ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Αναλογιζόμενος την παθητική στάση του Λαού απέναντι στην πλέον βάρβαρη οικονομική και κοινωνική επίθεση που έχει δεχθεί τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια, προσπαθώ να ανακαλύψω τους παράγοντες αυτούς που ευθύνονται για αυτή τη στάση.

Τελικά, αν ίσως αναδιατυπώσω τον προβληματισμό μου αρχίζοντας από τα βασικά ίσως να βοηθηθώ.

Σαφώς και το σύνολο του λαού δεν αντιλαμβάνεται το ίδιο την κρίση. Είναι το κοινωνικό σύνολο ταυτόσημο με το Λαό;

Έχοντας συνυπολογίσει παράγοντες όπως την καπιταλιστική προπαγάνδα (ΜΜΕ κτλ), την έλλειψη παιδείας,  την ανυπαρξία της αριστεράς, την θρησκευτική αποκοίμιση,  την παθολογική (ψυχολογική) άρνηση της πραγματικότητας και πολλούς άλλους, καταλήγω πάντα στο ίδιο αδιέξοδο.

Τι γίνεται λοιπόν όταν ο εχθρός δεν μοιάζει κοινός; Πως ενώνεις ετερόκλητα άτομα και ομάδες με διαφορετικές «αλήθειες» κάτω ή δίπλα από την  «μία αλήθεια»; Με λίγα λόγια πως δημιουργείς συνθήκες συνειδητοποίησης της οντότητας του Λαού ως ένα αδιαίρετο κοινωνικό σύνολο;

Η απάντηση θα μπορούσε να είναι δημιουργώντας Πολίτες.

Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υπάρχουν Πολίτες. Η έννοια αυτή ποτέ δεν βρήκε έδαφος να καλλιεργηθεί. Από το ραγιαδισμό καταλήξαμε απ’ ευθείας στον ωχαδερφισμό. Τα αίτια αυτού πολλά και σύνθετα. Από το ρόλο της Εκκλησίας έως τους δοσίλογους πολιτικούς, από το κομματικό κρατισμό έως την φανατική απομόνωση της αριστεράς.

Όσον αφορά το θέμα του Πολίτη, νομίζω πως επικρατεί μια μικρή σύγχυση. Σαφώς και ο όρος Πολίτης είναι αταξικός, πράγμα όμως που δεν εμποδίζει  τα μέλη όλων των τάξεων να τον επικαλούνται. Πολίτης μπορεί να είναι ο Αστός όσο και ο Προλετάριος. Η ιδιότητα του Πολίτη δεν φέρει ούτε μόνο ταξικά χαρακτηριστικά αλλά ούτε και αμιγώς ιδεολογικά. Περισσότερο εκφράζει τις ιδιότητες της ενεργής συμμετοχής στην μόνιμη κοινωνική διευθέτηση αιτημάτων και υποχρεώσεων. Τι εμποδίζει λοιπόν κάποιον να είναι ταυτόχρονα πολίτης και ταξικά συνειδητοποιημένος; Είναι μήπως καλύτερα να είσαι προλετάριος χωρίς να είσαι πολίτης;

Συχνά εστιάζουμε  όμως στον όρο Πολίτης και όχι στο περιεχόμενο που αλλάζει σημαντικά ανάλογα με το ποιος αναλαμβάνει το ρόλο. Ο προλετάριος Πολίτης είναι συνειδητοποιημένος όχι μόνο ως προς τη τάξη του αλλά και ως προς την κοινωνία.  Η μονόπλευρη αξίωση της ταξικής υπεροχής χωρίς την απαραίτητη αποδοχή της δίκαιας μετάβασης στην αταξική κοινωνία, είναι επί της ουσίας μια στάση άρνησης συνεργασίας και οδηγεί στην ταξική απομόνωση και τον εκφυλισμό κάθε επαναστατικής προοπτικής.

Στο παρελθόν έχουμε συχνά δει τέτοια φαινόμενα ενότητας του Λαού απέναντι στο κοινό εχθρό, συνήθως εξωτερικό. Αλλά μόνο τότε. Σε περιπτώσεις  όμως κοινωνικών αγώνων, η όποια «ένωση» αποτελούσε παράγωγο μίας άνευ βάθους και ουσιαστικού περιεχομένου καθοδήγησης των μαζών. Μιας εξαπάτησης του Λαϊκού αισθήματος από κίβδηλα συνθήματα , μιας τακτικής κίνησης κάποιας μικρής ομάδας που αποσκοπούσε στην κατάκτηση της εξουσίας . Ποτέ δεν παρατηρήθηκε μια ουσιαστική δράση Πολιτών. Άμεση ανάγκη λοιπόν είναι να γίνουμε επιτέλους Πολίτες. Πολίτες με αξίες και ιδανικά. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο σ’ αυτήν την δημιουργία από την Αριστερά; Μια Αριστερά όμως που δεν διακατέχεται από σύνδρομα καταδίωξης και συναισθηματικές φορτίσεις. Μια αριστερά με όραμα και σταθερές θέσεις και αξίες.

