Στην Ελευθερία.

Σε συναντώ παντού, με χίλια πρόσωπα. Σε αναγνωρίζω από τα μάτια τα καθάρια, από τις λέξεις που βγαίνουν δυνατά από τα χείλη σου. Από τις ατελείωτες ερωτήσεις σου. Χάνομαι σε κείνες τις στιγμές που απαρτίζουν τις ώρες μαζί σου, όταν το χάος παίρνει μορφή και υλοποιεί μπρος τα μάτια μου τις πιο ασύλληπτες εκδοχές του. Είσαι το ερέθισμα των αισθήσεων, η κινητήρια δύναμη κάθε μου συλλογισμού. Είσαι μια χωροχρονική ρωγμή στη κανονικότητα μου. Με σπρώχνεις με βία στη πιο δημιουργική άβυσσο του μυαλού μου. Παρεισφρέεις στα πιο μύχια όνειρα μου χρωματίζοντας το σκοτάδι με όλες τις αποχρώσεις του φωτός. Σε αναλύω σε κάθε μου ματιά σε αιτιολογώ με κάθε μου ανάσα. Σε κουβαλάω σαν αόρατο λάβαρο, σε προστατεύω σαν κρυφό εραστή, σε νιώθω σαν φλόγα αχόρταγη, να θες με αφομοιώσεις. Σου προσφέρω τη γνώση μου, σου παραθέτω τη διάνοια μου, σου παραδίδω το είναι μου. Σου γράφω τις ανησυχίες μου, σου τραγουδώ το πόνο μου, σου απλώνω το χέρι. Μα πάνω απ’ όλα κατάλαβα πως αν σε θέλω τόσο, πρέπει να σ’ αγκαλιάσω τρυφερά, και ν’ αφεθούμε στο  πιο άγριο, το πιο απαλό, το πιο άυλο, το πιο οριστικό ερωτικό παραλήρημα. Πρέπει να σε βαφτίσω με το πιο ανθρώπινο όνομα. Αγάπη.

Short Url: http://wp.me/p2tMSd-4I