Δεν έμεινε τίποτα να κλάψουμε

Κοίτα!

Εκεί πίσω απ’ τον ορίζοντα χαμογελάει το αύριο

Μη σταματάς εδώ, κάνει κρύο και πεινάω

Προχώρα ίσια, μην σπαταλάς δυνάμεις

Πέτα τα βάρη που σου φόρτωσε το χτες

Δεν θα τα χρειαστείς ξανά

Ποτέ δεν τα χρειάστηκες

Κράτα το χέρι σου απλωμένο, είναι πολλοί που θέλουν προς τα κει να πορευτούν

Βάστα γερά, κι αν σκοντάψεις ψάξε το χέρι μου

Μην αφήνεις την ασχήμια να σε καθηλώνει, σε περιμένει η ομορφιά

Μην κοιτάς πίσω

Δεν έμεινει τίποτα να κλάψουμε

Μόνο το μπροστά έμεινε

Μόνο το μπροστά

Στάσου, κουράστηκα

Βαρύ φορτίο ο φόβος

Τα γόνατα λυγίζουν σε κάθε βήμα πλέον

Τελείωσαν και τα τσιγάρα

Έχεις τσιγάρο;

Για μια στιγμή μονάχα να σταματήσουμε

Μια μόνο ανάσα στη σκιά

Δεν πάει πουθενά ο ορίζοντας

Πάντα στη θέση του είναι

Εμείς το δρόμο χάσαμε

Εμείς

Η πείνα μας βασανίζει συνεχώς

Και η δίψα

Μα το χειρότερο είναι ο ύπνος

Ποτέ λυτρωτικός

Πάντα γεμάτος εφιάλτες

Σκοτάδι, φως, σκοτάδι, ανελέητα

Μην κοιτάς πίσω

Φτάνουμε

Κοίτα!

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-7d

Ένα κενό γεμάτο με την απουσία μας.

Κενό χαρτί, κενή οθόνη.

Όχι άσπρο, όχι μαύρο, αλλά κενό.

Είναι η απουσία τόση, που νιώθω πως μπορώ να την αγγίξω, να την γευτώ.

Υλοποιημένο τίποτα.

Κρυμμένη ζωή ανάμεσα στις ανάσες μου.

Επεισόδια μιας αφήγησης ανάμεσα στις γραμμές μου.

Νοήματα ανάμεσα στις λέξεις μου.

Νοσήματα μιας απούσας αντίληψης.

Ξεχασμένες πραγματικότητες, στρεβλές ιδεοληψίες, παραισθήσεις, αναλύσεις, καθρέπτες.

Ερωτεύτηκα την άγρια αρμονική συνάρτηση της αβεβαιότητας.

Παρασύρθηκα στην δίνη της απέραντης κοσμικής αμφισβήτησης.

Βρήκα την απάντηση χωρίς ερώτηση.

Αγάπησα την ίδια την αγάπη.

Έγραψα την ιστορία στο περιθώριο των καρέ της ταινίας.

Έζησα λάθρα ανάμεσα στις στιγμές της ζωής μου.

…

Κενό.

Και τώρα ξανά.

Από την αρχή, γεμίζω το πρότερο κενό, με το νέο.

Σαν εκείνες, τις ρώσικες κούκλες.

Η μια μέσα στη άλλη.

Επ’ άπειρον.

Αλήθεια;

Πόσο κενό είναι τελικά το κενό που εμπεριέχει ένα άλλο κενό;

Κι αν όλα τα κενά μας, απλά είναι γεμάτα με κενά που με τη σειρά τους εμπεριέχουν άλλα κενά;

Και το σύνολο των κενών, είναι κενό;

Μήπως τελικά δεν υπάρχει κενό;

Το κενό ποτέ δεν είναι κενό.

Εμπεριέχει την απουσία ως φύση.

Καταλήγω δυσφορώντας στο συμπέρασμα πως το μόνο κενό είμαστε εμείς.

Όχι εγώ.

Όχι εσύ.

Εμείς.

Ένα κενό γεμάτο με την απουσία μας.

.

ShortUrl: http://wp.me/p2tMSd-6u

Κενό.

Κενό. Όλα ξεκινούν απ’ το κενό. Και όλα καταλήγουν στο κενό. Στο κενό δημιουργό. Στο κενό καταστροφέα.

Και είναι τούτο το κενό που μας προσδιορίζει, το ίδιο κενό που προσπαθούμε μάταια να γεμίσουμε. Σε μια πεπερασμένη και αβέβαιη ζωή, ακροβατούμε μεταξύ επιθυμίας και επιβολής, σκιαμαχούμε με φόβους και ανασφάλειες, υποκρινόμαστε τους ζωντανούς, και τέλος πεθαίνουμε άδειοι. Στην προσπάθεια να γεμίσουμε το αμείλικτο κενό, ξεχνάμε να γεμίσουμε τη ζωή μας. Γυρνάμε άδεια κουφάρια στο κενό που μας γέννησε.

Συρόμενοι αυτόβουλα στου κοπαδιού τα προστάγματα, πασχίζουμε για μια θέση όλο και πιο μπροστά στο κοπάδι, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε πως ερχόμαστε απλά πιο κοντά στο σφαγέα μας. Αρκεί να είμαι στο κοπάδι και ας με σφάξουν, βελάζουμε ασταμάτητα. Και κάθε τόσο ταιριάζουν όλο και πιο πολύ τα βελάσματα, και η γούνα μας γίνεται ίδια με των άλλων. Έτσι, κοπάδια πορευόμαστε, και σαν αντικρίσουμε κάποιο άλλο κοπάδι γινόμαστε αγέλη φοβερή και θέλουμε να το φάμε. Κοπάδια και αγέλες συνάμα, πρόβατα και λύκοι, θύματα και θύτες.

Καταναλώνουμε σκουπίδια, άχρηστα ψιμύθια επίπλαστης ευτυχίας. Ακολουθούμε αυτόκλητους ηγέτες, κοινωνούς μοναδικών αληθειών. Βουτάμε στο πυθμένα του παράλογου να βρούμε απάντηση στο απλό. Αφήνουμε με ευκολία τα θέλω μας για τα πρέπει, αναθέτουμε τη ζωή μας σε τυχάρπαστους σωτήρες, λατρεύουμε φαντάσματα, πιστεύουμε προφήτες και ελπίζουμε στην τύχη. Όπως λέει κι ο ποιητής, “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα”.

Κενό. Όλα ξεκινούν απ’ το κενό. Και όλα καταλήγουν στο κενό. Στο κενό δημιουργό. Στο κενό καταστροφέα.

ShortUrl:http://wp.me/p2tMSd-62