ΔΥΣΤΟΚΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ Νο 2

Πολλοί βρέθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε συνέλευση με αγνώστους και διαφορετικής τοποθέτησης ανθρώπους. Απ’ αυτούς κάποιοι απλώς παρακολουθούν, κάποιοι άλλοι συμμετέχουν πιο ενεργά, εκφράζοντας τη γνώμη τους, και κάποιοι ακόμα βάζουν και θέματα προς συζήτηση ή εκφράζουν προβληματισμούς.

Προβληματίζομαι όμως ως προς την ορθότητα αυτής της νεόκτητης πολυφωνίας αφού τις περισσότερες φορές οδηγεί απελπιστικά στον απόλυτο αποπροσανατολισμό. Τα θέματα μπαίνουν με ρυθμό καταιγιστικό, χωρίς συνάφεια και συνοχή. Ο χρόνος σπαταλάται  ανούσια και το μόνο που μένει, μια πικρόξυνη γεύση χαμένης ευκαιρίας. 

Συνήθως ακούω το επιχείρημα πως αυτό το γιουσουρούμ απόψεων, θεματολογίας, ψυχανάλυσης και πρόζας αποτελεί «ζύμωση». Δεν ξέρω. Ίσως.

Αναρωτιέμαι συχνά πως είναι δυνατό να προσκομίσουμε ουσιαστικό πολιτικό όφελος από κάτι τέτοιο. Πως η πλατείες  θα μπορέσουν να καταστούν πεδία πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών σε επίπεδο ανατροπής του σημερινού συστήματος, που τόσο κατακρίνουν. Όταν αναλώνονται σε συζητήσεις περί χρέους, αναδιάρθρωσης, μη αποπληρωμής, εξεταστικών επιτροπών κτλ. Λες και αυτά είναι τα προβλήματα και όχι τα συμπτώματα.

Ύστερα αναζητώ την πιο μεστή θέση των ανθρώπων που χρόνια τώρα συμμετείχαν σε κοινωνικούς αγώνες και που με την αποκτηθείσα εμπειρία τους, θα έλεγε κανείς, πως θα προσπαθούσαν να καθοδηγήσουν την συνέλευση σε πιο σωστές κατευθύνσεις. Όπως η αντιπαράθεση με το πρόβλημα και όχι με το σύμπτωμα. Όπως η επικέντρωση της συζήτησης στο πραγματικό πολιτικό πρόταγμα που δεν είναι άλλο από την ανατροπή του συστήματος και όχι βέβαια η διαχείριση του υπαρκτού.

Το πιο απογοητευτικό είναι η στάση των περισσοτέρων «αριστερών». Αρνούνται κατηγορηματικά να κινηθούν προς αυτή τη κατεύθυνση. Το ερώτημα, που θα έπρεπε να είναι κατ’ αρχάς «πως ανατρέπουμε το σύστημα;» και στη συνέχεια «με ποιους όρους;», αποφεύγεται συστηματικά από τους «αριστερούς» και αντί αυτού προτάσσουν συνήθως άκρως παραπλανητικά ερωτήματα που αφορούν αμιγώς την διαχείριση του συμπτώματος.

Παραπλανητικές θέσεις όπως «το χρέος ευθύνεται για την κρίση», «για όλα φταίει η στάση της κυβέρνησης και της Γερμανίας» και διάφορα τέτοια ευτράπελα.

Ελάχιστοι αυτοί που προτάσσουν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση.

Ίδωμεν….