Οι συνήθεις κοινωνικοί μύθοι, δεξιοί και αριστεροί, δείχνουν να μην έχουν πλέον αποτέλεσμα, το ίδιο και οι ταξικές αναγωγές ή ακόμα και οι παραδοσιακές εθιμικές αξίες. Ειδικά οι ταξικές αναγωγές, είναι πλέον ιδιαίτερα αναποτελεσματικές στην προσπάθεια συσπείρωσης του Λαού. Αυτό δεν είναι άρνηση της ύπαρξη των κοινωνικών τάξεων, παρά μόνο αυτό που λέει. Οι ταξικές αναγωγές δεν συσπειρώνουν αποτελεσματικά. Προφανώς και την ευθύνη αυτού τη φέρει όποιος κάνει αυτές τις αναποτελεσματικές ταξικές αναγωγές. Η  σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία και η θεσμική αριστερά.

Οι ηγέτιδες ομάδες έχουν απολέσει προ πολλού το ρόλο της καθοδήγησης. Η χρόνια υποβόσκουσα διαφθορά του ατόμου οδηγεί τελικά στην κοινωνική αποσύνθεση και την αναπόφευκτη αποδυνάμωση του Λαϊκού αισθήματος περί «κοινού κοινωνικού δικαίου». Τα αποτελέσματα δεν χρήζουν ανάλυσης ή περιγραφής, είναι ορατά πλέον σε όλους.

Αρχίζοντας  από τον ελεύθερο αυτοπροσδιορισμό του Ατόμου και εν συνεχεία την αμεσοδημοκρατική αυτο-οργάνωση της βάσης κάθε κοινωνικού χώρου, ίσως καταλήξουμε σε μια νέα δομή του περιεχομένου της λέξης Λαός. Ενός περιεχομένου πιο κοντά στην έννοια Κοινωνία, πιο κοντά στην συνειδητή συλλογικότητα.

Ίσως τελικά  ήρθε η ώρα, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά στην ιστορία, η κοινωνία μας, αμφισβητώντας τις ίδιες της τις «αξίες» να προχωρήσει σε έναν ριζοσπαστικό επαναπροσδιορισμό του φαντασιακού της. Η πραγματική θέση της κοινωνίας  δεν είναι παρά η θεώρηση που η ίδια έχει για τον εαυτό της, ως εκ τούτου, ο ριζοσπαστικός επαναπροσδιορισμός του φαντασιακού της ισούται  με την ανατροπή της θέσης αυτής.

Αν αποτύχει να το πράξει μόνη της, φοβάμαι πως θα βρεθεί στην πλέον δυσάρεστη θέση μιας βάναυσα επιβεβλημένης αλλοτρίωσης, και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οργή

Όσο οι άνθρωποι θα ψάχνουν στα σκουπίδια και τα χαλάσματα για μια τελευταία δόση καταναλωτισμού, οι ένοχοι εσχάτης προδοσίας θα καλύπτουν αριστουργηματικά τα ίχνη του εγκλήματος που διέπραξαν στο όνομα του Λαού.

Όσο οι άνθρωποι θα συνωστίζονται στην στενωπό της κρεατομηχανής του συστήματος πασχίζοντας να ρίξουν μέσα πιο γρήγορα τον μπροστινό τους, οι τύραννοι θα  παγιώνουν τη θέση τους με περισσότερη βία και αναίσχυντο, απροκάλυπτο κυνισμό.

Όσο οι άνθρωποι θα μοιράζονται σε κάστες, φόρμες, ταμπέλες, ράτσες και θρησκείες, οι κυβερνώντες θα ενώνουν βασίλεια και φέουδα στην πλέον τρομαχτική παγκόσμια ενσάρκωση της απόλυτης καταπίεσης.

ΟΤΑΝ όμως οι άνθρωποι καταλάβουν ότι είναι μέρος ΕΝΟΣ λαού, ένοχοι, προδότες, τύραννοι και κυβερνώντες θα κριθούν και θα αφανιστούν εν ριπή ανέμου ως απλή ανάμνηση νυχτερινού εφιάλτη.

Την άλλη μέρα θα ξημερώσει ένας ήλιος ίδιος για όλα τα παιδιά του κόσμου, και το χαμόγελο θα βρει ξανά τη θέση του στα πρόσωπα των κολασμένων.

Γι’ αυτό ουαί σε σας άτιμα και ποταπά ανθρωπάρια του κέρδους και της ντροπής.

Οι μέρες σας λίγες και μετρημένες.

Σκέψεις για την "ορθή" Αριστερά

Διαφωνώ ριζικά με την «δικαιωματική» πρωτοκαθεδρία του Λενινισμού, και επιρρίπτω ευθύνες αποπροσανατολισμού και οπισθοδρόμησης σε όλα τα Αριστερά σχήματα που αυθαίρετα και χωρίς ουσιαστική οριζόντια δημοκρατική συμμετοχή της εργατικής τάξης, ανέλαβαν εργολαβικά την εκπροσώπηση της.

