Από τα κάτω

Γύρω μας τα πάντα καταρρέουν. Οικονομικά μας πήρε ο διάολος. Κοινωνικά ολισθαίνουμε ταχύτατα στον φασισμό. Πολιτικά κατακτήσαμε πλέον τον πάτο της λογικής, το υψηλότερο επίπεδο μαφιόζικης διαχείρισης των κοινών. Διαφθορά, λαμογιά, φασισμός, παρτακισμός, ψεύδος και αναλγησία, απροκάλυπτα πλέον κυριαρχούν απόλυτα σε κάθε επίπεδο διακυβέρνησης. Η φτώχεια, η ανεργία, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η ωμή και εξαντλητική εκμετάλλευση, η καταστολή και η πλύση εγκεφάλου είναι η μόνιμη καθημερινότητα για τους πολίτες.  Και το ζητούμενο παραμένει.

Τις πταίει;

Οι απόψεις, διαφορετικές ανάλογα με την πολιτική ταυτότητα του εκφέροντος, άλλες κοντά άλλες μακριά από κάθε πραγματικότητα, δυστυχώς συνήθως περιορίζουν την αναλυτική τους προσπάθεια στην παρατήρηση και την διαπίστωση των συμπτωμάτων. Ομιλώ φυσικά για την «προοδευτική» ή αλλιώς «αριστερή» θεώρηση, μιας και οι εκ των δεξιών αναλύσεις φύσει εξυπηρετούν και δικαιολογούν το υπάρχον ως αναγκαίο και σωστό.

Στο εν γένει «αριστερό» ακόμα και «ελευθεριακό» τοπίο, παρά τις εκ πρώτης όψεως θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ τους, έχουμε μια σχετική σύγκλιση στις διαπιστώσεις αλλά και στην θεώρηση. Κυρίαρχο σημείο σύγκλισης, παραμένει αυτό της ύπαρξης του Καπιταλισμού ως μοντέλο οικονομικής διαχείρισης και κατά συνέπεια και πολιτικής θεσμοθέτησης  των κοινωνικών σχέσεων. Πλείστα όμως τα πολιτικά υποκείμενα υποκύπτουν στην λανθάνουσα αντίληψη του Καπιταλισμού ως οντότητα και όχι ως κατάσταση, σχέσεις  μεταξύ των ανθρώπων. Όλες σχεδόν οι εναλλακτικές στον Καπιταλισμό, αρνούνται να αναγνωρίσουν την ουσιαστική του ιδιότητα στην παραγωγή σχέσεων εξουσίας ως πυρήνα του προβλήματος αλλά θεωρώντας τον διαχειριστή της εξουσίας, αποσκοπούν στην αλλαγή του τρόπου διάχυσης και διαχείρισης της εξουσίας και όχι την κατάργηση αυτής καθ’ αυτής. Έτσι, η ιδιοκτησία για παράδειγμα είναι μια «φυσιολογική» σχέση και ερίζουμε για την ηθική της υπόσταση ως προς τον τρόπο απόκτησης, ή ως προς τον βαθμό συγκέντρωσης ή ακόμα ως προς τον φορέα που την διαχειρίζεται.

Ο Καπιταλισμός αντιμετωπίζεται στην θεωρητική του αποδόμηση περίπου ως αυτόνομη δύναμη, εξυπηρετούμενη από πρόθυμους υποστηρικτές του με σκοπό την προσωπική τους επιβράβευση. Ο Καπιταλισμός ως οντότητα, ανάγεται σε κυρίαρχο εχθρό, και ως εκ τούτου, ως ο απόλυτος στόχος καταστροφής. Πως καταστρέφεις όμως μια ιδεατή οντότητα; Πως πολεμάς κάτι μη χειροπιαστό;

Είναι ακριβώς αυτή η ιδεολογικοποίηση του καπιταλισμού από υποστηρικτές και εχθρούς του ταυτόχρονα, η ίδια ιδεολογικοποίηση κάθε μέχρι στιγμής προτεινόμενης εναλλακτικής που οδηγεί στον αποπροσανατολισμό και κατά συνέπεια στην διαιώνιση του προβλήματος.

