Είμαι.

Είμαι.

Έτσι αρχίζουν όλα.

Πολλοί κάνουν το λάθος και πιστεύουν πως η αρχή είναι το Εγώ.

Άλλοι πάλι μπερδεύουν το Είμαι με το “Τι Είμαι;”

Ακόμα χειρότερα με το “Ποιος Είμαι;”

Είμαι.

Σκέτο και βέβαιο. Καμιά ερώτηση. Μόνο αντίληψη.

Αποδοχή.

Είμαι.

Κι αφού Είμαι, Είσαι.

Κι αφού Είμαι και Είσαι, Είμαστε.

Τόσο απλά.

Τόσο βέβαια.

Από εκεί ξεκινάν όλα.

Και μετά χανόμαστε.

Ποιος είναι, τι είναι, γιατί να είναι, πως είναι.

Εγώ. Ναι Εγώ. Το Εγώ βάζει το Είμαι απέναντι στο Είσαι. Γιατί ζητάει ένα Εσύ για να υπάρξει.

Εγώ χωρίς Εσύ δεν γίνεται.

Και το Εμείς δύσκολο όταν γεμίζει από Εγώ κι από Εσύ.

Γι’ αυτό θέλω σκέτα να Είμαι, θέλω να μην χρειάζομαι το Είσαι για να υπάρχω αλλά να υπάρχεις για να Είμαι όπως κι εσύ Είσαι.

Για να Είμαστε.

Όχι Εμείς, αλλά τα Είναι μας.

Έτσι, σιγά σιγά περνάω από το Εγώ στο Είμαι και κάθε βήμα μου αποκαλύπτει πιο ξεκάθαρα το Είσαι, το Είναι, το Είμαστε.

Αν αρχίσουμε από το Είμαι, όλα μας ενώνουν, και τα Εγώ μας απλά μας κάνουν διαφορετικούς.

Αν αρχίσουμε από τα Εγώ μας, οι διαφορές μας δεν μας επιτρέπουν να ενωθούμε ποτέ στο Είμαστε.

Μόνο ένα κίβδηλο Εμείς φτιάχνουν. Μια ψευδή συνθήκη συλλογικής ύπαρξης. Μια κοινώς αποδεκτή απάτη.

Ας Είμαι λοιπόν, κι ας Είσαι. Ας Είμαστε απλά διαφορετικοί.

Όχι Εμείς, αλλά τα Είναι μας.

.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-6h

Θέλω να γράψω

Θέλω να γράψω. Δεν είναι πως δεν θέλω αλλά δεν μπορώ πια. Μου λείπει το γράψιμο. Είναι ένα είδος λύτρωσης. Θέλω πολύ να γράψω, αλλά δεν μπορώ.

Κάθομαι πολλές φορές μπροστά στη κενή οθόνη, προσπαθώντας να το πάρω απόφαση. Σκέφτομαι πως αν γράψω μια παράγραφο, μια λέξη, θα ξεκολλήσω. Αλλά κάθε φορά κολλάω στην πρώτη λέξη. Κάθε φορά μου φαίνεται πως απλά αντιγράφω το κενό.

Δεν έχει πια καμιά σημασία ποια λέξη βάζω πρώτα, ούτε αν το νόημα έχει κάτι να μου πει. Όλα είναι χιλιοειπωμένα, όλα είναι γνωστά, όλα είναι παλιά. Πόσες φορές δεν τα έγραψα κι εγώ και άλλοι πολλοί; Πόσες φορές δεν τα διάβασα κι εγώ αλλά και συ; Με πόσους τρόπους και σε πόσες γλώσσες δεν ειπώθηκαν όλα πια;

Ξεκινάω να γράψω και νιώθω σαν να κλέβω χρόνο από την ευθύνη. Ξεκινάω να διαβάσω και νιώθω σαν να κατασκευάζω φτηνές δικαιολογίες. Άλλωστε το ίδιο δεν κάνεις κι εσύ; Το ίδιο δεν κάνουμε όλοι μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;

