Αυτή που έρχεται.
Ανατρέχω όλο και πιο συχνά σε περασμένες σκέψεις, σε συναισθήματα γεμάτα νοσταλγία, σε εικόνες που ξεθωριάζουν αφήνοντας πίσω μια πικρή γεύση ικανοποίησης.
Ανακατεύω τις οσμές με τις αναμνήσεις, τα χρώματα με τους ήχους, τα δάκρυα με τις μουσικές, τις γεύσεις με υποσχέσεις αθάνατου έρωτα.
Μύρισε βανίλια στο μυαλό μου, βρεφική στάση ύπνου, κατακλυσμός ιδεατών ματιών, ατέρμονα χάδια. Προσαρμογή.
Και ένας παράλογος φόβος απόρριψης.
Μια αγωνία για την επόμενη ανάσα που θα με κρατήσει στη ζωή.
Η κατάδυση έγινε χωρίς σταματημό, η επιστροφή σταδιακή. Η νόσος των δυτών παρούσα με απειλεί με παράλυση. Συναισθηματική.
Ανάσα.
Ξανά.
Ως πότε θα ζω με δόσεις;
Μια μια τις ανάσες μου, μια μια τις αγάπες μου, μια μια τις στιγμές της θανάτωσης.
Ένα κλάμα βουβό, ένα χαμόγελο κενό, ένα παρακλητικό βλέμμα. Και η αναμονή της ολοκλήρωσης.
Της κορύφωσης του δράματος.
Της λυτρωτικής εξόδου.
……..
Σε έψαχνα.
Από πάντα σε έψαχνα.
Σε βρήκα και σε έχασα πολλές φορές.
Τις πιο πολλές σε βρήκα όταν σ’ έχανα, τις άλλες σ’ έχασα μόλις ήρθες.
Ως πότε θα σε ψάχνω;
Εσένα που θα έρθεις. Εσύ που έρχεσαι.
Αλλά ποτέ δεν φτάνεις.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6p
Η γέννα
Ανάμεσα σε χιλιάδες νεκρούς
κάτω από διαμελισμένα κορμιά
δίπλα σε ανύπαρκτες συνειδήσεις
φιμωμένες φωνές ουρλιάζουν βουβά
Κάτω από τα γκρεμίσματα του κόσμου
μέσα στα ποτάμια της ντροπής
δίπλα στα αδειανά μας βλέμματα
ένας σπόρος ακόμα αντιστέκεται
Μέσα στην αφόρητη σιωπή
κόντρα σε παγωμένες συνειδήσεις
ενάντια στη στάση του χρόνου
ένα κλάμα παιδικό αναδύεται
Μπορείτε να μας φιμώσετε
να μας δείρετε, να μας φυλακίσετε
Μπορείτε ακόμα και να μας σκοτώσετε
Αλλά εμείς θα γεννάμε
Θα γεννάμε το νέο
το όμορφο
το ελεύθερο
το Ανθρώπινο.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6l