Τελικά, μήπως πρέπει να ξαναδιαβάσουμε Επίκουρο;

«Της Αυτάρκειας Καρπός Μέγιστος Ελευθερία» – Επίκουρος

Η έλλειψη μιας προοπτικής εξόδου από την κρίση, είναι απόλυτα συνυφασμένη με την δεδομένη ανικανότητα του καπιταλισμού για ορθολογική αντιμετώπιση των δομικών αντιθέσεων στο εσωτερικό του αλλά και την αδυναμία των αντικαπιταλιστικών δομών που λειτουργούν μέσα στο σύστημα να αναγνώσουν και να αναλύσουν αυτές τις αντιθέσεις με μη καπιταλιστικούς /οικονομικούς όρους.

Η εμμονή των κυρίαρχων κοινωνικών διαχειριστικών ρευμάτων (καπιταλισμός και μαρξισμός) στην αμιγώς οικονομική ανάγνωση των φαινομένων, οδηγεί με απόλυτη βεβαιότητα σε ιστορικό αδιέξοδο και κατά συνέπεια σε μια επικίνδυνη για τους λαούς, βίαιη εκτόνωση των παραπάνω αντιθέσεων μέσω μιας εξισορροπητικής ανακατανομής στα πεδία των μαχών.

Πιο συγκεκριμένα, ο άκρατος καταναλωτισμός στον οποίο επιδόθηκαν ασύστολα όλες οι δυτικές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια, δημιούργησε συνθήκες ατομικισμού και κοινωνικής απάθειας όπως και συνθήκες εξάρτησης από συγκεκριμένα πρότυπα διαβίωσης που πολύ δύσκολα μπορεί πλέον ο μέσος άνθρωπος να απεμπολήσει.

Και ναι, η βελτίωση ή ακόμα και η διατήρηση των συνθηκών διαβίωσης με όρους οικονομικούς φαντάζει αδύνατη χωρίς την συμμετοχή μας στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό πανηγύρι. Εξ ου και η απροθυμία των Μαρξιστών να τοποθετηθούν ξεκάθαρα ενάντια των καπιταλιστικών μεθόδων διαχείρισης. Ψευδίζουν απλά κάποια ευχολόγια για αλλαγή ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής αλλά αφού και όταν και αν και ίσως και μπορεί και πάει λέγοντας. Η ριζοσπαστική θέση της άμεσης ανατροπής κάθε σχέσης έμμισθης εργασίας και την κατάργηση κάθε πηγής εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο, απουσιάζει από το οικονομικό μοντέλο της σοσιαλιστικής διαχείρισης που προτείνουν.

 Η αδυναμία προσέγγισης του προβλήματος από μιαν άλλη θεώρηση, λιγότερο οικονομική και περισσότερο σε βάσεις ευδαιμονίας και ευτυχίας, διατρέχει και το σύνολο του επαναστατικού υποκειμένου, είτε λόγω της ιδεολογικής διάβρωσης από την κυρίαρχη ιδεολογία του Καπιταλισμού είτε λόγω της τυφλής αποδοχής των Μαρξιστικών νομοτελειών.

Εγώ τείνω να πεισθώ πως η εξουδετέρωση της  αδυναμίας του ανθρώπου, να ιεραρχήσει τις ανάγκες του αλλά και να αναζητήσει λύσεις μέσα από ένα άλλο αξιακό σύστημα, άσχετο με το αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο του Καπιταλισμού αλλά και του Διαλεκτικού Υλισμού, πρέπει να είναι ο κύριος στόχος κάθε επαναστατικής πρακτικής.

Η ιεράρχηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να περιλαμβάνει ούτε το χρήμα, ούτε την δύναμη αλλά την ευτυχία και την αγάπη. Η ιστορία είναι δημιουργία, και εμείς παίζουμε τον πιο σημαντικό ρόλο στην δημιουργία αυτή. 

Τελικά, μήπως πρέπει να ξαναδιαβάσουμε Επίκουρο;

Η αμήχανη φάση του Κινήματος

 Τις τελευταίες ημέρες, πολλοί σύντροφοι κι εγώ μαζί αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με το κίνημα. Οι αναλύσεις πολλές και οι απόψεις περισσότερες. Η 17^η Νοεμβρίου πέρασε χωρίς την πολυπόθητη «κλιμάκωση» του αγώνα από μεριάς του λαϊκού κινήματος. Όλοι μας ελπίζαμε ενδόμυχα σ’ αυτήν την κλιμάκωση σαν την απάντηση του κινήματος στην «πραξικοπηματική»  αναρρίχηση στην εξουσία της κυβέρνησης συνεργασίας ή όπως αυτοχαρακτηρίζεται, «εθνικής σωτηρίας».

