Η σιωπή.

Η σιωπή σκοτώνει.

Πρώτη αυτή η εκκωφαντική σιωπή της πολυλογίας.

Ξέρεις, αυτής της απέραντης παπαρολογίας των πολιτικών, των δημοσιογράφων και των αναλυτών που επί ώρες παπαγαλίζουν τις ίδιες λέξεις κλειδιά σε απίθανα χαζές φράσεις αφήνοντας στο τέλος κανένα νόημα, κανένα συμπέρασμα.

Μόνο εκείνες τις λέξεις καρφωμένες στα μυαλά μας, σαν πινακίδες κινδύνου στο δρόμο, που μας αποτρέπουν από το να σκεφτούμε διαφορετικά.

Λέξεις φράχτες.

“Χρέος”, “Πατρίδα”, “Έθνος”, “Εγκληματική οργάνωση”, “Βία”, “Τρομοκράτες”, “Μισθός”, “Σύνταξη”,… ατελείωτη η λίστα.

Κάθε λέξη, κάθε φράση ακόμα ένα μέτρο αγκαθωτό συρματόπλεγμα στο μυαλό μας.

Ακόμα ένας λόγος για φόβο και υποταγή στην τόσο απροκάλυπτα πλέον επιβαλλόμενη σιωπή.

Ναι, η δική μας σιωπή είναι το ζητούμενο.

Η σιωπή των αμνών κατά τη σφαγή τους.

Η δική μας σιωπή.

Και όσο χανόμαστε μέσα στις αναλύσεις και τις θεωρίες, τόσο ο λόγος μας θυμίζει περισσότερο τη σιωπή των παπαρολόγων.

Και όσο ψάχνουμε τη σωστή λέξη, τη σωστή φράση, την ακριβή διατύπωση, την πρέπουσα που λέμε, τόσο η σιωπή μας δυναμώνει.

Γεμίζει τα αυτιά μας με θόρυβο και τις καρδιές μας με φόβο, με απογοήτευση, με παραίτηση.

Μα το χειρότερο είναι πως μας απομονώνει, μας διαιρεί, μας αποξενώνει.

Τελικά, είναι αυτή η σιωπή, η δική μας, που μας σκοτώνει.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6P