξει ξανά. Δεν μπαίνω στις λεπτομέρειες της οργανωτικής φόρμας, ούτε στις απαραίτητες λειτουργικές διαδικασίες που θα εξασφαλίζουν την οριζόντια δομή της. Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα και πρέπει να γίνει απ’ όλους όσους ενδιαφέρονται. Το βασικό για μένα είναι η ανησυχία και πεποίθηση για την  αναγκαιότητα αυτής της οργάνωσης.

Πολιτική Κλιμακτήριος

«Τι περιμένουμε;», με ρώτησε ένας σύντροφος εχτές, γεμάτος παράπονο και αγωνία. «Μα καλά, δεν βλέπει ο κόσμος που πάμε; Τι άλλο θα χρειαστεί για να ξεσηκωθεί; Πόσο ακόμα θα ανέχεται αυτή τη κατάσταση;»

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να απαντήσω, για λίγο ένοιωσα άσχημα, συνειδητοποιώντας πως δεν είχα έτοιμη απάντηση στο ερώτημα. Όλα τα στερεότυπα που πέρασαν από το μυαλό μου, μου φάνηκαν ξαφνικά ανούσια και άχρηστα στην προσπάθεια να απαντήσω. Νέος ο σύντροφος, καμιά 25αρια χρονών, ακόμα ταλαντεύεται ανάμεσα στα Μαρξιστικά και τα Αναρχικά προτάγματα αλλά μαχητικός και ζωηρός στο διάλογο, με τεράστια όρεξη και συχνά αξιοθαύμαστη έμπνευση. Δεν έχει ακόμα περάσει στο στάδιο της απογοήτευσης από το κίνημα, ελπίζει ακόμα στην επανάσταση που θα ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Οι απορίες του έχουν να κάνουν μόνο με την «καθυστέρηση» της επανάστασης και όχι με την ίδια την ύπαρξη μιας επαναστατικής πραγματικότητας.

Εγώ από την άλλη, αν και πάντα αισιόδοξος, τελευταία έχω αρχίσει να αμφιβάλλω σοβαρά για την εξεγερσιακή ετοιμότητα των καιρών μας. Έχοντας ακόμα νωπή στη μνήμη την προδοτική για το κίνημα στάση των ορθόδοξων κομμουνιστών, την καθεστωτική κωλοτούμπα των υπολοίπων αριστερών  αλλά και την πρόδηλη ανικανότητα του αναρχικού χώρου να ξεπεράσει τα δικά του στερεότυπα κατά τη διάρκεια των τελευταίων μαζικών κινητοποιήσεων, βρίσκομαι σε μια φάση άρνησης αλλά και διακαούς πόθου για την «επερχόμενη» εξέγερση. Τη μια σκέφτομαι πως δεν υπάρχει πραγματικό εξεγερσιακό υποκείμενο, την άλλη αναγνωρίζω εξεγερσιακές διαθέσεις σε μεγάλες πλέον μάζες του κόσμου. Τη μια παρασύρομαι στη δίνη της καταθλιπτικής παραδοχής μιας τεράστιας ήττας και της χαμένης ευκαιρίας, την άλλη παραδίδομαι στη ελπιδοφόρα φρενίτιδα κάθε στιγμής σε κάθε πορεία, σε κάθε συγκέντρωση.

Όχι, δεν θεωρώ πως είμαι διχασμένη προσωπικότητα, ούτε φοβάμαι μην τα χάνω σιγά σιγά. Μάλλον, όπως και το κίνημα, περνάω και εγώ την πολιτική μου κλιμακτήριο. Οι πολιτικές μου ορμόνες έχουν τρελαθεί και το πολιτικό μου κριτήριο λειτουργεί σαν βελόνα πυξίδας πάνω από περιστρεφόμενο μαγνήτη. Φταίει η ηλικία μου, φταίει η πίεση που δέχομαι από παντού, φταίει η αγωνία για επιβίωση, φταίνε τα χρέη, φταίνε τα χημικά που μας ψεκάσανε, φταίει τι φταίει;

Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Το μόνο που με νοιάζει τούτη τη στιγμή, είναι να βρω μια απάντηση στο ερώτημα του νεαρού συντρόφου. Στο ίδιο ερώτημα που κατατρώει και τα δικά μου σωθικά, και τα σωθικά πολλών ακόμα. Τι περιμένουμε;

Ξενύχτησα απόψε, διαβάζοντας στη μπλογκόσφαιρα τη γνώμη άλλων, ίσως πιο έμπειρων, ίσως πιο έξυπνων από μένα, προσπαθώντας να βρω μιαν απάντηση, αλλά μάταια. Τίποτα πειστικό, τίποτα καινούργιο. Απ’ ότι φαίνεται μάλλον όλοι την ίδια απορία έχουμε, την ίδια έκπληξη για το ανεξήγητο. Υπάρχουν φυσικά οι «γραμμές» και οι «ορθόδοξες» αναλύσεις, οι προκάτ απαντήσεις που συνηθίζονται από χώρους που μόνιμα αντιμετωπίζουν κάτι ως πραγματικό μόνο όταν οι ίδιοι το ορίσουν ως τέτοιο. Αλλά αυτοί δεν με αφορούν, άλλωστε είναι και οι λιγότεροι πλέον.