Ακόμα και τοποθέτηση ακραίων φασιστικών υποκειμένων σε υπουργεία, γεγονός που από μόνο του σε άλλες εποχές θα είχε βγάλει στο δρόμο όλο τον κόσμο, πέρασε μόνο σαν μια κρυάδα στη ραχοκοκαλιά μας. Σε συνδυασμό δε με την ομολογία του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη πως έργο του είναι μόνο η απρόσκοπτη υπογραφή όλων των αντιλαϊκών μέτρων της νέας δανειακής σύμβασης, μέτρα που υπερβαίνουν σε βαρβαρότητα όλα όσα είδαμε έως τώρα, κανονικά θα έπρεπε να έχει «καεί το σύμπαν».

Τι συνέβη όμως και δεν κουνήθηκε φύλλο; Με ελάχιστες εξαιρέσεις, έως σήμερα κανείς δεν αντέδρασε δυναμικά. Φαίνεται σαν να έχουν μουδιάσει όλοι, να έχουν παραδοθεί. Γιατί;

Αν εξετάσουμε προσεκτικά τη στάση όλων αυτών που απαρτίζουν το Λαϊκό Κίνημα, τουλάχιστον στη θεωρία, θα πάρουμε τις πρώτες ενδείξεις για το τι συμβαίνει.

Κατ’ αρχάς έχουμε την παραδοσιακή Αριστερά που συνιστά ένα αξιόλογο μέρος του κινήματος. Το ΚΚΕ σαν μεγαλύτερος παίχτης και σαν παραδοσιακός πόλος αντιπολίτευσης στα αστικά κόμματα, δείχνει μια τεράστια αδυναμία να αποκωδικοποιήσει τις εξελίξεις. Δεν θα κάνω κριτική βάση των δικών μου ιδεών αλλά θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τη στάση του από την δική του σκοπιά*. Όταν ετέθη το θέμα του Δημοψηφίσματος, παρουσιάστηκε μια μοναδική ευκαιρία για το ΚΚΕ αλλά και τη λοιπή κοινοβουλευτική αριστερά, να παλέψει για τη διεξαγωγή του και να κερδίσει. Ένα όχι του λαού στο δίλλημα της ΕΕ θα σήμαινε αυτομάτως μια τεράστια νίκη όσων αντιπαλεύονται το μνημόνιο, και θα αφαιρούσε από τα αστικά κόμματα την δυνατότητα να πράξουν την όποια «κοινοβουλευτική αταξία», οδηγώντας τη χώρα στις κάλπες. Όμως το ΚΚΕ και ο Σύριζα απέρριψαν το δημοψήφισμα και αντιπρότειναν κατ’ ευθείαν τις εκλογές, γνωρίζοντας βεβαίως πως αυτό δεν επρόκειτο να συμβεί.

Με τη λογική του ΚΚΕ, και κατόπιν αναγνώσεως των δημοσκοπήσεων, και ύστερα από τη «υπεύθυνη» στάση του στις προηγούμενες μαζικές κινητοποιήσεις, η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος έκρυβε τον κίνδυνο της απότομης κατάρρευσης του αστικού δικομματισμού, και την αναγκαία αποδοχή της ευθύνης της διαχείρισης της κρίσης από την Αριστερά. Έλα μου όμως που το κόμμα δεν έχει σαφή πρόταση διακυβέρνησης, ούτε την διάθεση για να συγκυβερνήσει με άλλα αριστερά κόμματα, πράγμα που μάλλον θα ήταν αναγκαίο. Τα όποια δημοσκοπικά οφέλη που απολαμβάνει τώρα, θα εξανεμίζονταν κατά τη διάρκεια μιας ατέρμονης προσπάθειας αποφυγής της ανάληψης ευθύνης διακυβέρνησης μαζί με άλλους αριστερούς χώρους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης, με μια παρόμοια λογική για τα δημοσκοπικά οφέλη, συν την πολιτική του αγκίστρωση στην συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ, δεν θα τολμούσε ποτέ να δεχτεί το δημοψήφισμα. Έτσι, και αυτός με τη σειρά του απλά αντιπρότεινε εκλογές, εις γνώσιν του απίθανου να γίνει αποδεκτή μια τέτοια πρόταση από το αστικό κατεστημένο. Τέλος έμειναν και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να παίζουν ρόλο κομπάρσων στην φαρσοκωμωδία δημοκρατίας, εξαπολύοντας λεονταρισμούς και ευχολόγια. Το κίνημα από αυτά τα δύο κόμματα δεν έχει προσωρινά να περιμένει τίποτα.

