Αρχείο
Δουλίτσα να υπάρχει.
Διαβάζω χιλιάδες σελίδες, εκατομμύρια γραμμές, απεγνωσμένες λέξεις που προσπαθούν να εκφράσουν το ανομολόγητο. Ο παραλογισμός, η διαστρέβλωση, ο πόνος, ο θυμός, η παραίτηση.
Η αδυναμία επικοινωνίας, ίσως το πιο τραγικό όλων. Γραφικοί χαρακτήρες αναλαμβάνουν ρόλο υπερηρώων, βιάζουν τη λογική και την αξιοπρέπεια, ανακυκλώνουν το ένα και μοναδικό επιχείρημα υποταγής. Φόβος.
Αλλά ο φόβος γεννάει μίσος, το ξέρουμε καλά, το ζήσαμε πολλές φορές σαν κοινωνία, σαν άτομα. Μόνο που το μίσος αυτό, το συνηθίσαμε, το αγκαλιάσαμε, το κάναμε σημαία και ιδεολογία, το βαφτίσαμε Ασφάλεια και Σταθερότητα, το χρωματίσαμε με ευχάριστους μύθους, το κρύψαμε πίσω από το συμφέρον. Το συμφέρον το δικό μας, το ιδιωτικό, το απάνθρωπο που θέλει όλους τους ανθρώπους αναλώσιμους μπροστά στα λίγα ψίχουλα πλαστής ευημερίας μας.
Οι άνθρωποι πεινάνε, βασανίζονται, σέρνονται στο βούρκο της απαξίωσης, του αποκλεισμού, της εκμετάλλευσης. Φανατικά πιστοί του δόγματος της εξουσίας που θέλει τον άνθρωπο να είναι μόνο αν δουλεύει, πατάνε σε πτώματα για μια θέση στο κάτεργο του καπιταλισμού, αποδύονται κάθε επίφαση αξιοπρέπειας με στόχο την έστω και ελάχιστη αποκατάσταση στο πατροπαράδοτο πρότυπο του φτωχού πλην τιμίου βιοπαλαιστή, θεματοφύλακα των χρηστών ηθών και της τάξης του κόσμου. Ενός κόσμου φτιαγμένου από ηλίθιες παραδοχές και φόβο. Πολύ φόβο.
Ενός κόσμου χωρίς εμάς, αλλά με τις σκιές μας.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7X
Πρόθυμοι εθελοντές.
Εθελοντές ζητά πλέον και επίσημα ο καπιταλισμός για να παράξει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Εθελοντές εργαζόμενους, γιατί η ανεργία είναι χειρότερη λέει. Αν πας εθελοντής, θα έχεις (ίσως) καλύτερες ευκαιρίες αύριο σου λένε, θα μετρήσει στα υπέρ σου όταν έρθει η ώρα να γίνεις και επίσημα μισθωτός σκλάβος.
Τι είναι όμως αυτό που μας εκπλήσσει;
Γιατί θεωρούμε εξωφρενικό τον όρο εθελοντής όταν μιλάμε για την εργασία μας;
Μήπως η έκπληξη πηγάζει από μια μικρή παρανόηση που κάναμε στο παρελθόν;
Και εξηγούμαι, μήπως απλά τόσα χρόνια κρύβαμε την πραγματικότητα πίσω από λέξεις-μάσκες αρνούμενοι να παραδεχτούμε την δική μας ανικανότητα;
Ονομάσαμε την εθελοδουλία μας, μισθωτή εργασία, ναι ή όχι;
Στην ουσία πάντα εθελοντές δεν ήμασταν στον κοινωνικό καταμερισμό ;
Γιατί αν έχουμε την ψευδαίσθηση πως δεν είμαστε εθελοντές, θα ρωτούσε κάποιος αν δεχόμαστε πως μας εξαναγκάζουν σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης, και αν το παραδεχτούμε, τότε πως θα δικαιολογηθούμε;
Εθελοντές λοιπόν, εθελοντές σκλάβοι, υπήκοοι, πολίτες, συνένοχοι, εξουσιαζόμενοι, εξουσιαστές. Και μάλιστα πρόθυμοι εθελοντές οι περισσότεροι.
Με τις υγείες μας.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7S
Από την ανεργία στο μίσος.
Ανεργία.
Μπαίνει στη ζωή σου απότομα, βίαια, καταλυτικά. Όμως δεν την αναγνωρίζεις αμέσως. Σου παίρνει καιρό, ανάλογα με τις συνθήκες που βιώνεις. Όταν όμως συνειδητοποιήσεις την κατάσταση αυτή, γκρεμίζεται ο κόσμος σου. Οι επιπτώσεις της στη ζωή σου είναι τραγικές. Ξαφνικά στερείσαι και τα απαραίτητα, οι αξίες των πραγμάτων αλλάζουν ραγδαία και σχεδόν κάθε τι μικρό ασήμαντο και ποταπό στο παρελθόν γίνεται πολύτιμο. Πολύτιμο αλλά όχι αναγκαστικά και απαραίτητο. Και μικραίνει η λίστα με τα απαραίτητα, μέρα με τη μέρα, έως που δεν έχεις τι άλλο να κόψεις. Και από εκεί ξεκινάει η ιδρυματοποίηση και ο αυτοματισμός. Μια συνεχής διαδικασία αποδόμησης της προσωπικότητας σου. Ένας ατελείωτος ευτελισμός. Μια αποχαύνωση. Η παράδοση.
Ο φόβος.
Μπαίνει κι αυτός στη ζωή σου απότομα, βίαια, καταλυτικά.
Μπαίνει και κουβαλάει μαζί του ένα θεριό τρομακτικό. Ένα θεριό που μπήγει τα νύχια του στο μυαλό σου, που ρουφάει τη χαρά και τρέφεται με τη ζωή σου. Έχει εκατομμύρια δόντια που ξεσκίζουν καθημερινά τη λογική σου, άπειρα πρόσωπα που σου κρύβουν την πραγματικότητα όπως οι παραμορφωτικοί καθρέφτες. Σου κλειδώνει κάθε διέξοδο στον κόσμο, σου απαγορεύει την επικοινωνία, σου τσακίζει την ύπαρξη. Σκοτάδι.
Κατάθλιψη.
Κατάθλιψη που σε κατακλύζει, σε ορίζει, σε σκοτώνει λίγο λίγο. Σκοτώνει στην αρχή τη χαρά, την συντροφικότητα, τη δημιουργία. Μετά σιγά σιγά σκοτώνει κάθε τι ανθρώπινο μέσα σου. Σκοτώνει την ομορφιά, την διαφορετικότητα, τον έρωτα, το πάθος, την αγάπη, κάθε τι ζωντανό. Σε οδηγεί με τα μάτια κλειστά στο επικείμενο τέλος της ανθρωπιάς σου. Κι αφού σου στερήσει κάθε ζωντανό και όμορφο συναίσθημα, σε αφήνει κενό, αδιάφορο, απονεκρωμένο. Δημιουργεί χώρο να φωλιάσει το κακό.
Το μίσος.
Περισσότερο μίσος.
Μίσος για όλα και για όλους. Μίσος για την ίδια τη ζωή.
Τέλος.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7D
Νεκρές εικόνες
Λαμπερές παραλληλόγραμμες οθόνες κατακλύζουν τις ζωές μας. Πόρτες σε μια διάσταση παράλογη, απάνθρωπη, κι όμως απίστευτα αληθινή. Σχισμές και ρήγματα ανάμεσα στη πραγματικότητα και τον εφιάλτη.
Ανθρωπόμορφα τέρατα σε παράθυρα μας βομβαρδίζουν συνεχώς με ασήμαντα καλέσματα σε ασήμαντες δοξασίες, με ασήμαντους ανθρώπους. Ανθρώπους που επέλεξαν να γίνουν οι φορείς της πιο απίστευτης ασημαντότητας.
Μας ποτίζουν καθημερινά με τα συστατικά της απάθειας, της υποταγής, του παραλογισμού, της τυφλής πίστης στις πιο απάνθρωπες δοξασίες. Εκατομμύρια εικόνες νεκρές και λέξεις κενές νοήματος, ουρλιαχτά φανατισμένων οπαδών, μειλίχιες προτροπές εθνοσωτήρων, αποκαλυπτικές προφητείες κάθε παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς, θωπευτικές καταναλωτικές παροτρύνσεις.
Και μεις, κάπου ανάμεσα στον βιοπορισμό και την ανυπαρξία μας, αναμασάμε την ασημαντότητα του θεάματος, προσκυνάμε την μεγαλειότητα της εικόνας, του φαίνεσθαι, του ειδώλου ενός παραμορφωτικού φακού, μιας επιβαλλόμενης αντίληψης.
Συμφωνώντας ή διαφωνώντας με τα κελεύσματα της παράνοιας, υποτάσσουμε σχεδόν όλοι άκριτα την θέση μας, στους κανόνες ενός στημένου παιχνιδιού. Στρατευόμαστε σε αντίθετα στρατόπεδα που πιστά υπηρετούν τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Αναγωγή του ασήμαντου σε σημαντικού, καταδίκη του σημαντικού σε αιρετικό.
Έτσι, οι νεκροί μας γίνονται εμπόρευμα για αναλύσεις στα τηλεπαράθυρα, οι αντιπαραθέσεις τρόπος αποδοχής του μοιραίου. Στατιστικές και νούμερα, νομοθετήματα, συνθήματα, άρθρα και συνεντεύξεις, αναλύσεις, ειδήσεις. Πονήματα ηλιθίων, φανατικών υπαλλήλων, δήθεν διανοούμενων πουλημένων γραφιάδων, αναίσχυντων φερέφωνων, αποτελούν την καθημερινή μας ενασχόληση στην ηλίθια συμμετοχή μας στην ανάδειξη του πιο εύκολου θύματος στη πιο σημαντική προπαγάνδα του συστήματος. Αυτή της ίδιας της ασημαντότητας.
Και κάθε μέρα, λίγο λίγο, η ασημαντότητα κυριεύει τα νοήματα, επικαλύπτει τη φρίκη, στραγγαλίζει τη λογική, κυριαρχεί στο λόγο και τις πράξεις μας. Και όσο επιμένουμε να εθελοτυφλούμε, όσο παίζουμε το δικό τους παιχνίδι, τόσο καταδικάζουμε με τη στάση μας την ίδια μας την ζωή στην απόλυτη ασημαντότητα.
Κι όταν η ζωή γίνεται ασήμαντη, τίποτα πια δεν έχει σημασία, κανένα έγκλημα αρκετά σοβαρό, καμιά καταστολή αρκετά βίαιη, καμιά φυλακή αρκετά αποκρουστική, καμιά φτώχεια αρκετά εφιαλτική, κανένας θάνατος αρκετά οδυνηρός. Όταν η ζωή γίνεται ασήμαντη, το ίδιο γίνεται και το μέλλον, γιατί το μόνο μέλλον που είναι σημαντικό, είναι αυτό της ζωής.
