Δίκιο είναι η οργή μας.

Μέσα στον τραγέλαφο της πολιτικής και τηλεοπτικής καθημερινότητας  συχνά τα σημαντικά περνούν απαρατήρητα.
Μικρές ειδήσεις με μεγαλύτερη σημασία από κάθε μεγαλόσχημη δήλωση επαγγελματιών πολιτικών, δημοσιογραφικών παπαγάλων και κάθε λογής επί παντός επιστητού αναλυτών.

Μια αράδα για την αυτοκτονία πατέρα δύο παιδιών από την απελπισία  της ανεργίας,
δέκα δεύτερα για την ρατσιστική επίθεση βάρβαρων ακροδεξιών σε ανυπεράσπιστους οικονομικούς μετανάστες.
Μια φευγαλέα αναφορά για ακόμα ένα θάνατο κάποιου δύσμοιρου άστεγου,
μια κλεφτή ματιά στα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα.

Η ανεργία, η φτώχια, ο θάνατος, η πείνα, όλα χάνονται μέσα σ’ αριθμούς και στατιστικές.

Το ίδιο και η απογοήτευση, η απόγνωση, η δυστυχία.

Το μόνο που είναι διαυγές, το μόνο που μας μένει, είναι η Οργή.

Μια οργή τυφλή, αρχέγονη, σχεδόν ακατάληπτη.  

Αυτή φοβούνται οι άρχοντες, την τρέμουν πιότερο από όλα,
και προσπαθούν να μας την πνίξουν σε κάθε ευκαιρία.

Την μια με χημικά και βία απίστευτη, την άλλη με φοβέρες και ψευτιές.

Μα η οργή αντέχει. Και συσσωρεύεται. Και θεριεύει.

Μα μένει ακόμα να μπορέσουμε ετούτη την οργή να τιθασεύσουμε.

Γιατί τυφλή η οργή δεν φτάνει να τους ρίξει.

Θέλει μαζί να πορευτούμε όλοι, με σχέδιο και όραμα κινούμενο από την ελπίδα, και όπλο την οργή, να τους σαρώσουμε.

Γιατί η οργή μας είναι δίκιο.

Και δίκιο είναι η οργή μας.