H ανάγκη μιας νέας θέασης της κατάστασης.

  Η παρ’ όλες τις αντίθετες ενδείξεις στασιμότητα του κινήματος, νομίζω πως πρέπει ν’ αρχίσει να μας προβληματίζει πάνω σε νέα βάση. Οι παραδοσιακές αναλύσεις και προσεγγίσεις μάλλον σε αδιέξοδο μας οδηγούν παρά προσφέρουν εξηγήσεις. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα τους είναι πενιχρά και γίνονται αποδεκτά μόνο από τους λίγους πιστούς οπαδούς τους.

  Μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτή η αδυναμία των κλασσικών εργαλείων να αναλύσουν ικανοποιητικά τη σημερινή στασιμότητα ή μάλλον καλύτερα αδράνεια του κινήματος, οφείλεται σε μια μεταλλαγή του αντικειμένου που το καθιστά ασύμβατο με τις παραπάνω μεθόδους ανάλυσης, τότε πρέπει να αναπτύξουμε καινούργιες μεθόδους, προσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα.

  Ακριβώς όμως αυτά τα νέα δεδομένα είναι, στον παρόντα υπερβολικά συμπιεσμένο πολιτικό χρόνο, που μεταλλάσσονται συνεχώς και αποκλείουν έτσι την ουσιαστική δυνατότητα κατάταξης τους σε κάποιο αναλυτικό μοντέλο. Παλιό ή νέο.

  Τα παραπάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως στον παρόντα χρόνο δεν μπορούμε ούτε να χρησιμοποιήσουμε κλασσικά αναλυτικά μοντέλα, ούτε να ορίσουμε νέα. Και ακριβώς αυτή η αδυναμία μας να έχουμε μια σαφή και αποκωδικοποιημένη εικόνα του «τώρα», μας στερεί τη δυνατότητα μιας κινηματικής έξαρσης ικανή να διατηρήσει την απαραίτητη συνέχεια ώστε να φέρει τα όποια αποτελέσματα.

  Συνεχίζουμε όμως να επιμένουμε και να περιμένουμε στην «παραδοσιακή» συνταγή, όσο και αν τ’ αποτελέσματα διαρκώς μας απογοητεύουν. Ελπίζουμε πως κάποια στιγμή η επανάσταση θα γεννηθεί ακολουθώντας την πεπατημένη, και πως οι μάζες θα κινητοποιηθούν με μόνη κινητήρια έμπνευση την άρνηση ή αντίδραση στη βαρβαρότητα του συστήματος.

  Χωρίς όμως την πλήρη εικόνα του σήμερα, πως θα κατευθύνει η «επαναστατική μάζα» τη δράση της. Το πολύ πολύ να βλέπουμε «τυφλά» χτυπήματα και «αγανακτισμένους» χωρίς σχέδιο και συνειδητό όραμα. Οι μαρξιστική πλευρά του κινήματος θα συνεχίσει να περιμένει την ωρίμανση της Λαϊκής Βούλησης, ο Αναρχικός χώρος θα αναλώνεται σε άνευ αποτελέσματος συγκρούσεις με τους πραιτοριανούς και οι απλοί πολίτες θα ξεδίνουν με γιαούρτια και μούντζες.

  Εφόσον λοιπόν δεν μπορούμε να προσαρμόσουμε τα εργαλεία μας στην «εικόνα» ούτε να φτιάξουμε νέα εργαλεία, μήπως πρέπει να αλλάξουμε τρόπο θέασης και να προσαρμόσουμε την εικόνα στα εργαλεία μας. Μήπως πρέπει να ελέγξουμε εμείς τη ροή των δεδομένων που τώρα μας «απαγορεύουν» την έγκαιρη αποκωδικοποίηση και μας οδηγούν στο αδιέξοδο  κυνήγι των εξελίξεων;  Γιατί η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα το κίνημα κυνηγά τις εξελίξεις από πίσω, αντιδρώντας σπασμωδικά και ευκαιριακά σε κάθε πρωτοβουλία του συστήματος.

