Ενός λεπτού κραυγή

Στα ντουβάρια της εξαθλίωσης

στα ματωμένα πλακόστρωτα

στα λερωμένα μάρμαρα

και τους αιώνες ησυχίας

είθισται να μαζευόμαστε

ξεθωριασμένα πρόσωπα

μηχανικές αντιδράσεις

-ενός λεπτού σιγή

.

κωφεύουμε λυτρωτικά

αποστρέφοντας το βλέμμα

από το ομιλούντα καθρέφτη

συμμόρφωση, αποξένωση

αποτσίγαρο στο πεζοδρόμιο

ένας καφές στο χέρι

και πορεία στο σύνηθες

-ενός λεπτού σιγή

.

θέλω να ουρλιάξω

μόνο που φοβάμαι

φοβάμαι σου λέω

πως θα πάρεις τη φωνή μου

και θα της βάλεις πλαίσιο

νόημα δικό σου

και θα την ονομάσεις

-ενός λεπτού κραυγή

.

μια μόνιμη σιωπή

.

ShortUrl: https://wp.me/p2tMSd-aw

Κάρβουνα

Κάρβουνα.

Κάρβουνα που υπόσχονται μια δόση θαλπωρής, μια εστία φιλοξενίας, μια ανάπαυλα από το εξωτερικό ψύχος.

Κάρβουνα φονικά και ύπουλα, πρώτα σε ζεσταίνουν, κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου και μετά σε σκοτώνουν.

Ζωές, κάρβουνα στη φουφού της καθημερινής εκπόρνευσης των ονείρων μας.

Μυαλά, κάρβουνα στο μαγκάλι της επιβίωσης.

Συνειδήσεις, κάρβουνα στο λάκκο της ανθρωποφαγίας.

Καρδιές, κάρβουνα στο φούρνο της θλίψης και του φόβου.

Και το κορμάκι της κάρβουνο στα δελτία ειδήσεων.

Και η μάνα;

.

Μάτια που καίνε σαν κάρβουνα, αναμμένα από το κλάμα, τις ενοχές και το μίσος.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-76