Κι εδώ οι απόψεις των διαφόρων ρευμάτων της «αριστερής» διανόησης συνεχίζουν να διχάζονται. Από την χρήση των πολιτικών μέσων (που θεσπίζονται καπιταλιστικά) μέχρι την ένοπλη επανάσταση (με σκοπό την αλλαγή διαχειριστή της εξουσίας) ο δρόμος διακλαδώνεται σε εκατομμύρια μονοπάτια. Έχουν όμως κοινό στοιχείο την υποτιθέμενη «ηθική υπεροχή» κάθε αντικαπιταλιστικού ρεύματος έναντι της υπάρχουσας κατάστασης. Όλοι επικαλούνται το «δίκαιο» και την «ανώτερη ηθική» ως λόγο αντίστασης, ως προαπαιτούμενη παραδοχή από μέρους του υποκειμένου ώστε να του δίδεται η νομιμοποίηση συμμετοχής στον αγώνα ενάντια του εχθρού. Η καταστροφή του καπιταλισμού ως εκ τούτου, υπάρχει μόνο σαν ιδέα αντικατάστασης του με μια ηθικά υπερέχουσα εναλλακτική. Τι είναι όμως τελικά αυτό που επιτρέπει την ύπαρξη του Καπιταλισμού; Ή μάλλον πιο σωστά, τι είναι αυτό που κρατάει τον καπιταλισμό ακόμα ζωντανό; Που αποτυγχάνουν οι εναλλακτικές ηθικές αφηγήσεις; Γιατί δεν αποτελούν ουσιαστικά κανέναν σοβαρό κίνδυνο για την επιβίωση του Καπιταλισμού;

Δεν στοχεύουμε στην κατάργηση των συνθηκών που γεννούν τις ανθρώπινες σχέσεις που ονομάζουμε Καπιταλισμό, αλλά στην αντικατάσταση του Καπιταλισμού με κάτι άλλο που θα γεννά τις ανθρώπινες σχέσεις με διαφορετικό από το καπιταλιστικό ηθικό πρόσημο. Έτσι αντί να επικεντρωθούμε στην αλλαγή των σχέσεων που ορίζουν την ποιότητα της ζωής μας, στοχεύουμε στην αλλαγή της ηθική της ζωής με την ψευδαίσθηση πως θα αλλάξουν έτσι οι σχέσεις μας.

Επί της ουσίας μένουμε προσκολλημένοι σε μια μανιχαϊκή αντίληψη που θέλει τις ανθρώπινες σχέσεις δυνατές μόνο κάτω από το πρίσμα του ενός ή του άλλου ιδεολογικού στρατοπέδου. Όπου η κάθε σχέση υπόκειται στην αξιολόγηση «πάντα καλή» ή «πάντα κακή» βάσει ενός πολιτικού ιδεολογικού κώδικα, μιας ανώτερης ηθικής αφήγησης. Όσο θα επιχειρούμε να δικαιολογήσουμε σε ιδεολογικό ή ηθικό επίπεδο την όποια μορφή ανθρωπίνων σχέσεων, τόσο ο καπιταλισμός θα επιβιώνει, αλλά και τόσο οι προτεινόμενες εναλλακτικές θα παραμένουν ψευδαισθήσεις μικρών ομάδων «πιστών» και ζηλωτών.

Δεν είναι ο καπιταλισμός αυτός καθ’ αυτός το πρόβλημα αλλά η παραδοχή των ανθρωπίνων σχέσεων που τον αποτελούν ως φυσιολογικές. Μόνος τρόπος να αλλάξει αυτό είναι να κατανοηθεί η ανάγκη αλλαγής των σχέσεων μεταξύ μας βάσει της λογικής και όχι βάσει της όποιας ιδεολογικής και κατά συνέπεια, ηθικής επιταγής που ευελπιστεί να τον αντικαταστήσει.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-9B

Ευτυχώς είμαστε θνητοί.

Ευτυχώς είμαστε θνητοί.

Δυστυχώς αδυνατούμε να το καταλάβουμε.

Φαινομενικά υποτίθεται πως το έχουμε αποδεχτεί. Στην πραγματικότητα σπαταλάμε όλη μας τη ζωή παραβλέποντας  την μόνη απόλυτη γνώση που κατέχουμε. Αυτή της θνητότητας μας. Από τις πρώτες μέρες που αποκτήσαμε συνείδηση σαν είδος, επιδοθήκαμε στην αέναη προσπάθεια να την ξεπεράσουμε, να την αρνηθούμε, να την καταργήσουμε. Σπαταλάμε τις ζωές μας προσπαθώντας να τις ζήσουμε σαν αθάνατοι, αδιαφορώντας για το γεγονός πως η ο θάνατος είναι αναπόσπαστο χαρακτηριστικό της ζωής.

Η διαφορά μεταξύ ζωής και επιβίωσης εκεί ακριβώς βρίσκεται. Στην προσπάθεια από τη μία να βιώσουμε την ύπαρξη μας όσο πιο συνειδητά μπορούμε και στην προσπάθεια από την άλλη να μην πεθάνουμε. Αλλά όπως έλεγε και ο Τσάπλιν, υπάρχει κάτι που είναι εξίσου αναπόφευκτο με το θάνατο. Και αυτό είναι η ζωή.

Επιλέξαμε να ζούμε στην ψευδαίσθηση ενός γραμμικού χρόνου, στον οποίο το χειρότερο χαρακτηριστικό του είναι ο αναπόφευκτος τερματισμός της ύπαρξης μας.

Κατασκευάσαμε θρησκείες με χίλιες δύο εκδοχές αποφυγής της θνητότητας μας. Από την μετενσάρκωση μέχρι την αθανασία της «ψυχής» των μονοθεϊστών, από τον ανιμισμό μέχρι τη λατρεία της κατανάλωσης, από την ιδεοληψία της κοινωνικής ηθικής μέχρι τον άκρατο ατομικισμό, δημιουργούμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε το αναπόφευκτο.

Πέσαμε με τα μούτρα σε διενέξεις για την ηθική υπεροχή της όποιας επί μέρους ανάγνωσης του «σωστού» τρόπου ζωής. Λες και η ζωή είναι κατασκεύασμα, λειτουργικό σύστημα, προβλέψιμο μοντέλο μαθηματικών εξισώσεων.

Και όλα αυτά μόνο και μόνο γιατί αρνούμαστε πεισματικά να δεχτούμε το εντελώς τυχαίο της ζωής, το εντελώς άνευ σκοπού ή ελέω μιας ανώτερης πρόνοιας ύπαρξη. Λίγη σημασία έχει αν δεχόμαστε ως πρόνοια κάποιο Θεό ή ένα όποιο ιδεολόγημα. Λίγη σημασία έχει καν αν το κάνουμε συνειδητά ή απλά αποδεχόμαστε της επικρατούσα κοινωνική ερμηνεία που μας έχει γαλουχήσει. Σε κάθε περίπτωση αρνούμαστε να κατανοήσουμε την ίδια την ζωή ως  αυτοσκοπό, ως αυθύπαρκτη, έξω από κάθε αιτιολόγηση στην πραγματικότητα.

Αν όμως καταφέρναμε να αποδεχτούμε την ζωή ως αυτοσκοπό, αν καταφέρναμε να διώξουμε από τα μυαλά μας τις παραδοχές της όποιας μεταφυσικής νομοτελειακής σκοπιμότητας, θα μπορούσαμε ίσως επιτέλους να αντικαταστήσουμε την ηθική σαν μέτρο διαβίωσης, με την λογική. Γιατί μόνο με την λογική μπορούμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες όπου η ζωή κάθε ανθρώπου γίνεται αυτό που είναι, ζωή και όχι επιβίωση.

Μόνο η λογική αναγνωρίζει πως η ζωή δεν είναι ένα πρόβλημα προς επίλυση, δεν είναι ένα μέσο για την επίτευξη κάποιου ανώτερου σκοπού, δεν είναι μια ενδιάμεση κατάσταση ύπαρξης. Μόνο με τη λογική θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει πριν ή μετά της ζωής. Η ζωή είναι απλά μια επιθυμία για την ίδια τη ζωή.

.

ShortUrl:http://wp.me/p2tMSd-93