Νότες, κενά και αυθεντίες.

Μας έμαθαν  πως  είναι το ταλέντο ενός μουσικού στο να ταιριάζει νότες, το ταλέντο ενός λογοτέχνη να ταιριάζει λέξεις ή ακόμα ενός μάγειρα στο να ταιριάζει γεύσεις, που οδηγεί στη δημιουργία τόσων και τόσων, μικρών και μεγάλων αριστουργημάτων. Έτσι πειστήκαμε ακόμα πως είναι το ταλέντο ενός πολιτικού που βελτιώνει το σύστημα, το ταλέντο ενός ηγέτη που μας ωθεί στην επανάσταση ή το «θεόπνευστο» χάρισμα ενός ταγού που οδηγεί το ποίμνιο του στη γη της επαγγελίας. Κάθε ανθρώπινη ενασχόληση μετριέται και οριοθετείται από το βαθμό ταλέντου των λίγων, των εξαίρετων, αυτών που ιστορικά ξεπέρασαν  προηγούμενα όρια δημιουργίας.

Μας έμαθαν επίσης πως τα δημιουργήματα από τέτοια ταλέντα είναι δύσχρηστα και κυρίως δυσνόητα για το μεγάλο κομμάτι του συνόλου της κοινωνίας. Απαιτούνται χρόνια εκπαίδευσης, ειδικά σχολεία και κυρίως υψηλή διανοητική ικανότητα για να τα καταλάβει κανείς, για να τα αναλύσει και να τα κάνει ουσιαστικά χρήσιμα για όλους μας. Με λίγα λόγια, δεν μπορούμε εμείς οι απλοί θνητοί να έχουμε άποψη γι’ αυτά, αλλά μόνο όσοι είναι ειδικοί. Μας έμαθαν λοιπόν να υποτασσόμαστε στους ειδικούς, να αφηνόμαστε στη κρίση τους, να ακολουθούμε τις προτροπές τους. Ποιος μπορεί ας πούμε να καταλάβει καλλίτερα το πιάτο ενός Λαζάρου ή ενός Σκαρμούτσου, εγώ κι εσύ ή η Ψυχούλη; Ποιος κατανοεί καλλίτερα τη, τέχνη από τους κριτικούς της; Ποιος έχει το αλάνθαστο στην ανάλυση του Μαρξ αν όχι το ιερατείο των ειδικών του κόμματος; Ποιος μπορεί να ξέρει καλλίτερα από τον Άνθιμο αν υπάρχει Θεός και τι θέλει;

Αν το αναλογιστούμε, για όλα, για τα πάντα υπάρχουν οι ταλαντούχοι δημιουργοί πρωτοπόροι και οι ανάλογοι ειδικοί, αυθεντίες που μας ορίζουν τη σχέση μας με τα δημιουργήματα των πρώτων. Δημιουργήματα, που πολύ έξυπνα παρέλειψαν να μας πουν πως θα ήταν αδύνατα χωρίς την αλληλεπίδραση των δημιουργών τους με μας τους υπόλοιπους. Δημιουργήματα που βασίζονται πάνω στην συλλογική μνήμη, τη συλλογική γνώση και κυρίως τη συλλογική προσφορά του είδους στην δημιουργία του πολιτισμού;

Τι αξία θα είχε η μουσική του Μότσαρτ, αν δεν υπήρχαν μουσικοί να εκτελέσουν τα έργα του; Αν δεν υπήρχαν τεχνίτες να φτιάξουν τα όργανα, ή ακόμα αν δεν υπήρχε χαρτί και μολύβι για να την καταγράψει; Στην τελική, τι αξία θα είχε αν κανείς μας ποτέ δεν την άκουγε;

Όχι, δεν προσπαθώ να μειώσω την προσφορά του κάθε Μότσαρτ, του κάθε Αϊνστάιν, του κάθε φιλόσοφου ή ό,τι άλλο. Δεν προσπαθώ να ισοπεδώσω την αξία κάποιου έργου ή της όποιας εφεύρεσης ή ιδέας. Να ξεφύγω θέλω μόνο από το αξιακό σύστημα που γεννιέται πάνω τους. Να λευτερωθώ από τα στερεότυπα των ειδικών, την ανάγκη για καθοδήγηση και τυφλή υποταγή στα κατεστημένα τους. Δεν μπορώ να ορίζω την «προσφορά» σε μέτρο αξίας ζωής. Αρνούμαι να αξιολογήσω τη ζωή οποιουδήποτε πάνω από τη ζωή κάποιου άλλου.

Μέχρι τότε, θα προσπαθώ να καταλάβω αν μουσική είναι οι νότες ή τα κενά μεταξύ τους.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-8x

Προσφεύγοντας

 

Δεν έχει ο Ξένος Ιθάκη να γυρέψει

το ταξίδι του αβέβαιο, σκοτεινό

ξένος και μιαρός για πάντα θα φαντάζει

όπου βρεθεί θα φύγει τρομαγμένος

ή θα κλειστεί σε φράχτες καθαρούς

από τους ντόπιους ευγενείς της λάσπης.

 

Τι κι αν προσφεύγει Ικέτης στο Ναό;

Άδειο κουφάρι είναι πλέον, μάρμαρα γυμνά

ξεχάστηκε ο Θεός που ζούσε εδώ

τώρα λατρεύεται η ησυχία, το εγώ

και στον δικό μας τον ζυγό ζωσμένοι

Ικέτες δεν αντέχουμε κοντά μας.

 

Χιλιάδες οι νεκροί, χιλιάδες άταφοι

ο τόπος όλος μιαν αποφορά

σαπίλα εκτός κι εντός του κόσμου

φεύγει ο Ικέτης, δεν θα βρει εδώ

κανέναν ζωντανό να τον μαζέψει

πτώματα όλοι, μούμιες, νεκρά εκθέματα.

.

ShorUrl: http://wp.me/p2tMSd-8o