Για το συνδικαλιστικό χώρο, νομίζω πως κάθε σχόλιο περιττεύει. Οι απεργίες-προφάσεις που διοργανώνει, είναι ο καλύτερος μάρτυρας της συστημικής του φύσης και του ρόλου που παίζει ως βαλβίδα εκτόνωσης.

Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του κινήματος που απαρτίζεται από πρώην ψηφοφόρους των αστικών κομμάτων, απολίτικους ή και ακομμάτιστους μικροαστούς και προλετάριους. Η μαζική τους συμμετοχή στο κίνημα των πλατειών έδειξε πως έχουν τη δύναμη να πιέσουν αρκετά το σύστημα, και αν συντονίζονταν σωστά με τα υπόλοιπα μέρη του κινήματος, η ανατροπή θα ήταν βέβαιη. Όλοι αυτοί όμως είχαν από την αρχή αλλά και συνεχίζουν να έχουν λάθος στόχευση. Όσο ο στόχος τους ήταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου, άντε και κάποιοι υπουργοί του, όσο η μάχη δινόταν για την μη υπογραφή του μεσοπρόθεσμου, ή αγωνιστική τους διάθεση ήταν ακμαία. Ήλπιζαν στην «άλλη» πολιτική μιας άλλης κυβέρνησης. Μετά το ξεγύμνωμα σύσσωμου του αστικού πολιτικού κόσμου όμως, και την  ευρεία κομματική συμμετοχή του στην κυβέρνηση του τραπεζίτη, ο απλός πολίτης έχασε την στόχευση. Ηττήθηκε κατά κράτος.  Ξαφνικά, κάθε ελπίδα του για μια διαφορετική αστική προσέγγιση εξαερώθηκε. Ο μύθος των διαφορετικών πολιτικών από τα δύο κόμματα εξουσίας που τόσο όμορφα καλλιεργήθηκε στη μεταπολίτευση, κατέρρευσε και στη θέση του εμφανίστηκε το πιο άγριο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού. Ο μέσος πολίτης, μικροαστός ή προλετάριος, που τόσα χρόνια βασίστηκε στο σύστημα για την προσωπική του ευημερία, νιώθει τώρα όχι μόνο εξαπατημένος αλλά κυρίως μόνος και ανήμπορος. Προσδοκά πλέον στον από μηχανής θεό – ηγέτη για να σηκώσει ξανά κεφάλι.

Επίσης, κομμάτι του κινήματος είναι η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Αυτό το τμήμα του κινήματος, αν και κατά τη γνώμη μου, σε γενικές γραμμές διέγνωσε σωστά την κατάσταση και πρότεινε κινηματικές λύσεις, είτε λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, είτε λόγω μικρής δύναμης και επιρροής στη μεγάλη Λαϊκή μάζα, δεν κατάφερε να κινητοποιήσει αρκετά τον κόσμο σε ουσιαστικές δράσεις αντίστασης.

Τέλος έχουμε και τον Αναρχικό χώρο, που τελευταία γνωρίζει μια άνθηση, αλλά που και αυτός, αν και σωστά τοποθετημένος σε ιδεολογικό επίπεδο, αδυνατεί να εμπνεύσει κυρίως λόγω της χρόνιας ταύτισης του στη συνείδηση του κόσμου με τους λεγόμενους μπαχαλάκηδες, αλλά και γιατί τα προτάγματα της ιδεολογικής του πλατφόρμας, ακόμα ξενίζουν και φοβίζουν τον εθισμένο στον καταναλωτισμό και την ιεραρχία άνθρωπο.

Αν εξαιρέσεις αυτούς τους δύο τελευταίους χώρους, κανείς μα κανείς δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση για σύγκρουση. Κανείς δεν καλεί το Λαό σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας, σε εξέγερση.

Το κίνημα λοιπόν πέθανε;

Μάλλον όχι, θα έλεγα εγώ.