Η θεσμική αριστερά αλλά και πολλά μορφώματα της μη θεσμικής, υιοθέτησαν αστικές πρακτικές διαχείρισης και οργάνωσης, με αποτέλεσμα την αναγκαστική τους στροφή από την διαρκή αμφισβήτηση της εξουσίας και την μετεξέλιξη του ανατρεπτικού τους χαρακτήρα σε απλές  διαχειριστικές εξωραϊστικές προσπάθειες των κοινωνικών ανισοτήτων.

Η επιλογή τους να αυτοπροβάλλονται ερήμην του κόσμου ως αυτόκλητοι σωτήρες και αρχηγοί, είναι επίσης αποτέλεσμα της αστικής τους ρίζας. Αρνούμενοι την αμεσοδημοκρατία ως μόνο τρόπο λειτουργίας των κομμάτων, αποδομούν στην ουσία το Μαρξισμό, απομακρύνουν την πιθανότητα συσπείρωσης των δυνάμεων της μισθωτής εργασίας και αποκρύπτουν έτσι την αδυναμία μιας «Αστικής Αριστεράς» να δράσει ριζοσπαστικά.

Το φαινόμενο των σημερινών «ηγετών», «ηγετίσκων», «φωστήρων» και λοιπών «αντιπροσώπων», δεν είναι παρά η συγκεκαλυμμένη παρακμή των Μαρξιστικών ιδεών μέσα από καταχρηστικές  και αυθαίρετες αναλύσεις της θεωρίας από ανθρώπους που αρνήθηκαν πεισματικά την ουσία της έναντι της χρησιμότητας της για την επίτευξη των ιδιοτελών μικροπολιτικών τους επιτευγμάτων.

.Η Απούσα Αριστερά

Για μια ακόμη φορά η Αριστερά αδυνατεί να κάνει το αυτονόητο. Αδυνατεί να αναλάβει τις πραγματικές της ευθύνες αλλά και αγνοεί επιδεικτικά τις σύγχρονες κοινωνικές προσταγές.

Αφενός ένα κομμάτι της με παρελθοντικές αγκυλώσεις,  Σταλινική φρασεολογία και παράφορη ιδεολογική ανακολουθία, κάνει το μόνιμο λάθος της στείρας αντιπαράθεσης με το σύστημα λειτουργώντας σαφώς ως σύμμαχος (εκούσιος;) του. Αρνούμενο να δει τον Άνθρωπο σαν κύριο μέρος της εξίσωσης, μοιράζει ασύστολα κατάρες και συγχωροχάρτια βάση μιας ιδιότυπης ταξικής δήθεν διάκρισης, χωρίς ίχνος  κοινού αισθήματος δικαίου ή όποιας στοιχειώδους έστω κοινωνικής αποδοχής. Ανεπίδεκτοι φανατικοί  οπαδοί και βολεμένη κομματική ελίτ είναι η φυσική διάταξη που επιτρέπει την συνέχιση του φαινομένου.

Αφετέρου το άλλο κομμάτι(α) της , με πλουραλιστικές δομές και «ψαγμένους» ψηφοφόρους, διανοούμενους αρχηγούς και επιτηδευμένο λόγο, κατακερματίζουν τα απομεινάρια των «ρομαντικών» της ανανέωσης, οδηγώντας τους στην αέναη αναζήτηση της ιδεολογικής υπεροχής και του «πολιτικού καθωσπρεπισμού».

Και οι μάζες μένουν μόνες τους να τραβούν το Γολγοθά τους. Καμιά λύση δεν προτείνεται επί της ουσίας. Καμιά δράση δεν έχει πραγματικά ριζοσπαστικό χαρακτήρα. Κανένα όραμα δεν συνοδεύεται από «εγχειρίδιο χρήσης».

Το λιγότερο που μπορεί κανείς να προσάψει στην Ελληνική Αριστερά είναι ο χαρακτηρισμός της ως Εγκληματικά Απούσα.

Αναμασάει και ανακυκλώνει ιδέες και στελέχη σε μια πληθώρα ευφάνταστων περιτυλιγμάτων αρνούμενη να αναλάβει ενεργό ρόλο. Καθηλωμένη ανάμεσα στα έδρανα του αστικού κοινοβουλευτικού απολυταρχισμού και την ψευδαίσθηση μιας  ιδεολογικής της υπεροχής, επιλέγει να λειτουργεί με όρους αστικών «προοδευτικών» πολιτικών σχηματισμών, παράγοντας μόνο ακίνδυνους αντιπολιτευτικούς εντυπωσιασμούς.

Η κοινωνία όμως χρειάζεται παραδείγματα, προσφορά και αγώνες που δίνονται δίπλα της και με αυτοθυσία. Χρειάζεται πολιτική και πολιτιστική καθοδήγηση, διαπαιδαγώγηση και αυτοοργάνωση. Η κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης δεν είναι αρκετή. Τι γίνεται με την καθόλου αθώα καθημερινότητα του κόσμου; Για παράδειγμα ποια είναι αγωνιστική στάση της Αριστεράς κατά του κατάπτυστου τηλεοπτικού σκουπιδαριού που αποχαυνώνει τον Έλληνα; Πως συνδυάζονται οι εμφανίσεις των Αριστερών με τους διατεταγμένους δημοσιογράφους του συστήματος σε εκπομπές μαζί με παραληρούντες φασίστες; Πως νομιμοποιούν τις εκπομπές χείριστου ηθικού ξεπεσμού που πολλές φορές προηγούνται ή έπονται των «πολιτικών» παραθύρων; Η προσωποποίηση των κινημάτων και η συνεχής αυτοπροβολή στελεχών για ψηφοθηρικούς λόγους δεν συνάδουν με το ήθος του αγωνιστή αριστερού. Η ιδιοτέλεια, όσο καμουφλαρισμένη κι αν είναι, δεν ωφελεί την αριστερά.

