Της Φυλακής τα σίδερα…

Η αξιακή και πολιτική κατρακύλα της κοινωνίας μας δεν έχει τελειωμό.

Η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, το βιοτικό επίπεδο κατρακυλά στα βάραθρα της νεοφιλελεύθερης αφαίμαξης.

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ωθείται καθημερινά όλο και πιο κοντά στην απόλυτη οικονομική ένδεια. Καλείται να πληρώσει για μια ακόμα φορά την ασύδοτη και εγκληματική κατασπατάληση δημόσιου χρήματος από την οικονομική και πολιτική ελίτ του τόπου, ενώ κανείς απ’ τους πραγματικούς υπαίτιους δεν έχει, και ούτε πρόκειται να τιμωρηθεί. Οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και του δικομματισμού, έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της αυθαιρεσίας και τείνουν στον απόλυτο αυταρχισμό. Το εγχώριο, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο τερατούργημα των τραπεζικών συμφερόντων, στην προσπάθεια του να αποφύγει την διαφαινόμενη κατάρρευση, θυσιάζει καθημερινά χιλιάδες πολίτες στο βωμό των «αγορών». Ακόμα κι αν «σώσουν» το σύστημα από την καταστροφή, θα έχουν εξοντώσει το Λαό, σε τέτοιο βαθμό που θα ορίζει τη γενοκτονία.

Τα συστήματα Υγείας και Παιδείας απαξιώνονται πλήρως με σκοπό την ιδιωτικοποίηση. Οι δημόσιοι πόροι και αγαθά, περνούν έναντι πινακίου φακής, στα χέρια των αρπακτικών της «αγοράς». Τα ελάχιστα δικαιώματα των πολιτών αναιρούνται, το κοινωνικό προσωπείο του Κράτους της Βίας καταρρέει. Έως και νόμους για τον περιορισμό του συναθροίζεσθε σκοπεύουν να φτιάξουν, θυμίζοντας τακτικές χαμηλόβαθμων  εθνοσωτήρων.

Και μέσα σ’ όλα αυτά έρχονται τώρα και μας λένε πως η Ανάπτυξη θα έρθει μέσα από την κατασκευή και λειτουργία μιας Φυλακής. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτή η κοινωνία;  

Είναι ποτέ δυνατό να πιστέψουμε πως αυτό που χρειάζεται τούτος ο τόπος είναι μια φυλακή; Είναι ποτέ δυνατό, έστω κι ένας νοήμων άνθρωπος να δεχθεί πως αντί για βασικές υποδομές, σχολεία, νοσοκομεία, τέχνη, αθλητισμό, και ότι άλλο συνεπάγεται τη δημιουργία πολιτισμού, πρέπει να φτιάχνουμε φυλακές;

Ξεχνάμε πολύ εύκολα όλες τις αρχές του Διαφωτισμού, του Ανθρωπισμού, της Αλληλεγγύης και της Δημοκρατίας. Ξεχνάμε και αποποιούμαστε κάθε βάση της προγονικής μας φιλοσοφικής εξύψωσης και του μεγαλύτερου επιτεύγματος της, την Δημοκρατία.

Η κοινωνία μας δεν έχει το περιθώριο να κάνει κι άλλα λάθη. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε τέτοια ηθικά και αξιακά πισωγυρίσματα. Δεν μπορούμε να απαντάμε στο εμφανές έλλειμμα Δημοκρατίας με ΛΙΓΟΤΕΡΗ Δημοκρατία.

Αν αντί για μια κοινωνία παραγωγής Πολιτισμού και Ελευθερίας γίνουμε μια κοινωνία εκδικητικής τιμωρίας, αν αντί για Ιδέες και Αρχές έχουμε τρομονόμους και άνωθεν επιβολές, τότε το μέλλον μας διαγράφεται ζοφερό. Τότε η μισαλλοδοξία, ο φασισμός και ο τρόμος θα επιστρέψουν στις ζωές μας.

Αντί του «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» που καπηλευτήκαν έντεχνα για την αναρρίχηση τους στην εξουσία, τώρα μας προτάσσουν «Φτώχεια και  Φυλακές» …για να σώσουν τις τράπεζες και τις «αγορές».

Δίκαιος  Νόμος είναι μόνο αυτός που Νέμει Δίκαια!

Όχι άλλες φυλακές – Όχι άλλοι φύλακες

   Τελευταία παρατηρούμε τους τοπικούς άρχοντες και τους δικηγόρους της περιοχής μας, να συναγωνίζονται στο ποιος θα είναι ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της κατασκευής και λειτουργίας  φυλακής στο Νομό μας. Υποστηρίζουν δε ότι αυτό είναι Παμμεσηνιακό αίτημα και πως σύσσωμος ο κόσμος επιθυμεί αυτή την εξέλιξη.    

   Αναρωτιόμαστε  πότε και με ποιόν τρόπο ρωτήθηκε ο Μεσσηνιακός  λαός επί του θέματος και  επικαλούνται τόσο εύκολα την άποψή του; Πότε ενημέρωσαν για  τις επιπτώσεις που θα έχει η λειτουργία μιας φυλακής στον τόπο μας;

  Δεν λένε βέβαια πως οι τιμές των ακινήτων στην ευρύτερη περιοχή του σωφρονιστικού ιδρύματος θα μειωθούν δραματικά. Δεν λένε πως με πρόσχημα το επαχθές και βάρβαρο Μνημόνιο, δεν θα δημιουργηθεί ουσιαστικά καμιά νέα θέση εργασίας, αφού οι ανάγκες θα καλυφθούν με μετατάξεις από άλλους χώρους. Δεν λένε πως όσοι εργάζονται σε τέτοια περιβάλλοντα υπόκεινται σε βάναυση ψυχολογική πίεση από τα καρτέλ που ελέγχουν τις φυλακές και είτε θα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, είτε θα διακινδυνεύσουν τη σωματική τους ακεραιότητα. Δεν λένε λέξη πως όλοι οι Δήμοι στην Ελλάδα που έχουν φυλακές, κάνουν τα πάντα για να τις διώξουν.

        Αλήθεια, ποιος θέλει να ζει δίπλα σε μια φυλακή;

  Ξέρουμε όλοι καλά πως το Σωφρονιστικό μας σύστημα έχει αποτύχει οικτρά. Πόσοι, έστω και με τα κριτήρια της αστικής νομιμότητας, «αναμορφώνονται» μέσα στη φυλακή και βγαίνοντας γίνονται πάλι ενεργοί και χρήσιμοι πολίτες; Το μεγαλύτερο ποσοστό των κρατουμένων, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει αποδειχθεί πως ύστερα από την εκτέλεση της ποινής του, επανέρχεται στις φυλακές μέσα στον πρώτο χρόνο. Ποιος κερδίζει τελικά από αυτή τη διαδικασία; Οι μόνοι που θα ωφεληθούν θα είναι λίγοι μεγαλοδικηγόροι και κάποιες μεγάλες εταιρείες που θα έχουν σύμβαση με τις φυλακές.

  Μας λένε πως είναι έργο αναπτυξιακό. Την στιγμή που κανείς τους δεν αντέδρασε ουσιαστικά στην κατάργηση του σιδηροδρόμου, που κανείς τους δεν λέει κουβέντα  για τα ακατάλληλα σχολικά κτήρια και την κατάργηση – συγχώνευση πολλών σχολείων, που κανείς τους δεν χύνει ούτε ένα δάκρυ για την υποβάθμιση και στην πράξη απαξίωση του νοσοκομείου μας, που κανείς δεν έχει κάποια πρόταση για την αναχαίτιση της ερήμωσης της υπαίθρου,  για το κλείσιμο του ΕΘΙΑΓΕ που είναι πλήγμα για την αγροτική παραγωγή, την υποβάθμιση του ΤΕΙ και του Πανεπιστημίου, ονειρεύονται ανάπτυξη με τη δημιουργία φυλακής.

  Γιατί χρειάζεται η Φυλακή; Τόσοι πολλοί είναι αυτοί που πρέπει  να βρίσκονται έγκλειστοι και δεν χωρούν στα υπάρχοντα σωφρονιστικά ιδρύματα;  Ιδιαίτερα τώρα που η Κυβέρνηση προτίθεται να μετατρέψει σε πταίσμα την κατοχή ναρκωτικών, εκτός από κλέφτες και δολοφόνους ποιους θα φυλακίζουν; Μήπως τους μεγαλοφειλέτες στο ΙΚΑ, στα ασφαλιστικά ταμεία, στην εφορία; Μήπως θέλουν τις νέες φυλακές για να κλείσουν τους γνωστούς σε όλους μας καταχραστές δημόσιου χρήματος, τους νεόπλουτους πολιτικούς και παρατρεχάμενους, που όλως τυχαία πάντα είναι αθώοι;

  Όχι βέβαια. Οι φυλακές προορίζονται για τον απλό πολίτη, που ύστερα από την δική τους επιλογή να οδηγήσουν τη χώρα και την κοινωνία στον γκρεμό, είτε δεν θα έχει να πληρώσει το χαράτσι που επιβάλουν είτε θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί απέναντι στις απάνθρωπες  πολιτικές τους.

  Χρειάζονται τις φυλακές για να φοβίσουν όλους εμάς, για να φιμώσουν συνειδήσεις, για να αποτρέψουν τις προσπάθειες του λαού να ελευθερωθεί από τα δεσμά του ΔΝΤ της Ε.Ε της Ε.Κ.Τ και των εγχώριων υπαλλήλων τους.

  Δεν είναι άλλωστε τυχαία η μαζική πρόσληψη νέων στις μονάδες καταστολής. 2100  νέες προσλήψεις κάνουν στην αστυνομία, όταν μάλιστα το περιβόητο «μια πρόσληψη για κάθε πέντε συνταξιοδοτήσεις» στο δημόσιο, δεν το επιτρέπει. Οχυρώνονται απέναντι στον εχθρό λαό. Ούτε είναι τυχαίο το πώς θα γίνουν μόνο 600 προσλήψεις εκπαιδευτικών ενώ συνταξιοδοτούνται 12000. Κλείνουν σχολεία και ανοίγουν φυλακές

  Εμείς όμως ξέρουμε ότι  το Σεπτέμβρη ΔΕΝ θα έχουμε διδακτικό προσωπικό, ΔΕΝ θα έχουμε βιβλία στα σχολεία, ΔΕΝ θα έχουμε γιατρούς, γάζες , φάρμακα στα Νοσοκομεία. ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ.

                   Αλλά θα έχουμε Φυλακές.    

  Φροντίζουν εκ των προτέρων για όσους αντιδράσουν, για όσους τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι.

  Αντί για φυλακές ας χτίσουν  σχολειά και ιατρεία στα χωριά, ας δώσουν στον κόσμο αυτό που του αξίζει και το έχει χρυσοπληρώσει .

   Οι φυλακές όχι μόνο δεν σημαίνουν ανάπτυξη για τον τόπο αλλά σηματοδοτούν την υπανάπτυξή του.

   Βαρεθήκαμε πια όλους αυτούς τους δημαγωγούς και ψευτοδημοκράτες.

Τόση Δημοκρατία, είχαμε να δούμε από τη Χούντα.

Ανοιχτή Συνέλευση Καλαμάτας.

Il Galeone

ΔΥΣΤΟΚΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ Νο 3

Η πλατεία «πέθανε». Ζήτω η πλατεία.

Μετά από εξήντα και πλέον μέρες η πλατεία μας, αποφάσισε να διαλυθεί. Η ειρηνική και πολιτισμένη διαμαρτυρία των αγανακτισμένων πολιτών, αφού εξαντλήθηκε σε μια ομφαλοσκόπηση διαρκείας, αφού μούντζωσε συλλήβδην τους πολιτικούς και αφού δεν κατάφερε να γυρίσει το χρόνο πίσω και να ξαναζήσει τις ένδοξες δεκαετίες των εύκολων δανείων, πήρε τα κουβαδάκια της και αποχώρησε για τις παραλίες.

Κι όμως. Ανάμεσα σε αναθέματα και σε άναρθρες  κραυγές, ακούστηκαν και πολλές φωνές γεμάτες όνειρα, γεμάτες χρώμα. Άνθρωποι χωρίς παρωπίδες, έμαθαν να συζητούν, να σκέφτονται και να δρουν συλλογικά. Μέσα από την απογοήτευση της διάλυσης και της παραίτησης, γεννήθηκε η Ελπίδα. Μια ελπίδα πρωτόγνωρη. Η πλατεία πέθανε για να ξαναγεννηθεί αργότερα πιο μαζική, πιο συνειδητοποιημένη μα πάνω απ’ όλα πιο μαχητική.

Η καινούργια πλατεία δεν θα μουντζώνει, δεν θα μοιράζει αναθέματα, δεν θα ξέρει μόνο τι δεν θέλει, αλλά θα προτάξει τα όνειρα της, την αγάπη της για τη λευτεριά και το συνάνθρωπο, την χαρά της δημιουργίας και του καινούργιου.  Η καινούργια πλατεία θα διεκδικήσει με πείσμα και οργάνωση το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των Λαών αλλά και του Ατόμου.

Όσοι από εμάς αγκάλιασαν το κίνημα και πάλεψαν μαζί με τη Πλατεία, όσοι σταθήκαμε δίπλα δίπλα στα προβλήματα και τις επιθέσεις των συστημικών οσφυοκαμπτών, όσοι πιστέψαμε στο όνειρο, θα βρεθούμε ξανά στη πρώτη γραμμή, γεμίζοντας τη ζωή μας με την πιο όμορφη εμπειρία της απόλυτης αλληλεγγύης, της συμπαράστασης και της ανιδιοτέλειας. Το μάθημα, της μέχρι τώρα πλατείας, μας κάνει πλέον πιο σοφούς και έτοιμους να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Μάθαμε ότι μπορούμε, μάθαμε ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο πριν το δοκιμάσεις, και πάνω απ’ όλα μάθαμε ότι δεν είμαστε μόνοι.

Όλοι όσοι πολέμησαν κι απαξίωσαν τη πλατεία, όλοι όσοι προσπάθησαν ύπουλα και οπορτουνιστικά να την καπηλευθούν, όλοι όσοι πόνταραν στη διάσπαση και τη φαγωμάρα, δεν θα ξαναχωρέσουν στη πλατεία, κανείς δεν θα τους ανεχθεί, κανείς δεν θα τους ακούσει. Δεν έχουν πλέον παρά να συνταχθούν με το Κράτος της βίας και τα νέα του σχέδια για την καταστολή της πλατείας.

Και τούτη τη φορά η καταστολή θα είναι ακόμα πιο βάρβαρη, πιο άγρια και εκδικητική. Το σύστημα και οι λακέδες του τρέμουν με την ιδέα και μόνο της αναγέννησης της πλατείας. Ξέρουν πως δεν θα γλυτώσουν εύκολα κι αναίμακτα αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά θα πέσουν οι μάσκες και οι δικαιολογίες θα εξατμιστούν στη φλόγα που γεννά η δίψα για ελευθερία.

Θα χυθεί αίμα.