Το κίνημα βρίσκεται σε μια φάση αμηχανίας, έλλειψης στόχου και σίγουρα έλλειψης συνοχής. Όμως αυτά είναι πρόσκαιρα συμπτώματα. Σε λίγο το κίνημα θα ξαναπάρει διαστάσεις εξεγερτικές και ελπιδοφόρες, τα ψέματα και οι δικαιολογίες τελειώνουν, όπως τελειώνει και το ισχνό πλέον εναπομείναν λίπος μιας κοινωνίας, που για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, καλείτε να διαλέξει ανάμεσα στην εξαθλίωση και την σκλαβιά από τη μία, και την ελευθερία και την αυτοδιάθεση από την άλλη.

Ο μέχρι πρότινος παντοδύναμος αστικός μηχανισμός χειραγώγησης, δεν διαθέτει άλλα όπλα εκτός της ωμής καταστολής και της άκρατης προπαγάνδας. Τα ψιμύθια της αστικής δημοκρατίας, το κράτος δικαίου και το όνειρο για ευμάρεια, τέλος.  

Μένει σε μας πλέον να ασκήσουμε στο μέγιστο το χρέος μας ως άνθρωποι. Ενωμένοι και αλληλέγγυοι να σταθούμε απέναντι στην επέλαση της βαρβαρότητας, ανακτώντας την προ πολλού χαμένη μας αξιοπρέπεια. Μένει σε μας να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε στην προσπάθεια να κατακτήσουμε συλλογικά και ατομικά την αυτοδιάθεση μας και την απεξάρτηση μας από τις ηγεσίες και την καταπίεση.

Κλείνω με ένα σχόλιο του @CrippleHorse στο twitter, από το οποίο πήρα και την αφορμή να γράψω τις σκέψεις μου.

 «Ο λαός της Αιγύπτου μας δείχνει τη διαφορά αυτού που θα ξεδώσει για κάνα 3ωρο από αυτόν που διαμαρτύρεται μέχρι να πάρει αυτό που θέλει.»:

* Η δική μου θέση σε σχέση με την κοινοβουλευτική αριστερά, είναι ότι έπρεπε προ πολλού να έχει παραιτηθεί σύσσωμη από τη βουλή, μεταφέροντας την όποια αντιπαράθεση με το σύστημα εκεί που πραγματικά ανήκει. Στους δρόμους.

ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ

Τριάντα οχτώ χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση εκείνων των ημερών του Νοέμβρη του 73, που με επίκεντρο το πολυτεχνείο η αναταραχή είχε απλωθεί σε όλο το κέντρο της Αθήνας , σε Θεσσαλονίκη, σε  Πάτρα.

  H εξέγερση  του Νοέμβρη , για την άρχουσα τάξη και τους συμμάχους της, δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο από μια  αναρχοκομμουνιστική συνομωσία που έπρεπε να κατασταλεί με κάθε μέσο και που η μνήμη της μετά την παράδοση της εξουσίας από τους στρατιωτικούς στους πολιτικούς, έπρεπε με κάθε τρόπο να σβηστεί.  Αυτή η επιχείρηση διαστρέβλωσης της εξέγερσης και ενσωμάτωσής της στο κρατικό (και στο κομματικό) εορτολόγιο ως “γιορτή της δημοκρατίας” δεν ήταν απλώς ιδεολογική αλλά και αστυνομική-κατασταλτική, καθώς το πνεύμα της νοεμβριανής εξέγερσης ήταν πάντα ζωντανό κι ανανεωνόταν διαρκώς, από νέες εκρήξεις ανταρσίαςενάντια στις απαγορεύσεις και την καταστολή με σταθμούς το 80 που σημαδεύτηκε από τη δολοφονία του Κουμή και της Κανελλοπούλου και το 85 με τη στυγνή εκτέλεση του δεκαπεντάχρονου Μιχάλη Καλτεζά.

  Όσο κι αν το Πολυτεχνείο υπήρξε το άλλοθι για καριερίστες και υπουργούς που εξαργύρωσαν  με το παραπάνω τον αγώνα τους για τη «δημοκρατία»,το ότι τόσα χρόνια τώρα ,παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές τους, δεν κατόρθωσαν να το μετατρέψουν σε μνημόσυνο, δείχνει ότι αυτό που μας συνδέει με το τότε δεν είναι απλά το συναίσθημα. Είναι ένα νήμα αγώνων που ξεκινάει από την αντίσταση του λαού στη φασιστική κατοχή συνεχίζει με τους μεγάλους αγώνες του 1-1-4 και του 15% ,με την ασίγαστη αντιδικτατορική πάλη, κορυφώνεται το 73 , περνάει στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες της μεταπολίτευσης, παρακάμπτει τη δεκαετία του ’80 της ιδιώτευσης λόγω  «σοσιαλισμού»,δένεται με τις άγριες κοινωνικές συγκρούσεις των μαθητών και των φοιτητών του 1990-1991,του άρθρου 16 αργότερα , του λαμπαδιασμένου Δεκέμβρη του 2008 και φτάνει μέχρι σήμερα.