Η αριστερά πρέπει να γυρίσει στον φυσικό της χώρο, κι αυτός δεν είναι τα κανάλια και τα σαλόνια, αλλά η γειτονιά, ο χώρος εργασίας, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, η τέχνη. Πρέπει να απαγκιστρωθεί από τους «ανθρώπους του ήθους και των αγώνων» όταν αυτοί αυτοπροβάλλονται και να δουλέψει με ανιδιοτελείς αγνούς αγωνιστές σε πλαίσια οριζόντιας συλλογικότητας. Ηγεσίες και καρέκλες δεν αρμόζουν παρά σε  θιασώτες των δογματικών συστημάτων, φορέων απόλυτων εξ αποκαλύψεως αληθειών. Η Αριστερά οφείλει να προτάξει την διαφορετικότητα και την αμφισβήτηση, την κοινωνική δικαιοσύνη αλλά και  την ευτυχία ως σκοπό.

Πιστεύω πως πολλοί μπορούν να προτείνουν άπειρες δράσεις που θα είχαν πολλές ελπίδες προσέγγισης του κοινωνικού συνόλου. Αναλώνονται  όμως, όπως κάνω κι εγώ συχνά ομολογώ, στο ασήμαντο και άχρηστο παιχνίδι των δηλώσεων, των προθέσεων, των εσωκομματικών ή παραταξιακών κινήσεων και μεθοδεύσεων των «στελεχών».

Γα να είμαι ειλικρινής, αδιάφορος μου είναι ο Κουβέλης, ο Τσίπρας ή ο Αλαβάνος. Αδιάφορος μου είναι κάθε ένας δήθεν Ηθικός, δήθεν Αγωνιστής, όποια ιστορία κι αν έχει.

Το ενδιαφέρον μου το κινεί και το αξίζει μόνο όποιος δεν είναι ανακόλουθος απέναντι στην κοινωνία και την ιδεολογία που εκφράζει. Δεν άκουσα ποτέ τον τηλεαστέρα Κουβέλη (βάλτε εδώ όποιο όνομα σας βολεύει) να αρνείται να δώσει συνέντευξη στους εγκάθετους αρχιερείς της παραπληροφόρησης τύπου Χ/νικολάου. Δεν τον είδα ποτέ να αρνείται να γίνει συνένοχος στην νομιμοποίηση ακροδεξιών νεοφώτιστων παντογνωστών στα παράθυρα. Δεν τον είδα ποτέ να καταγγέλλει την τηλετρομοκρατία   ή την παντοδυναμία των λίγων οικογενειών που λυμαίνονται τον τόπο  με ονοματεπώνυμο. Δεν είδα κανέναν τους να λέει τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Πιστεύετε πραγματικά πως η Αριστερά έχει ανάγκη της τηλεοπτικής προβολής για να κερδίσει ψήφους; Αν ναι, τότε κάτι έχει πάει πολύ λάθος με την Αριστερά, γιατί εγώ πιστεύω πως δεν είναι η ψήφος που μας λείπει αλλά οι συνειδήσεις. Εκτός βέβαια κι αν όλα γίνονται για την προσωπική αποκατάσταση των στελεχών και την κρατική επιχορήγηση. 

Με λίγα λόγια, η αναγκαστική συμμετοχή της Αριστεράς στο πολιτικό παιχνίδι μιας δήθεν κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν αποτελεί δικαιολογία  για αναγκαστικό καθωσπρεπισμό αλλά ευκαιρία για μια πραγματικά Αριστερή και ασυμβίβαστη, παραδειγματική στάση κάθε στελέχους που την εκπροσωπεί στη βουλή ή σε όποιον άλλο θεσμό κοινωνικής εκπροσώπησης.

Αγωνία

Δεν ξέρω αν φταίει ο συναισθηματικός μου φόρτος, η γαμημένη καθημερινότητα ή η ελλιπής παιδεία μου, αλλά πλέον έφτασα στο σημείο να μην ελπίζω στην αλλαγή των κοινωνιών μέσα από συγκαταβάσεις, συμψηφισμούς και συναινέσεις.

Σίγουρα δεν μπορώ να ισχυριστώ πως η όποια κινηματική ανατροπή θα έχει και τα ποθητά αποτελέσματα . Ιστορικά παραδείγματα πολλά για το αντίθετο.

Αλλά.

Δεν κρύβω πως πιστεύω πως πλέον τίθεται ωμά θέμα φυσικής επιβίωσης. Δεν αρκούν πλέον οι συζητήσεις και οι πολιτικοί σχεδιασμοί. Δεν με νοιάζει αν το ένα ή το άλλο πολιτικό μόρφωμα έχει την τάδε ή την δείνα διαφορά από το άλλο. Δεν περιμένω σωτήρες ηγέτες ούτε και λύσεις από το όποιο διαχειριστικό μοντέλο της κρίσης.