  Θεωρώ πως αν θέλουμε να έχουμε την όποια ελπίδα, πρέπει πλέον ν’ αλλάξουμε ρόλους, να πάρουμε στα χέρα μας την κατάσταση εξασφαλίζοντας την πρωτοβουλία τω κινήσεων για μας. Έτσι θα αναγκαστεί το σύστημα να αντιδράσει στις δικές μας δράσεις και όχι εμείς στις καλά στημένες απ’ αυτό κινήσεις εκτόνωσης. Πρέπει να μάθουμε να προλαβαίνουμε τις εξελίξεις και να διαμορφώνουμε την δική μας «εικόνα», ορίζοντας έτσι σαφώς το εξεγερσιακό πλαίσιο που μπορεί να κινηθεί το κίνημα.

  Για παράδειγμα, όταν μισό εκατομμύριο «εξεγερμένου» κόσμου μούντζωνε τη Βουλή κατά την διάρκεια της ψηφοφορίας του Μεσοπρόθεσμου, ήταν δεδομένη η ήττα. Γιατί απλά το σύστημα ήταν προετοιμασμένο και είχε η δύναμη να «κρατήσει» για τις λίγες ώρες που χρειάστηκε να φέρει τον κόσμο προ τετελεσμένων και να τον απογοητεύσει ως προς τα δυνατότητα του να αντιδράσει επιτυχημένα.

  Αν για παράδειγμα είχαν τότε ήδη προηγηθεί αρκετά κάποιες καλά οργανωμένες δράσεις ή συγκρούσεις συντεταγμένων χώρων με  συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα, θα υπήρχε ο χρόνος να αποκτήσει η τεράστια εκείνη μάζα συγκρουσιακή διάθεση αλλά και το σύστημα είτε θα δίσταζε να αντιπαρατεθεί μ’ αυτή είτε θα έβγαζε και το τελευταίο του δήθεν δημοκρατικό προκάλυμμα, κάνοντας σαφές στον κόσμο πως ζει σε μια απόλυτη δικτατορία με ότι αυτό συνεπάγεται.

  Το ίδιο ισχύει και για την ημέρα της ψήφισης  του 2^ου μνημονίου, όπου γίναμε μάρτυρες της πιο βίαιης καταστολής με προσχεδιασμό από το στρατό του Παπουτσή. Που ήταν ο δικός προσχεδιασμός;

Καταλήγοντας, επισημαίνω πως η φύση τέτοιων καλά οργανωμένων συγκρούσεων σε συνεχόμενο χρόνο, που θα αποτελούν και την ανάληψη της πρωτοβουλίας κινήσεων από μέρους μας, δεν μπορεί να είναι οι παραδοσιακή «συνδικαλιστική» αντίληψη γα ειρηνικούς εικοσιτετράωρους απεργιακούς μπαλαφουμάδες, ούτε ανούσιοι περίπατοι στο Σύνταγμα και την Ομόνοια. Για παράδειγμα θα μπορούσαν να είναι επ’ αόριστον καταλήψεις δημόσιων κτηρίων ή και της δημόσιας τηλεόρασης. Το πόσο συγκρουσιακές θα είναι αυτές οι δράσεις και το ποιες θα είναι εν τέλει αυτές, πρέπει να το αποφασίσει ο κάθε συντεταγμένος χώρος για τον εαυτό του, αλλά δεν χωράνε πλέον τακτικές «αστικού» χαρακτήρα και καθωσπρεπισμού, ούτε τακτικές μπάχαλου.

  Η αριστερά οφείλει να πιέσει τις ηγεσίες της να εγκαταλείψουν τη Βουλή και να πάρουν μέρος σε μια ενεργή πλέον αντίσταση, και εν ανάγκη να ακυρώσει τις όποιες ηγεσίες δεν τολμούν. Ο αναρχικός χώρος, περισσότερο από ποτέ, οφείλει να ξαναβρεί μια στοιχειώδη ενότητα και να αναλάβει την ιστορική του ευθύνη μέσα από δράσεις που θα αναδεικνύουν όχι μόνο το θάρρος του αλλά και τον ορθολογισμό του και τις οργανωτικές του ικανότητες πάνω σε οριζόντια μοντέλα.