    Το Πολυτεχνείο ήταν η σπίθα που άφησε πίσω της μία άσβεστη φωτιά.

               Ήρθε η ώρα της μεγάλης αναζωπύρωσης.

   Η εξουσία τότε προσπαθώντας να βάλει την Ελλάδα στο γύψο, αμόλησε το συρφετό των ΕΣΑτζήδων και των παρακρατικών και κατέβασε τα τανκς. Σήμερα τα πράγματα  είναι απλά πιο εξελιγμένα. Όποιος επιχειρήσει να κατέβει στο δρόμο και να ορθώσει το ανάστημά του έρχεται αντιμέτωπος με τα σιδερόφρακτα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα τους. Όποιος έχει την ατυχία να συλληφθεί αντιμετωπίζει άγρια ξυλοκοπήματα και άδικες προφυλακίσεις.
  Ο πολιτικός και οικονομικός συρφετός της χώρας αποφάσισε χωρίς καμιά αιδώ και άλλου τύπου προσωπεία να προχωρήσει ενωμένος στον σφαγιασμό και την ταφή της κοινωνίας. Η αυλαία του θεάτρου της «εθνικής σωτηρίας » κλείνει και δίνει τώρα την θέση της στην πραγματικότητα τωναπολύσεων, της φτώχειας,  της αμάθειας, της πείνας, της στυγνής καταστολής, της υποταγής.Καμιά λαϊκή διεκδίκηση δεν θα είναι αποδεκτή, καμία φωνή αντίστασης δεν θα επιτραπεί να ακούγεται. Οι «εθνοσωτήρες» θα προσπαθήσουν ο γύψος της «εθνικής σωτηρίας «  να σκεπάσει όλη την κοινωνία.

                         Τα ψέματα τελείωσαν.
 Ή θα  παρασυρθούμε στην αθλιότητα και την πλήρη υποταγή  στο νέο Μεσαίωνα ή θα οργανώσουμε την αντίσταση μας δημιουργώντας  τους μηχανισμούς που θα υπερασπίσουν τα δικαιώματα μας  και θα εξασφαλίσουν την κάλυψη των καθημερινών μας αναγκών.

Ανοιχτή Συνέλευση Καλαμάτας

Η τελευταία ευκαιρία.

Ύστερα από μια εβδομάδα και πλέον μιας εξευτελιστικής και κακοπαιγμένης παράστασης του θεσμικού κατεστημένου στη χώρα μας, μας ξημερώνει μια νέα εποχή «τεχνοκρατικής» διακυβέρνησης.

Δεν χωρά αμφιβολία πως από δω και μπρος πρέπει να ξεχάσουμε ότι ξέραμε και να προσαρμοστούμε στην ωμή πραγματικότητα της απόλυτης κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Οι μάσκες πέσανε και η ανικανότητα της πολιτικής ελίτ του τόπου να διαχειριστεί το παρόν, όχι μόνο φάνηκε πλέον ξεκάθαρα, αλλά άνοιξε και το δρόμο σε μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα πολιτική «ανωμαλία», όπου ο «κυρίαρχος λαός» όχι μόνο δεν ερωτάται για τίποτα, αλλά αντιθέτως παραγκωνίζεται ψυχρά και καθίσταται απλός παρατηρητής του δικού του οικονομικού και κοινωνικού στραγγαλισμού.

Η παντοδυναμία των αγορών επέβαλε με τα ψευδεπίγραφα «διλλήματα» της και με την ουσιαστική κατάλυση κάθε δημοκρατικής έννοιας, ακόμα και αυτής της δήθεν Αστικής Δημοκρατίας, την δική της εκδοχή κυβέρνησης από διεκπεραιωτές τραπεζίτες και τεχνοκράτες.