Τώρα είναι η ώρα των πράξεων, η ώρα που πρέπει όλοι να πάρουμε θέση. Ο εχθρός είναι πλέον ορατός, αμείλικτος και πάνω από όλα απόλυτα αποφασισμένος. Ο κάθε ένας από εμάς, το κάθε πολιτικό μόρφωμα, η κάθε συλλογικότητα ή ατομικότητα πρέπει να σταθεί στην πλευρά που θέλει να υπηρετήσει. Οι όποιες διαφορές μας, είναι ασήμαντες. Αν θέλουμε να τις επιλύσουμε πρέπει πρώτα να επιβιώσουμε.

Ούτε τη βία επικροτώ, ούτε αυτόκλητους τιμωρούς δέχομαι, ούτε όμως και το άλλο μάγουλο γυρνάω, ούτε τη συγκατάθεση της αστικής τάξης θα ζητήσω για να ανατρέψω το σύστημα, οικονομικό και πολιτικό. Είμαι ταξικά συνειδητοποιημένος και ο εχθρός μου είναι πάνω απ’ όλα ταξικός. Το ότι η μεσαία αστική τάξη δέχεται τώρα τα πυρά μαζί με εμένα, δεν την καθιστά αυτομάτως και σύμμαχό μου. Αυτοί θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμια τους και την οικονομική τους ευμάρεια, εγώ θέλω να ανατρέψω τον καπιταλισμό και αν χρειαστεί θα σπάσω όλα τ’ αυγά για να το πετύχω. Όχι βέβαια μόνος μου, αλλά με το λαϊκό ποτάμι των πανταχού αγανακτισμένων προλετάριων. Θες να το θέσουμε ως ο κόσμος της μισθωτής εργασίας; Το ίδιο είναι. Το πρόβλημα είναι η ενοχοποίηση αυτού του κόσμου για την  βλακώδη και εγκληματική διαχείριση της εξουσίας από τα Κομμουνιστικά Κόμματα του ανατολικού μπλοκ που έχει δημιουργήσει τεράστια κόμπλεξ σ’ όλη την παραγωγική τάξη της κοινωνίας μας. Η εμμονές στην δικτατορία του προλεταριάτου από τα ιστορικά απολιθώματα του ΚΚΕ και οι σταλινικές του πρακτικές δεν πρέπει να μας ενοχοποιούν. Δεν είμαστε εμείς υπόλογοι για τα δικά τους λάθη.  Ένας είναι ο δρόμος για την όποια κοινωνική μετάβαση και αυτός είναι η άμεση ρήξη με το υπάρχον κατεστημένο.

Ορθόδοξοι και Απόκληροι της Αριστεράς

Δεν μπορώ να καταλάβω τη εμμονή δήθεν ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων να μηρυκάζουν «εξ’ αποκαλύψεως αλήθειες» αποφεύγοντας συστηματικά όποια δική τους συμμετοχή στην διαδικασία που λέγεται λογική ανάλυση. Ο λόγος για τους πεφωτισμένους οπαδούς των μηχανισμών ισοπέδωσης της ατομικότητας και της παραγωγής χειροκροτητών.

Ο όρος εξέλιξη τους είναι τελικά ξένος και αντιμετωπίζεται ως ύβρις, ο Μαρξισμός αποτελεί ιερό ευαγγέλιο, κατανοητό μόνο στην ιδιοφυΐα των εκλεκτών. Η ανάλυση του Μαρξ, αποτελεί προνόμιο των λίγων πνευματικών ταγών που με τις αρμοδιότητες του αλάνθαστου και του ισόβιου, αποφαίνονται κατά περίσταση, για την ορθόδοξη στάση του κάθε πιστού που συλλαβίζει τα ιερά τσιτάτα, ώστε να αποφευχθεί η «επί ματαίω» επίκληση.

Σαν άλλοι γαλαζοαίματοι, θέτουν δικαιώματα κληρονομικού δικαίου στην Μαρξιστική θεώρηση της κοινωνίας, και αφορίζουν στο πυρ το εξώτερον κάθε «καταπατητή», ενίοτε και δικούς τους «ανανήψαντες».

Ο Μαρξισμός στα μάτια τους χάνει την όποια φιλοσοφική του φύση, ανάγεται σε κανονιστικό κείμενο κομματικής πειθαρχίας και αποτελεί το μόνο εγχειρίδιο επαναστατικής δράσης, αφού βεβαίως, αποκωδικοποιήθηκε και εκφράστηκε πρώτα σαν τέτοιο από τους αποστόλους ευαγγελιστές του Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο κτλ.