Και καλά αυτοί που χρόνια τώρα γαλουχήθηκαν στην νοοτροπία της ανάθεσης, καλά κι αυτοί που αποζητούν απεγνωσμένα έναν τσοπάνη, εμείς οι δήθεν ελεύθερα σκεπτόμενοι; Τι σκατά έχουμε στο κεφάλι μας και κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, τύπους, αρχέτυπα και είδωλα;

Θέλω να γράψω. Δεν είναι πως δεν θέλω αλλά δεν μπορώ πια. Μου λείπει το γράψιμο. Είναι ένα είδος λύτρωσης. Θέλω πολύ να γράψω, αλλά δεν μπορώ.

Τι να γράψω; Να γράψω για την πείνα, την εξαθλίωση, τον παραλογισμό, την φτώχεια, την απώλεια της έστω και τυπικής ελευθερίας που νομίζαμε πως μας έχουν εκχωρήσει; Να γράψω για την ξεχασμένη μας αξιοπρέπεια; Για τη μιζέρια και τον παρτακισμό μας; Για την απέραντη υποκρισία μας; Για τους θανάτους και τα σκοτωμένα όνειρα;

Γιατί να γράψω;

Για να παρηγορηθώ εγώ ή για να πεις εσύ “καλά τα λέει μωρέ” και μετά να συνεχίσουμε και οι δυo μας να προσποιούμαστε πως όλα είναι περαστικά, πως κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, πως δεν φταίμε; Γιατί να γράψω λοιπόν; για ποιόν να γράψω;

Σκέφτηκα κάποια στιγμή πως πρέπει να γράψω για τα παιδιά. Αυτά δεν είναι βολεμένα, ούτε φοβισμένα, ούτε κουβαλάνε τις δικές μας αγκυλώσεις. Αυτά θα καταλάβουν, σκέφτηκα. Τα κείμενα θα είναι μια παρακαταθήκη, μια κληρονομιά. Τότε όμως είδα το βλέμμα τους να μας χλευάζει, είδα το ατρόμητο χαμόγελό τους. Άκουσα για λίγο το τραγούδι της καρδιάς τους και κατάλαβα.

Μας περιφρονούν και μας απεχθάνονται. Σιχαίνονται κάθε μας λέξη, κάθε μας κείμενο, κάθε μας θέση. Μας θεωρούν δειλούς και ανίκανους, υποταγμένους υποκριτές που κρύβουν την ασχήμια της ψυχής τους σε περίτεχνα στιχάκια και διθυραμβικά κατεβατά ασυναρτησιών.

Γιατί στο δικό τους κόσμο οι λέξεις δεν έχουν αυτόνομη ύπαρξη, τα νοήματα γεννιούνται μόνο μέσα από τη δράση και η αντίσταση έχει σάρκα και οστά, όχι μόνο φθόγγους και σημεία στίξης .

Στο δικό τους κόσμο δεν υπάρχουν συνθήματα, αλλά μόνο λυτρωτικές κραυγές χαράς στη θέα της φωτιάς που εξαφανίζει την ασχήμια του κόσμου που χτίσαμε εμείς.

Θέλω να γράψω. Δεν είναι πως δεν θέλω αλλά δεν μπορώ πια. Μου λείπει το γράψιμο. Είναι ένα είδος λύτρωσης. Θέλω πολύ να γράψω, αλλά δεν μπορώ.

Βασικά δεν έχω λόγο να γράψω πια. Κι εσύ δεν έχεις λόγο να διαβάσεις.

Η ώρα ήρθε που από τις λέξεις πρέπει να περάσουμε στις πράξεις.

Από την δικαιολογία στην ανάληψη ευθύνης.

Από το ρεαλισμό στη φαντασία.

Από το φόβο στη νεότητα.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-6b