  Ο καιρός για ατέρμονες συζητήσεις πέρασε, οι ευθύνες όλων μας είναι πρόδηλες. Τώρα πλέον δεν χωράνε ούτε μάσκες ούτε δικαιολογίες. Ο Λαός σφαδάζει κάτω από την πλέον αποτρόπαια και βάναυση επίθεση του Καπιταλισμού. Αν περιμένουμε κι άλλο δεν θα υπάρχει τίποτα να διασωθεί, κανείς να μπορεί να σηκώσει κεφάλι, Η ήττα θα είναι συντριπτική. 

  Το κίνημα θα πάει πίσω για δεκαετίες.

Εσύ!

Εσύ που τώρα κάθεσαι με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση και καταναλώνεις αχόρταγα τη σαβούρα που σου πλασάρουν.

Εσύ που ακόμα τρέχεις πίσω από βουλευτές και κόμματα για να σου κάνουν κάποιο ρουσφέτι.

Εσύ που από τον καναπέ σου καταριέσαι τους κακούς πολιτικούς .

Εσύ που στ’ όνομα του Αύριο διαλέγεις σήμερα την καταστροφή.

Εσύ που τρέχεις όλη μέρα για τον άρτο τον επιούσιο αλλά δεν φτάνει.

Εσύ που γνώρισες την βία της ανεργίας.

Εσύ που η φτώχια σ’ έσπρωξε στο δρόμο κι έκανες κλίνη τα παγκάκια.

Εσύ που σήμερα έχεις να φας, αύριο όμως θα πεινάσεις.

Εσύ που διάλεξες να σωπάσεις τόσα χρόνια.

Εσύ που έμαθες να γλύφεις αντί να δαγκώνεις τ’ αφεντικά σου.

Εσύ που στριμωγμένος στο μαντρί της ιδεολογικής σου καθαρότητας με βλέπεις σαν εχθρό σου.

Εσύ!

Όλοι εσείς, αναρωτιέμαι, τι θα πείτε στα παιδιά σας, σαν σας ρωτήσουν: «τι έκανες πατέρα, μάνα, όταν μας γαμούσαν τη ζωή;»

Όλοι εσείς, τι προσδοκάτε για το μέλλον όταν αφήνετε να ξεπουλάνε ακόμα και κείνο των παιδιών σας;

Όλοι εσείς, τι περιμένετε να γίνει για να σωθείτε;

Εσείς.

Εγώ.

Όλοι.

ΕΜΕΙΣ!!!!

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-D

Ή εμείς ή αυτοί.

  Στην αρχή ήρθε χαμογελαστό, μας πλησίασε γεμάτο σκέρτσο και κομπλιμέντα. Το αφήσαμε χαρούμενοι, θαμπωμένοι από την ομορφιά της υπόσχεσης του. Σε λίγο το συνηθίσαμε, το δεχτήκαμε και τέλος το ξεχάσαμε. Γίναμε κι εμείς εικόνα του, φορέσαμε πλουμιστές προβιές και μάθαμε υπερήφανα να βελάζουμε στις προσταγές του.

  Όταν άρχισε σιγά σιγά να κρέμεται από πάνω μας σαν αλυσίδα, σαν κατάρα, καταλάβαμε.  Δεν ήταν πλέον όμορφο, ούτε καλοσυνάτο. Φωνάξαμε τότε δυνατά, πίσω να τρέξουμε, να βρούμε λύση, ξανά το χτεσινό κουστούμι του να βάλει. Εκείνο που μας άρεσε, εκείνο που μας βόλεψε.

  Μα ήταν αργά, με ψέμα και αγριάδα μας ανάγκασε έτσι να το δεχτούμε, γιατί ήταν λέει καλύτερα για μας, για το καλό μας. Και τότε μαζευτήκαμε πολλοί, και θάρρος πήραμε ο ένας απ’ τον άλλο, και πάλι βάλαμε φωνές, κατάρες ρίξαμε και αφορισμούς, και παρακάλια ενίοτε.
Και πάλι μας αγνόησε και ορθώνοντας την τρομερή του φύση, μας έριξε κατάχαμα βάζοντας όλο του το μένος, και καταπρόσωπο μας έγρουξε πως όλα τέλειωσαν πια, να το δεχτούμε. Αλλιώς θα μας αφάνιζε. Και το πιστέψαμε. Από φόβο, από ντροπή;