Εμείς, οι απόκληροι της Αριστεράς, όσοι δεν είχαμε τα φυσικά προσόντα καθαρόαιμου οσφυοκάμπτη χειροκροτητή, χάνουμε  ελέω Καθοδηγητή το δικαίωμα της όποιας χρήσης,  ανάλυσης ή ακόμα και επίκλησης της Μαρξιστικής κληρονομιάς. Κάθε μας παρέμβαση, θέση, παρουσία, αντιμετωπίζεται με ακαριαία ιδεολογική αποκήρυξη, με αυτόματη ταύτιση μας με τον «ταξικό» εχθρό. Η ταξική μας ή ιδεολογική μας ταυτότητα αμφισβητείται και κάθε επικοινωνία μας με το λαϊκό κίνημα ορίζεται ως μολυσματική. Αποκτούμε την ταμπέλα του προβοκάτορα, του προδότη, του πράκτορα και οι ιδέες μας, οι προθέσεις μας, οι αγωνίες μας, αναρτούνται στον πίνακα των αμαρτημάτων προς παραδειγματισμό.

Ο Μαρξ όμως, ούτε πανάκεια είναι, ούτε ιδιοκτησία σας κύριοι. Ο Μαρξ μας έδωσε εργαλεία για να κατανοήσουμε το σήμερα και να επεκτείνουμε την θεωρητική μας αντίληψη στο αύριο. Εργαλεία για να δράσουμε και να αλλάξουμε την κοινωνία, αλλά και να ελευθερώσουμε την σκέψη μας. Και δεν είναι μόνο ο Μαρξ, αλλά πολλοί μεγάλοι φιλόσοφοι και στοχαστές που σε διάστημα δυόμιση χιλιάδων ετών συμπληρώνουν, διορθώνουν, αναλύουν και συνθέτουν τις ιδέες τους.

Καμιά θεώρηση όμως δεν έχει αξία στο κενό. Παίρνει  υπόσταση μόνο τότε όταν βρει το γόνιμο εγκέφαλο που θα την επεξεργαστεί και θα την μοιραστεί. Τέτοιοι εγκέφαλοι όμως «δυστυχώς» αρνούνται την τυφλή αποδοχή των «αυθεντιών» και των δογμάτων. Έτσι μένουν στο περιθώριο της ιδεολογική σας γειτονιάς, γίνονται απόκληροι και γραφικοί.

Κάποιοι λοιπόν  πιστεύουν πως έχουν το κληρονομικό δικαίωμα του τίτλου του Αριστερού, και ως εκ τούτου την αποκλειστικότητα. Σ’ αυτούς έχω μόνο να πω τα εξής. Αριστερός δεν είναι τίτλος αλλά στάση ζωής. Μια στάση που εμπεριέχει την άμεση δημοκρατική θεώρηση, τον σεβασμό στην αυτοδιάθεση  και πάνω απ’ όλα την διαρκή αμφισβήτηση των θεσμών και την μέγιστη δυνατή ριζοσπαστικοποίηση.

Αλλά ότι και να λένε, ότι και να πιστεύουν, εμείς οι γραφικοί θα είμαστε πάντα εδώ, σαν άλλοι Μώμοι, να ενοχλούμε με τις θέσεις μας και τις απόψεις μας.

Η αριστερά ως θρησκεία

Η αριστερά, στην ατέρμονη προσπάθεια της να διαχειριστεί τα «κεκτημένα», απώλεσε ουσιαστικά σε επίπεδο πολιτικής σκέψης κάθε ριζοσπαστικό χαρακτηριστικό.

Η αγωνία της να κρατηθεί στην επιφάνεια της αστικής φαρσοκωμωδίας που λέγεται Κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, την οδήγησε αρχικά στην χρήση πολιτικών  αστικών ψιμυθίων και στη συνέχεια στην απόλυτη οικειοποίηση και ενσωμάτωση τους στον ήδη βεβαρημένο δογματικό της λόγο.

Η «ξύλινη» γλώσσα δεν είναι τίποτα άλλο από την εναπομένουσα «κινηματική» στρατηγική εντυπωσιασμού του κόσμου. Ως γνήσια «θρησκεία», αντιλαμβάνεται το ρόλο του πολίτη ως «πιστού» που αποδέχεται το κήρυγμα του «ευαγγελίου»  αδιαμαρτύρητα σαν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια, και μάλιστα σε γλώσσα «ιερή» που κανείς δεν δύναται να αποκωδικοποιήσει.  

Η συντελειακής μορφής «αποκάλυψη», εν είδη αφορισμών και λεονταρισμών, αποσκοπούν στην συσπείρωση των οπαδών «πιστών» αλλά χωρίς την απαραίτητη οραματική υπόσχεση της πολυπόθητης «λύτρωσης».

Από το  «Γκρεμίζουμε τον Κόσμο για να φτιάξουμε έναν καλύτερο», περάσαμε σταδιακά στο «Γκρεμίζουμε τον κόσμο αλλά δεν σας λέμε τι θα φτιάξουμε» και καταλήγουμε σήμερα στο «Μην κάνετε καμιά μαλ@κία και γκρεμίσετε το κόσμο».

ΔΥΣΤΟΚΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ Νο 2

Πολλοί βρέθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε συνέλευση με αγνώστους και διαφορετικής τοποθέτησης ανθρώπους. Απ’ αυτούς κάποιοι απλώς παρακολουθούν, κάποιοι άλλοι συμμετέχουν πιο ενεργά, εκφράζοντας τη γνώμη τους, και κάποιοι ακόμα βάζουν και θέματα προς συζήτηση ή εκφράζουν προβληματισμούς.

