Μια μάχη που πρέπει να δοθεί.

Ο ιστορικός χρόνος συμπιέζεται ιλιγγιωδώς. Οι εξελίξεις σε κοινωνικό επίπεδο είναι ραγδαίες και οδηγούν την συντριπτική πλειονότητα του κόσμου στην εξαθλίωση, τόσο οικονομική αλλά και ψυχολογική.

Η εκ των πραγμάτων φασιστοποίηση μιας μεγάλης μερίδας, ηθελημένη και προωθούμενη από το σύστημα εξουσίας, λειτουργεί ευεργετικά για το ίδιο, ανακόπτοντας πολλές λαϊκές αντιδράσεις.

Η Αριστερά, πιστή στο θεσμικό της ρόλο, αλλά και όμηρος της ίδιας της εξουσιαστικής της υπόστασης, αδυνατεί να δημιουργήσει πόλο αντίστασης.

Αυτή τη φορά, όλο το ιστορικό βάρος της αντίστασης, πέφτει στους δικούς μας ώμους. Το αναρχικό κίνημα, παρ’ όλες τις παθογένειες και τις διαφορές του, όχι μόνο μπορεί αλλά και οφείλει να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις που πιθανών να οδηγήσουν σε μια επαναστατική αλλαγή της κοινωνικής θεώρησης.

Αν θεωρούμε εαυτούς Αναρχικούς, έχουμε χρέος απέναντι στη συνείδηση μας να ξεπεράσουμε ή έστω να παραμερίσουμε τις όποιες θεωρητικές μας διαφορές και να προχωρήσουμε σε μια κοινή, συντονισμένη προσπάθεια να φανούμε αντάξιοι των καιρών μας.

Η εποχή που μας αποξενώνει από τον απλό άνθρωπο και μας λοιδορεί σαν περιθωριακούς και τρομοκράτες πρέπει να τελειώσει. Η αντίσταση απέναντι στη λαίλαπα του Καπιταλισμού και της κάθε λογής εξουσίας, μπορεί και πρέπει να είναι καθολική και αμείλικτη.

Ας δουλέψουμε μαζί, στην προώθηση των ιδεών μας, στην ανάδειξη της αξιοπρέπειας της ζωής, και την αγάπη για την ελευθερία. Ας δείξουμε στον διπλανό μας έμπρακτα πως όλα αυτά τα εννοούμε, και πως στεκόμαστε δίπλα του φερέγγυοι και σταθεροί με απλωμένο το χέρι της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης.

Στις φωνές της “λογικής” και του “ρεαλισμού” όλων αυτών που ωρύονται για την ματαιότητα μιας τέτοιας προσέγγισης,, ας απαντήσουμε με πράξεις, και πάνω από όλα με τη φλόγα της επανάστασης που καίει τα σωθικά κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στο πλανήτη.

Σε όλους αυτούς που περιμένουν την απόλυτη μαζικότητα, ενώ παράλληλα αναλώνονται στην εύρεση νέων διαφορών μεταξύ μας, ας απαντήσουμε πως ο καιρός γι αυτά πέρασε, και πλέον μετράει μόνο η δράση και η ενότητα.

Οι συνειδήσεις ψήνονται στη φωτιά της επανάστασης, ας βάλουμε λοιπόν εμείς την πρώτη φλόγα. Και ακόμα κι αν δεν ακολουθήσουν άλλοι, ακόμα κι αν μόνοι μας μείνουμε στο τέλος, θα έχουμε σπείρει πιο πολλά απ’ όλα τα βιβλία και όλες τις κουβέντες που μέχρι τώρα γράφτηκαν και ειπώθηκαν.

Κι αν είναι σύντροφοι να πέσουμε στον αγώνα, ας είναι.

Ας βάλουμε κι εμείς ένα σημάδι στην ιστορία τούτου του αέναου αγώνα για την κατάργηση της εξουσίας.

Ας ζήσουμε κι εμείς την δικιά μας Παρισινή Κομμούνα.

Το σίγουρο είναι, πως χαμένη είναι μόνο η μάχη που δεν δώσαμε.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-3r