Αυθόρμητη εξέγερση και μετά τι;

Τα γεγονότα της 28^ης Οκτωβρίου, έδειξαν κατά τη γνώμη μου, πέρα από την ωμή έκφραση της Λαϊκής δυσαρέσκειας έναντι του πολιτικού συστήματος, τον αυξανόμενο αυτοπροσδιορισμό της άμορφης μάζας των πλατειών σε εξεγερσιακό υποκείμενο. Ένα υποκείμενο με όλο και περισσότερες αυτό-οργανωτικές δομές που αν και σε εμβρυακή θα ‘λεγε κανείς κατάσταση, σχεδόν επιπέδου ενστικτώδους παρόρμησης, αντικαθιστούν με όλο και μεγαλύτερη ευκολία της παραδοσιακές οργανωτικές φόρμες των μέχρι σήμερα πολιτικών μορφωμάτων που διεκδικούσαν ανέκαθεν την πρωτοπορία και την καθοδήγηση.

Η απογοήτευση από το κατεστημένο και τις πρακτικές του, αλλά και η έστω και ελλιπής αλλά σαφώς γοητευτική, επαφή του ατόμου – υποκειμένου με την οριζόντια αυτό-οργάνωση  οδηγεί όλο και περισσότερο στην αποδοχή της αναγκαιότητας για δράση και αντίσταση, παρά στην «στάση» διαμαρτυρίας. Μπορεί αυτή η αποδοχή να φαντάζει ακόμα σε νηπιακό στάδιο, η ραγδαία της εξάπλωση όμως είναι πολλά υποσχόμενη.

Πολλοί θα βιαστούν, και όχι άδικα, να δηλώσουν πως αυτή η κατάσταση ελλοχεύει πάνω απ’ όλα τον κίνδυνο του εκφασισμού της κοινωνίας και την μεταστροφή της κυρίαρχης κοινωνικής έκφρασης προς την άκρα δεξιά αντίληψη. Σίγουρα ο κίνδυνος για μια εθνικιστική και φασιστική στροφή δεν είναι μικρός. Η ιστορία έδειξε πολλές φορές τέτοιες μεταστροφές σε περιόδους κρίσης και αποσταθεροποίησης του πολιτικού κατεστημένου.

Κι εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Ποιος και πώς μπορεί να αποτρέψει μια τέτοια μεταστροφή;

Παραδοσιακά όλοι θα περιμέναμε αυτό το ρόλο της αντιφασιστικής «πρωτοπορίας» να τον παίξει η Αριστερά. Η Αριστερά που με συγκεκριμένο πολιτικό λόγο και σαφή ιδεολογικά, κοινωνικά και οικονομικά επιχειρήματα θα δώσει διέξοδο και όραμα στις πλατειές Λαϊκές μάζες, οδηγώντας τες στην πολυπόθητη κατάκτηση ενός καλύτερου Αύριο, μιας καλύτερης κοινωνίας.

Κι όμως, ακόμη και τώρα, η Αριστερά αδυνατεί να βρει το βηματισμό της, τα συνθήματα της δεν εμπνέουν όσο θα περίμενε κανείς και ο πολιτικός της λόγος, κάθε άλλο παρά σαφής είναι. Ο ηγεμονικός της ρόλος, περιορίζεται σε επιδείξεις πειθαρχίας και συντονισμού, σε ακίνδυνες για το σύστημα απεργίες – πυροτεχνήματα και σε λεκτικούς λεονταρισμούς. Η επαναστατική της φύση μοιάζει να έχει αλλοτριωθεί από την χρόνια συμμετοχή της στο σύστημα ως «νόμιμος» παίκτης και ο ριζοσπαστισμός της να έχει εξαντληθεί στην διαρκή αποδοχή –  απόρριψη των χιλιάδων αναγνώσεων – ορισμών των νομοτελειακών «αληθειών» των θεωρητικών της.