Προβληματίζομαι όμως ως προς την ορθότητα αυτής της νεόκτητης πολυφωνίας αφού τις περισσότερες φορές οδηγεί απελπιστικά στον απόλυτο αποπροσανατολισμό. Τα θέματα μπαίνουν με ρυθμό καταιγιστικό, χωρίς συνάφεια και συνοχή. Ο χρόνος σπαταλάται  ανούσια και το μόνο που μένει, μια πικρόξυνη γεύση χαμένης ευκαιρίας. 

Συνήθως ακούω το επιχείρημα πως αυτό το γιουσουρούμ απόψεων, θεματολογίας, ψυχανάλυσης και πρόζας αποτελεί «ζύμωση». Δεν ξέρω. Ίσως.

Αναρωτιέμαι συχνά πως είναι δυνατό να προσκομίσουμε ουσιαστικό πολιτικό όφελος από κάτι τέτοιο. Πως η πλατείες  θα μπορέσουν να καταστούν πεδία πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών σε επίπεδο ανατροπής του σημερινού συστήματος, που τόσο κατακρίνουν. Όταν αναλώνονται σε συζητήσεις περί χρέους, αναδιάρθρωσης, μη αποπληρωμής, εξεταστικών επιτροπών κτλ. Λες και αυτά είναι τα προβλήματα και όχι τα συμπτώματα.

Ύστερα αναζητώ την πιο μεστή θέση των ανθρώπων που χρόνια τώρα συμμετείχαν σε κοινωνικούς αγώνες και που με την αποκτηθείσα εμπειρία τους, θα έλεγε κανείς, πως θα προσπαθούσαν να καθοδηγήσουν την συνέλευση σε πιο σωστές κατευθύνσεις. Όπως η αντιπαράθεση με το πρόβλημα και όχι με το σύμπτωμα. Όπως η επικέντρωση της συζήτησης στο πραγματικό πολιτικό πρόταγμα που δεν είναι άλλο από την ανατροπή του συστήματος και όχι βέβαια η διαχείριση του υπαρκτού.

Το πιο απογοητευτικό είναι η στάση των περισσοτέρων «αριστερών». Αρνούνται κατηγορηματικά να κινηθούν προς αυτή τη κατεύθυνση. Το ερώτημα, που θα έπρεπε να είναι κατ’ αρχάς «πως ανατρέπουμε το σύστημα;» και στη συνέχεια «με ποιους όρους;», αποφεύγεται συστηματικά από τους «αριστερούς» και αντί αυτού προτάσσουν συνήθως άκρως παραπλανητικά ερωτήματα που αφορούν αμιγώς την διαχείριση του συμπτώματος.

Παραπλανητικές θέσεις όπως «το χρέος ευθύνεται για την κρίση», «για όλα φταίει η στάση της κυβέρνησης και της Γερμανίας» και διάφορα τέτοια ευτράπελα.

Ελάχιστοι αυτοί που προτάσσουν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση.

Ίδωμεν….

Ο ρόλος της Αριστεράς

Στην ερώτηση «ποιος ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα» υπάρχει μια παγίδα. Από αυτή καθ’ αυτή την ερώτηση δεν διευκρινίζεται για ποια Αριστερά μιλάμε. Πολλοί, πέφτοντας σ’ αυτή τη παγίδα, απαντούν έχοντας κατά νου την Αριστερά  όπως την ορίζουν οι ίδιοι. Συνήθως εννοούν τον ένα ή τον άλλο κομματικό σχηματισμό, την μια ή την άλλη «συμμαχία».

Αν θέλουμε να απαντήσουμε την ερώτηση με «αντικειμενικό» τρόπο,  πιστεύω πως πρέπει να αναπροσδιορίσουμε την έννοια Αριστερά στην ουσιαστική της βάση και όχι στην θεσμική της εκπροσώπηση. Δεν θα επεκταθώ στην προέλευση του όρου, που είναι κατά βάση αστική τοποθέτηση, αλλά στην ευρέως αποδεκτή έννοια που έχει επικρατήσει σήμερα.

Στην Αριστερά λοιπόν, ανήκουν εξίσου, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικοί, οικολόγοι, προοδευτικοί, αστοί, προλετάριοι, περιθωριακοί , διανοητές, χειρώνακτες, γυναίκες, άντρες, ομοφυλόφιλοι, ετερόφυλοι και αμφίφυλοι. Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ την απαρίθμηση αλλά νομίζω ότι αρκεί έως εδώ για να καταδείξω την κατ’ εμέ πολυσυλλεκτικότητα του όρου.

Σήμερα, τα πλέον ενεργά μέρη – μέλη της Αριστεράς, άγονται από τις θεσπισμένες υπο -συλλογικότητες τους , αναλώνονται στην, πάντα κατ’ εμέ, άχρηστη αναζήτηση και ανάδειξη της διαφορετικότητας, της ιδεολογικής καθαρότητας, της πολιτικής υπεροχής και  συχνά της προάσπισης των αστικών τους προνομίων στην μοιρασιά της πίττας.