  Και τώρα;

  Οι μάσκες έπεσαν, οι δικαιολογίες τέλος. Κάθε ενδοιασμός ξεπεράστηκε, κάθε αμφιβολία διαλύθηκε. Το ωμό πρόσωπο του Συστήματος έπαψε να μας γρυλίζει δείχνοντας μας τα αποτρόπαια κοφτερά του δόντια. Τώρα πια τα έχει μπήξει βαθιά μέσα στη σάρκα μας, διψώντας για το αίμα μας, για το μεδούλι της ραχοκοκαλιάς μας.

Δεν παίρνει πια από παρακάλια, μήτε από φοβέρες και κατάρες. Τώρα ήρθε η ώρα να παλέψουμε το φόβο μας, τις ίδιες τις συνήθειες μας. Ώρα να ορθώσουμε το είναι μας στη πρόκληση, να πάρουμε στα χέρια σίδερο, φωτιά και να χιμήξουμε πάνω του με λύσσα και αυταπάρνηση, μέχρι να ξεψυχήσει.

  Ακόμα κι αν δεν βγούμε ζωντανοί, θα ζήσουν τα παιδιά μας.

  Αλλιώς ……..

  Η κουβέντα για την ειρηνική αντίσταση άρχισε να με κουράζει. Τα θρησκευτικά και αστικά παραμύθια για τον «έντιμο» και «σωστό» τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων μου, δεν πιάνουν τόπο. Έμαθα αργά ίσως και επίπονα, πως τον αντίπαλο τον πολεμάς με τα ίδια μέσα, με την ίδια λύσσα, με την ίδια πονηριά. Το παιχνίδι του είναι στημένο και ο μόνος τρόπος να τον κερδίσεις είναι να ανατρέψεις τους κανόνες του. Στον αντίπαλο δεν χαρίζεσαι, δεν τον λυπάσαι και πάνω απ’ όλα δεν τον εμπιστεύεσαι.

  Κάθε έκφανση του Συστήματος πρέπει να τσακιστεί, να εξαφανιστεί, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σε τούτον τον άνισο πόλεμο. Καμιά θυσία δεν υπερτερεί της επιβίωσης, κανένας φόβος μεγαλύτερος από εκείνον για τη ζωή μας. Και ναι, το Σύστημα βάλθηκε να μας εξοντώσει, ψυχολογικά και σωματικά. Απαιτεί την απόλυτη υποταγή μας στην ένδεια, στο πόνο και τη δυστυχία, χωρίς να του καίγεται καρφί αν πεινάμε, αρρωσταίνουμε ή αν πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα στον καύσωνα.

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, δικαστικοί όλοι συνένοχοι στο πλάνο.   Όλοι βαλμένοι να μας πιούν το αίμα, και το αίμα όλων των Λαών. Και μείς;

  Πόσο θα πάρει να καταλάβουμε πως άρχισε πόλεμος αμείλικτος, ταξικός με μόνο στόχο τον πλουτισμό των λίγων στις πλάτες των πολλών; Δεν θέλουν τα νησιά μας, τα μνημεία μας, τον ορυκτό μας πλούτο. Τα θέλουν όλα. Όλα τα νησιά και τα μνημεία και τα ορυκτά και το πλούτο όλων των Λαών, όλου του Κόσμου. Το έχουν ξανακάνει, εκατοντάδες χρόνια τώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μέχρι κι ανθρώπους εμπορεύονται. Μόνο που όσο το έκαναν αλλού δεν μας ένοιαζε, δεν θέλαμε να ξέρουμε, νομίζαμε πως δεν μας αφορούσε.