Άραγε είναι απλά φαινόμενο των καιρών η παρακμή της Αριστεράς ή μήπως τελικά ενυπάρχει στην ίδια της τη φύση;

Το επαναστατικό υποκείμενο, ο Λαός – σύνολο δηλαδή, μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο μόνο όταν απαρτίζεται από επαναστατημένα άτομα – υποκείμενα. Επαναστατημένα και κυρίως αυτό-προσδιοριζόμενα ως τέτοια. Θα πρέπει λοιπόν το κάθε άτομο, όχι μόνο να αποφασίσει την ρήξη με το κατεστημένο αλλά και να συνδιαμορφώσει το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί κάθε επαναστατική και μετα-επαναστατική του δραστηριότητα.

Η κομμουνιστική Αριστερά, φέρνει κατάσαρκα την κληρονομιά της προκαθορισμένης νομοτελειακής αλήθειας. Κουβαλάει τις ίδιες μορφές κάθετης οργάνωσης με το σύστημα που αντιπαλεύεται και μοιράζεται μαζί του πολλά από τα «θεσμικά» ταμπού για το άτομο – υποκείμενο. Αναπαράγει πολλά  εξουσιαστικά δίπολα όπως «πρωτοπορίας» – «κινήματος»,«ιδιοφυΐας» – «μάζας», «κράτους» – «πολιτών», «εργασίας» – «αμοιβής», αφαιρώντας έτσι την δυνατότητα του ουσιαστικού αυτοπροσδιορισμού του ατόμου στο κίνημα – κοινωνία.

Εδώ λοιπόν καλείται ο ευρύτερος Αναρχικός χώρος να συμβάλει στο νεογέννητο κίνημα των ημερών μας. Είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε να μπολιάσει τις αυθόρμητες Λαϊκές αντιδράσεις με τις αρχές της οριζόντιας συμμετοχής και οργάνωσης, να μεταφέρει την συσσωρευμένη εμπειρία του σε κάθε συνέλευση, να αναδείξει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του κάθε ατόμου και να υπερασπιστεί την ελεύθερη και ισότιμη συμμετοχή του στη συνδιαμόρφωση κάθε απόφασης. Να προτάξει τον αντιεξουσιαστικό λόγο και να δώσει σαφή εικόνα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε. Να καταδικάσει στην πράξη κάθε «πρωτοπορία», κάθε μορφή καταναγκασμού, κάθε φασιστικό ελιτισμό και σεχταρισμό του κινήματος. Για να έχει όποια ελπίδα το Λαϊκό κίνημα, πρέπει πρώτα απ’ όλα να απαλλαγεί από κάθε μορφή ηγεμονίας, κάθε εξουσιαστική σχέση, κάθε καταναγκασμό σε τυφλή ιδεολογική ή πολιτική πειθαρχία. Το καλύτερο ανάχωμα στο φασισμό είναι η ελευθερία.

Η Κομμουνιστική Αριστερά προτάσσει σαν κύριο εχθρό του λαού τον Καπιταλισμό, ο Αναρχικός Χώρος αναγνωρίζει σαν κύριο εχθρό όχι μόνο τον Καπιταλισμό αλλά και όλες εκείνες τις κοινωνικές δομές που αποσκοπούν στον κατ’ ανάγκην συμβιβασμό του ατόμου με το εκάστοτε κοινωνικό γίγνεσθαι. Η ανατροπή του Καπιταλισμού δεν ωφελεί αν δεν ανατρέψουμε ταυτόχρονα και όλες τις εξουσιαστικές δομές αλλά και τις σχέσεις εξάρτησης της επιβίωσης του ατόμου από την εργασία.

Αλλά ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως το κοινωνικό παρών δεν είναι έτοιμο ή κατάλληλο για τέτοιες ζυμώσεις, δεν μπορούμε να λοιδορούμε την αξία κάθε προσπάθειας αυτό-οργάνωσης και αυτοπροσδιορισμού του κινήματος. Από την ποδηγέτηση και τον ευνουχισμό του κινήματος είναι σαφώς καλύτερο κάθε λάθος που θα προέρχεται από συλλογικές οριζόντιες αποφάσεις ενός «όχι έτοιμου» εξεγερσιακού συνόλου.

Ο αγώνας σήμερα μπορεί να είναι ταξικός, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει με τίποτα να μείνει τέτοιος. Σκοπός δεν είναι η εξουσία μιας όποιας τάξης πάνω στις άλλες, αλλά η κατάργηση των τάξεων και της ίδιας της εξουσίας. Χωρίς αλλά, χωρίς εκπτώσεις.