Επανερχόμενοι στην ερώτηση «ποιος ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα», έχουμε δυο επιλογές.

Η μία είναι η παραπάνω περιγραφόμενη εσωστρεφής επιδίωξη της «δικής μας  σωστής, Αριστεράς» προτάσσοντας πάντα την διαφορά μας από τους άλλους.

Η άλλη, ακριβώς στον αντίποδα, είναι η αναζήτηση των κοινών στοιχείων, των κοινών συμφερόντων όλων των «μερών» που απαρτίζουν την Αριστερά. Η κατά συνθήκη συμμαχία όλων στη βάση του Ελάχιστου Κοινού Ενδιαφέροντος, για να παραφράσω την γνωστή μαθηματική διατύπωση.

Έχοντας απαλλάξει την αρχική μας ερώτηση από την παγίδα που εσωκλείει, μπορούμε με σιγουριά πλέον να απαντήσουμε πως ο ρόλος της Αριστεράς σήμερα είναι (πρέπει να είναι) να ενώσει όλα τα μέρη που την απαρτίζουν, και να δημιουργήσει το κοινό μέτωπο που θα αγωνιστεί για την επίτευξη των κοινών στόχων.

Το ζητούμενο είναι όχι ο ρόλος της Αριστεράς λοιπόν, αλλά η δική μας τοποθέτηση απέναντι στο (επίπλαστο;) δίλημμα,   Η δική μας Αριστερά ή η Αριστερά όλων;

Δύστοκες Πλατείες

Η ένοχη στάση των αριστερών πολιτικών μορφωμάτων είναι ένας από τους ανασταλτικούς παράγοντες στην εξέλιξη του κινήματος των «αγανακτισμένων». Το μεγάλο πρόβλημα για μένα είναι ο ίδιος ο αυτοπροσδιορισμός των «αγανακτισμένων». Το κίνημα αυτό, από την πρώτη μέρα, αν και έθεσε κάποια τυπικά πολιτικά προτάγματα, αυτοαναλώνεται στην αναζήτηση κοινού τόπου «αγανάκτησης».

Σε αντιδιαστολή με τα περισσότερα κινήματα που προηγήθηκαν ιστορικά, δεν έχει καμιά ουσιαστική πολιτική βλέψη. Με λίγα λόγια όλοι σχεδόν όσοι αυτοαποκαλούνται «αγανακτισμένοι» ετεροπροσδιορίζονται από τα «μη θέλω» τους και αρνούνται συστηματικά να προχωρήσουν στην διατύπωση μιας βαθειάς και ριζοσπαστικής θέσης για τα «θέλω» τους.

Οι όποιες προσπάθειες εύρεσης κοινού τόπου για την «επόμενη μέρα», αυτοαναιρούνται από τις συχνά δογματικές και μικροπολιτικές καταβολές του κάθε υποκειμένου αλλά βασικά προσκρούουν στον τοίχο του φόβου που διακατέχει τους περισσότερους απέναντι στην διαφορετική αλλά τεκμηριωμένη άποψη, απέναντι στην πιθανή υπεροχή της «άλλης» θέσης.

Οι θέσεις των συνομιλούντων αντιμετωπίζονται σχεδόν πάντα με την κλασική επιφύλαξη του «καπέλου» ή ακόμα και με την άρνηση διαφωνίας με την «ομάδα» των ομοϊδεατών που ανήκει ο καθένας μας. Η ομαδοποίηση δεν διαφέρει ιδιαίτερα από την κομματική υποταγή που τόσο εύκολα απορρίψαμε τις πρώτες κιόλας μέρες του κινήματος. Και για να μην παρεξηγηθώ, πράγμα που νιώθω συνέχεια και πιο έντονα τελευταία, εξηγούμαι:

Κάποιοι επιμένουν να «αντιδρούν» στο λόγο του άλλου, αντί να «δρουν» βάση των δικών τους πεποιθήσεων. Κρίνουμε συχνά όλο το σχόλιο κάποιου από μια λέξη και όχι από το νόημα του συνόλου των προτάσεων του. Αναγάγουμε ως υπέρτατο δημοκρατικό αγαθό τη «δική μας» «σωστή» θέση και την υπεράσπιση της, αντί του δημιουργικού διαλόγου. Προβάλουμε το «ατομικό εγώ» μας ως προϋπόθεση σύστασης της συλλογικότητας και όχι ως πρέπει το «συλλογικό εγώ» μας.  Οι απολιτίκ παίρνουν τη ρεβάνς από τους πολιτικοποιημένους σε στημένο γήπεδο γεμάτο άλογο φανατισμό και αρνητισμό ως προς κάθε ουσιαστική πολιτική – ιδεολογική έννοια.

Θα κλείσω προτείνοντας περισσότερη ψυχραιμία και ανοχή στη διαφορετικότητα αλλά και την ουσιαστική και έμπρακτη δήλωση θέλησης στην συμμετοχικότητα που τόσο ανάγκη έχει το κίνημα μέσα από τις όποιες δράσεις αποφασίσει η συνέλευση.