Το μόνο πιο σημαντικό απ’ τη ζωή, είναι η ελεύθερη και γεμάτη αξιοπρέπεια ζωή.
Ας σκοτώσουμε λοιπόν την ασημαντότητα, αρνούμενοι να παραχωρήσουμε αυτά που κάνουν τη ζωή μας σημαντική.
Αξιοπρέπεια και ελευθερία.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7r
Δεν έμεινε τίποτα να κλάψουμε
Κοίτα!
Εκεί πίσω απ’ τον ορίζοντα χαμογελάει το αύριο
Μη σταματάς εδώ, κάνει κρύο και πεινάω
Προχώρα ίσια, μην σπαταλάς δυνάμεις
Πέτα τα βάρη που σου φόρτωσε το χτες
Δεν θα τα χρειαστείς ξανά
Ποτέ δεν τα χρειάστηκες
Κράτα το χέρι σου απλωμένο, είναι πολλοί που θέλουν προς τα κει να πορευτούν
Βάστα γερά, κι αν σκοντάψεις ψάξε το χέρι μου
Μην αφήνεις την ασχήμια να σε καθηλώνει, σε περιμένει η ομορφιά
Μην κοιτάς πίσω
Δεν έμεινει τίποτα να κλάψουμε
Μόνο το μπροστά έμεινε
Μόνο το μπροστά
Στάσου, κουράστηκα
Βαρύ φορτίο ο φόβος
Τα γόνατα λυγίζουν σε κάθε βήμα πλέον
Τελείωσαν και τα τσιγάρα
Έχεις τσιγάρο;
Για μια στιγμή μονάχα να σταματήσουμε
Μια μόνο ανάσα στη σκιά
Δεν πάει πουθενά ο ορίζοντας
Πάντα στη θέση του είναι
Εμείς το δρόμο χάσαμε
Εμείς
Η πείνα μας βασανίζει συνεχώς
Και η δίψα
Μα το χειρότερο είναι ο ύπνος
Ποτέ λυτρωτικός
Πάντα γεμάτος εφιάλτες
Σκοτάδι, φως, σκοτάδι, ανελέητα
Μην κοιτάς πίσω
Φτάνουμε
Κοίτα!
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7d
Κάρβουνα
Κάρβουνα.
Κάρβουνα που υπόσχονται μια δόση θαλπωρής, μια εστία φιλοξενίας, μια ανάπαυλα από το εξωτερικό ψύχος.
Κάρβουνα φονικά και ύπουλα, πρώτα σε ζεσταίνουν, κερδίζουν την εμπιστοσύνη σου και μετά σε σκοτώνουν.
Ζωές, κάρβουνα στη φουφού της καθημερινής εκπόρνευσης των ονείρων μας.
Μυαλά, κάρβουνα στο μαγκάλι της επιβίωσης.
Συνειδήσεις, κάρβουνα στο λάκκο της ανθρωποφαγίας.
Καρδιές, κάρβουνα στο φούρνο της θλίψης και του φόβου.
Και το κορμάκι της κάρβουνο στα δελτία ειδήσεων.
Και η μάνα;
.
Μάτια που καίνε σαν κάρβουνα, αναμμένα από το κλάμα, τις ενοχές και το μίσος.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-76
Γενική απεργία
Σήμερα έχουν καλέσει οι εργατοπατέρες σε ακόμα μια προσχηματική γενική απεργία. Και ως είθισται, θα διεξαχθεί και η καθιερωμένη πορεία – περίπατος των δήθεν αγωνιζόμενων εργατοϋπαλλήλων. Η συμμετοχή προβλέπεται μικρή και για ακόμα μια φορά, κυβέρνηση και ισχυροί, νιώθουν την ευφορία του να βρίσκονται στο απυρόβλητο της ισχνής λαϊκής αντίστασης.
Πολλοί αγωνιστές και σύντροφοι εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για τις συγκεκριμένες άνευ ουσίας και περιεχομένου απεργίες και τους δήθεν αγωνιστικούς περιπάτους. Χωρίς άδικο, δεν λέω, καυτηριάζουν την δουλική και υποκριτική στάση των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος, και σπεύδουν να επιστήσουν την προσοχή μας στο μάταιο αυτών των καλεσμάτων. Καλέσματα που στερούνται την σοβαρότητα, την αγωνιστικότητα και την διάρκεια που απαιτούν οι συγκυρίες. Με λίγα λόγια, η σημερινή απεργία – πορεία είναι επί της ουσίας για μια ακόμη φορά απλή βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής και της συσσωρευμένης δυσαρέσκειας.
………
Περπατάω αργά τη νύχτα σε πεζόδρομο του κέντρου και βλαστημάω που μου τέλειωσε ο καπνός. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένα δροσερό αεράκι ήρθε να με ανακουφίσει από τη ζέστη της ημέρας που με είχε κάνει να ιδρώσω σε τραγικό βαθμό. Για μια στιγμή τουλάχιστον ένιωσα την ομορφιά της βραδιάς να με συνεπαίρνει. Ο φωτισμός είναι χαμηλός αλλά οι είσοδοι των πολυκατοικιών έχουν λίγα φώτα. Παρατηρώ τα τζάμια γεμάτα ενοικιαστήρια. Που και που σταματώ και τα διαβάζω. Πρέπει σύντομα να βρω ένα σπίτι ικανό να χωρέσει την οικογένεια μιας και μάλλον η μετεγκατάσταση στην πρωτεύουσα είναι πια οριστική.
Λίγο χαζεύοντας τα ενοικιαστήρια, λίγο ο χαμηλός φωτισμός, λίγο οι σκέψεις των δυσκολιών που με περιμένουν και αφαιρέθηκα. Και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε έναν σκοτεινό όγκο, πεταμένο μπροστά στο παρτέρι μιας πολυκατοικίας, εκατοστά μόνο από τα πόδια μου. Δεν μπόρεσα αμέσως να διακρίνω τι είναι αλλά κατάλαβα αμέσως όταν άκουσα ένα ασθενικό, ακανόνιστο ροχαλητό. Ένας άνθρωπος κοιμόταν στο δρόμο. Καθόλου ασυνήθιστο θα μου πεις, αλλά ήταν λίγο ξαφνικό.
……..
Το μεσημέρι θα πάω στη πορεία, και με τα παιδιά είπαμε να μη λειτουργήσουμε το κατάστημα σήμερα. Μπορεί η απεργία να είναι μια πρόφαση των εργατοπατέρων, αλλά κι αν δεν πάω μήπως δεν τους δικαιώνω; Μήπως δεν λεν μετά, “ορίστε, δεν υπάρχουν αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική”; Τι κι αν διαφωνώ ακόμα και με τα προτάγματα των μικροαστών διαδηλωτών; Τι κι αν δεν πιστεύω στη δυναμική τους; Έχω μια πολύ καλή δικαιολογία να είμαι εκεί. Εκτός από την αυτονόητη συμμετοχή σε κάθε συλλογική αντίδραση που μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία ζύμωσης, ίσως και κάποιου ρήγματος της κανονικότητας του συστήματος. Εκτός από την εσωτερική ανάγκη να συμμετέχω σε κάθε προσπάθεια ζύμωσης και διαμόρφωσης μιας πιο ουσιαστικής αντίδρασης. Εκτός από την άρνηση που έχω να χαρίζω το πεδίο στους συστημικούς αμαχητί.
………
Λίγο πιο πέρα από τον άγνωστο που κοιμόταν κυριολεκτικά στο δρόμο, διέκρινα άλλον έναν, ξύπνιο ακόμα (ή τον ξύπνησε η παρουσία μου;). Έστρεψε αμέσως το πρόσωπο του από την άλλη και κουλουριάστηκε, λες και κρυβόταν, λες και ντράπηκε. Ένιωσα αμήχανα στην αρχή, λίγο άβολα. Βασικά ένοιωσα σαν εισβολέας στο χώρο τους, σαν ακάλεστος επισκέπτης στο δικό τους δωμάτιο. Έφυγα βιαστικά για το “δικό μου” δωμάτιο, για το δικό μου χώρο. Έφυγα με το κεφάλι κάτω από ντροπή για την αδυναμία μου να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους αλλά και με μια σκέψη να τρυπάει το μυαλό μου. Περισσότερο μάλλον με μια ερώτηση.
……….
Έλεγα πως έχω μια πολύ καλή δικαιολογία να είμαι στην πορεία. Θέλω λοιπόν να θέσω σε αυτούς τους λίγους που θα μπορέσω αυτή την ερώτηση. Θέλω να μου απαντήσουν αυτοί που θα κάνουν μαζί μου ( ή μήπως είμαι εγώ μαζί τους;) την επαναστατική γυμναστική. Αλλά πριν κοιμηθώ για να μπορέσω να είμαι αύριο εκεί, θέλω την ίδια ερώτηση να τη θέσω και σένα φίλε που κάθεσαι στο καναπέ σου και με διαβάζεις.
-“Χτες το βράδυ, είδα δυο άστεγους να κοιμούνται στο δρόμο, μπροστά στην είσοδο δυο πολυκατοικιών που η κάθε μια είχε τουλάχιστον τέσσερα με πέντε ενοικιαστήρια. Δηλαδή συνολικά σχεδόν δέκα διαμερίσματα άδεια. Κι αυτοί κοιμόντουσαν στο δρόμο. Που βλέπεις τη λογική σε αυτό;”
Αν το βρίσκεις λογικό, τι να πω; Έχασες το χρόνο σου να διαβάζεις για τις ανόητες ερωτήσεις μου.
Αν πάλι θες να μου απαντήσεις πως κάτι έστω δεν είναι λογικό, πως κάτι έστω σ’ ενοχλεί, σε παρακαλώ μην το κάνεις στα σχόλια.
Έλα να μου το πεις στη πορεία.
Εκεί είναι η θέση σου.
Ραντεβού στο δρόμο.
.
ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6H
Λίγη ησυχία ρε αδερφέ.
Αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε κρατάει σκλάβο;
Τι σε φοβίζει περισσότερο άραγε;
Τι σε εξουσιάζει;
Παλεύεις μέρα νύχτα με θεριά φρικτά.
Εικόνες αποκάλυψης.
Σενάρια τρόμου.
Αμφιβολίες και τύψεις , ελπίδες φρούδες.
Αφήνεσαι στα χέρια των ταγών, ακολουθείς πιστά μια πλάνη.
Διαβάζεις δυνατά τα ευαγγέλια, φοράς στολή φαντάρου.
Ζητάς μεσσία να σε λυτρώσει, αφέντη να σε σώσει.
Αγίους προσκυνάς σεμνά, ζητάς συγχώρεση.
Ψελλίζεις απόκοσμους ψαλμούς, αποζητάς αγέλη.
Θέλεις να γίνεις σύνολο, κομμάτι όλων των άλλων, να βρεις γαλήνη στη φυγή.
Ευθύνη να μην έχεις
Σάπισε το μυαλό σου.
Βρομάει πτώμα η ζωή σου.
Προβάλεις την ευθύνη σου στους άλλους.
Αναθέτεις τα θέλω σου.
Αρνείσαι τα γιατί σου.
Κρύβεις την αλήθεια σου.
.
Λίγη ησυχία ρε αδερφέ.
Λίγη ασφάλεια.
.
Καλή νύχτα σου λοιπόν.
Καλό κατευόδιο.
Καμιά η τύχη σου.
Καμιά η συμβολή σου.
Βυθίσου ήσυχος στη λήθη σου.
.
Δεν έχει ησυχία η ελευθερία.
.
Κλείσε τ’ αυτιά σου.
.
.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5y
Πόσο ακόμα;
Πόσο ακόμα θα σέρνεσαι καταγής, μέσα σε λάσπες και μιαρά περιττώματα; Πόσο ακόμα θα βάζεις πάνω απ’ την αγάπη σου, εκείνον τον τρομαχτικό, εξευτελιστικό φόβο που σου μάθανε να φωνάζεις ζωή; Πόσο ακόμα θα ξεσκίζεις με βία κάθε σύναψη λογικής στο τρομαγμένο σου μυαλό; Πόσο ακόμα;
Ξεκίνησες το ταξίδι μέσα στα σκοτεινά πέπλα της εποχής της άγνοιας. Πάλεψες σαν θηρίο με τα στοιχειά της φύσης αλλά και με τα τέρατα που δημιούργησε το μυαλό σου. Κατάφερες να τα δαμάσεις όλα, κατάφερες να γίνεις «άνθρωπος». Κι όμως, δεν μπόρεσες ποτέ να δεις καθαρά. Έφτιαξες συστήματα, θρησκείες, ιδεολογίες, περιουσίες. Έσφαξες τους άλλους, σφάχτηκες από άλλους, είδες τις «αλήθειες», μπήκες σε λίστες, έγινες νούμερο, έγινες αυθεντία, έγραψες ιστορία, χάραξες σύνορα, γκρέμισες όνειρα, βρώμησες τον τόπο με την τοξική σου ανάσα, αυτή που ζέχνει «πρόοδο» και κέρδος.
Πόσο ακόμα θα σέρνεσαι καταγής, σκουλήκι όμοιος, καταναλώνοντας μόνο για χάρη της αφόδευσης; Πόσο ακόμα θα βάζεις πάνω απ’ την αγάπη σου, εκείνο το τραγικό, αποτρόπαιο «πρέπει» που σου μάθανε να αποκαλείς ελευθερία; Πόσο ακόμα θα ξεσκίζεις με βία κάθε δεσμό που σε κρατά ενωμένο με τον συνάνθρωπο; Πόσο ακόμα;
Βούτηξες στο βόθρο της ιδιοτέλειας, ανέχτηκες τη λοβοτομή, μίσησες την ομορφιά, βάφτισες «δίκαιο» τη σκλαβιά, έπεσες σε λήθαργο χωρίς όνειρα, αγόρασες ψεύτικες υποσχέσεις, πούλησες την αξιοπρέπεια για λίγη «ησυχία», καταράστηκες τη διαφορετικότητα, αναθεμάτισες το καινούργιο, εξιδανίκευσες τη μετριότητα, έκαψες τους «αιρετικούς», έσβησες τη φλόγα του έρωτα, έκρυψες από το φως κάθε σπόρο, κάθε σκέψη, κάθε ιδέα, κάθε συναίσθημα που θα μπορούσε να σε λευτερώσει.
Πόσο ακόμα θα σέρνεσαι καταγής; Πόσο ακόμα;
Σύντομα θα σε πατήσουν τα πέλματα των ονειροπόλων. Σύντομα θα σε συντρίψουν οι κραυγές του πόθου τους. Σύντομα θα σε κάψουν οι φλόγες της επανάστασης. Σύντομα θα σε ξεχάσουν. Σύντομα αυτοί που νοιώθουν, θα συνεχίσουν το ταξίδι που εσύ άφησες στη μέση.
.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-5p
Αναρχοκομουνιστικός Συνδικαλισμός ή Ρεφορμισμός;
Σε μια περίοδο κρίσης είναι λογικό να εντείνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις. Μέσα σε μια τέτοια περίοδο είναι ακόμα πιο λογικό να γίνονται ακόμα πιο επίκαιρες όλες οι επαναστατικές θεωρήσεις που προϋπάρχουν μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
Η αναρχική θεώρηση, σαν γνήσια επαναστατική τάση μέρους του επαναστατικού υποκειμένου, δεν θα μπορούσε να λείψει από την πρώτη γραμμή αντίστασης και πάλης για την προώθηση της κοινωνικής επανάστασης και την δημιουργία εκείνων των συνθηκών ελευθερίας για το σύνολο της κοινωνίας να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις αξιών και συμβίωσης των ανθρώπων. Το πρόταγμα των ελεύθερων και μη καταπιεστικών σχέσεων συμβίωσης, η ανάγκη για την απόλυτη ατομική και συλλογική ελευθερία, η κατάργηση του Κράτους, της ιδιοκτησίας της όποιας ανταλλακτικής οικονομικής σχέσης, η αυτοοργάνωση και η αυτοδιάθεση κάθε κοινότητας και συλλογικότητας είναι κάποια από τα κύρια χαρακτηριστικά της αναρχικής θεώρησης.
Η πολυφωνία και η πολυτασικότητα του αναρχικού χώρου αν και απολύτως υγιές φαινόμενο, δεν πρέπει να διολισθαίνει στην ισοπέδωση και στην λάθος ταυτοποίηση των διάφορων τάσεων με την βασική αναρχική θεώρηση. Η αυτοανακήρυξη πολλών και διαφόρων ιδεολογικών ρευμάτων σε αναρχικές, αποτελεί τουλάχιστον παγίδα και κυρίως αποπροσανατολισμό στην κινηματική δράση του αναρχισμού. Η Αναρχία δεν είναι ιδεολογία. Πολλοί από τους «συντρόφους» δεν είναι παρά ελευθεριακοί κομμουνιστές ή ακόμα χειρότερα Μαρξιστές που κρύβουν πίσω από το αναρχικό πρόταγμα τις εξουσιαστικές τους τάσεις.
Ας πάρουμε τον σημερινό αναρχοσυνδικαλισμό στην Ελλάδα για παράδειγμα, που θεωρεί πως πρέπει να παλεύει για εργατικά δικαιώματα, βελτιώσεις, παροχές και πως η οργάνωση πάλης του σήμερα, ο συνδικαλισμός, πρέπει να είναι και το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας αύριο. Ο συνδικαλισμός, θεσμός ανάγκης της εργατικής πάλης μέσα στον καπιταλισμό, είναι φύσει καπιταλιστικό μοντέλο όμως. Βασίζεται στην σχέση εργοδότη – εργαζόμενου και μόνο σ’ αυτή. Που τον χρειάζεται λοιπόν μια κοινωνία χωρίς εργοδότες; Μόνη περίπτωση που μπορώ να φανταστώ θα ήταν η σχέση εργάτη – κράτους, αλλά τότε δεν μιλάμε για αναρχική σκέψη αλλά για μαρξιστική. Είναι τουλάχιστον ατόπημα η παραδοχή πως μπορεί να υπάρξει συνδικαλισμός σε μια αυριανή κοινωνία που δεν έχει αφεντικά, είτε ιδιώτες είτε γραφειοκράτες. Σε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας δεν μπορεί οι άνθρωποι να μοιράζονται σε ομάδες συμφερόντων, αλλά μόνο το συνολικό κοινοτικό συμφέρον μπορεί να είναι αντικείμενο κοινωνικών διεργασιών και μόνο αν εξασφαλίζεται ο σεβασμός στην ατομική ελευθερία και την ελευθερία κάθε μειονότητας. Επίσης, η λογική των συνδικαλιστών περί εργασιακής ηθικής και εργατικής ταυτότητας δεν έχει καμιά θέση σε μια κοινωνία που εργασία δεν αποτελεί προϋπόθεση επιβίωσης, ούτε αυτοσκοπός ζωής, αλλά εκλαμβάνεται μόνο ως εθελοντική προσφορά στην κοινότητα, σε απόλυτα ελεύθερη σχέση χρόνου και παραγόμενου αποτελέσματος. Κάθε μορφή «αναγκαστικής» εργασίας, απλά αποτελεί την βάση κάθε εξουσίας που τόσο αποστρέφεται κάθε αναρχικός.
Επίσης, η εμμονή των συντρόφων συνδικαλιστών στον παρωχημένο και αστικό ορισμό της εργατικής τάξης που έδωσε ο Μαρξ όπου τα όρια των τάξεων είναι δομημένα σαφώς πάνω στα συμφέροντα των αστών και που ο αυστηρός διαχωρισμός των λούμπεν, άνεργου, προλετάριου, αγρότη, ελεύθερου επαγγελματία, μικροπαραγωγού οδηγεί αναγκαστικά σε περιχαράκωση. Οδηγεί όμως και σε πρακτικές καθαρού ρεφορμισμού όπως πολύ εύστοχα έχει διατυπώσει ο Μαλατέστα στο «Ρεφορμισμός» απ’ όπου και το απόσπασμα: «πολύ συχνά οι μεταρρυθμίσεις που προτιμούν είναι εκείνες που, όχι μόνο φέρνουν αμφίβολα άμεσα ωφελήματα, αλλά και εξυπηρετούν την παγίωση του υφιστάμενου καθεστώτος και δημιουργούν στους εργάτες ένα κατεστημένο συμφέρον απ’ τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του. Όπως λόγου χάρη, οι κρατικές συντάξεις, τα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης καθώς επίσης και τα προγράμματα συμμετοχής στα κέρδη στις αγροτικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις κλπ.»
Ακόμα και οι της CNT στην Ισπανία, μια συνδικαλιστική ένωση που ποτέ δεν έκρυψε τον Αναρχοκομμουνιστικό της χαρακτήρα και που χρησιμεύει σαν σημείο αναφοράς για πολλούς από τους σημερινούς συντρόφους, είχε ξεκάθαρα αφήσει κάθε ρεφορμιστική πολιτική πίσω της, για την ακρίβεια ποτέ δεν την υιοθέτησε. Δεν διαπραγματευόταν ποτέ με τα αφεντικά για τις συνθήκες εργασίας και τα μεροκάματα, δεν διατηρούσε ποτέ κεφάλαια για ενίσχυση απεργών, εν ολίγοις δεν έγινε ποτέ κοινωνικός εταίρος των αφεντικών. Η CNT απαιτούσε τον άμεσο έλεγχο και εκμετάλλευση των μονάδων παραγωγής από τους εργάτες τους και της γης από τους αντίστοιχους εργάτες γης. Επίσης, σαν μόνο τρόπο κοινωνικής επανάστασης αποδεχόταν την άμεση δράση, απεργίες, δολιοφθορές, απαλλοτρίωση, ένοπλη εξέγερση. Σε φυλλάδιο της CNT-FAI της εποχής διαβάζουμε: «Οι CNT και FAI καλούν τον καθένα στην ένοπλη επανάσταση. Η ώρα της επανάστασης έχει φτάσει και η στιγμή είναι τώρα. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τον αναρχοκομμουνισμό πραγματικότητα.»
Οι σημερινοί σύντροφοι λοιπόν που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχοσυνδικαλιστές, σε ποιον συνδικαλισμό αναφέρονται; Σε αυτόν που εργαλειακά χρησιμοποίησαν οι αναρχοκομουνιστές στην Ισπανία ή στον ρεφορμιστικό συνδικαλισμό του σήμερα; Στην πρώτη περίπτωση είναι αναρχοκομμουνιστές, δηλαδή Μαρξιστές που διαχώρισαν τη θέση τους από την μπολσεβίκικη θέαση του κομουνισμού όχι όμως από τις παραδοσιακές μαρξιστικές αντιλήψεις περί εξουσίας, στη δεύτερη, απλά περιχαρακώνουν το κίνημα στα στενά πλαίσια μιας «αστικής» θεώρησης των τάξεων, και άθελα τους οδηγούν σε ένα διαφορετικό είδος «μεταρρύθμισης» από αυτό που θέλουμε σαν αναρχικοί. Για να δανειστώ λίγο τα λόγια του Μαλατέστα «Επανάσταση σημαίνει, με την ιστορική έννοια της λέξης, ριζική αναμόρφωση των θεσμών που πετυχαίνεται γρήγορα με τη βίαιη εξέγερση του λαού ενάντια στην υφιστάμενη εξουσία και στα προνόμια¨ κι είμαστε επαναστάτες κι εξεγερμένοι, γιατί δεν θέλουμε απλώς να βελτιώσουμε τους τωρινούς θεσμούς, αλλά να τους καταστρέψουμε εντελώς, καταργώντας κάθε μορφή, κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο και κάθε είδος παρασιτισμού πάνω στην ανθρώπινη εργασία, κι επειδή θέλουμε να το πετύχουμε αυτό όσο το δυνατό πιο γρήγορα και επειδή πιστεύουμε ότι οι θεσμοί που γεννήθηκαν απ’ τη βία διατηρούνται με βία και δεν θα υποκύψουν παρά μόνο μπροστά σε μια ισοδύναμη βία…»
Αυτή όμως η απόλυτη καταστροφή των θεσμών της σημερινής κοινωνίας, βάζει σε σκέψεις πολλούς συντρόφους, που επηρεασμένοι από μια επίπλαστη μαρξιστική ηγεμονία στο θεωρητικό επίπεδο, πέφτουν εύκολα θύματα μιας δήθεν ελευθεριακής προσέγγισης και ελαφρά τη καρδία, αρχίζουν να χτίζουν μοντέλα και εγχειρίδια χρήσης για την κοινωνία του αύριο. Ένα παράδειγμα είναι το παραπάνω με το συνδικαλιστικό μοντέλο, και είναι δηλωτικό της σύγχυσης που επικρατεί ως το προς τι είναι τελικά η Αναρχία.
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Κάθε επαναστατικό υποκείμενο, οφείλει να προωθεί την επανάσταση σε κάθε φάση της κοινωνικής εξέλιξης. Είναι φύση της Αναρχίας η επανάσταση και χωρίς αυτή δεν νοείται καμιά αναρχική θεώρηση. Ο επαναπροσδιορισμός των τάξεων μέσα από μια επαναστατική οπτική είναι απαραίτητος για την ίδια την επανάσταση που σκοπό έχει την εξάλειψη των τάξεων. Ως αναρχικοί θα έπρεπε να σκεφτόμαστε αταξικά και όχι στα στενά πλαίσια των τάξεων, και μάλιστα έτσι όπως ορίστηκαν αυτές σχεδόν διακόσια χρόνια πριν.
Η μετεξέλιξη του Καπιταλισμού, ειδικά στις δυτικές οικονομίες, αναγκάστηκε σχεδόν να εξαφανίσει την παραδοσιακή έννοια του βιομηχανικού εργάτη / προλετάριου. Φαινόμενα όπως αυτό ενός μέλους της εργατικής τάξης, που λόγω των πρόσκαιρων παραχωρήσεων που για δικούς τους λόγους έκαναν σε μια ιστορική περίοδο οι καπιταλιστές, βρέθηκε με σχετική οικονομική άνεση και έντονα διεστραμμένη ταξική συνείδηση, δεν είναι πλέον μειοψηφικά στους κόλπους της κοινωνίας μας. Μικροϊδιοκτήτες και αυτεπάγγελτοι, που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη κατά την παραδοσιακή μαρξιστική αντίληψη, βρίσκονται συχνά σε δυσμενέστερη οικονομική θέση από τον εργάτη/υπάλληλο. Επίσης δεν μπορούμε να αρνηθούμε το δικαίωμα κάποιου να τρέφει τον πόθο και την ετοιμότητα για την επανάσταση, άσχετα με την κοινωνική του κατάταξη.
Ο κοινωνικός μετασχηματισμός και η διάχυση των συνειδήσεων μεταξύ των πρότερα ξεκάθαρα ορισμένων κοινωνικών τάξεων, η όλο και πιο ασαφής κοινωνική διαστρωμάτωση και η επί έτη συνεχόμενη αλλοτρίωση της ατομικής συνείδησης από τον άκρατο καταναλωτισμό οδηγεί αναγκαστικά στην παραδοχή της ανάγκης μιας επανατοποθέτησης του επαναστατικού υποκειμένου απέναντι στις παραδοσιακές ταξικές αναφορές. Μπορούμε πλέον να διακρίνουμε μόνο δύο τάξεις που συνυπάρχουν αντιμαχόμενες στο κοινωνικό πλαίσιο. Δύο κύριες κοινωνικές τάξεις, την άρχουσα ή καπιταλιστική τάξη και την αντίθετη σ’ αυτή τάξη των ανθρώπων που βιώνουν την εκμετάλλευση. Η δεύτερη μοιράζεται σε δυο υποσύνολα, σε αυτό των ανθρώπων που παλεύουν για την κατάργηση των τάξεων και σ’ αυτό εκείνων που συνιστούν την παθητική ή ακόμα και ενεργή επαναστατική αντίδραση και συνειδητά ή ασυνείδητα τάσσονται υπέρ του συστήματος. Η τάξη που παλεύει για την ελευθερία και την ισότητα είναι η επαναστατική τάξη, και έχει ασαφή οικονομικά και ιδεολογικά όρια, αλλά κατέχει συγκεκριμένη συνείδηση της θέσης της μέσα στο ιστορικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Φυσικά και η μεγάλη βάση αυτή της τάξης είναι οι εργαζόμενοι, αλλά όχι πλέον με την στενή έννοια του προλετάριου, αλλά κάθε ανθρώπου που αναγκάζεται να ανταλλάσσει τον παραγωγικό του χρόνο για τα απαραίτητα προς το ζην. Η κοινωνική εξέλιξη και η ώθηση πολλών ανθρώπων να επενδύσουν σε μικρές παραγωγικές μονάδες, συχνά οικογενειακές ή ολιγομελείς επιχειρήσεις, ενώ σαφώς αποτελούν εν δυνάμει εφαλτήριο για την αναρρίχηση στο καπιταλιστικό σύστημα σαν εκμεταλλευτές κερδοσκόποι, τις περισσότερες φορές δεν εξασφαλίζουν καμιά ουσιαστική οικονομική διαφορά από έναν απλό μισθωτό. Η ταξική τους προέλευση αλλά και η ταξική τους συνείδηση δεν είναι αυτομάτως αστική, αλλά τις περισσότερες φορές παραμένει έντονα εργατική. Η a priori τοποθέτηση τους λοιπόν στις τάξεις του ταξικού εχθρού, μάλλον δίκη προθέσεων είναι παρά πολιτική θέση καθαρότητας. Γιατί δεν αρκεί να έχεις ταξική συνείδηση, πρέπει να είναι και επαναστατική. Και η επαναστατική συνείδηση, δεν μπορεί να είναι ίδιον μόνο της εργατικής τάξης, αλλά κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου.
Σαν συνειδητά μέλη λοιπόν της επαναστατικής τάξης, οφείλουμε να προτάσσουμε πάντα την επανάσταση, και θα αφήσω πάλι τον Μαλατέστα να συνεχίσει τον προηγούμενο συλλογισμό του «…Αλλά η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει μόλις τη θέλει κανείς. Μήπως θα πρέπει να παραμείνουμε αδρανείς, να περιμένουμε να ωριμάσει η κατάσταση με τον καιρό; Κι ακόμα και μετά από μια πετυχημένη εξέγερση, θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε, μέσα σε μια νύχτα, όλες μας τις επιθυμίες και να περάσουμε από μια κρατιστική και καπιταλιστική κόλαση σ’ έναν αντιεξουσιαστικό-κομμουνιστικό παράδεισο, που είναι η πλήρης ελευθερία του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια της επιθυμητής κοινότητος των συμφερόντων όλων των ανθρώπων; Αυτές είναι αυταπάτες που μπορεί να ριζώσουν ανάμεσα σε εξουσιαστές, που βλέπουν τις μάζες σαν πρώτη ύλη την οποία μπορούν να διαμορφώσουν σύμφωνα με τη θέληση τους, με νόμους στηριζόμενους με σφαίρες και χειροπέδες, εκείνοι που κατέχουν την εξουσία. Αλλά αυτές οι αυταπάτες δεν έχουν θέση ανάμεσα σε αναρχικούς. Χρειαζόμαστε τη συναίνεση των ανθρώπων και επομένως πρέπει να πείσουμε με την προπαγάνδα και το παράδειγμα, πρέπει να διδάξουμε και να επιδιώξουμε ν’ αλλάξουμε το περιβάλλον με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή η εκπαίδευση να μπορέσει ίσως να φθάσει έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων…»
Γυρνώντας τώρα πίσω σε όλες εκείνες τις συλλογικότητες που οραματίζονται την κοινωνία του αύριο με κάποιο συγκεκριμένο μοντέλο, που οδηγούν τους συντρόφους στον κοινωνικό αγώνα για την κατάργηση των τάξεων και της εκμετάλλευσης μέσα από προκαθορισμένες παραδοχές για τη φύση και τη λειτουργία των αυριανών θεσμών, ακόμα κι αν δεχτούμε, πράγμα που δεν αμφισβητώ, τις καλύτερες των προθέσεων, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε από μια φοβερή σύμπτωση με τις εξουσιαστικές θέσεις των Μαρξιστών. Το κύριο στοιχείο σύμπτωσης δεν είναι άλλο από την έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνουν όλοι τους στη Κοινωνία αλλά ακόμα και στους ίδιους τους, τους συντρόφους. Αυτή η έλλειψη της εμπιστοσύνης είναι που καθιστά αναγκαία την πρόβλεψη από τώρα όλων των δομών και του τρόπου λειτουργίας των αυριανών θεσμών, ώστε η «ανώριμη» κοινωνία να μην παρεκτραπεί της στόχευσης της επανάστασης.
Ας δούμε τι θέση παίρνει ο Μαλατέστα: «…Είμαστε σήμερα μεταρρυθμιστές στο βαθμό που επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε τις πιο ευνοϊκές συνθήκες και ένα όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό φωτισμένων αγωνιστών, έτσι ώστε να μπορέσει να έχει ικανοποιητική έκβαση μια λαϊκή εξέγερση. Θα είμαστε μεταρρυθμιστές και αύριο, μετά από μια νικηφόρα εξέγερση και την επίτευξη της ελευθερίας, στο ότι θα επιδιώξουμε μ’ όλα τα μέσα που επιτρέπει η ελευθερία, δηλαδή με την προπαγάνδα το παράδειγμα και ακόμα και τη βίαιη αντίσταση ενάντια σ’ όποιον θα ήθελε να περιορίσει την ελευθερία μας, να προσηλυτίσουμε στις ιδέες μας έναν ακόμα μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.
Αλλά δε θ’ αναγνωρίσουμε τους θεσμούς, θα πάρουμε η θα κερδίσουμε κάθε δυνατή μεταρρύθμιση με το ίδιο πνεύμα που κάποιος αποσπάει μια κατακτημένη περιοχή απ’ τα χέρια του εχθρού, προκειμένου να συνεχίσει την προέλαση του και θα παραμείνουμε πάντα εχθροί κάθε κυβέρνησης, ανεξάρτητα απ’ το αν πρόκειται για τη σημερινή μοναρχική κυβέρνηση η για τις αυριανές δημοκρατικές η μπολσεβίκικες κυβερνήσεις.»
Όχι τις αυριανές δομές, όχι το εγχειρίδιο χρήσης, αλλά τις σημερινές συνθήκες που είναι απαραίτητες για μια ικανοποιητική έκβαση μιας λαϊκής εξέγερσης δημιουργούμε. Και εδώ είναι η ουσία της Αναρχίας. Η επαναστατική της φύση σήμερα αλλά και αύριο, όπως και η αναγνώριση της ανάγκης της συναίνεσης των ανθρώπων. Μια αναρχική κοινωνία είναι μόνο συναινετική, και ας το παραδεχτούμε επιτέλους, πως κάθε μορφή πρόβλεψης μιας τέτοιας κοινωνίας πέραν της συναίνεσης και της οριζόντιας συμμετοχής όλων, κάθε άλλο παρά συναινετική στάση είναι. Όλη μας η εμπειρία είναι μέσα στις ιστορικές μεταλλάξεις εξουσιαστικών κοινωνικών συστημάτων και κυρίως του Καπιταλισμού. Κάθε δομή αντίστασης και οργάνωσης είναι επίσης αποτέλεσμα των σημερινών αναγκών και ετεροπροσδιορίζονται από τις δομές που θέλουμε να καταργήσουμε. Έτσι και ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά ένα εργαλείο του σήμερα, φτιαγμένο για την αντιμετώπιση του εχθρού και όχι ένα εργαλείο του αύριο, όπου ο εχθρός θα έχει εκλείψει. Η ρήση πως οι δομές του αγώνα μας πρέπει να έχουν χαρακτηριστικά από τις αυριανές δομές, αν και σωστή εμπεριέχει έναν τεράστιο κίνδυνο παρανόησης. Αντί να δεχτούμε μόνο την ανάγκη της αυριανής οριζόντιας οργάνωσης όλων των δομών σαν προϋπόθεση, ανάγουμε όλα τα χαρακτηριστικά των σημερινών δομών ως προϋπόθεση για τις αυριανές. Όσο έμμεση και αν είναι αυτή η επιβολή εκ των προτέρων του όποιου μοντέλου, όσο καλοπροαίρετα κι αν γίνεται, δεν παύει να είναι επιβολή και να αντιτίθεται με την ίδια τη φύση της Αναρχίας. Την απόλυτη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του. Η κατάκτηση αυτής της ελευθερίας, περνάει μέσα από την καταστροφή όλων των θεσμών και δομών που αναπαράγουν το σήμερα, που λιγότερο ή περισσότερο εκφράζουν εξουσία. Μέσα από την επανάσταση για την κατάργηση της εξουσίας και κατά συνέπεια την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους.
Καταλήγοντας, αναρωτιέμαι λοιπόν, ποια η ανάγκη διαχωρισμού του συνδικαλιστικού προτάγματος από τον Αναρχοκομουνισμό; Γιατί νιώθει την ανάγκη κάποιος να αυτοχαρακτηριστεί Αναρχοσυνδικαλιστής αντί για Αναρχοκομουνιστής ή Ελευθεριακός Κομμουνιστής; Σύμφωνα με τα προτάγματα της CNT πάντως δεν υπάρχει καμιά τέτοια ανάγκη. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το συνθετικό Αναρχο- δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Καιρός να διαλέξει κανείς τελικά τι θέλει να είναι. Ελευθεριακός κομμουνιστής, Ρεφορμιστής ή Αναρχικός. Όλα μαζί δεν υπάρχουν.
(Τα αποσπάσματα είναι από εδώ: Ερρίκο Μαλατέστα – Ρεφορμισμός http://wp.me/p2tMSd-9 )
.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-50
Οι φτερωτοί κλέφτες
Θυμάμαι που καθόμασταν παιδιά, στο τσιμέντο του μόλου, με τα πόδια μας να κρέμονται πάνω από τα νερά του λιμανιού. Σούρουπο, και τα φώτα άρχιζαν να ανάβουν δειλά το ένα μετά το άλλο. Κάποιο αργοπορημένο καΐκι γύριζε από την ψαριά της ημέρας, λικνιζόμενο στα ήρεμα νερά σαν κοκέτα που πάει σε κοινωνική χοροεσπερίδα. Κανά δυο γλάροι πετούσαν κυκλικά από πάνω του, μαθημένοι στα καλούδια που τους πέταγαν οι ψαράδες όταν καθάριζαν τα δίχτυα τους. Άσπροι φτερωτοί κλέφτες, ανέμελοι σαν παιδιά. Έτσι τους έλεγες. Όταν μεγαλώσουμε θέλαμε να γίνουμε ναυτικοί, να ταξιδέψουμε παρέα τον κόσμο. Και είχαμε τη σιγουριά πως παντού θα νιώθαμε στο σπίτι μας, στο λιμάνι μας, μιας και παντού θα μας ακολουθούσαν οι φτερωτοί σου κλέφτες. Ανέμελοι σαν παιδιά.
Σε ξαναβρήκα ξαφνικά, τριάντα χρόνια αργότερα. Είχες ασπρίσει σχεδόν. «Δεν άλλαξες μου είπες» και με πήρες απ’ το χέρι να πιούμε τον καφέ της αντάμωσης, σε κείνο το φρικτό καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Καπετάνιος εσύ, πολυτεχνίτης εγώ. Ταξίδεψες στις θάλασσες του κόσμου, έμεινα πίσω να πλάθω όνειρα στεριανά. Σιγά σιγά, μου έπλασες τη φρίκη της ζωής σου μπρος στα μάτια μου. Είδες τη φτώχια, την αρρώστια, το μίσος. Πήγες με γυναίκες σε ανάγκη, αγόρασες χασίς από παιδιά, μπαρκάρισες με σκυλοπνίχτες και γκαζάδικα, είδες τη βρωμερή πλευρά των λιμανιών. «Θεριό ο άνθρωπος», μου είπες «θεριό ανήμερο».
Σώπασες για λίγο, και έστριψες καπνό εξωτικό. Ρούφηξες το τσιγάρο σαν τον δύτη, που πρέπει να γεμίσει τα πνευμόνια και να βουτήξει στο βυθό χωρίς ανάσα άλλη. Με κοίταξες λοξά. «Θες κι άλλα;» μου είπες, «θες να μάθεις;». Έγνεψα ναι. Συνέχισες. Πορτογαλία, Βραζιλία, Εκουαδόρ. Ιαπωνία, Κίνα, Ταϋλάνδη. Πόνος, αγωνία, φτώχια, μπουρδέλα, ναρκωτικά, τζόγος. Ορφάνια και δάκρυα παντού. Μιλούσες και άναψαν τα μάτια σου, οργή. Μιλούσες και έκλεινε η ψυχή μου. Λύπη. «Κάπου στην Αφρική, άφησα ένα γιο» μου είπες. «Κάπου ίσως, κάποτε να γυρίσω».
Πέρασε η ώρα, σουρούπωσε. «Και τώρα τα δικά σου». Τι να σου πω; «Όλα καλά, θαυμάσια» σου είπα, και γέλασε το χείλι σου. Πώς να σου πω πως όλα όσα έζησες, σε χίλιες μύριες χώρες, τα έζησα κι εγώ εδώ, σε μια μονάχα πόλη; Πώς να σου δείξω πως την ίδια μοναξιά του καραβιού, την έζησα μέσα στο πλήθος; Σηκώθηκα να φύγω. «Θα σε βρω, ξανά» ψιθύρισα. «Αύριο, μεθαύριο σίγουρα». Με χαιρέτησες με μια αγκαλιά. Σαν τότε που χωρίσαμε στερνή φορά στο μόλο της πατρίδας. Σούρουπο, και τα φώτα άρχιζαν να ανάβουν δειλά το ένα μετά το άλλο. «Δεν τους είδα» μου ψιθύρισες στο αυτί, «δεν τους είδα πουθενά». Απόρησα. Κοντοστάθηκα, και πριν προλάβω να ρωτήσω, «τους φτερωτούς κλέφτες» μου είπες λυπημένα. «Πετάνε μόνο όπου υπάρχει χαρά»
.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4P
Απάθεια
Εν αναμονή της ψήφισης των πλέον τρομακτικών μέτρων εξαθλίωσης της ζωής μας, προσπαθώ να καταλάβω, ακόμα και τώρα, τι είναι αυτό που μας κρατάει από το να μην κάνουμε την αυτονόητη εξέγερση.
Τρία χρόνια αλλεπάλληλων περικοπών, συνεχόμενων παραβιάσεων της όποιας ελάχιστης δημοκρατικής νομιμότητας, συνεχώς εντεινόμενων πιέσεων και εκβιασμών και πρωτόγνωρης ιστορικά κατασταλτικής βίας. Κι εμείς ακόμα ψάχνουμε το βηματισμό μας.
Η τερατώδης αναβίωση του Ναζισμού και η γιγάντωση του παρακρατικού παρεμβατισμού, ένας αποτρόπαιος κοινωνικός κανιβαλισμός και η ασταμάτητη διολίσθηση της κοινωνίας σε έναν πολιτικό μεσαίωνα, δεν έχουν σταθεί ικανοί λόγοι να μας αφυπνίσουν.
Κάποιος έλεγε κάποτε πως ο άνθρωπος είναι ζώο συνήθειας. Μήπως τελικά συνηθίσαμε σ’ αυτά τα τρομερά και απάνθρωπα που βιώνουμε; Μήπως συνηθίσαμε στο ρόλο του πολίτη – θύματος; Μήπως συνηθίσαμε να είμαστε αγανακτισμένοι; Γιατί μετά την αγανάκτηση, λογικά έρχεται η αντίδραση, αλλά εμείς δεν έχουμε αντιδράσει ακόμα. Στην ουσία ούτε καν στο ελάχιστο.
Τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα πως είμαστε ηλίθιοι. Αλλά γνωρίζοντας πως τέτοιες γενικεύσεις δεν υφίστανται στις ανθρώπινες κοινωνίες, αναγκάζομαι να πάω τη σκέψη μου πιο μακριά. Αναγνωρίζω αρκετές αιτίες που μας οδηγούν στην απάθεια αλλά θα σταθώ στις πιο σημαντικές.
Πρώτη αυτή της συνήθειας. Όχι η συνήθεια στα μέτρα και το πρόσωπο του τέρατος όπως έλεγε και ο συνθέτης, αλλά στη συνήθεια μας στα απλά μικρά καθημερινά. Στον τρόπο ζωής που είχαμε μέχρι τώρα και βασίστηκε στην κατανάλωση χωρίς περιορισμούς. Αυτή η συνήθεια μας είναι που γεννά τον Φόβο. Δεύτερη αιτία απάθειας, ο φόβος μην χάσουμε τον τρόπο ζωής μας. Κάθε μέτρο, κάθε περικοπή το αντιμετωπίζουμε φοβικά. Αντί να αντιδράσουμε, λέμε ας είναι το τελευταίο, αρκεί να περισώσουμε ότι μπορούμε από τις συνήθειες μας.
Τρίτη και επίσης σημαντική αιτία, η πολιτική μας παιδεία. Η εξάρτηση μας πολιτικά από το κόμμα/βουλευτή που φρόντιζε πάντα για τα ιδιοτελή και μικρά μας αιτήματα. Η γαλούχηση μας στην αντιπροσώπευση και στην απόταξη κάθε ευθύνης από τους ώμους μας. Η ανάγκη μας να βρούμε τον πεφωτισμένο «σωτήρα» που θα μας ελευθερώσει, όχι από την πολιτική μας κατρακύλα αλλά από την υλική μας ένδεια.
Και τέλος, τώρα που φτάσαμε στο αμήν, ακόμα και τώρα, εστιάζουμε στο σύμπτωμα και όχι στην αιτία. Αλαλάζοντας αμοληθήκαμε να διαδηλώσουμε σε πλατείες και καταλήψεις την αντίθεση μας στα μέτρα που ψηφίζει σήμερα η Βουλή. Με ιδεολογικές και πατριωτικές κορώνες, κράζουμε το άδικο και φοβερό των μέτρων, την αδυναμία μας να εξασφαλίσουμε την συνηθισμένη μας ρουτίνα αν αυτά περάσουν. Κάθε φορά, εδώ και τρία χρόνια διαδηλώνουμε όταν περνάνε μέτρα, διαδηλώνουμε όταν μας παίρνουν ένα κομμάτι της επίπλαστης ευτυχίας μας. Αναρωτηθήκαμε έστω και για μια στιγμή όμως, έστω και τώρα, τι θα γίνει αν δεν περάσουν τα μέτρα; Δηλαδή, ακόμα κι αν καταψηφιστούν, εμείς σωθήκαμε;
Ακόμα κι αν αλλάξουμε κυβέρνηση, αν αλλάξουμε ηγέτες, αν έχουμε δραχμή ή ευρώ ή πατσαβούρια, θα σώσουμε την αξιοπρέπεια μας; Θα ανακτήσουμε την χαμένη «ελευθερία» μας; Θα δικαιώσουμε την πολυπόθητη «Δημοκρατία» μας; Θα προσφέρουμε στον εαυτό μας και τα παιδιά μας την ποιότητα ζωής που αξίζουμε;
Δεν θα υπάρχουν δηλαδή μετά αφεντικά να σε εκμεταλλεύονται; Δεν θα υπάρχουν διεφθαρμένοι δημόσιοι λειτουργοί κι υπάλληλοι να σε κλέβουν; Δεν θα υπάρχουν τα τοκογλυφικά δάνεια των τραπεζών; Δεν θα υπάρχουν φασίστες να σε φοβίζουν; Δεν θα υπάρχει κρατική καταστολή σε κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης;
Επιτέλους, ας καταλάβουμε πως μόνο αν πολεμήσουμε την αιτία, θα απαλλαγούμε από τα συμπτώματα. Και αιτία είναι πρωτίστως η προσκόλληση μας στη συνήθεια. Η υποταγή μας στο σύστημα που ξεχωρίζει τους ανθρώπους, που δημιουργεί ανισότητες, που τσακίζει κάθε όνειρο ελευθερίας. Στο σύστημα της κοινωνίας της οικονομίας και της ιδιοκτησίας. Στο σύστημα της ιεραρχημένης δόμησης της λήψης των αποφάσεων. Στο σύστημα που αφήνει τον άνθρωπο νούμερο σε στατιστικές. Αυτό το ένα και ενιαίο σύστημα της Εξουσίας ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο. Είτε το λένε Καπιταλισμό, είτε όπως αλλιώς.
Μόνο η συνειδητοποίηση της εχθρικής φύσης προς τον Άνθρωπο αυτού του συστήματος μπορεί να μας βγάλει πραγματικά από την απάθεια.
Πρώτο βήμα προς τα εκεί, η ανάληψη της ατομικής μας ευθύνης.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4y
Όταν έρθει η ώρα
Όταν έρθει η ώρα
Μην δειλιάσεις
Δεν έχεις τίποτα
Να φοβάσαι
–
Όταν έρθει η ώρα
Μην φοβηθείς
Δεν έχεις τίποτα
Να χάσεις
–
Όταν έρθει η ώρα
Μην αργήσεις
Δεν έχεις τίποτα
Να περιμένεις
–
Όταν έρθει η ώρα
Μην διστάσεις
Δεν έχεις τίποτα
Να ξεχάσεις
–
Όταν έρθει η ώρα
–
Τι θα κάνεις;
Short Url: http://wp.me/s2tMSd-277
Του Ανθρώπου Γιος
Έφαγες ξερό ψωμί
κι αλάτι απ’ τον ιδρώτα
που έχυνες απ’ το πρωί
στης κόλασης τη πόρτα
.
Ήσουν ο γιος του αετού
της πέτρας το εγγόνι
της φλόγας ήσουν η ψυχή
του σίδερου αμόνι
.
Έχτισες όλα τα καλά
του κόσμου δοξασμένα
μα ξεχασμένος έμεινες
σαν στερεμένο ρέμα
.
Σου πήρανε τη λευτεριά
και της ζωής τη χάρη
σου αφήσαν μόνο τη σκλαβιά
οι αφέντες οι μεγάλοι
.
Μα ήρθε η ώρα η στερνή
λογαριασμό να κάνεις
να δώσεις όλη την οργή
και γδικιωμό να πάρεις
.
Παλεύεις δαίμονες σκιές
και τους θεούς ξεκάνεις
με λίγες μόνο δρασκελιές
στη λευτεριά σου φτάνεις
.
Τη λευτεριά σαν τη γευτείς
ποτέ δεν θα ξεχάσεις
την ευτυχία σαν θα βρεις
σ’ όλους θα τη μοιράσεις
.
Γιατί ‘σαι του ανθρώπου γιος
της γης το αγκωνάρι
του λογισμού είσαι το φως
του δίκιου το δοξάρι
.
Short Url:http://wp.me/p2tMSd-49
Θα κρατήσω μόνο το χαμόγελο
Θα κρατήσω μόνο ένα χαμόγελο, από όσα έφτιαξα στη ψεύτικη ζωή μου
ένα χαμόγελο αγνό από παιδιού μικρού το πρόσωπο που λάμπει
όταν μπορεί να μοιραστεί το πιο απλό παιχνίδι.
Θα πορευτώ στο μέλλον σαν σκιά ενός παλιού καταραμένου εαυτού μου
στο μέλλον που αποφάσισα να μοιραστώ με άλλες σκιές συντρόφων
ώσπου να βγούμε όλοι στο φως και να χαθούμε.
Θα αφήσω πίσω όλα αυτά που μου πουλάς με χρήμα και υποταγή ζητάς
αυτά που με βαραίνουν και αλυσίδες στο μυαλό μου βάζουν
εμπόρευμα πνευματικό και το κορμί βιτρίνα.
Θα βουτηχτώ με ορμή στο περιθώριο που μισείς και τόσο το φοβάσαι
εκεί που οι σκιές θα υπάρχουν πάντα για να θυμίζουν με οργή
ποιος είσαι και πως έσβησες τη φλόγα της ελπίδας.
Θα απαρνηθώ κάθε στιγμή και κάθε μέρα που μαζί σου πάλεψα, χαζός,
να δώσω χρώμα και χαρά στις μίζερες και ανούσιες ζωές μας,
που τόσο εύκολα για λίγα ψίχουλα ξεπούλησες.
Θα μείνω μόνος, θα χαθώ, θα γίνω ξένος, θα βρεθώ, με άλλους ξένους
αυτούς που εσύ προτίμησες σαν ξένους με φόβο να κοιτάζεις
κι αντί για αδέλφια σαν ένοχους αγάπης τους λογίζεις.
Αδελφέ μου, έσπασες μόνος το δεσμό και τώρα θα μείνουμε κομμάτια
χωριστά μια άλλης εποχής αδελφοσύνης, ανάδελφε μου φίλε
σε λυπάμαι μα πλέον δεν σταματώ, δεν κλαίω.
Θα κρατήσω μόνο το χαμόγελο, που είδα σε ένα παιδικό πρόσωπο
όταν μαζί παίζαμε αδελφέ μου, χωρίς συμφέρον και βόλη
τότε που ακόμα ήμασταν αθώοι.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-45
Ιστορίες Τρέλας και Ναυτίας
Η ώρα έχει πάει δύο. Ξημερώματα.
Η μουσική μας έχει λίγο πωρώσει θετικά. Όλοι λίγο πολύ τραγουδάνε.
Είναι η ώρα για Ελληνικά.
Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Λευκή Συμφωνία, Σπυριδούλα, Διάφανα Κρίνα, κ.α.
Η παρέα που διασκεδάζει περισσότερο ζητάει Panx Romana. Μωρά στη Φωτιά, Σιδηρόπουλο, Πανούση, Άσιμο.
Παίζει Ηλεκτρικός Θησέας. Όλοι τραγουδάνε. Όλοι τσίτα, το βλέπεις, το νιώθεις.
Λέω μέσα μου, πάλι καλά.
Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που έστω κι έτσι αντιστέκονται στην υποταγή. Έστω κι έτσι.
Πέρασε η ώρα, άδειασε το μαγαζί.
Οι λίγες παρέες που έμειναν, μαζεύονται στη μπάρα.
Η ώρα για σφηνάκια, για συζήτηση, για ανταλλαγή συναισθημάτων πιότερο παρά απόψεων. Αμοιβαία επιβεβαίωση πως δεν είμαστε μόνοι μας.
Κάποια στιγμή εκφράζω την ανησυχία μου για τη Χρυσή Αυγή.
“Πως και δεν έχουν κάνει ακόμα κάτι εναντίων του μαγαζιού;”
“Το αλφάδι στο τοίχο, τα τραγούδια, πως και δεν μας έχουν ενοχλήσει;”
Εκεί αρχίζει ο παραλογισμός.
Η κοπέλα που ζήταγε τα πιο επαναστατικά κομμάτια, τα πιο “αντιεξουσιαστικά”, μου πετάει ένα αφοπλιστικό: “Γιατί να σε ενοχλήσουν;”
Απορώ.
Σκέφτομαι είναι αθώα, δεν καταλαβαίνει.
“Αφού είναι αντιεξουσιαστές” συνεχίζει.
Δεν αστειεύεται. Είμαι άφωνος. Δεν ξέρω τι να καταλάβω.
“Μα είναι Ναζί” επιμένω εγώ.
Δεν περιγράφω άλλο. Απλά θα παραθέσω όσα θυμάμαι από το χείμαρρο που έβγαλε:
Είμαι Ελληνίδα και Χρυσαυγήτισα
Η ΧΑ δεν είναι Ναζί.
Ο Χίτλερ ήταν ιδεολόγος και καλά έκανε και ήρθε στην Ελλάδα κι έσφαζε κόσμο.
Και ο Μέγας Αλέξανδρος το ίδιο έκανε.
Οι Γερμανοί είναι καθαροί, όχι σαν τους Πακιστανούς.
Καλά κάνανε και χτυπήσανε τους μαύρους και τους Πακιστανούς στα φανάρια. Ξέρεις πόσα λεφτά βγάζουν και αφορολόγητα.
Φίλη μου βρήκε δουλειά σε βενζινάδικο, αφού η ΧΑ απείλησε τον ιδιοκτήτη να διώξει τους Πακιστανούς. Παίρνει 20€, ανασφάλιστη, αλλά από άνεργη καλύτερα.
Με τα λαμόγια δεν μπορούμε να τα βάλουμε, δεν τους αγγίζουμε.
Ναυτία. Εμετός. Έκλεισα και γύρισα σπίτι ράκος.
Πως ακούς το “Χοιρινό Κρέας” από “Αντίδραση”γαμώ το Χριστό σου;. Πως;
Κι όμως, έτσι ήταν πάντα.
Οικειοποιούνται τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του λόγου, της τέχνης.
Τα παραποιούν σε βαθμό απίστευτο και στρατολογούν. Στρατολογούν ασταμάτητα φοβισμένα ανθρωπάκια.
Και εμείς;
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3W
Βαβέλ (Πουτάνα Όλα ΙΙ)
Φτάσαμε πια να κοιταζόμαστε, ο ένας με τον άλλον, γεμάτοι απορία
ανίκανοι να αρθρώσουμε ούτε και μια κουβέντα με νόημα κοινό
σα να περάσανε χρόνια πολλά που πάψαμε μαζί να συζητάμε
και κάθε έννοια χάθηκε, εφθάρη σε δαιδαλώδεις σκέψεις
Μέσα από εικόνες φωτεινές, κινούμενες παγίδες, με ήχους
δελεαστικούς μάθαμε να γρυλίζουμε εντολές, και παρακάλια,συχνά
στου διπλανού μας τη ψυχή, κομμάτια του ζητώντας απ’ τη ζωή
κανίβαλοι ταγμένοι στο κάθε τι που ανέβαζε την ψεύτικη εικόνα.
Μα πίσω απ’ όλο το κακό που απρόσμενα μας βρήκε μια Βαβέλ,
κρύβεται ο μόνος και τρανός εχθρός ο ίδιος ο εαυτός μας
που τόσο αγαπήσαμε στρεβλά, με ποταπές, αισχρές επιθυμίες
τον εβολέψαμε στου σκοταδιού τη χώρα, μονάχο και βουβό.
Και τώρα, σκούζοντας βουβά, κανείς δεν μας ακούει πια
αφού του δίπλα τη σκιά να βλέπουμε μόνο έχουμε μάθει
τα μάτια του άγνωστα σε μας, κοιτούν κι αυτού τα πάθη
τα κοινά, μα δεν μπορεί να μας φωνάξει, δεν τον ακούμε.
Είναι η ζωή μας πια πικρή, ρηχή, ανάξια να τη ζήσεις
δεν έχει χέρι να πιαστείς, λόγο καλό ν’ ακούσεις
δεν έχει και έναν σύντροφο να μοιραστείς το λίγο
το γλυκό ψωμί, και το κρασί εκείνο της χαράς.
Παρά το ζόφο που κρατεί , υπάρχει ελπίδα αν θέμε,
να ξεπηδήσει μια κραυγή βαθιά από τα βουβά εγώ μας,
να ξεθαρρέψει το εμείς, και τρανταχτά να μας προτρέψει
με ένα ΠΟΥΤΑΝΑ ΟΛΑ στη ζωή ξανά ας ξεχυθούμε.
ShortUrl:http://wp.me/p2tMSd-3M
Ζήσε
Λυπάσαι
Λυπάσαι τα χρόνια που χάνεις
Λυπάσαι τα όνειρα που θάβεις
Κρύβεσαι
Κρύβεσαι από τη ευθύνη σου
Κρύβεσαι από τη ζωή σου
Ντρέπεσαι
Ντρέπεσαι για το παρελθόν σου
Ντρέπεσαι για το μέλλον σου
Φοβάσαι.
Φοβάσαι να με κοιτάξεις στα μάτια
Φοβάσαι να πιάσεις το χέρι μου
Ζήσε
Δεν είσαι μόνος
Μπορείς
Short Url:http://wp.me/p2tMSd-3y
Μια μάχη που πρέπει να δοθεί.
Ο ιστορικός χρόνος συμπιέζεται ιλιγγιωδώς. Οι εξελίξεις σε κοινωνικό επίπεδο είναι ραγδαίες και οδηγούν την συντριπτική πλειονότητα του κόσμου στην εξαθλίωση, τόσο οικονομική αλλά και ψυχολογική.
Η εκ των πραγμάτων φασιστοποίηση μιας μεγάλης μερίδας, ηθελημένη και προωθούμενη από το σύστημα εξουσίας, λειτουργεί ευεργετικά για το ίδιο, ανακόπτοντας πολλές λαϊκές αντιδράσεις.
Η Αριστερά, πιστή στο θεσμικό της ρόλο, αλλά και όμηρος της ίδιας της εξουσιαστικής της υπόστασης, αδυνατεί να δημιουργήσει πόλο αντίστασης.
Αυτή τη φορά, όλο το ιστορικό βάρος της αντίστασης, πέφτει στους δικούς μας ώμους. Το αναρχικό κίνημα, παρ’ όλες τις παθογένειες και τις διαφορές του, όχι μόνο μπορεί αλλά και οφείλει να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις που πιθανών να οδηγήσουν σε μια επαναστατική αλλαγή της κοινωνικής θεώρησης.
Αν θεωρούμε εαυτούς Αναρχικούς, έχουμε χρέος απέναντι στη συνείδηση μας να ξεπεράσουμε ή έστω να παραμερίσουμε τις όποιες θεωρητικές μας διαφορές και να προχωρήσουμε σε μια κοινή, συντονισμένη προσπάθεια να φανούμε αντάξιοι των καιρών μας.
Η εποχή που μας αποξενώνει από τον απλό άνθρωπο και μας λοιδορεί σαν περιθωριακούς και τρομοκράτες πρέπει να τελειώσει. Η αντίσταση απέναντι στη λαίλαπα του Καπιταλισμού και της κάθε λογής εξουσίας, μπορεί και πρέπει να είναι καθολική και αμείλικτη.
Ας δουλέψουμε μαζί, στην προώθηση των ιδεών μας, στην ανάδειξη της αξιοπρέπειας της ζωής, και την αγάπη για την ελευθερία. Ας δείξουμε στον διπλανό μας έμπρακτα πως όλα αυτά τα εννοούμε, και πως στεκόμαστε δίπλα του φερέγγυοι και σταθεροί με απλωμένο το χέρι της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης.
Στις φωνές της “λογικής” και του “ρεαλισμού” όλων αυτών που ωρύονται για την ματαιότητα μιας τέτοιας προσέγγισης,, ας απαντήσουμε με πράξεις, και πάνω από όλα με τη φλόγα της επανάστασης που καίει τα σωθικά κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στο πλανήτη.
Σε όλους αυτούς που περιμένουν την απόλυτη μαζικότητα, ενώ παράλληλα αναλώνονται στην εύρεση νέων διαφορών μεταξύ μας, ας απαντήσουμε πως ο καιρός γι αυτά πέρασε, και πλέον μετράει μόνο η δράση και η ενότητα.
Οι συνειδήσεις ψήνονται στη φωτιά της επανάστασης, ας βάλουμε λοιπόν εμείς την πρώτη φλόγα. Και ακόμα κι αν δεν ακολουθήσουν άλλοι, ακόμα κι αν μόνοι μας μείνουμε στο τέλος, θα έχουμε σπείρει πιο πολλά απ’ όλα τα βιβλία και όλες τις κουβέντες που μέχρι τώρα γράφτηκαν και ειπώθηκαν.
Κι αν είναι σύντροφοι να πέσουμε στον αγώνα, ας είναι.
Ας βάλουμε κι εμείς ένα σημάδι στην ιστορία τούτου του αέναου αγώνα για την κατάργηση της εξουσίας.
Ας ζήσουμε κι εμείς την δικιά μας Παρισινή Κομμούνα.
Το σίγουρο είναι, πως χαμένη είναι μόνο η μάχη που δεν δώσαμε.
Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3r
Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά
Η ομιλία του Χόλογουεη στο Left Forum στη Νέα Υόρκη: Ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά.
Για μένα είναι πραγματικά ευχάριστο αλλά και λίγο τρομακτικό να βρίσκομαι εδώ μαζί σας, επειδή στην πραγματικότητα είναι η πρώτη φορά που μιλάω στην καρδιά της σατανικής αυτοκρατορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω θερμά τους φρουρούς της πύλης στο αεροδρόμιο χτες που με άφησαν να μπω και να σας επισκεφθώ σ’ αυτή τη γη της «ελευθερίας», που μου επέτρεψαν να έρθω να σας δω στη φυλακή σας. Ίσως με άφησαν να περάσω επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει μια ανταρσία στη φυλακή, μια εξέγερση στην καρδιά της αυτοκρατορίας.
Το κεφάλαιο δεν είναι μόνο ένα σύστημα αδικίας, είναι ένα σύστημα που επιταχύνει την εκμετάλλευση, που εντείνει την καταστροφή. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί με πολλούς τρόπους, με το νόμο της αξίας και τη συγκρότηση της αξίας από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας ή από τις θεωρίες για την πτωτική τάση του κέρδους. Το νόημα ωστόσο είναι ότι το κεφάλαιο είναι μια δυναμική που επιτίθεται. Υπάρχει μια ατέρμονη προσπάθεια να κινείται συνεχώς πιο γρήγορα, ένας αέναος μετασχηματισμός του τι σημαίνει καπιταλιστική εργασία. Αυτό δεν αφορά μόνο την εντατικοποίηση της εργασίας στα εργοστάσια αλλά την συνεχώς αυξανόμενη υποταγή όλων των εκφάνσεων της ζωής στη λογική του κεφαλαίου. Η ίδια η ύπαρξη του κεφαλαίου είναι το αδιάλειπτο στρίψιμο της βίδας και η κρίση είναι απλώς η εκδήλωση ότι η βίδα δεν βιδώνεται αρκετά γρήγορα, ότι κάπου συναντά αντίσταση. Αντίσταση στους δρόμους και τις πλατείες ίσως, οργανωμένη αντίσταση σίγουρα, αλλά επιπλέον ίσως είναι η αντίσταση των γονιών που θέλουν να παίξουν με τα παιδιά τους, των εραστών που θέλουν να μείνουν μια ώρα ακόμη στο κρεβάτι, των φοιτητών που σκέφτονται ότι χρειάζονται χρόνο για κριτική σκέψη, των ανθρώπων που ακόμα ονειρεύονται ότι είναι άνθρωποι. Εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς που δεν σκύβουμε αρκετά το κεφάλι, εμείς που δεν τρέχουμε αρκετά γρήγορα.
Και η κατάσταση της κρίσης έχει στ’ αλήθεια δύο διεξόδους. Η μία είναι να πούμε, συγνώμη για την έλλειψη υποταγής μας και να ζητήσουμε περισσότερη απασχόληση, περισσότερες δουλειές. «Σας παρακαλούμε, εκμεταλλευτείτε μας περισσότερο και θα εργαστούμε σκληρότερα και πιο γρήγορα, θα υποτάξουμε κάθε πτυχή της ζωής μας στο κεφάλαιο, θα ξεχάσουμε όλες αυτές τις παιδιάστικες ανοησίες του παιχνιδιού, της αγάπης και της σκέψης». Αυτή είναι η λογική της αλλοτριωμένης εργασίας, η αναποτελεσματική λογική της πάλης από και μέσω της εργασίας, που γίνεται αντιληπτή ως αλλοτριωμένη εργασία, ενάντια στο κεφάλαιο. Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη διέξοδο δεν είναι μόνο ότι χάνουμε την ανθρωπιά μας αλλά ότι αναπαράγουμε το σύστημα που μας καταστρέφει. Αν καταφέρουμε τελικά, πράγμα μάλλον απίθανο, να βοηθήσουμε το κεφάλαιο να ξεπεράσει τις κρίσεις του τότε θα συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο γρήγορα, πιο γρήγορα να υποτάσσει κάθε μορφή ζωής, ανθρώπινης και μη, στις εντεινόμενες απαιτήσεις της παραγωγής αξίας. Και έπειτα θα έρθει μια άλλη κρίση και μετά μια άλλη και μια άλλη, όχι για πάντα επειδή ίσως δεν αρκετά μακριά η εξαφάνιση της ανθρωπότητας.
Η εναλλακτική, επειδή νομίζω ότι είναι η μόνη εναλλακτική, είναι να πούμε ανοιχτά όχι, λυπούμαστε, εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου και δεν θα γονατίσουμε, δεν θα δεχτούμε αυτό που μας κάνει το κεφάλαιο, είμαστε περήφανοι για την έλλειψη υπακοής και την άρνησή μας να υποκύψουμε στην καταστροφική δύναμη του κεφαλαίου. Είμαστε περήφανοι που είμαστε η κρίση του συστήματος που μας καταστρέφει.
Κοιτάξτε την Ελλάδα, το επίκεντρο της σημερινής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Εκεί η κρίση είναι ξεκάθαρα κρίση ανυποταγής. Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί δηλώνουν πως οι Έλληνες δεν υποκύπτουν αρκετά, δεν εργάζονται αρκετά σκληρά, τους αρέσει να κοιμούνται το μεσημέρι και να βγαίνουν το βράδυ και τώρα πρέπει να πάρουν ένα μάθημα, πρέπει να μάθουν τι σημαίνει αληθινός καπιταλιστικός εργάτης. Και δίνοντας ένα μάθημα στους Έλληνες προτίθενται επίσης να δώσουν ένα μάθημα στους Πορτογάλους, στους Ισπανούς, τους Ιταλούς, τους Ιρλανδούς και όλους τους υπόλοιπους ανυπότακτους του κόσμου.
Και απέναντι σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν μόνο δύο εκδοχές. Η μία είναι να πούμε όχι, όχι, είμαστε καλοί εργάτες, απλώς δώστε μας περισσότερες δουλειές και θα σας δείξουμε πόσο σκληρά μπορούμε να εργαστούμε, θα ξαναχτίσουμε τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Και η άλλη εκδοχή είναι να πούμε, ναι, έχετε δίκιο, είμαστε τεμπέληδες και θα παλέψουμε για το δικαίωμά μας στην τεμπελιά. Θα παλέψουμε για να μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας ρυθμό, με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό, θα παλέψουμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο και να για να βγαίνουμε αργά το βράδυ. Επομένως λέμε όχι στο κεφάλαιο και στην καπιταλιστική εργασία, επειδή όλοι ξέρουμε ότι η καπιταλιστική εργασία κυριολεκτικά καταστρέφει τη γη, καταστρέφει τις συνθήκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Πρέπει να χτίσουμε μια διαφορετική μορφή κοινωνικότητας.
Αν θέλετε να μάθετε με τι μοιάζει η παράταση της αποτυχίας του κεφαλαίου χωρίς την ελπίδα μιας ριζικής αλλαγής, τότε απλώς κοιτάξτε πέρα από τα σύνορά σας την τραγωδία στο Μεξικό ή κοιτάξτε πιο κοντά τις δικές σας πόλεις. Η άλλη επιλογή του να πούμε όχι στο κεφάλαιο και να οικοδομήσουμε μια διαφορετική κοινωνική σχέση είναι αυτό που πολλοί Έλληνες προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτή τη στιγμή από επιλογή και από ανάγκη. Αν το κεφάλαιο δεν μπορεί να παρέχει την υλική βάση ζωής, τότε πρέπει να την δημιουργήσουμε με άλλους τρόπους, συγκροτώντας δίκτυα αμοιβαίας υποστήριξης, διακηρύσσοντας «κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα» και οργανώνοντας ομάδες ηλεκτρολόγων που επανασυνδέουν το ρεύμα· με το «δεν πληρώνω» φόρους και διόδια· μέσω του κινήματος της πατάτας με το οποίο αγρότες διανείμουν αγροτικά προϊόντα κατευθείαν στις πόλεις σε πολύ χαμηλές τιμές, μέσω της ίδρυσης ανταλλακτικών παζαριών, της δημιουργίας κοινοτικών κήπων και της επιστροφής στην ύπαιθρο· επίσης με την ανάκτηση εργοστασίων, ενός νοσοκομείου και μιας εφημερίδας. Αυτή είναι μια περίπλοκη και πολύ πειραματική μορφή να προχωρήσουμε, στην οποία δεν υφίσταται σωστή πολιτική γραμμή ούτε επαναστατική καθαρότητα, αποτελεί μια προεικονιστική μορφή κοινωνικότητας όχι ακόμη αρκετά δυνατής ώστε να διασφαλίσει την επιβίωσή μας. Και πρέπει να υπάρχουν δεσμεύσεις, αλλά είναι ξεκάθαρα η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να ωθήσουμε τα πράγματα και να ωθηθούμε και εμείς οι ίδιοι.
Ο κόσμος που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, είναι ένας κόσμος χωρίς απαντήσεις, ένας κόσμος όπου περπατάμε ρωτώντας, ο κόσμος ενός πειράματος. Αλλά καθοδηγούμαστε από το όχι μας ενάντια στο απάνθρωπο, ξεδιάντροπο, καταστροφικό καπιταλιστικό σύστημα και από ένα ουτοπικό αστέρι που ανατέλλει από τις ελπίδες και τα όνειρα αιώνων πάλης. Η κρίση επομένως μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές τις δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τη λεωφόρο της υποταγής στη λογική του κεφαλαίου έχοντας πλέον συνειδητοποιήσει ότι οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτο-εκμηδένιση της ανθρωπότητας, είτε θα ακολουθήσουμε τα επικίνδυνα μονοπάτια, πολλά μονοπάτια, επινόησης ενός διαφορετικού κόσμου εδώ και τώρα, μέσα από τις ρωγμές που δημιουργούμε στην καπιταλιστική κυριαρχία. Και καθώς επινοούμε διαφορετικούς κόσμους βλέπουμε τώρα, καθαρά, πως εμείς είμαστε η κρίση του κεφαλαίου, εμείς είμαστε η κρίση ενάντια στην βιασύνη να καταστραφεί ο κόσμος και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Εμείς είμαστε ο νέος κόσμος που λέει «στα τσακίδια κεφάλαιο».
Εσύ!
Methexis Erratum 