Τα κυρίως αστικά κόμματα, απεμπόλησαν τις ευθύνες τους, μεταθέτοντας κάθε δική τους άμεση εμπλοκή στην πολιτική ζύμωση των τεκταινόμενων σ’ ένα μέλλον πιο «βατό» για τα ίδια, αφού όπως πιστεύουν η «μεταβατική» κυβέρνηση των τεχνοκρατών, θα τους μεταβιβάσει την εξουσία και πάλι ύστερα από την ολοκλήρωση του καταστροφικού της έργου. Ενός έργου που τα ίδια τα αστικά κόμματα δεν μπορούσαν να φέρουν σε πέρας, σκοντάφτοντας στην Λαϊκή αντίδραση και το τεράστιο πολιτικό κόστος που αυτή συνεπάγεται.

Το μέλλον τους όμως δεν είναι τόσο απλά προσδιορίσιμο, αλλά  μάλλον θα εξελιχθεί σε κατακερματισμό και εκ νέου σύσταση πολιτικών οργανισμών με διαφορετικά από τώρα πολιτικά προτάγματα και διαχειριστικά μοντέλα. Το πολιτικό τοπίο αρχίζει να αλλάζει ριζικά, ακόμα και για τα κόμματα της Αριστεράς. Η παλαιότερα διαφαινόμενη ανικανότητα όλων των Αριστερών κομμάτων και ρευμάτων να συλλάβουν σωστά και να αποκωδικοποιήσουν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, είναι πλέον πρόδηλη και οδηγεί αναπόφευκτα στην αναδιοργάνωση των υπαρκτών σχηματισμών και στην ανατροπή κάθε μέχρι σήμερα γνωστής ιδεολογικής «ισορροπίας».

Τόσο το προλεταριακό, όσο και το μικροαστικό κοινωνικό υποκείμενο, δεν μπορούν πλέον να εκφραστούν μέσα από τις παρωχημένες δομές των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων. Οι συνθήκες εργασίας, διαβίωσης και κοινωνικοποίησης, αλλάζουν άρδην προς το χειρότερο με αποτέλεσμα οι «διορθωτικές» ρεφορμιστικές τάσεις διαχείρισης του συστήματος αφενός αλλά και οι ανέξοδες «εκ των έσω» επαναστατικές παρόλες να έχουν μηδενικό αντίκρισμα.

Η αναγκαιότητα μιας ολικής ανασύστασης του ευρύτερου Αντικαπιταλιστικού χώρου, συμπεριλαμβανόμενου και του Αναρχικού – Αντιεξουσιαστικού, είναι τόσο έκδηλη όσο ποτέ άλλοτε στην  μεταπολιτευτική ιστορία. Η επιβίωση της μεγάλης μάζας του Λαού, είναι πλέον κυρίαρχο ζητούμενο και κάθε προσπάθεια άμυνας και αντεπίθεσης στην ωμή και απάνθρωπη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, πρέπει να έχει το μέγιστο δυνατό κοινωνικό εύρος, είτε ως συμπαγές μέτωπο είτε ως αναγκαία συμμαχία.

Το διακύβευμα μιας αποτυχίας του Αριστερού χώρου να ενωθεί, συμμαχικά έστω, είναι τεράστιο και η κατάληξη δεν θα είναι τραγική μόνο για το κίνημα αλλά και για την ίδια την φυσική υπόσταση των ανθρώπων.

Στα πρόθυρα ενός σύγχρονου κοινωνικού μεσαίωνα και μιας αμείλικτης αντιλαϊκής πολιτικής πραγματικότητας, βρισκόμαστε μπροστά στη τελευταία ίσως ευκαιρία για ενότητα και μαζική πάλη. Κάθε χώρος οφείλει να παραμερίσει τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις και τις εξουσιαστικές του τάσεις, δίνοντας περιθώριο στην συλλογική και ελεύθερη διαμόρφωση του αγώνα, στην ύστατη αυτή τη στιγμή στάση ευθύνης απέναντι σε κάθε τι που μας φαντάζει κοινωνικά δίκαιο και ανθρώπινο. Σε κάθε τι που μας ενώνει και μας οδηγεί στην κοινωνία του αύριο.

Είναι πράγματι η τελευταία ευκαιρία, να αποδείξουμε ότι τα κοινά μας οράματα είναι περισσότερα από τις διαφορές μας.

Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχουμε να σταθούμε ως άνθρωποι, ως αριστεροί, ως κοινωνία όρθιοι και να διεκδικήσουμε μαχητικά αυτό που μας ανήκει. Το μέλλον μας.

Αλλιώς ο χειμώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος.