Μικρές ιστορίες από τα κρατητήρια (2) – Με τα δόντια

Κάποια στιγμή ήρθε ένας φρουρός και άνοιξε την πόρτα ώστε να πάμε ένας ένας στην τουαλέτα. Η κινέζα πήγε πρώτη, αμίλητη και ντροπαλή. Μετά πήγε η τσιγγάνα, γελώντας και όλο σκέρτσο. Πριν βγει, γυρνάει και μου λέει, «αν αντέχεις, μην πας ακόμα, θα κολλήσεις τίποτα από τη βρώμα». Γύρισε σχεδόν αμέσως, «μόνο το πρόσωπο μου έβρεξα», είπε, «δεν κάθομαι εκεί να κατουρήσω, θα κρατηθώ μέχρι τα δικαστήρια».

Ο φρουρός την κοίταξε ειρωνικά και αφού γέλασε μόνος του, μουρμούρισε «κοίτα που έχουν και απαιτήσεις». Η τσιγγάνα, που το άκουσε, γυρίζει και του απαντά, «πρέπει κύριε αστυνόμε μου να πάθουμε αρρώστια γιατί πουλάγαμε λίγες μπλούζες για να φάμε ψωμί;».

«Να φάτε» της απαντά ο φρουρός, «να φάτε, αλλά να πάτε να δουλέψετε για να φάτε». «που να δουλέψουμε;», του αντιγυρίζει, «δεν υπάρχουν δουλειές, μακάρι να είχαμε δουλειά». «Δεν υπάρχουν δουλειές ε; Δεν υπάρχουν δουλειές λες. Εμ βέβαια, αφού πήξαμε από σας». Εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να επέμβω με μια ερώτηση αλλά δεν πρόλαβα. Ο φρουρός τσαντισμένος συνέχισε, «να πάτε στα χωράφια ρε, να σκάψτε τα χωράφια». «Εγώ έχω πάει, αλλά δεν μας έδιναν σωστά εργαλεία, πολύ κουραστικό και τα λεφτά λίγα» πετάχτηκε ένας ηλικιωμένος. «Θα έχουμε και φρέζα;» ρωτάει η τσιγγάνα τον φρουρό περιπαιχτικά. «Κοίτα κάτι μούτρα ρε που θέλουν και φρέζα, κοίτα ρε» χαχάνησε αυτός.

«Δώστε μας την γη, να τη δουλέψουμε ελεύθεροι, χωρίς επιστάτες και σκυλιά, και θα πάμε» ακούστηκε ξαφνικά από το βάθος του κελιού. Ένας σαραντάρης, σαρανταπεντάρης το πολύ, κοκαλιασμένος και σε άθλια κατάσταση, μάλλον αλβανός, δεν έμαθα ποτέ. Και συνέχισε «δώστε μας τη γη να τη δουλέψουμε για μας, και αν χρειαστεί, με τα χέρια θα τη σκάψουμε, δεν θέλουμε μηχανήματα, με τα χέρια»

Ο φρουρός μας κοίταξε όλους απαξιωτικά, έκλεισε την πόρτα και γύρισε να φύγει.

«Με τα δόντια αν χρειαστεί» πετάχτηκε επίτηδες δυνατά ένα παλληκάρι μαύρο, «και με τα δόντια θα τη σκάψουμε, αλλά να τρώμε φαί, όχι ξύλο». Ο φρουρός είχε ήδη φύγει. «Και με τα δόντια», μουρμούρισαν κάποιοι άλλοι. Σιωπή για λίγο.

«Και με τα δόντια» σκέφτηκα κι εγώ.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-8k

Μικρές ιστορίες από τα κρατητήρια (1) – Η Ντροπή.

Στο ΑΤ Ομόνοιας, έφτασα σιδηροδέσμιος στις 7 το πρωί. Με πέταξαν σε ένα κελί που στοιβάζονταν καμιά δεκαριά υπάρξεις, οι περισσότερες εκείνη την ώρα ακόμα κουκουλωμένες με βρώμικες κουβέρτες. Εκεί θα περίμενα μέχρι να μας πάνε στα δικαστήρια, αφού πρώτα θα μας πέρναγαν από τη σήμανση για φακέλωμα.

«Καλημέρα», μου χαμογέλασε, ένας ηλικιωμένος που ήταν όρθιος και περπατούσε πάνω κάτω σχετικά ήρεμα. «Καλημέρα» του απάντησα, η αλήθεια είναι κάπως κουρασμένος. Μου χαμογέλασε ξανά. «Αν θες τσιγάρο» μου είπε, «περίμενε λίγο να ξυπνήσει η κοπελιά», δείχνοντας μου έναν ανθρώπινο μπόγο κουλουριασμένο στη γωνία. «Έχω, ευχαριστώ» του είπα, και μηχανικά έβγαλα το πακέτο ανάβοντας ένα. Έκανα να το ξαναβάλω στην τσέπη μου όταν συνήλθα και αμέσως του αντιπρότεινα «θες εσύ ένα;» ενώ παράλληλα του πρόταξα το ανοιχτό πακέτο. «Δεν καπνίζω» μου απάντησε «σ’ ευχαριστώ».

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί, αυτός περπατώντας πάνω κάτω και εγώ αρχίζοντας πλέον να συνειδητοποιώ τον χώρο καλλίτερα. Μια κοπέλα από την Κίνα, καθόταν σφιγμένη δίπλα στην πόρτα, αμίλητη. «Καλημέρα» της είπα αλλά δεν μου απάντησε, μόνο μου χαμογέλασε ευγενικά αλλά σφιγμένα. «Περιμένει 2 ώρες να μας ανοίξουν να πάει τουαλέτα» μου λέει ο ηλικιωμένος, που τελικά ήταν Αλβανός. «Μα τώρα άνοιξαν» του λέω κοιτάζοντας και τους δύο, «για να βάλουν εμένα μέσα, γιατί δεν πήγε;». «Δεν μας αφήνουν έτσι, πρέπει να πάμε όταν θέλουν αυτοί, με συνοδεία» και το «αυτοί» ακούστηκε σαν ό,τι χειρότερο που μπορούσε να σου συμβεί.

Λίγο αργότερα, άρχισαν να ξυπνούν και άλλοι, μαζί τους και μια χαρούμενη κοπελιά, τσιγγάνα όπως μου είπε, από την Αλβανία. Ξύπνησε με ένα χαμόγελο σαν την ανατολή του ήλιου και  άρχισε αμέσως να ρωτά. «Από που είσαι εσύ;» «Γιατί σε πιάσανε;» «θέλεις τσιγάρο;» και σχεδόν σε μιαν ανάσα με όλα αυτά «έλληνας είσαι;». Η καρδιά μου πάγωσε στην τελευταία ερώτηση. Τις περασμένες δύο νύχτες ήμουν σε κάτι βρωμερά κελιά στο ΑΤ Εξαρχείων, μόνος μου, με μόνη συντροφιά ζωγραφιές και ονόματα χαραγμένα στους τοίχους. Τα πιο πολλά ήταν του στυλ, «η ελλάδα είναι σκατά», «fuck greece», «στο ελαδα πεθαίνω» (sic) και άλλα τέτοια. Με μια πρωτόγνωρη ντροπή, απάντησα «ναι, έλληνας είμαι». Κράτησα την αναπνοή μου για λίγο. Πίστεψα πως πλέον θα είμαι απομονωμένος, πως θα με φοβηθούν. Πως να κουβαλήσω τον τίτλο Έλληνας, όταν είναι αυτό ακριβώς που τους έχει τσακίσει; Παρατηρούσα το πρόσωπο της με αγωνία, «τώρα θα μου γυρίσει την πλάτη» σκέφτηκα.

Ο ηλικιωμένος αμέσως μπήκε στη κουβέντα «μπορείς να διαβάσεις λίγο το χαρτί που έδωσαν στο κορίτσι» μου λέει, και έκανε νόημα προς την κοπέλα από την Κίνα. «Ναι, ναι», μου πετάει το η τσιγγάνα, «διάβασε το, γιατί εμείς δεν καταλαβαίνουμε» και αμέσως μου έφυγε ο φόβος της απομόνωσης. Πήρα την κλήση και διάβασα: «Στην οδό Αθηνάς συνελήφθη η ……… έχοντας στην κατοχή της 4 ρολόγια, 10 αναπτήρες και 7 φακούς» πρόστιμο πέντε χιλιάδες ευρώ (5.000 €)». Σταματώ, περιμένω αντιδράσεις. Τίποτα.

«Μάλιστα», λέει σε λίγο ο ηλικιωμένος, «και μένα με δύο ζευγάρια παπούτσια με έπιασαν». «Εμένα με τέσσερις μπλούζες» πετάγεται η τσιγγάνα, «πέντε χρόνια απέλαση θα φάω, και πρόστιμο. και τα παιδιά μου;». Σιωπή. Μια φωνή από το βάθος συμπλήρωσε. «Είμαστε όλοι ξυπόλητοι». Θυμήθηκα το σύνθημα στους τοίχους. «Η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους» Για λίγο κανείς δεν μιλούσε. Μέχρι που ακούστηκε το χτύπημα της πόρτας. Η Κινέζα χτυπούσε μαλακά, σχεδόν φοβισμένα, για να της ανοίξουν να πάει τουαλέτα. «Δεν ακούει» μας είπε, με τν απόγνωση να ζωγραφίζεται δραματικά στο πρόσωπο της. Πήγα στην πόρτα και την κοπάνησα με δύναμη, παρατεταμένα. Πήρε λίγα λεπτά και ένα αγριεμένο πρόσωπο μπάτσου ήρθε στο παραθυράκι. Με κοίταξε με θράσος, «τι τρέχει;» μου γαυγίζει. «Η κυρία έχει ανάγκη να πάει την τουαλέτα» του λέω, και κάνω ένα βήμα πίσω να δείξω την κινέζα. Την κοιτάζει για λίγο, χαμογελά υποτιμητικά, κοιτάζει ξανά εμένα και μου λέει, «Είσαι απ’ αυτούς που συγκινούνται με τα ζώα ε; Μετάφρασε της αυτό λοιπόν: «κατουρήσου επάνω σου ρε βρωμόζωο» και κλείνει με βρόντο το παραθυράκι.

,

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-8g

Tours Operator «Πρώτη Φορά Αριστερά»

(Ένα σουρεαλιστικό κείμενο μιας ακόμα πιο σουρεαλιστικής ταξιδιωτικής εμπειρίας.)

Όλα ξεκίνησαν ένα Σαββάτο βράδυ, μια Κυριακή πρωί, που λέει και το λαϊκόν άσμα, όταν ένας ευγενέστατος υπάλληλος του νεοσυσταθέντος υπουργείου Ψυχαγωγίας του Πολίτη, αίφνης αποφάσισε να με συμπεριλάβει στην κληρωτίδα μετατροπής πταισμάτων σε πλημμελήματα. Και ω, οποίαν τύχη μου επιφύλασσε η μοίρα, βγήκα λίγο μετά τα μεσάνυχτα με τον τυχερό λαχνό της αυτοφώρου διαδικασίας στο γνωστό πλέον Θεματικό θέρετρο αναψυχής συντρόφων στην οδό Καλλιδρομίου.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε την χαρά μου όταν μου ανακοίνωσαν πως κέρδισα μια διανυκτέρευση σε μια κάποια από τις θεματικές σουίτες τους. Αυθωρεί και παραχρήμα το λοιπόν, και αφού είχα ήδη φορέσει τα διακριτικά βραχιολάκια του τυχερού νικητή, οδηγήθηκα στην ρεσεψιόν του εν λόγω θέρετρου, συνοδεία δύο ευγενέστατων οργάνων του υπουργείου Ψυχαγωγίας του Πολίτη. Ο υπεύθυνος ρεσεψιονίστ, με καλωσόρισε άνευ τύπων, εγκάρδια ,και αμέσως με καταχώρησε στα βιβλία φιλοξενουμένων.  Προετράπην δε φιλικότατα από τους εκεί γκρουμ εις την αφαίρεσην των κορδονίων των υποδημάτων μου και της ζώνης του παντελονιού μου. Σκέφτηκα πως μάλλον θα ήταν μία εσωτερική τους συνήθεια και συμμορφώθηκα πλήρως ως προς τις οδηγίες τους.

Εν συνεχεία οδηγήθηκα στον κατώτερο όροφο του θερέτρου, όπου και μου αφέθη προς μεγάλη έκπληξη η επιλογή σουίτας, μία εκ τριών είναι η αλήθεια, και μάλιστα με ησυχία χρόνου για να το αποφασίσω. Η πρώτη είχε θέμα τις άγνωστες μορφές ζωής και τον βιολογικό πόλεμο. Την απέρριψα πάραυτα, γιατί όπως γνωρίζετε δεν μου αρέσουν τα επιστημονικά. Η δεύτερη, εμπνευσμένη από την Τέχνη, λειτουργούσε και ως μουσείο σύγχρονης τέχνης για τα υγρά και στερεά ανθρώπινα απόβλητα, τον σουρεαλισμό και την ψευδαίσθηση. Την απέρριψα κι αυτή ως παντελώς άτεχνος, και φοβούμενος μην με σνομπάρουν οι ειδήμονες. Ευτυχώς η τελευταία είναι εμπνευσμένη από την καθημερινότητα και δη από το νεοσύστατο υπουργείο Λιτού Βίου και Αξιοπρέπειας. Αμέσως διάλεξα αυτή την σουίτα, μιας και ξύπνησε μέσα μου την συντροφικότητα αλλά και την εθνική υπερηφάνεια για τον πατριωτικό αγώνα της νέας μας θεόσταλτης κυβερνήσεως. Εδώ πρέπει λίγο να περιγράψω και του επικουρικούς χώρους, όπου για παράδειγμα, αμέσως στην υποδοχή του ενιαίου με περίμενε ένας περίτεχνος καταρράκτης σε παλιά πορσελάνη, θρυμματισμένη σε ένα περίτεχνα χαώδες μοτίβο, όπως και ένας υπέροχος θεματικός τοίχος με αναθέματα απ’ όλο τον πλανήτη. Αξιοσημείωτο είναι δε και το υπέρλαμπρο φως που έφεγγε μόνιμα παραπέμποντας στην Ελευθερία και την Ελληνικότητα του χώρου.

Η εν λόγω σουίτα, λιτή ως όφειλε, σε απλές γραμμές και σχήματα γυμνού μπετόν αρμέ, με έκδηλη την απουσία κάθε επιπρόσθετου υλικού πλέον του ατσαλένιου περιγράμματος και με την άνετη θερμοκρασία των τεσσάρων βαθμών κελσίου, θα ήταν για ένα ολόκληρο βράδυ η κατοικία μου και η πηγή της έμπνευσης μου.

Το επόμενο πρωινό το πρόγραμμα περιλάμβανε εκδρομή στο κέντρο αναψυχής της οδού Καβάλας, όπου πληροφορήθηκα πως επισκέπτονται άπαντες οι φιλοξενούμενοι όλων των θέρετρων της περιφέρειας.  Η αλήθεια είναι πως δεν ήμουν έτοιμος για τόση ευτυχία. Για να μην μακρηγορώ, φτάσαμε εκεί την ενάτη πρωινή και προς  μεγάλην μου έκπληξιν ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτο με καλεσμένους από όλη την περιφέρεια και άπαντες φορούσαν τα βραχιολάκια του τυχερού νικητή. Άπαντες πλην των συνοδών και των εργαζομένων βέβαια, διότι δεν επιτρέπεται σε αυτούς η συμμετοχή στην κλήρωση. Λόγω ηθικού κολλήματος, μου έδωσαν να καταλάβω. Μου εξήγησαν πως η πολυκοσμία είναι φυσιολογική κάθε μέρα ιδίως δε τις Κυριακές, όπου και το κέντρο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές. Εκεί με προέτρεψαν να αφήσω τα αποτυπώματα των χεριών μου στο τιμητικό βιβλίο επισκεπτών και βγάλαμε και ωραίες αναμνηστικές φωτογραφίες, προφίλ και ανφάς. Το μόνο που δεν κατάλαβα, ήταν γιατί αρνήθηκαν οι συνοδοί μου να είναι στο κάδρο, αλλά μάλλον είναι πολύ ταπεινά παιδιά.

Στη συνέχεια οδηγήθηκα με τιμές στο ιστορικό κτήριο της πρώην Σχολής Ευελπίδων, όπου σύμφωνα με το πρόγραμμα θα τέλειωνε και πανηγυρικά η φιλοξενία μου, αφού θα μοιραζόμουν τις εμπειρίες μου με την υπεύθυνη συντονισμού όλων των τυχερών κληρώσεων του σαββατοκύριακου, η οποία και έμελε να μου συστηθεί ως Υπηρεσιακός Εισαγγελέας. Αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση, είναι πως περάσαμε κάθε σημείο ελέγχου απλά και μόνο επιδεικνύοντας τα βραχιολάκια μου. Δεν πέρασε πολλή ώρα και η καλή αυτή κυρία, με δέχθηκε εγκαρδίως στο πολυτελές γραφείο της, και αφού μου ζήτησε να της πω τη γνώμη μου για την υπέροχη κληρωτίδα, αποφάσισε, παράτυπα βέβαια, αλλά ήμουν τόσο καλός μου είπε,  να μου κάνει δώρο ακόμη μία διανυκτέρευση στο φανταστικό θέρετρο της Καλλιδρομίου. Διαμαρτυρήθηκα κάπως επιφυλακτικά, σκεπτόμενος πως θα στερούσα μια τέτοια χαρά από κάποιον άλλον τυχερό σύντροφο, ανέφερα πως ίσως θα έπρεπε να επιστρέψω στο σπίτι, αλλά εν τέλει, και βλέποντας πόσο την στεναχωρούσε μια τέτοια προοπτική, πρέπει να παραδεχθώ πως δέχτηκα με περισσό ενθουσιασμό  αυτήν την ευκαιρία. Έτσι, καταμεσήμερο πλέον με οδήγησαν οι υπομονετικοί συνοδοί μου πίσω στη σουίτα της προηγούμενης βραδιάς.

Το υπόλοιπο της ημέρας πέρασε ήσυχα, ακόμα και το γεύμα φρόντισαν να παραλείψουν οι καλοί αυτοί άνθρωποι, προσπαθώντας να μην με βάλουν στην διαδικασία εσωτερικής πάλης μεταξύ μια γαστρονομικής ανακάλυψης και της εμπέδωσης του Λιτού Βίου και Αξιοπρέπειας. Ήταν, η αλήθεια είναι, μια μακρά νύχτα. Αντιθέτως με όσα πίστευα τα τελευταία χρόνια, τελικά ο χρόνος περνά πολύ αργά όταν νιώθεις υπέροχα και ευτυχισμένος. Τόσο αργά που στιγμές νόμιζα πως στάθηκε ακίνητος.

Ξημερώνοντας, ετοιμάστηκα με λύπη να αφήσω πίσω μου αυτή την εμπειρία ζωής και επιβιβάστηκα με έναν συνοδό και τα γνωστά μου πλέον βραχιολάκια, σε όχημα μεταφοράς μου στην Ευελπίδων, όπου όπως είχα ενημερωθεί θα συναντούσα το Κύριο Προέδρο, έναν από τους μέγιστους Κριτές, Πάνσοφους Ιεροτελεστές του Υπουργείου Υψίστης Ασάφειας και Ερμηνείας, στο οποίο υπάγεται και το Υπουργείο Ψυχαγωγίας του Πολίτη. Εκεί θα τέλειωνε οριστικά και η τόσο υπέροχη περιπέτεια μου.

Κι όμως, η τύχη μου δεν είχε τελειωμό. Αντ’ αυτού οδηγήθηκα σε παρεμφερές αδελφό θέρετρο κοντά στην πλατεία Ομονοίας. που τιμώντας τον συμβολισμό, αμέσως με φιλοξένησε σε υπέρλαμπρη σουίτα πολλών ατόμων για τις επόμενες ώρες. Εκεί φιλοξενούνταν μονιασμένοι, σύντροφοι απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της αδελφοποιημένης πλέον γης μας, οι οποίοι και με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκαλιές. Παρατήρησα όμως μια κάποια διστακτικότητα, σχεδόν έχθρα από μεριάς τους προς τους αξιολάτρευτους υπαλλήλους μας, αλλά θεωρώ πως μάλλον φταίει η αντικειμενική δυσκολία της κατανόησης της γλώσσας. Για παράδειγμα, το «κατουρήσου επάνω σου ρε βρωμόζωο» δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως είναι αστεϊσμός στα πλαίσια του «πρώτη φορά αριστερά». Τέλος πάντων. Αφού γνωριστήκαμε και μοιράσαμε μεταξύ μας αναμνηστικά δώρα, τσιγάρα, μπισκότα κτλ, μου επέτρεψαν να τους συνοδέψω στο κέντρο αναψυχής στην οδό Καβάλας, αλλά εκεί δεν μας επέτρεψαν ομαδικές αναμνηστικές φωτογραφίες, παρά μόνο κατά μόνας. Υπέθεσα πως δεν ήθελαν να χαλάσουν το συναίσθημα μιας τόσο βαθιάς, προσωπικής εμπειρίας κατάνυξης και δέους που είχαμε άπαντες στη θέα του εξοπλισμού αλλά και των υπαλλήλων του κέντρου. Τότε έμαθα και πως το αποκαλούν «Σήμανση», μάλλον γιατί σημαδεύει τις αναμνήσεις μας.

Προς το μεσημέρι, αποχωρήσαμε πάλι όλοι μαζί προς τον τελικό προορισμό μας στην Ευελπίδων, όπου και με μεγάλη μου λύπη παρατήρησα πως κάποιοι τυχεροί, έχοντας την εύνοια του Προέδρου, που επιτέλους γνώρισα κι εγώ, επέστρεφαν πάλι στα θεματικά θέρετρα του Υπουργείου Ψυχαγωγίας του Πολίτη. Μπορεί για εμένα η διασκέδαση να τελείωσε εκεί, αλλά είμαι σίγουρος πως σύντομα θα ξαναβρεθώ νικητής στην κλήρωση. Η ελπίδα άλλωστε, πεθαίνει τελευταία.

Υ.Γ 1. Εύχομαι από καρδιάς αυτήν την εμπειρία να την ζήσει σύντομα κάθε συνάνθρωπος σύντροφος απολογητής της νέας μας θεόσταλτης ασαφούς κυβέρνησης.

Υ.Γ. 2. Σύντροφε Τσίπρα, σύντροφε Παρασκευόπουλε και σύντροφε Πανούση, τα θερμά μου συγχαρητήρια για τις επιλογές σας.

Υ.Γ. 3. Από τούδε και στο εξής, το γνωστό εορταστικό ανάθεμα των γνωστών άπλυτων, ακοινώνητων περιθωριακών, «Βάλτε τη Δημοκρατία σας στον κώλο σας», γίνεται πλέον και επισήμως «Βάλτε τη Δημοκρατία σας και την Αριστερά σας, στον κώλο σας».

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-89

Ασυνάρτητα

Δεν με λες λογοτέχνη. Με χίλια ζόρια αραδιάζω τις λέξεις σε προτάσεις μιας γλώσσας, ενός λόγου, προσπαθώντας να εκφράσω τις ανησυχίες μου. Το ίδιο δεν με λες και φιλόσοφο, δυσκολεύομαι τρομερά να ξεπεράσω το στάδιο της ασυναρτησίας στο λόγο μου. Μπορεί να είναι όλα κατανοητά σε μένα, μπορεί στο κεφάλι μου να έχουν σχήμα ξεκάθαρο, αλλά όταν ανοίγω το στόμα μου να επικοινωνήσω , όταν καταγράφω τις σκέψεις μου όλα φαντάζουν παράλογα, ακατανόητα.

Πολλές φορές νομίζω πως φταίνε οι λέξεις, οι έννοιες που κουβαλάνε δεν είναι και τόσο αυτονόητες, όχι για όλους τουλάχιστον. Οι λέξεις, γράμματα στη σειρά που κωδικοποιούν τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας. Πως άραγε μπορεί κανείς να εκφράσει με λέξεις κάτι τέτοιο; Πως να περάσω σε λίγα σύμβολα τον έρωτα, την ελευθερία, την ευτυχία, τη ζωή; Λέξεις συμβάσεις, συμφωνημένα ημίμετρα για να επικοινωνούμε που όμως ποτέ κανείς δεν σεβάστηκε, ποτέ κανείς δεν τήρησε τους όρους της σύμβασης. Λέξεις που αυθαίρετα όλοι μας βιάζουμε κατά το πως μας βολεύει.

Αλλά δεν βιάζουμε τις λέξεις αυτές καθ’ αυτές, πως να βιάσεις άλλωστε μια συλλογή συμβόλων; Αλλά ούτε τις έννοιες που φέρουν οι λέξεις βιάζουμε στ’ αλήθεια, ακόμα κι όταν παραποιούμε σκόπιμα κάθε περιεχόμενο. Αυτό που στ’ αλήθεια βιάζουμε είναι η λογική, η ανθρώπινη ανάγκη για κατανόηση και συνεργασία. Μάλλον γιατί ιεραρχήσαμε λάθος  την ανάγκη μας να εκφραστούμε ως προς  την ανάγκη μας να γίνουμε κατανοητοί. Δώσαμε βάρος στην πρώτη, αψηφώντας την δεύτερη.

Ανόητα  αποδεχτήκαμε το δικαίωμα στην έκφραση ως πιο σημαντικό από την ανάγκη στην επικοινωνία, στην κατανόηση, την συνεργασία. Ελιτίστικα αφορίσαμε κάθε σύμβαση απλούστευσης υπέρ της συνεννόησης, χρίσαμε ασήμαντους, ελλιπείς, ως και «αγράμματους» όσους δεν μας ακολούθησαν στην αποξένωση του λόγου από την πράξη, στην απερίγραπτα παθητική στάση της αποστασιοποίησης από τον «κοινό» τόπο. Λες και ο κοινός τόπος είναι μιαρός, υποτιμητικός και έξω από κάθε έννοια πολιτισμού και ανθρωπιάς.

Και να, πάλι το κάνω. Ακόμα μια φορά παρασύρομαι στον ακατάληπτο λόγο των σημαινόντων λέξεων.  Ακόμα μια φορά αδυνατώ να περάσω στον κατανοητό λόγο των βιωμένων εννοιών. Στον κοινό τόπο της ανθρώπινης συνείδησης, στο ανθρώπινο είναι, χωρίς τα βαρίδια της υπεράνθρωπης ή μάλλον απάνθρωπης σημαντικότητας του φαίνεσθαι.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-85