  Τώρα είναι εδώ, και δίπλα μας, στους γείτονες, και λίγο παραπέρα, παντού. Τι θα κάνουμε;

  Θα προτιμήσουμε να γλύφουμε απ’ το πάτωμα τα ψίχουλα που ρίχνουν; Θα συνεχίσουμε να σκύβουμε το σβέρκο, τη ραχοκοκαλιά; Θα βλέπουμε καρτερικά το διπλανό μας ν’ αργοπεθαίνει;
Πόσους άστεγους ακόμα θέλουμε να δούμε, πόσους συνανθρώπους μας να ψάχνουν στα σκουπίδια, πόσους νέους άνεργους με σμπαραλιασμένα όνειρα, πόσους να ξενιτεύονται; Πόσοι αθώοι «διαφορετικοί» από μας θα γίνουν εξιλαστήρια θύματα; Τι περιμένουμε λοιπόν; Να φτάσουμε κι εμείς στη θέση τους;

Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε. Ή εμείς ή αυτοί. Βία στη βία της εξουσίας.

 

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,

με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-E

 

Δίκιο είναι η οργή μας.

Μέσα στον τραγέλαφο της πολιτικής και τηλεοπτικής καθημερινότητας  συχνά τα σημαντικά περνούν απαρατήρητα.
Μικρές ειδήσεις με μεγαλύτερη σημασία από κάθε μεγαλόσχημη δήλωση επαγγελματιών πολιτικών, δημοσιογραφικών παπαγάλων και κάθε λογής επί παντός επιστητού αναλυτών.

Μια αράδα για την αυτοκτονία πατέρα δύο παιδιών από την απελπισία  της ανεργίας,
δέκα δεύτερα για την ρατσιστική επίθεση βάρβαρων ακροδεξιών σε ανυπεράσπιστους οικονομικούς μετανάστες.
Μια φευγαλέα αναφορά για ακόμα ένα θάνατο κάποιου δύσμοιρου άστεγου,
μια κλεφτή ματιά στα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα.

Η ανεργία, η φτώχια, ο θάνατος, η πείνα, όλα χάνονται μέσα σ’ αριθμούς και στατιστικές.

Το ίδιο και η απογοήτευση, η απόγνωση, η δυστυχία.

Το μόνο που είναι διαυγές, το μόνο που μας μένει, είναι η Οργή.

Μια οργή τυφλή, αρχέγονη, σχεδόν ακατάληπτη.  

Αυτή φοβούνται οι άρχοντες, την τρέμουν πιότερο από όλα,
και προσπαθούν να μας την πνίξουν σε κάθε ευκαιρία.

Την μια με χημικά και βία απίστευτη, την άλλη με φοβέρες και ψευτιές.

Μα η οργή αντέχει. Και συσσωρεύεται. Και θεριεύει.

Μα μένει ακόμα να μπορέσουμε ετούτη την οργή να τιθασεύσουμε.

Γιατί τυφλή η οργή δεν φτάνει να τους ρίξει.

Θέλει μαζί να πορευτούμε όλοι, με σχέδιο και όραμα κινούμενο από την ελπίδα, και όπλο την οργή, να τους σαρώσουμε.

Γιατί η οργή μας είναι δίκιο.

Και δίκιο είναι η οργή μας.

εγώ είμαι ο Σπάρτακος !

Αναδημοσίευση από το blog     Διογένης ο Σκύλος  :

Μπορεί να παρακολουθούν το λογαριασμό μου στο Facebook. Μπορεί να κοιτάζουν τα tweetμου και να έχω μπλεξίματα με την ασφάλεια. Μπορεί να διωχθώ γι αυτά που γράφω στοblog μου. Μπορεί να παρακολουθούν το κινητό μου. Αν συμμετέχω σε συλλογικότητες θα μου φτιάξουν φάκελο. Αν κατεβαίνω στις συγκεντρώσεις μπορεί να με προσάγουν. Μπορεί ο διπλανός μου να είναι ασφαλίτης. Μπορεί να φάω ξύλο. Μπορεί να μου φορτώσουν μολότοφ.

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών;

Ο Φόβος.

Ο φόβος πως είσαι πολύ μικρός και ασήμαντος.

Ο φόβος πως δεν αλλάζει τίποτα.

Ο φόβος πως είναι ανίκητοι.

Για να το εξετάσουμε λίγο καλύτερα όλο αυτό το σχήμα:

Είσαι μικρός και ασήμαντος;

Ναι είσαι.

Είσαι. Όταν είσαι μόνος σου. 