Και ξαφνικά, το κατάλαβα, σαν αναλαμπή στο σκοτάδι μου φώτισε το νου. Μόνο έτσι θα μάθουμε την απάντηση. Όχι στο πληθυντικό, στον ενικό πρέπει να ρωτάμε, κάθε πρωί τον καθρέπτη μας και κάθε στιγμή το διπλανό μας. Όχι εμείς, αλλά εγώ, εσύ.

 «Τι περιμένεις ρε μαλάκα;» 

Τελικά, μήπως πρέπει να ξαναδιαβάσουμε Επίκουρο;

«Της Αυτάρκειας Καρπός Μέγιστος Ελευθερία» – Επίκουρος

Η έλλειψη μιας προοπτικής εξόδου από την κρίση, είναι απόλυτα συνυφασμένη με την δεδομένη ανικανότητα του καπιταλισμού για ορθολογική αντιμετώπιση των δομικών αντιθέσεων στο εσωτερικό του αλλά και την αδυναμία των αντικαπιταλιστικών δομών που λειτουργούν μέσα στο σύστημα να αναγνώσουν και να αναλύσουν αυτές τις αντιθέσεις με μη καπιταλιστικούς /οικονομικούς όρους.

Η εμμονή των κυρίαρχων κοινωνικών διαχειριστικών ρευμάτων (καπιταλισμός και μαρξισμός) στην αμιγώς οικονομική ανάγνωση των φαινομένων, οδηγεί με απόλυτη βεβαιότητα σε ιστορικό αδιέξοδο και κατά συνέπεια σε μια επικίνδυνη για τους λαούς, βίαιη εκτόνωση των παραπάνω αντιθέσεων μέσω μιας εξισορροπητικής ανακατανομής στα πεδία των μαχών.

Πιο συγκεκριμένα, ο άκρατος καταναλωτισμός στον οποίο επιδόθηκαν ασύστολα όλες οι δυτικές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια, δημιούργησε συνθήκες ατομικισμού και κοινωνικής απάθειας όπως και συνθήκες εξάρτησης από συγκεκριμένα πρότυπα διαβίωσης που πολύ δύσκολα μπορεί πλέον ο μέσος άνθρωπος να απεμπολήσει.

Και ναι, η βελτίωση ή ακόμα και η διατήρηση των συνθηκών διαβίωσης με όρους οικονομικούς φαντάζει αδύνατη χωρίς την συμμετοχή μας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό πανηγύρι. Εξ ου και η απροθυμία των Μαρξιστών να τοποθετηθούν ξεκάθαρα ενάντια των καπιταλιστικών μεθόδων διαχείρισης. Ψευδίζουν απλά κάποια ευχολόγια για αλλαγή ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής αλλά αφού και όταν και αν και ίσως και μπορεί και πάει λέγοντας. Η ριζοσπαστική θέση της άμεσης ανατροπής κάθε σχέσης έμμισθης εργασίας και την κατάργηση κάθε πηγής εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο, απουσιάζει από το οικονομικό μοντέλο της σοσιαλιστικής διαχείρισης που προτείνουν.

 Η αδυναμία προσέγγισης του προβλήματος από μιαν άλλη θεώρηση, λιγότερο οικονομική και περισσότερο σε βάσεις ευδαιμονίας και ευτυχίας, διατρέχει και το σύνολο του επαναστατικού υποκειμένου, είτε λόγω της ιδεολογικής διάβρωσης από την κυρίαρχη ιδεολογία του Καπιταλισμού είτε λόγω της τυφλής αποδοχής των Μαρξιστικών νομοτελειών.

Εγώ τείνω να πεισθώ πως η εξουδετέρωση της  αδυναμίας του ανθρώπου, να ιεραρχήσει τις ανάγκες του αλλά και να αναζητήσει λύσεις μέσα από ένα άλλο αξιακό σύστημα, άσχετο με το αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο του Καπιταλισμού αλλά και του Διαλεκτικού Υλισμού, πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κάθε επαναστατικής πρακτικής.

Η ιεράρχηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να περιλαμβάνει ούτε το χρήμα, ούτε την δύναμη αλλά την ευτυχία και την αγάπη. Η ιστορία είναι δημιουργία, και εμείς παίζουμε τον πιο σημαντικό ρόλο στην δημιουργία αυτή. 

Τελικά, μήπως πρέπει να ξαναδιαβάσουμε Επίκουρο;