Δεν είσαι όταν ενταχθείς σε ένα σύνολο. Πόσο μάλλον όταν ξαναγίνεις μέλος της κοινωνίας.

Δεν αλλάζει τίποτα;

Όχι. Δεν αλλάζει. Όσο κάθεσαι στη μπανανιά σου και τρως μπανάνες.

Όταν κατέβεις και σηκωθείς στα δυο σου πόδια όμως, μπορείς από πίθηκος να γίνεις άνθρωπος.

Είναι ανίκητοι;

Ναι είναι. Όσο έχουν για σύμμαχό τους το δικό σου φόβο. Αν πάψεις να φοβάσαι θα γίνει δικός σου σύμμαχος ο δικός τους φόβος.

Μα φοβούνται;

Ναι φοβούνται.

Γιατί κλείνουν πλέον όλους τους σταθμούς του μετρό στο κέντρο όταν υπάρχουν καλέσματα;

Γιατί δεν κυκλοφορούν πια οι βουλευτές πουθενά χωρίς φρουρούς;

Γιατί κατεβάζουν σε κάθε συγκέντρωση όλα τα πεζά και μηχανοκίνητα μέσα καταστολής;

Γιατί προσπαθούν να κλείσουν το http://athens.indymedia.org/;

Γιατί οι κάμερες των καναλιών δείχνουν μόνο την άδεια πλατεία Συντάγματος μετά από τα αμέτρητα χημικά;

Γιατί οι παρουσιαστές στις οθόνες βιάζονται να πουν πως ο κόσμος έχει φύγει;

Γιατί στις 12-2-2012 σύσσωμος ο επαγγελματικός πολιτικός χώρος μίλησε για προβοκάτορες;

Γιατί είπανε ψέματα πως “Κάηκε η Εθνική Βιβλιοθήκη, Κάψανε το ΑΣΤΥ, Κάψανε τον IANO, Κάψανε το ΑΤΤΙΚΟΝ”;

Γιατί δεν είπανε τον αριθμό των τραπεζών που όντως κάηκαν;

Γιατί δεν είπανε πως επρόκειτο για μια απίστευτα μαζική συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων;

Γιατί δεν είπανε πως για πρώτη φορά ο κόσμος στην πορεία χειροκροτούσε και φώναζε σαν να έβαλε γκολ η εθνική σε κάθε μολότοφ;

Γιατί δεν είπανε πως το “Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι” το φώναζαν και οι συνταξιούχοι, και αντηχούσε σε όλη την Αθήνα για ώρες;

Γιατί δεν είπανε πως ο κόσμος μάζευε σπασμένα μάρμαρα και τα έδινε στους συγκρουσιακούς συμπολίτες μας;

Γιατί δεν είπανε για τη γιαγιά που υπέδειξε σε κάποιους που έκαιγαν μια τράπεζα, πως “εδώ παρακάτω έχει και άλλη”;

Γιατί χθες Κυριακή 19-2-2012 είχαν περικυκλώσει τη Νομική με κλούβες;

Επειδή φοβούνται.

Μας φοβούνται.

Όταν ενημερώνουμε όλοι στα social media για το τι συμβαίνει, και λέμε όλοι ελεύθερα τη γνώμη μας.

Όταν κατεβαίνουμε στους δρόμους όλοι μαζί.

Όταν δεν πληρώνει κανείς μας για τις συνέπειες μιας κρίσης στην οποία μας οδήγησαν.

Όταν αντιμιλάμε όλοι μαζί.

Όταν συγκρουόμαστε όλοι μαζί.

Φοβούνται πως δεν θα μπορούν πια να παρουσιάζουν ως στίγμα το να συγκρούεσαι με τις μονάδες καταστολής.

Φοβούνται πως την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσουν ποιος πέταγε πέτρες, θα απαντήσεις “Εγώ πέταγα πέτρες”.

Φοβούνται πως όταν σε ρωτήσουν ποιος έβαλε τις φωτιές θα απαντήσεις “Εγώ έβαλα τις φωτιές”.

Φοβούνται πως όταν σε ρωτήσουν αν γνωρίζεις κάποιον αναρχικό, θα απαντήσεις “Εγώ Είμαι Αναρχικός!”